Το έταξα, οπότε μέχρι να προβληθεί το Inglourious Basterds θα ασχοληθώ με men on a mission ταινίες. Πρώτη και καλύτερη εννοείται το Dirty Dozen.
Και οι 12 ήταν καθάρματα. Έτσι είχαν βρεθεί στη φυλακή καταδικασμένοι σε θάνατο εν μέσω πολέμου. Ένας αξιωματικός του στρατού τους επιλέγει, ώστε να τους εκπαιδεύσει και να τους στείλει σε μια αποστολή, με αντάλλαγμα την ελευθερία τους. Αν επιστρέψουν ζωντανοί φυσικά.
Κι εδώ τίθεται το ερώτημα. Μπορείς να πειθαρχήσεις μια ομάδα τελειωμένων κακοποιών; Μπορείς να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους; Και κυρίως μπορείς να τους εμπιστευθείς; Στην αρχή θα είναι άσχημα τα πράγματα. Μια ομάδα δύσκολων και δύστροπων χαρακτήρων προσπαθεί να συνεννοηθεί, να επιβιώσει. Και τα πράγματα θα γίνουν άσχημα, αστεία, συγκινητικά. Περισσότερο από το μισό της ταινίας εστιάζει στο χτίσιμο των σχέσεων και των χαρακτήρων. Βλέπουμε όλη τη διάρκεια της εκπαίδευσης. Πολύ κουβέντα, πολύ καλαμπούρι, πολλοί τσακωμοί, αλλά σε ήσυχους τόνους.
Αλλά όταν φτάσει στην κορύφωση, στην διεξαγωγή της αποστολής το κάνει δυνατά, με φασαρία, δράση και αγωνία όπως αρμόζει. Και μέσα από την πλάκα, το χαβαλέ και το νταβαντούρι θα δείξει την πραγματική πλευρά του πολέμου. Την ωμότητα, τη βιαιότητα και την απαλλαγή από ηθικούς φραγμούς. Δεν γίνεται για να σε προβληματίσει, ούτε για να σε κάνει να σκεφτείς. Δεν υπάρχουν μεγάλα μηνύματα πίσω από αυτή την ταινία. Απλή αποτύπωση της πραγματικότητας του πολέμου, όπου η μαζική δολοφονία με το χειρότερο τρόπο δεν οδηγεί σε σοκ, κατακραυγή και απόγνωση αλλά σε παράσημα, προαγωγές και ενθουσιασμό.
Και η χρήση θανατοποινιτών(ή περίπου) δεν είναι τυχαία. Δολοφόνοι, βιαστές, άνθρωποι που στις πολιτισμένες κοινωνίες αποβάλλονται έντεχνα εδώ θα γίνουν ήρωες. Ίσως γιατί είχαν προ πολλού χάσει την ηθική τους. Γι' αυτούς δεν έχει σημασία η ανθρώπινη ζωή και με αυτό έχουν παλέψει μέσα τους πολύ πριν τον πόλεμο. Και στο τέλος δεν είναι πια περισσότερο δολοφόνοι από τους κοινούς στρατιώτες. Είναι όμως πιο ειλικρινείς. Σε καιρό πολέμου τέτοιοι άνθρωποι μπορούν να γίνουν ήρωες.
Όλη αυτή η ειρωνεία βγαίνει αβίαστα, χωρίς διδακτισμό και χωρίς να κουράζει. Αποτελεί καθαρά αντρική υπόθεση και οι δυόμιση ώρες που διαρκεί η ταινία είναι πάντα χαλαρές και διασκεδαστικές. Δεν ξέρω πόσες φορές την έχω δει. Ξέρω όμως ότι δεν έχω βαρεθεί ούτε μία.
2 σχόλια:
Ταινιάρα και ταυτόχρονα δυόμιση ώρες σεμινάριο ματσισμού.
Ο Κασσαβέτης όλα τα λεφτά σε δεύτερο ρόλο-πραγματικά φοβερός, υπήρξε και υποψήφιος για Όσκαρ!
Το ψάχνω να το ξαναδώ, αλλά τίποτα.
Ψάξε καλά, υπάρχει. Και μια και πας Θεσσαλονίκη, όλο και κάπου θα το ξετρυπώσεις. Βέβαια μπορείς πάντα να το βρεις από το εξωτερικό μέσω internet ή να δοκιμάσεις τους γνωστούς, αγαπημένους, παράνομους τρόπους ;)
Δημοσίευση σχολίου