Rope

Από τις αγαπημένες μου Χιτσκοκικές ταινίες. Τεχνικά ίσως είναι η πιο εντυπωσιακή, ενώ μου αρέσει πολύ και σαν υπόθεση. Υπάρχει τέλειο έγκλημα; Ποια είναι η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει ένας δολοφόνος; Ίσως το να είναι πολύ σίγουρος για τον εαυτό του.


Δύο φίλοι δολοφονούν τον τρίτο τις παρέας μέσα στο διαμέρισμά του. Τοποθετούν το πτώμα σε ένα μπαούλο και καλούν φίλους και γνωστούς σε δείπνο. Τόση είναι η σιγουριά και η αλαζονεία τους που αποφασίζουν να δειπνήσουν πάνω στο μπαούλο και όχι στην τραπεζαρία. όσο περνάει η βραδιά θα γίνονται όλο και πιο προκλητικοί. Μέχρι κάποιος να αρχίσει να τους υποπτεύεται!


Στο πρώτο πράγμα που θα σταθώ είναι οι εκπληκτικές ερμηνείες. Μια ομάδα χαρακτήρων που επιδίδεται σε έναν ανελέητο λεκτικό καταιγισμό, πάντα έχει ενδιαφέρον. Ο τρομερά ειρωνικός, κυνικός και πέρα από τα όρια ριψοκίνδυνος χαρακτήρας του John Dall κλέβει την παράσταση ενώ οι Farley Granger και James Stewart συμπληρώνουν μια τριάδα από ολοκληρωμένους και άκρως γοητευτικούς αντρικούς χαρακτήρες.


Όμως αυτό που κάνει το Rope τόσο ξεχωριστή εμπειρία είναι το τεχνικό κομμάτι. Απόδειξη του πόσο μεγάλος καλλιτέχνης είναι ο Χίτσκοκ, η ταινία ολοκληρώνεται σε περίπου δέκα λήψεις. Ο όρος long take παίρνει άλλη διάσταση. Και τα μονόπλανα θα ήταν μεγαλύτερα αν οι κάμερες της εποχής το επέτρεπαν. Το φιλμ αποδίδει σχεδόν σε πραγματικό χρόνο τη βραδιά(έφαγαν λίγο γρήγορα είναι η αλήθεια) και αποτελεί ένα πολύ επιτυχημένο πείραμα. Είναι εξ ολοκλήρου γυρισμένο σε ένα δωμάτιο δίνοντας αίσθηση θεατρικού και σε αυτό βοηθάει και το σχεδόν ανύπαρκτο μοντάζ. Το μοντάζ είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα σε μια ταινία. Κάνει τον πιο αποτυχημένο απατεωνίσκο μεγάλο σκηνοθέτη εν μία νυκτί, ενώ μπορεί να δώσει απίστευτες προοπτικές σε μια ταινία. Η απουσία του όμως αφήνει τον δημιουργό ουσιαστικά γυμνό, εκτεθειμένο. Κι εδώ είναι που ο Χίτσκοκ δείχνει την τεράστια αξία του.


ΥΓ: Αποτελεί και την πρώτη έγχρωμη ταινία το Χίτσκοκ.