Nothing Cuts Like the Original...

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω το πάθος μου για αυτή την ταινία. Το ρίγος που με διαπερνάει κάθε φορά που τη βλέπω. Και όχι δεν είναι καμιά ποιότητα. Δεν είναι καν καλό σενάριο. Είναι όμως αυτή που πρέπει να κάνει κάτι Ρομπ Ζόμπιδες και κάτι δολοφόνους με πριόνια, δρεπάνια, σφυριά και πιρούνια να κρύβονται ντροπιασμένοι.


Ας τα πάρω από την αρχή όμως. Η Αμερική όπως και η Αυστραλία είναι το κατάλληλο έδαφος για ψυχασθενείς δολοφόνους και συνεπώς για ιστορίες με τέτοιους. Ειδικά ο Αμερικάνικος νότος με τα άπειρα στρέμματα όπου άνθρωποι, οικογένειες, χωριά ολόκληρα μπορούν να είναι ολοκληρωτικά αποκομμένα από τους υπόλοιπους αναπτύσσοντας δικούς τους ηθικούς κώδικες και τρόπους ζωής, είναι το τέλειο τοπίο που θα ντύσει μια αρρωστημένη και ανατριχιαστική ιστορία.


Το όλο σκηνικό είναι γνωστό, χιλιοχρησιμοποιημένο, ίσως όχι πιστευτό πια. Παρέα νεαρών σε road trip πέφτουν στα χέρια μανιακού δολοφόνου, διψασμένων για αίμα ζόμπι,κανιβάλων, ανθρωποφάγων κολοκύθων. Αυτή λοιπόν είναι η ταινία που δημιούργησε το μεγαλύτερο κλισέ στα θρίλερ! Το concept “παρεάκι φουλ της βλακείας κόβει δρόμο για ανεξήγητο λόγο μέσα από τις ερημιές” γεννιέται και μας κυνηγάει μέχρι σήμερα…


Το διαφορετικό σε αυτή την ταινία είναι πως θα νιώσεις αηδία, ανατριχίλα, κάτι να περπατάει πάνω σου σε κάθε μα κάθε πλάνο. Τόσο ζωντανές σκηνές δεν βλέπουμε εύκολα. Εκείνο το απαίσιο σπίτι με τα 1000 πτώματα(από βαρεμάρα πέθαναν και τα 1000) πόσο λίγο φαίνεται. Σε αντίθεση με αυτή την ταινία, εκεί η προσπάθεια να σε σκιάξει ο σκηνοθέτης είναι παραπάνω από εμφανής, ενώ η σκέψη «βάλε κανένα πόδι κότας, καμιά πορσελάνινη κούκλα σπασμένη να τους τρομάξουμε» μόνο στους υπότιτλους δεν υπήρχε! Εδώ όλο αυτό βγαίνει αβίαστα και όχι μόνο στα εσωτερικά πλάνα αλλά και στα εξωτερικά με τα απεριποίητα φυτά, τη ζεστή ατμόσφαιρα και την σκόνη να σε κάνουν να απορείς για πιο λόγο να αποφασίσουν τα βλαμμένα να πάνε σε ένα μέρος όπου μέχρι και οι πέτρες φωνάζουν «δολοφόνος».


Και τι δολοφόνος. Ο Leatherface όπως έμεινε γνωστός είναι γνήσιος κυνηγός. Με το ένστικτο στην τσίτα και τα τρόπαια περήφανα κρεμασμένα πάνω του! Είναι μέλος μιας δυσλειτουργικής οικογένειας, όπου το…κυνήγι είναι φυσιολογική ασχολία. Ο θεσμός της οικογένειας σιγά σιγά κομματιάζεται και μάλιστα σε μια εποχή που η Αμερική τον είχε ανάγκη όσο τίποτα άλλο. Με αυτά τα λίγα και απλά ο Hooper θα μείνει στην ιστορία του horror για τη σχολή που δημιούργησε. Δεν θα σχολιάσω το πώς κατάντησε το είδος τώρα ή για την καινούρια φουρνιά που έρχεται προς αντικατάσταση. Τα άπειρα ριμέικ δείχνουν ότι παλιό καλό horror το έχουμε ανάγκη και το γουστάρουμε. Καλό θα ήταν να μείνουμε σε όσα μας κληροδότησαν οι μεγάλοι όμως και να μην τους αντιγράφουμε κακά και πρόχειρα.


Το εκπληκτικό σε τούτη εδώ την ταινία είναι πως μπορεί να είναι ανατριχιαστική και ίσως τρομακτική δείχνοντας ελάχιστο αίμα. Παρά τα όσα τάζει ο πανέξυπνος πρόλογος το gore δεν είναι από τα κύρια συστατικά. Η ταινία έχει βασιστεί στο ίδιο βιβλίο με το Ψυχώ ενώ θεωρείται από τις ταινίες που έχουν επηρεάσει περισσότερο το είδος.