Μυθιστόρημα part 4

part 1, part 2, part 3

Η καινούρια μέρα ξημέρωσε.Ο ήλιος έλαμπε ψηλά στον ουρανό κάτι που γέμισε την Άρτεμις αισιοδοξία. Για μια στιγμή κοίταξε τον Ερμόλαο που κοιμόταν γαλήνια δίπλα της. Πως μπορούσε να κοιμάται τόσο ήσυχα; Δεν ένιωθε το ίδιο κενό με εκείνη; Δεν έβλεπε ότι η σχέση τους ήταν σαν άδειο βαρέλι από κρασί ξεχασμένο σε κάποιο σκονισμένο και σκοτεινό υπόγειο; Σηκώθηκε νωχελικά και πήγε στο μπάνιο...Το πρωινό ντους την αναζωογόνησε. Ντύθηκε και πήγε να συναντήσει τη φίλη της.
Βρήκε τη Χριστίνα σε μία καφετέρια στο Κολωνάκι. Κάθισε απέναντι της και παρήγγειλε ένα καπουτσίνο πικρό...σαν τη ζωή της...
-Πώς τα πας Άρτεμις; Καιρό έχουμε να τα πούμε...
-Ε, έτσι κι έτσι
-Τι προβλήματα με τον Ερμόλαο;
-Κάτι τέτοιο...Να μωρέ δεν είναι όπως παλιά...
-Δηλαδή;
-Η σχέση μας σχεδόν δεν υπάρχει πια...Σαν καρυδότσουφλο ριγμένο στη θάλασσα που έχει γίνει έρμαιο των ανέμων...
-Έλα ρε συ.Και δεν φαινόταν...Λες να υπάρχει άλλη;
-Μην μου λες τέτοια... Αποκλείεται.Μα... πάντα ξέρω που είναι.
-Τώρα τι κάνει;
-Είναι σπίτι και γυαλίζει τα πόμολα...Λες; Φιλενάδα με συγχωρείς...Πρέπει να φύγω.
Η Άρτεμις βγήκε στον δρόμο σαν κυνηγημένο ελαφάκι, μπήκε γρήγορα σε ένα ΤΑΧΙ και επέστρεψε σπίτι... Άνοιξε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε και αφουγκράστηκε...Πνιχτά βογγητά έβγαιναν από την κρεβατοκάμαρα..."Δεν μπορεί να είναι αλήθεια" ψέλισσε καθώς περπατούσε αργά σαν αιλουροειδές που παραμονεύει το θήραμα του... Άνοιξε δειλά την πόρτα του δωματίου και αυτό που αντίκρισε την έκανε να βγάλει μια κραυγή πόνου...
Ο Ερμόλαος βρίσκονταν εκεί...Στην πλέον ανεπίτρεπτη στάση με τον Pablo τον λατίνο κηπουρό...
-Άρτεμις;Δεν είναι αυτό που νομίζεις...
Και τότε έφτασε η στιγμή για την Άρτεμις να εκραγεί...Άρχισε να ουρλιάζει όσο πιο δυνατά μπορούσε
-Δεν είναι αυτό που νομίζω ε; Που σε άφησα επιβήτορα και σε βρήκα νοικοκυρά σε απόγνωση...Pablo δεν χρειάζεται να σου πω ότι απολύεσαι...Και να φύγετε τώρα και οι δύο.Να πάτε αλλού να ποτίσετε το γκαζόν!Και οι δύο έφυγαν κακήν κακώς από το σπίτι. Και εκείνη έμεινε εκεί...Μόνη, να κοιτάει τα αποκαΐδια της ζωής της.
___________________________________________________________________
Άντε και καλή συνέχεια...