Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (20)

20 κεφάλαια! Και δεν είμαστε ακόμα στη μέση!

----------------------------------------------

Οι ημέρες που ακολούθησαν τα γεγονότα ήταν πολύ ήρεμες. Οι Β6 μετά την αποτυχία του σχεδίου τους είχαν σχεδόν χαθεί. Η Ζωή δεν μπορούσε να έρθει σε επαφή μαζί τους. Φυσικά για εκείνη αυτό ήταν πολύ άσχημο γιατί έχασε την έξτρα πηγή εισοδήματος της και είχε επιστρέψει στη μιζέρια της.
Η Στελίνα από την άλλη ήταν μες στη χαρά. Είχε γλιτώσει το κέντρο της, είχε βρει την υπαρχηγό της και είχε ένα νέο στέκι! Το Βαπόρι Τ’ Ουρανού. Έγινε θαμώνας και τα έπινε συχνά με τον Τομόγια. Τσιπουράκια, ρακές, ουζάκια και άλλα ξίδια.
Ο Χελώνας είχε βρει και αυτός την ησυχία του. Το πιο εξτρίμ που έκανε εκείνο τον καιρό ήταν να επιλύει τις διαφορές των κοριτσιών του Τζιν που κατηγορούσε η μια την άλλη ότι περνούσε περισσότερο χρόνο με το μωρό τους.
«Ο Τζιν είναι δικός μου!» έλεγε η μια.
«Ναι τι μας λες! ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ!» πέταγε η άλλη.
«Κυρίες μου! Πολιτισμένα παρακαλώ! Δε θα χαλάσουμε την επιχείρηση για το ποιανής είναι ο Τζιν! Αν δε θέλετε να πάρετε πόδι δε θα τσακώνεστε!» έλεγε ο Χελώνας.
Η Άννα ήταν μακριά απ’ όλα αυτά. Ο Τζιν την είχε αφήσει στην ησυχία της και σπάνια πάταγε πόδι στο κέντρο. Κάθονταν με το Θωμά συνεχώς και το ειδύλλιο τους είχε ανθίσει.
«Θωμά είσαι τόσο γλυκός!» έκανε η Άννα και τον χτύπαγε με το δάχτυλο της (poke poke)
«Εσύ είσαι πιο γλυκιά από την καραμέλα Άννα!» έκανε ο Θωμάς και ανταπέδιδε χαδιάρικα.
Ο Τζούνο που πέρναγε από δίπλα σταμάτησε γιατί τα πόδια του κόλλησαν στο μέλι που έτρεχε. Η ατμόσφαιρα ήταν γλυκιά μέχρι αηδίας. Μόλις ξεκόλλησε πήγε πιο δίπλα αναρωτώμενος τι σκατά επιδημία είχε πέσει στον αέρα και όλοι είχαν γίνει περίεργοι.
Ιδιαίτερα ο Κόκι. Πριν από λίγο τον είχε πετύχει να χαϊδεύει μια αδέσποτη γάτα με ονειρικό ύφος. Τι συνέβαινε; Ακόμα και ο Χελώνας απορούσε με την ξαφνική αλλαγή. Δεν ήταν δυνατόν ο ψυχρός του εκτελεστής να έγινε φιλόζωος από τη μια μέρα στην άλλη. Θα ορκίζονταν μάλιστα ότι τον είχε δει να περνά μια γιαγιά από το δρόμο!
Μια παρόμοια αλλαγή είχε παρατηρήσει και η Στελίνα στην Αρσινόη. Την είχε δει να ποτίζει κάτι γλάστρες στο κέντρο τραγουδώντας και μιλώντας στα λουλούδια.
«Πιείτε νεράκι τώρα να δυναμώσετε! Και να βγάλετε ακόμα πιο όμορφα άνθη!» έλεγε.
