The Man Who Knew Too Much...

Δεν ξέρω γιατί αλλά είναι κάποιες ταινίες που το καλοκαίρι δείχνουν καλύτερες, διαφορετικές. Τέτοιες μεταξύ άλλων είναι και οι ταινίες του Χίτσκοκ. Αλήθεια πόσο καλύτερη μπορεί να φανεί η τελειότητα απλά και μόνο λόγω εποχής; Κι όμως εμένα μου φαίνονται δύο φορές πιο αριστουργηματικές.


Ο Χίτσκοκ είναι από τους σκηνοθέτες που δεν μπορώ να διαλέξω αγαπημένες ταινίες. Όσες έχω δει(γιατί δεν τις έχω δει όλες) μου αρέσουν υπερβολικά πολύ για να μπω σε διαδικασία σύγκρισης. Και μια και ήμουν σε φάση και ο Costello είχε ζητήσει το The Man Who Knew Too Much, το είδα και μάλιστα σαν πρώτη φορά καθώς δε το θυμόμουν πολύ καλά.


Ένας γιατρός με τη διάσημη γυναίκα του και το παιδί τους είναι σε ταξίδι όταν συναντούν έναν μυστήριο τύπο που τους κάνει πολλές ερωτήσεις. Όταν αργότερα ο ίδιος τύπος δολοφονηθεί θα ψιθυρίσει τα τελευταία του λόγια στο αυτί του γιατρού. Κι εκεί ξεκινάει η περιπέτεια των ηρώων, καθώς κάποιοι, αφού κέρδισαν την εμπιστοσύνη τους, απήγαγαν το παιδί τους και σε αντάλλαγμα ζητούν να κρατήσει ο γιατρός το στόμα του κλειστό.


Αυτό που του ψιθύρισε ο ...άνθρωπος που ήξερε πολλά ήταν ένα σχέδιο δολοφονίας και ο ήρωας μας από τη μία θέλει να δει ζωντανό το παιδί του αλλά από την άλλη έχει και τύψεις ότι ενώ μπορεί να αποτρέψει μια δολοφονία δεν το κάνει. Με τη βοήθεια της γυναίκας του θα αρχίσουν να ψάχνουν την άκρη μόνοι τους. Κι έρχεται ο Χίτσκοκ να δώσει μια μοναδική ατμόσφαιρα, αγωνία και όλα αυτά τα υπέροχα που του προσέδωσαν τον χαρακτηρισμό μετρ του τρόμου. Όμως πόσο λίγο είναι μπροστά σε αυτό που πραγματικά είναι. Μετρ του κινηματογράφου μοιάζει πιο σωστό. Με αποκορύφωμα μια εκπληκτική σκηνή σε ένα ταριχευτήριο(μέρος όπου ταριχεύουν ζώα, δεν ξέρω αν λέγεται έτσι) αλλά και τις σκηνές στην Μαροκινή αγορά.


Ο James Stewart και η Doris Day είναι πολύ καλοί με τη δεύτερη να κλέβει για μένα την παράσταση. Ειδικά όταν ο γιατρός της ανακοινώνει ότι έχουν απαγάγει το γιο τους η αντίδραση της έρχεται τόσο φυσικά και ρεαλιστικά. Πολύ γλυκός και ο μικρούλης!


Η ταινία αποτελεί ριμέικ της ομότιτλης του 1934(με σκηνοθέτη πάλι τον Χίτσκοκ). Δεν ξέρω γιατί υπήρξε ανάγκη για ριμέικ καθώς δεν έχω δει το πρωτότυπο. Σε γενικές γραμμές είναι πολύ καλή ταινία, σκηνοθετικά είναι υπέροχη και το μόνο κακό της είναι οι πολλές σεναριακές ευκολίες. Προσωπικά όταν βλέπω Χίτσκοκ το σενάριο το θεωρώ απλά την αφορμή για να πιάσει την κάμερα και να δημιουργήσει αλλά σε αυτή την περίπτωση ελαφρά με ενόχλησαν τα κενά και οι ευκολίες.