Blow Out, Dressed To Kill, Carrie. Οι τρεις αγαπημένες μου ταινίες από τον De Palma αν και ποτέ δεν μπορώ να καθορίσω τη σειρά προτίμησης. Όμως κατά τη γνώμη μου στο Dressed To Kill είναι που ο De Palma έχει βάλει όλο το ταλέντο του και λίγο παραπάνω και λίγο ακόμη και πάει λέγοντας...
Όταν η μητέρα του δολοφονείται, ο Peter με τη βοήθεια της μοναδικής μάρτυρα είναι αποφασισμένος να βρει το δολοφόνο. Οι έρευνες τόσο του Peter όσο και της αστυνομίας θα εστιάσουν στο πελατολόγιο του ψυχαναλυτή της μητέρας του.
Από τα καλύτερα ψυχολογικά, ερωτικά θρίλερ, παίζει με το μυαλό σου κάθε στιγμή και λεπτό. Τι να πρωτοθυμηθείς. Τις τρομερές σκηνές στο μουσείο; Την πιο ερωτική σκηνή ever στο ταξί(πως την είχα ξεχάσει στο ανάλογο ποστ;); Τις ανατροπές; Την αγωνία στο τέλος;
Πάντα οι επικριτές του De Palma τον κατηγορούν ότι "κλέβει" ασύστολα τον Χίτσκοκ. Κι εδώ τους έδωσε ένα βήμα παραπάνω καθώς θυμίζει φανερά το Ψυχώ. Μπορεί να έχει εμμονή με τον Χίτσκοκ αλλά οι ταινίες του έχουν καθαρά προσωπικό ύφος και τελικά τη δική του μοναδική σφραγίδα. Προσωπικά απολαμβάνω τις Χιτσκοκικές αναφορές και τις θεωρώ μέρος της ξεχωριστής υπογραφής του.
Εδώ θα εστιάσει στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα και θα το κάνει πολύ καλά. Φετιχιστική φωτογραφία, αισθησιακά πλάνα, τα πάντα δείχνουν μια σεξουαλική ένταση συνέχεια και παντού. Παρατηρείστε τα αντικείμενα στο χώρο. Για άλλη μια φορά ο De Palma παίζει πολύ καλά με τα αντικείμενα...
Και ταυτόχρονα δεν θα παρεκκλίνει από ένα ψυχολογικό θρίλερ που λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα. Τρόμο, σασπένς, ατμόσφαιρα. Και εκεί είναι που ξεπερνάει την πλειοψηφία των θρίλερ και γίνεται ένα από τα κορυφαία του είδους.
Σε σενάριο του De Palma, μια ιδέα που είχε καιρό στο μυαλό του. Εμπνευσμένος από τον τεράστιο Χίτσκοκ αλλά τελικά παραδίδοντάς μας κάτι πραγματικά δικό του, μια ταινία κορυφαία στο είδος της. Πολύ καλές ερμηνείες με φυσικά μία εκ των κορυφαίων την αγαπημένη επιλογή του σκηνοθέτη Nancy Allen. Προσωπικά μου άρεσε πολύ ο Michael Caine και φυσικά η τρομερά ερωτική παρουσία της Angie Dickinson.
3 σχόλια:
Εγώ για κάποιον περίεργο τρόπο, ενώ μου αρέσει και ο χιτσκοκικός Ντε Πάλμα, προτιμώ τον γκανγκστερικό του SCARFACE, των UNTOUCHABLES και του CARLITO'S WAY.
Μάλλον μου έκανε κακό που ξαναείδα το GOODFELLAS τις προάλλες, με παραπόρωσε :)
Κι αυτός ο De Palma μοναδικός είναι. Αλλά πάντα θα υπάρχουν τα ανώτερα Godfather και Goodfellas σε αυτό το είδος να παίρνουν την πρωτιά.
Σε αυτό που είναι τρομερός ο De Palma και οι ταινίες που αναφέρω το αναδεικνύουν, είναι στο να χτίζει σιγά σιγά την ένταση και να φτάνει σε ένα απίστευτο τελικό κρεσέντο. Κόβει σε μικρά μικρά κομμάτια το μυαλό σου, το βάζει στο μίξερ και στο τέλος πατάει το κουμπί(όχι ότι αυτό δεν το έχει κάνει περίτεχνα και ίσως καλύτερα στον Σημαδεμένο).
Αριστούργηματική κινηματογραφική άσκηση σε χιτσκοκικό τερέν, ο DePalma μεγαλουργεί με την κάμερά του και παραδίδει (μαζί με το Blow Out ένα χρόνο αργότερα) ένα ασυναγώνιστο ζευγάρι ταινιών, αρκετό να τον οδηγήσει στο πάνθεον του αμερικανικού σινεμά. Scarface και Carlito είναι αγαπημένα, το Untouchables είναι άκρως γοητευτικό αλλά κάπου κολλάει στις συνταγές, ωστόσο ο DePalma που αξίζει να ανακαλύψει ο πολύς κόσμος είναι ο πρώιμος, με τις ασυγκράτητες επιρροές/αναφορές στη γαλλική nouvelle vague και με αποκορύφωμα στο σχιζοφρενές Hi, Mom με έναν φοβερό DeNiro.
Δημοσίευση σχολίου