Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι το Mean Streets είναι μουσική. Επίσης ζωντάνια, κίνηση... Αυτή η ταινία είναι ζωντανή. Αναπνέει μαζί με τους πρωταγωνιστές, είναι αληθινή! Ο Scorsese στην αρχή ακόμη της εντυπωσιακής του καριέρας κάνει τη διαφορά. Έτη φωτός μπροστά από την εποχή του μας δείχνει τι είναι ικανός να κάνει!
Ουσιαστικά δεν υπάρχει κάποια πλοκή στην ταινία. Είναι απλά η αποτύπωση μιας εποχής και μιας κουλτούρας. Παρακολουθούμε ιταλοαμερικάνους μικροκακοποιούς στην καθημερινή τους ζωή. Κοινός άξονας όλων ο Harvey Keitel στον πιο συμπαθητικό ρόλο της καριέρας του(είναι αδύνατον να μην τον λατρέψεις) ο οποίος άλλοτε προσπαθεί να βάλει μυαλό στους γύρω του σαν άλλος Φραγκίσκος της Ασίζης και άλλοτε παλεύει με τον εαυτό του.
Χαρακτήρες απίστευτα ολοκληρωμένοι. Δεν γινόταν όμως να είναι αλλιώς. Ο Scorsese τους έχει πλάσει με τόση αγάπη που τους κάνει σχεδόν αληθινούς. Όλοι ανεξαιρέτως είναι ανώριμοι, βιαστικοί κι εξαρτώνται ο ένας από τον άλλο. Ένας μικρόκοσμος όπου οι ζωές είναι τόσο πλεγμένες μεταξύ τους που δεν τους αφήνει περιθώρια να απομακρυνθούν. Αν κάποιος θέλει να βγει από αυτό το μικρόκοσμο όπως η Teresa και εν μέρη ο Charlie (Harvey Keitel) θα κρατηθούν αυτόματα πίσω από κάποιους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα τους κρατήσουν η υπόσχεση από το θείο του Charlie για ένα εστιατόριο και ο ξάδερφος της Teresa που μπλέξιμο είναι το μεσαίο του όνομα! Ο Robert De Niro σχεδόν παιδί σε έναν ρόλο που θα μπορούσε εύκολα να γίνει καρικατούρα και που όμως χάρη στο ταλέντο του είναι απίστευτα ρεαλιστικός. Θα σου θυμίσει ίσως έναν νεαρό Louis Gara.
Ο Scorsese σχολιάζει και κρίνει την ιταλοαμερικάνικη κοινωνία και τη νοοτροπία της. Δεν το κάνει όμως ούτε κακοπροαίρετα, ούτε διδακτικά. Και με την ευκαιρία μας κάνει και μια μικρή επίδειξη του ταλέντου του. Μονοκάμερα που μαγνητίζουν, παιχνίδι με το φωτισμό και κυρίως τρομερά ταιριαστή μουσική. Το μεγαλύτερο προσόν αυτής της ταινίας είναι το απίθανο soundtrack που δένει τόσο καλά. Τα περισσότερα κομμάτια ίσως να μη διάλεγα να τα ακούσω στο σπίτι μου, όμως εδώ πραγματικά δεν θα μπορούσε να διαλέξει διαφορετικά.
Με το ίδιο θέμα ο Marty θα καταπιαστεί ξανά και ξανά. Θα μας χαρίσει αριστουργήματα που χωρίς δυσκολία θα βρίσκουν μια θέση στις λίστες με τις καλύτερες ταινίες. Όμως αυτή η πρώτη επαφή μένει εύκολα αξέχαστη. Ίσως δεν είναι η καλύτερη ή η πιο δυνατή. Είναι όμως η πιο αληθινή.
Ένα άλλο πράγμα που μου έμεινε από την ταινία είναι το ντύσιμο. Όσο ωραία και κομψά ντύνονταν όλοι έξω από το σπίτι, τόσο άθλια ντύνονταν μέσα. Η εικόνα του Keitel με άσπρη φανέλα και φαρδύ μποξεράκι με έχει στοιχειώσει...
6 σχόλια:
Αριστούργημα. Η αγαπημένη μου στιγμή του πελώριου Marty (το τρέιλερ της νέας του ταινίας κυκλοφόρησε παρεμπιπτόντως) και ίσως και η καλύτερη. Η είσοδος του Bobby υπό το Jumpin Jack Flash σηματοδοτεί την αρχή του μοντέρνου αμερικανικού κινηματογράφου.
Έβαλε τις βάσεις για πολύ μεγάλα πράγματα και το έκανε τόσο απλά.
Εμένα με τρελαίνει το πόσο μικροί είναι όλοι σε αυτή την ταινία. Πιτσιρίκια! Το δίλημμα Marty - De Palma γέρνει προς τον πρώτο αυτή την περίοδο! Νομίζω ότι τελικά προτιμώ αυτόν του οποίου ταινία είδα πιο πρόσφατα...
Μεγιστοτεράστια ταινία, που θα έλεγε και ο Αλέφαντος, αλλά εξαιρετική και η κριτική σου Άννι, ειλικρινά. Είναι όντως ίσως η πιο αυθόρμητη, "ακατέργαστη" και δυναμική στιγμή του Σκορσέζε, ενώ το σχόλιο για το σάουντρακ ("δεν είναι η μουσική που θα έβαζα να ακούσω στο σπίτι μου, αλλά ταιριάζει απόλυτα στο λίμα της ταινίας") είναι ταυτόχρονα και η ακριβώς δική μου γνώμη! Κατά σύμπτωση, πριν από μια εβδομάδα την έβαλα και την ξαναείδα κι εγώ. Ο Ντε Νίρο στην πιο υποτιμημένη ερμηνεία της καριέρας του, που εμένα προσωπικά μου έχει σφηνωθεί στο υποσυνείδητο.
Πάντως καλύτερη στιγμή του Μάρτι δε θα την έλεγα, άνετα όμως μέσα στις 3-4.
Άσχετο, μιας και είμαστε στον Σκορσέζε: Είμαι στο τσακ να ξαναδώ το RAGING BULL και να το ανακηρύξω καλύτερη ταινία υποκειμενικά όλων των εποχών, όπως έγινε με το TAXI DRIVER πριν λίγους μηνες.
Αχ αυτός ο Ταξιτζής! Δεν νομίζω να πέσει ποτέ από την πρώτη θέση προτίμησης μου στις ταινίες του Scorsese. Το Raging Bull είναι ίσως η καλύτερή του αλλά προτιμώ τις γκανγκστερικιές του καθαρά λόγω προσωπικού γούστου.
Γκανγκστερικό ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ;;
Για τα άλλα λέω. Goodfellas κ.λπ.
Δημοσίευση σχολίου