Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (18)

Και συνεχίζουμε επιτέλους με το επόμενο κεφάλαιο!

-------------------------------------------------

Η Στελίνα και ο Χελώνας λοιπόν έμαθαν σχεδόν ταυτόχρονα την ύπαρξη αυτής της οργάνωσης που ονομάζονταν Β6. Περιέγραφαν τους εαυτούς τους ως ηθικούς τρομοκράτες που θα πάταζαν μια για πάντα το οργανωμένο έγκλημα. Χαρακτηριστικό τους ήταν η απόλυτη μυστικότητα και απρόβλεπτες επιθέσεις.
Η Στελίνα επιτέλους κατάλαβε τι είχε απογίνει η Αρσινόη. Είχε πέσει θύμα τους. Αλλά δεν ήξερε τι της είχαν κάνει. Την είχαν σκοτώσει; Απαγάγει; Εξαφανίσει; Ήταν πολύ δύσκολο να μάθει. Έστειλε τα μέλη της συμμορίας της για πιο εκτεταμένη έρευνα. Το ίδιο είχε κάνει ο Χελώνας για τον Κόκι αλλά εις μάτην.
Οι μέρες περνούσαν και τίποτα δε συνέβαινε. Η Μαριλένα, που δεν την άγγιζαν καθόλου τα γεγονότα, πήγε στις γυμναστικές επιδείξεις της Ευγενίας. Κάθονταν και παρατηρούσε τους άλλους γονείς. Κανείς δεν ήταν αντάξιος της. Μέχρι που… το βλέμμα της έπεσε στον γυμναστή του σχολείου. Πολύ ωραίο κομμάτι… Η Ευγενία ήρθε δίπλα της.
«Μαμά σου αρέσει ο γυμναστής μας;» ρώτησε.
«Καλός είναι…» έκανε αδιάφορα η Μαριλένα.
«Είναι πολύ ωραίος!» είπε χαρωπά η Ευγενία. «Αλλά ο γιος του είναι καλύτερος!»
Και λέγοντας αυτά έδειξε στη μητέρα της ένα παιδί, όχι πολύ ψηλό, γύρω στα 14 που κάθονταν λίγο πιο πέρα παρατηρώντας τα μικρά που έτρεχαν στη σκυταλοδρομία. Όντως ήταν πολύ όμορφο. Η Μαριλένα παρατήρησε τις καρδούλες στα μάτια της Ευγενίας.
«Και πως τον λένε το γιο του;»
«Γιούρι! Γιούρι Τσίνεν! Όχι δεν είναι Κινέζος!»
«Και τι καπνό φουμάρει αυτός ο Τσίνεν;»
«Δεν καπνίζει μαμά!»
«Άλλο εννοούσα!»
Η Μαριλένα αναστέναξε. Τα πρώτα καρδιοχτύπια; Έπρεπε να μάθει με τι σόι αγόρι ήταν ερωτευμένη η κόρη της. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι αρκετά προσεκτικός!
Η Ζωή και ο Γιούγιας στην SM Νεράιδα στο μεταξύ εκμεταλλεύονταν πλήρως το χάος που επικρατούσε από την απουσία της Αρσινόης και έκαναν κοπάνες από τη δουλειά. Ο Γιούγιας τον έπαιρνε στην γκαρνταρόμπα και η Ζωή παρακολουθούσε τις πρόβες του Νίνο αδειάζοντας την κάβα. Περνούσαν Ζωή και κότα.
Το ίδιο δεν ίσχυε και για την Άννα η οποία είχε μαρκαριστεί στενά από το Τζιν. Και σαν να μην έφτανε αυτό την είχαν πάρει πρέφα όλες οι σταρλετίτσες που είχε γκόμενες και τη βασάνιζαν ασυστόλως!
«Μα αφού σου λέω βρε Πάμελα! Δεν τρέχει τίποτα με εμένα και το Τζιν!» φώναζε σε μια που την κυνηγούσε στα παρασκήνια για να της φέρει το πανέρι στο κεφάλι.
«Άστα αυτά ξετσίπωτη λουλουδού! Δε σε είδα νομίζεις να τον ζαχαρώνεις προχτές! Δεν είσαι καν τραγουδίστρια! Να μην τον ξαναπλησιάσεις!» τσίριζε αυτή.
«Μακάρι να μπορούσα! ΑΥΤΟΣ ΜΟΥ ΡΙΧΝΕΤΑΙ!» εξακολουθούσε να φωνάζει η Άννα.
