One Mistake...No Second Chances

Μετά τον Καλό, τον Κακό και τον Περίεργο είπα να ξαναδώ και τη Γλυκόπικρη Ζωή που ομολογουμένως μου είχε αρέσει πολύ. Να πω την αλήθεια τη δεύτερη φορά δεν με ενθουσίασε το ίδιο.


Το μόνο σίγουρο είναι πως ο ΚιμΤζι Γουν είναι σκηνοθέτης που αξίζει να του ρίξεις μια ματιά και ίσως περισσότερες. Το Γλυκόπικρη Ζωή είναι μια ιστορία εκδίκησης(Κορεάτης και διάλεξε αυτό το θέμα; Απορώ...). Ο Σανγκού στέλνεται από αρχιμαφιόζο να παρακολουθήσει την κοπέλα του και αν διαπιστώσει ότι του τα φοράει να την καθαρίσει κι αυτήν και το άτυχο τεκνό. Όμως ο Σανγκού δεν το κάνει και αφού έρθει αντιμέτωπος με την οργή του Αρχηγού θα θελήσει να εκδικηθεί.



Η στιγμή της εκδίκησης έρχεται περίπου στο τρίτο τέταρτο του έργου και τότε θα είναι και η πρώτη στιγμή που θα αρχίσουν να χρησιμοποιούν όπλα. Μέχρι τότε βλέπεις τόσο βρωμόξυλο που απορείς με το πόσο badass μπορεί να γίνει ένας ντελικάτος Κορεάτης αν του πεις να ζητήσει συγγνώμη.


Η σκηνοθεσία του Γουν είναι εντυπωσιακή. Γρήγορα πλάνα που εναλλάσσονται με μεγάλης διάρκειας, εντυπωσιακές σκηνές. Θα βρεις επιρροές από φιλμ νουάρ, crime films και φυσικά από western! Η στυλιζαρισμένη βία πολλές φορές φτάνει τα επίπεδα χορογραφίας και ίσως είναι οι σκηνές που ευχαριστιέσαι περισσότερο. Ίσως βέβαια αυτό να συμβαίνει γιατί στις υπόλοιπες σκηνές οι διάλογοι ή οι χαρακτήρες δεν έχουν κάτι που να ελκύει το θεατή. Και συναίσθημα βέβαια υπάρχει αλλά δεν με συνεπήρε, ούτε ένιωσα αυτά που ο σκηνοθέτης ήθελε να με κάνει να νιώσω.


Μένουμε λοιπόν σε μια εξαιρετική σκηνοθεσία, σε τρομερή για άλλη μια φορά μουσική και σε γενικές γραμμές καλές ερμηνείες. Πάντως είναι από τις ταινίες που ξαναβλέπω ευχάριστα παρά το ελλιπές σενάριο.

a2a βρήκα και φωτογράφιση του αγοριού για να χαρείς ;)