Say hello to my little friend!

Τον τελευταίο καιρό έχω κολλήσει με τον De Palma και βλέπω συνέχεια ταινίες του. Κι ενώ στο Scorcese - De Palma δεν μπορώ να διαλέξω εύκολα και αλλάζω γνώμη κάθε βδομάδα, το δίλημμα De Niro - Al Pacino για μένα δεν υπήρξε ποτέ. Ο Al μου ήταν πάντα πιο συμπαθής και καθόλου ενοχλητικός, αντίθετα με τον Bobby που στις περισσότερες ταινίες ενώ ερμηνεύει εκπληκτικά δεν λέει να βγάλει από πάνω του την έκφραση “Μπήκα στο μπάνιο το πρωί με τις κάλτσες και πάτησα νερά”.


Έτσι οι ταινιάρες Carlito’s Way και Scarface είναι πραγματική απόλαυση και έγιναν ακόμη μεγαλύτερη καθώς είχα χρόνια να τις δω και δεν τις θυμόμουν καλά. Η πλοκή είναι πανομοιότυπη όπως στα περισσότερα γκανγκστερικά αριστουργήματα που παρακολουθούμε την πορεία κακοποιών από τον πάτο στην κορυφή και πάλι πίσω.


Στην υπόθεση Καρλίτο τα πράγματα διαφοροποιούνται λίγο καθώς την πορεία προς την κορυφή δεν τη βλέπουμε. Παρακολουθούμε τον ήρωα μετά την αποφυλάκιση του να προσπαθεί να μείνει καθαρός και να μαζέψει χρήματα για να ζήσει ήρεμα με τον έρωτα της ζωής του, στο μέρος που ονειρεύεται. Όλα όμως τον κρατάνε πίσω και δεν τον αφήνουν να προχωρήσει μπροστά.


Η ερμηνεία του Pacino είναι εκπληκτική αν και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να το αναφέρω. Η σκηνοθεσία του De Palma είναι καθηλωτική, με τα πιο απίθανα πλάνα να μη σε αφήνουν στιγμή να βγεις από το μυαλό του ήρωα. Τα πάντα δείχνουν στη μεγάλη του φυγή, στην «απελευθέρωσή» του και με μαεστρία ο σκηνοθέτης δεν σε αφήνει να το ξεχάσεις.


Τα τελευταία λεπτά είναι καταιγιστικά, σου κόβουν την ανάσα και η έκρηξη συναισθημάτων είναι αναπόφευκτη. Άλλωστε αυτό είναι κάτι που ο μεγάλος δημιουργό ξέρει πολύ καλά να κάνει και για μένα είναι το μεγαλύτερο ταλέντο του.


Στον Σημαδεμένο βλέπουμε την πορεία ενός Κουβανού μετανάστη από τη στιγμή που φτάνει στην Αμερική. Θα ξεκινήσει από το τίποτα και με την εξυπνάδα του θα φτάσει να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος στο κύκλωμα των ναρκωτικών.


Όμως όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις η απληστία, τα πάθη και η υπερβολική σιγουριά θα αποβούν μοιραία τόσο για τον ίδιο όσο και για τους γύρω του. Και κάπου εκεί έρχεται πάλι το ταλέντο του De Palma να απογειώσει δυναμικά την ένταση και τα συναισθήματα φτάνοντας στο απίστευτο φινάλε.


Ένα φινάλε τόσο δυνατό που ξεπερνάει ακόμη και το “Carrie”. Μια έκρηξη συναισθημάτων που παρασέρνει το θεατή απότομα αλλά όχι αιφνιδιαστικά. Το φινάλε του Σημαδεμένου μένει για πάντα στη μνήμη σου. Είναι άλλωστε η χαρακτηριστικότερη σκηνή του Pacino. Για μένα είναι από τις καλύτερες τόσο του Pacino όσο και του De Palma.


Αντίθετα από το Carlito’s Way, εδώ η κάθαρση έρχεται. Κι ενώ έχεις ταυτιστεί με τον ήρωα και θα ήθελες ή θα περίμενες κάτι διαφορετικό, μέσα σου το ξέρεις ότι μόνο αυτό το φινάλε θα ήταν ταιριαστό και ειλικρινές. Εδώ δεν θα μείνεις με παράπονα, ούτε σε αφήνει ξεκρέμαστο ο De Palma να αποζητάς μάταια την κάθαρση όπως συμβαίνει (όχι παράλογα πάντως) στην υπόθεση Καρλίτο…