Όταν δημιουργεί ο Πολάνσκι...

Θέλω να γράψω δυο λόγια για την αγαπημένη μου ταινία: Τον Ένοικο του Πολάνσκι...Ίσως γιατί κάποια δεν έχει συνεχίσει το υπερφοβερό, ασυναγώνιστο, έξτρα αισθησιακό (all rights reserved by ExMrsAbramovich) μυθιστόρημά μας οπότε δεν μπορώ να γράψω κι εγώ... Ίσως γιατί θα είμαι άλλες 6(!) ώρες στη δουλειά κάνοντας τίποτα Παρασκευιάτικα και Χριστουγεννοπρωτοχρονιάτικα και απλά δεν μπορώ να φύγω...Ίσως γιατί βλέποντας τις σκέψεις μου αποτυπωμένες τις μοιράζομαι καλύτερα με...τον εαυτό μου...Όπως και να έχει το post εγώ θα το ευχαριστηθώ κι εσείς θα το υποστείτε(ναι για σένα χτυπάει η καμπάνα, όχι για τον Χριστούλη που γεννήθηκε-για άλλη μια χρονιά-).

Η ταινία εκτυλίσσεται στο Παρίσι και ίσως είναι από τις ελάχιστες ταινίες που δεν το αποτυπώνουν όπως οι card postal που σε κάνουν να θέλεις να τα αφήσεις όλα πίσω σου και να τρέξεις εκεί.Με λίγα εξωτερικά πλάνα (και αυτά από τις όχι κολακευτικές γωνιές του Παρισιού) η ταινία εξελίσσεται σε εσωτερικούς κυρίως χώρους. Ο βασικός ήρωας είναι ένας μετανάστης που αποφασίζει να νοικιάσει ένα καινούριο διαμέρισμα. Η προηγούμενη ένοικος έχει αποπειραθεί να αυτοκτονήσει και βρίσκεται στο νοσοκομείο. Ο Τρελκόφσκι (ο πρωταγωνιστής) ουσιαστικά πρέπει να περιμένει να πεθάνει για να εγκατασταθεί κανονικά. Ήδη αυτό τον κάνει να νιώθει άβολα. Επισκέπτεται την κοπέλα στο νοσοκομείο(από υποχρέωση;). Εκείνη καλυμμένη ολότελα με γύψο και επιδέσμους κάνει τον Τρελκόφσκι να νιώσει ακόμη πιο άβολα, ειδικά όταν τον κοιτάει και ουρλιάζει (αυτή η σκηνή δεν θα φύγει από το μυαλό μου ποτέ). Αργότερα θα του τηλεφωνήσουν και θα του ανακοινώσουν το θάνατο της.

Νιώθει τύψεις που παίρνει το διαμέρισμα με αυτόν τον τρόπο και οι ιδιόρρυθμοι γείτονες και ο αυστηρός ιδιοκτήτης τον κάνουν να κλειστεί ακόμη περισσότερο στον εαυτό του. Το διαμέρισμα με το ακριβό ενοίκιο και τους περίεργους γείτονες αρχίζει να τον πνίγει. Τα έπιπλα και κυρίως τα προσωπικά αντικείμενα της κοπέλας που ποτέ δεν έφυγαν από το σπίτι του θυμίζουν συνέχεια ότι είχε αυτοκτονήσει πηδώντας από το παράθυρο.Γιατί;

Ουσιαστικά δεν θέλει να δώσει απάντηση σ' αυτό το ερώτημα.Ή μάλλον δεν θέλει να αναρωτιέται καν.Έτσι βγαίνει έξω,γνωρίζει γυναίκες, κάνει παρέα με τους συναδέλφους του...Όμως η μοναξιά που συνεχίζει να νιώθει τον οδηγεί σιγά σιγά στην παράνοια... Ντροπαλός από τη φύση του σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον αφήνεται εύκολα στα παιχνίδια που του παίζει το μυαλό του. Φαντάζεται συνωμοσίες... Πιστεύει ακράδαντα ότι οι γείτονες είναι αυτοί που οδήγησαν τη νεαρή κοπέλα στην αυτοκτονία...Αυτοί που τον παρακολουθούν από απέναντι...Σταδιακά βυθίζεται στον δαιδαλώδη κόσμο που έχει δημιουργήσει μόνος του. Ταυτίζεται με την προηγούμενη ένοικο...Χρησιμοποιεί τα πράγματα της, φοράει τα ρούχα της μέχρι να γίνει ένα με αυτή.Το τέλος απλά έρχεται...Είναι αυτό που πρέπει να είναι.Χωρίς ανατροπές,δεν χρειάζονται εξάλλου.

Η ταινία είναι τόσο κλειστοφοβική που σε αγχώνει. Το ντουμπλάζ στα αγγλικά που συχνά δεν ταυτίζεται η κίνηση των χειλιών με τον ήχο είναι το ίδιο αγχωτικό. Τα χρώματα, τα πρόσωπα, οι γωνίες λήψης σε κάνουν να αγωνιάς μαζί με τον Τρελκόφσκι. Μοιράζεσαι την παράνοια του, νιώθεις κατά κάποιο τρόπο μέρος της φαντασίας του... Εξάλλου η αποπνικτική ατμόσφαιρα είναι κάτι που ο Πολάνσκι ξέρει πολύ καλά να δημιουργεί.
Προσωπικά νιώθω όσα θα ήθελα να είχα νιώσει βλέποντας το επίσης καλό Μωρό της Ρόζμαρι αλλά τα συμπαθέστατα πρόσωπα και οι πρόσχαρη συμπεριφορά των σατανιστών (που κι αυτό φυσικά είχε τον σκοπό του)δεν με άφησαν να νιώσω (σκεφτόμουν τις γιαγιάδες που συναντάω στο λεωφορείο να κάνουν τελετές μαύρης μαγείας)...