Η Στελίνα αναρωτιόταν αν τελικά την είχαν απαγάγει εξωγήινοι όλον αυτόν τον καιρό και της είχαν κάνει τόσο αποτρόπαια πειράματα που άλλαξε ο χαρακτήρας της. Το ίδιο αναρωτιόταν και ο Τζιν από την πρώτη στιγμή που τον ανάγκασε να πάει για ψώνια μαζί της. Ποτέ ως τώρα δεν του είχε ζητήσει τίποτα εκτός δουλειάς. Μέχρι και να βάψουν τα νύχια τους μαζί του ζήτησε. Ο Τζιν ήθελε να πιάσει τον Κόκι για να τον ρωτήσει τι σκατά της είχε κάνει και ζαβλακώθηκε.
Η Ζωή από την πλευρά της ήταν σε ένα μαύρο χάλι. Κατάμαυρο κατράμι! Είχε αναγκαστεί να βρει part-time δουλειά τα πρωινά ως καθαρίστρια στον Πη. Ο οποίος της φέρονταν απαίσια και εισέπραττε απίστευτη σαδιστική ικανοποίηση. Για παράδειγμα όταν η Ζωή έπλενε σκυμμένη το πάτωμα (δεν την άφηνε να έχει σφουγγαρίστρα) έχυνε επίτηδες καφέ εκεί που είχε μόλις καθαρίσει. Η Ζωή τον καταριόταν να μη στεριώσει σε δισκογραφική ώσπου να γεράσει.
«Αναθεματισμένε σιχαμένε Πη! Θα σου δείξω εγώ! Θα δεις τι θα πάθεις!»
Και μιας και μιλάμε για δισκογραφικές! Η Μαριλένα προς μεγάλη της φρίκη ανακάλυψε πως ο έρωτας της κόρης της, ο Τσίνεν, ήταν τρελός fanboy του Ώονου! Από την SM Νεράιδα! Που είχε συμβόλαια με την εταιρία του εχθρού της! Δεν θα άφηνε αυτό το ρομάντζο να στεριώσει ! Με τίποτα!
Ο Νίνο από την πλευρά του τα πρωινά που η Ζωή δούλευε, έβγαινε με την κιθάρα του και έπαιζε μουσική κοντά στο μετρό για να βγάλει κανά φράγκο. Μόνο φράγκα δεν έβγαζε. Τσίχλες, χαρτάκια, χτυπημένα εισιτήρια και άλλα μπορεί να του έριχναν. Λεφτά όμως…
Όμως εκείνη τη μέρα μάλλον είχε την τύχη με το μέρος του. Από το μετρό έτυχε να περνάει έναν μουσικός με τρελά σγουρά μαλλιά. Τον έλεγαν Σουμπαρού Σιμπουτάκη (Κρητικός). Κονοστάθηκε και άκουσε το Ουράνιο Τόξο του Νίνο. Όταν τελείωσε τον πλησίασε.
«Φίλε! Τρομερό κομμάτι! Έχεις ταλέντο!» είπε.
«Ευχαριστώ ρε φίλε. Αλλά δυστυχώς κανείς δε φαίνεται να το αναγνωρίζει!» απάντησε ο Νίνο.
«Το αληθινό ταλέντο δύσκολα αναγνωρίζεται. Να σου πω… Εγώ και η παρέα μου έχουμε μια μπάντα. Και ψάχνουμε έναν παραπάνω κιθαρίστα. Τι λες; Θες να έρθεις;» ρώτησε ο Σουμπαρού.
«Πολύ θα θελα αλλά δουλεύω κάθε βράδυ σε νυχτερινό κέντρο. Τι να κάνω… Δε βγαίνει αλλιώς το ψωμί… Συμβιβάζομαι…»
«Καταλαβαίνω αλλά μην ανησυχείς. Δεν είναι ανάγκη να είσαι σταθερό μέλος. Όποτε βολεύεσαι! Να η κάρτα μου!» είπε ο Σουμπαρού και του έδωσε μια κάρτα με όνομα και διεύθυνση.
Κοιτάζοντας τον καθώς απομακρύνονταν, ο Νίνο αισθάνθηκε ότι ίσως αυτή είναι η ευκαιρία που περίμενε τόσο καιρό.