Hours ago... Minutes ago.... These men were behind barbed wire.

Συνεχίζοντας μετά το Dirty Dozen…
Είμαστε προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σε στρατιωτικές φυλακές. Κρατούμενοι υψηλού κινδύνου έχουν μεταφερθεί εκεί λόγω της καλής ασφάλειας. Και όπως είναι φυσικό, κάποιοι θα αποφασίσουν να δραπετεύσουν. Και θα το κάνουμε τον παλιό καλό τρόπο. Σκάβοντας υπόγειο τούνελ! Σίγουρο και δοκιμασμένο... Ε και αν έχεις τον Charles Bronson επί του σκαψίματος, μια παραπάνω σιγουριά τη νιώθεις.


Όπως οι περισσότερες ταινίες του είδους, έτσι κι αυτή κρατάει μια αιωνιότητα. Κυλάει αργά και γλυκά και μετά τη δεύτερη, τρίτη προβολή μπορείς να την αφήνεις και σαν background στο σαλόνι σου. Να κάνεις τις δουλειές σου, να ψιλοκοιμάσαι, να αράζεις στον καναπέ και κάθε λίγο να ρίχνεις κλεφτές ματιές και να γουστάρεις. Δεν είναι πολλές οι ταινίες που κάνουν καλά αυτή την -ανάθεμα κι αν περιέγραψα σωστά- δουλειά.


Ταινία χαλαρή, ύμνος στην αντρική φιλία, συντροφικότητα, αλληλεγγύη και άλλα τέτοια σπουδαία και μεγάλα, που όσο και να χτυπιόμαστε οι γυναίκες, μεταξύ μας δεν θα τα πετύχουμε ποτέ. Προσωπικά τρελαίνομαι να παρακολουθώ παρέες αντρών, τους κώδικές τους, τον τρόπο που συμπεριφέρονται όταν είναι πολλοί μαζεμένοι. Νιώθω μια μικρή ζήλεια και ίσως εξαιτίας της ζήλειας αυτής προτιμώ να κάνω παρέα με άντρες και να βλέπω τέτοιες ταινίες. Και αυτές οι ταινίες αποτυπώνουν όλη αυτή την αντροκατάσταση απόλυτα ρεαλιστικά. Χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς και γλυκανάλατους διαλόγους, αλλά στην πραγματική της διάσταση.


Η δράση, όπως είναι απόλυτα λογικό, κλιμακώνεται αργά. Σιγά σιγά αποκαλύπτονται οι λάθος χειρισμοί και εκτιμήσεις, το σχέδιο απαιτεί αναπροσαρμογές. Τα πράγματα δεν θα τους έρθουν εύκολα σε καμία περίπτωση και το happy end είναι κάτι που απλά δεν ταιριάζει. Μέσα τους όλοι το ξέρουν πως δεν θα καταλήξουν κάπου καλά. Όμως δεν θα ένιωθαν και καλά με τους εαυτούς τους αν δεν προσπαθούσαν. Αυτό το "τι θα συμβεί, εάν..." που διαχωρίζει τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα ζώα. Αυτό το "τι θα συμβεί, εάν..." που έχει οδηγήσει στα μεγαλύτερα σφάλματα και τις μεγαλύτερες επιτυχίας τις ανθρωπότητας...


Υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν αυτή την ταινία βαρετή. Κρατάει πολύ, η δράση δεν είναι αυτοσκοπός κ.λπ.. Η κορύφωση της δράσης όμως δεν θα είχε ούτε τη σημασία, ούτε τη δυναμική που έχει αν δεν υπήρχαν διαλογικά μέρη, και τα σημεία που "κάνουν κοιλιά". Εκεί οι χαρακτήρες αποκτούν τρίτη διάσταση, γίνονται αληθινοί, γίνονται φίλοι σου και χάρη στα σημεία αυτά κατανοείς τις πράξεις τους και τις αντιδράσεις τους.


Και δεν μπορώ να γράψω γι' αυτή την ταινία και να μην αναφερθώ στο υπέρτατο είδωλο: τον Steve McQueen! Μια υπόκλιση απλά σε έναν από τους πιο λατρεμένους μου αντρικούς χαρακτήρες ever. Χωρίς αυτόν η ταινία θ ήταν πολύ διαφορετική. Τα παιδικά μας χρόνια θα ήταν διαφορετικά. Ο κόσμος ολόκληρος θα ήταν διαφορετικός...