Και έπεσε πάνω στη Μέισα. Η Πάμελα, μόλις την είδε λούφαξε, έκανε μεταβολή και έφυγε. Η Άννα πάγωσε. Η Μέισα δεν είπε τίποτε και απλά προσπέρασε.
«Και αυτή πρέπει να την ευχαριστήσω που με έσωσε…» έκανε η Άννα.
Και ενώ όλα αυτά γίνονταν στον κανονικό κόσμο, στο σπίτι του Κόκι η Αρσινόη είχε βρει την ευκαιρία να κάνει διακοπές. Με τον Κόκι είχαν μιλήσει περί ανέμων και υδάτων και κυρίως για όπλα μιας και ήταν και οι δύο μανιώδεις συλλέκτες. Αλλά τελικά όλα πάντα κατέληγαν στο πως θα νικούσαν τους εχθρούς τους.
Ο Κοκί δεν είχε κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Κάνοντας μια μικρή έρευνα είχε ανακαλύψει και κείνος την ύπαρξη των Β6. Και το λόγο που ήθελαν να τους βγάλουν από τη μέση.
«Βασικά εξαιτίας της εξαφάνισης μας, είναι σε σύγχυση. Δεν μπορούν να κάνουν σίγουρες κινήσεις.» είπε.
« Ναι αλλά το ίδιο θα ισχύει και για τους δικούς μας. Έχω αρχίσει να αισθάνομαι τύψεις που τους κρατάμε σε αγωνία.» είπε η Αρσινόη.
«Πρέπει να εμφανιστούμε αλλά την κατάλληλη στιγμή. Πίστεψε με ξέρω καλύτερα. Σε 3 μέρες θα είσαι ελεύθερη να επιστρέψεις…»
«Εντάξει αλλά εκείνη τη στιγμή θα ξαναγίνουμε εχθροί…»
«Φυσικά.»
Όντως ο Κόκι είχε δίκιο. Οι Β6 ήταν κάπως συγχυσμένοι μετά την απόπειρα εναντίον τους η οποία δεν ήξεραν κιόλας πως κατέληξε. Στη επόμενη συνάντηση τους στην αποθήκη έθιξαν το θέμα. Η Ζωή, ο Γιούγιας και ο Μασάκης ήταν εκεί ως επίτιμα μέλη. Ακόμα δεν ήξεραν ότι η αποστολή τους είχε πρακτικά αποτύχει. Περίμεναν τον αρχηγό να φανεί.
Ξάφνου καπνοί γέμισαν την αποθήκη. Η Ζωή κοίταξε ψηλά μπας και τον διέκρινε αλλά δεν φαίνονταν πουθενά. Αντί αυτού ένας προβολέας φώτισε μια καταπακτή από την οποία βγήκε ο Σακαμότος φορώντας ένα λαμέ κουστούμι. Όλοι χειροκρότησαν.
«Λοιπόν αγαπητοί σύντροφοι φοβάμαι πως η απόπειρα εξόντωσης των αρχιεκτελεστών των εχθρών μας ήταν αποτυχία.»
Όλοι τον κοίταξαν έκπληκτοι.
«Μα αφού έχουν χαθεί από προσώπου γης εδώ και μέρες! Σίγουρα δεν τους πετύχαμε;» ρώτησε ο Μορίτας.
«Ακριβώς γι αυτό ανησυχώ. Δεν έχει εντοπιστεί κανένα πτώμα. Ούτε μια ένδειξη ότι τραυματίστηκαν.»
«Μα είναι επαγγελματίες σ’ αυτό! Και θανάσιμα πληγωμένοι να ήταν θα κάλυπταν τα ίχνη τους…» είπε ο Οκάντας.
«Έχεις δίκιο αλλά δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι… Γι αυτό έχω παγώσει τις κινήσεις μας.»
«Μα τώρα είναι ευκαιρία αφεντικό να επιτεθούμε! Τώρα που τα κέντρα βρίσκονται σε σύγχυση!» ξαναείπε ο Μορίτας.
«Μμμμ… και σε αυτό έχεις δίκιο. Σε 3 μέρες θα είναι Σάββατο και θα έχουν πολύ κόσμο. Θα χτυπήσουμε τότε για να τους ξεκάνουμε μια και καλή… Ζωή, Γιούγια, Μασάκη. Θα βασιστώ πάλι πάνω σας!» είπε ο Σακαμότος αποφασιστικά.
Η Ζωή έγνεψε αποφασιστικά. Θα έσπαγε το κλουβί και θα ελευθέρωνε το Νίνο μια για πάντα…