Πόσες φορές έχουν συνεργαστεί ο Scorsese με τον De Niro; Πως γίνεται κάθε φορά να είναι τόσο υπέροχη; Είναι προφανώς το κλασσικό σύστημα "ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις"(ακούς Τιμούρ;)! Κάπως έτσι το Cape Fear είναι και αυτό ταινιάρα...
Εδώ ο De Niro υποδύεται τον Max Cady, που μόλις αποφυλακίστηκε και θέλει να πάρει εκδίκηση από τον δικηγόρο που τον εκπροσώπησε και που έθαψε στοιχεία που ίσως τον γλίτωναν. Προσηλωμένος στον στόχο εκατό τα εκατό, δεν λογαριάζει τίποτα και κανέναν. Απλά προχωράει ευθεία(είναι άλλωστε ο συντομότερος δρόμος) μέχρι να φτάσει εκεί που θέλει.
Από την άλλη ο Sam Bowden, μπερδεμένος με τα προσωπικά του, έχει να αντιμετωπίσει μια δύσκολη κατάσταση χωρίς να είναι προετοιμασμένος. Θα πρέπει πρώτα να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, αλλιώς δεν πρόκειται να ξεμπλέξει. Και όσο αυτός φέρεται επιπόλαια, τόσο ο Cady γίνεται δυνατότερος, υπουλότερος, τόσο πιο πολύ τον πλησιάζει.
Ο Scorsese δημιουργεί μια πολύ αποπνικτική ατμόσφαιρα. Πραγματικά δεν σταματάς να απειλείσαι ούτε λεπτό. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας νιώθεις ότι κάτι θα συμβεί. Και ταυτόχρονα ξεδιπλώνονται και όλες οι πτυχές των χαρακτήρων. Πλάθονται εκείνη τη στιγμή, μπροστά στα μάτια σου, αλλάζουν και παίρνουν την τελική τους μορφή.
Το να μιλάς για τη σκηνοθεσία σε ταινία του Scorsese είναι σαν δηλώνεις ότι ο Κετσπάγια είναι ηλίθιος(ναι, καθένας με τον πόνο του-η παραπάνω δήλωση παρακαλώ να γίνεται πέντε-5!-φορές). Δεν λες κάτι που δεν είναι αυτονόητο. Θα πω όμως για την καταπληκτική ερμηνεία το De Niro(όχι ότι αυτό δεν είναι αυτονόητο) που είναι ικανός να σου κόψει τα ύπατα μόνο με την εμφάνισή του...
Το φινάλε ίσως θεωρηθεί προβλέψιμο. Είναι όμως; Το Happily Ever After μπορεί να λειτουργήσει σε αυτή την οικογένεια; Μπορούν πλέον, αφού έφτασαν ένα βήμα πριν χάσουν τα πάντα, να συνεχίσουν ενωμένοι και δυνατοί(κάτι που δεν ήταν ποτέ); Πολύ αμφιβάλω...
5 σχόλια:
Τί να πεις... Ακόμη κι ένα φιλμ που έγινε με την προοπτική μιας εμπορικής αγγαρείας κατορθωσε να βγει ταινιάρα από τα χεράκια του Μάρτι. Ταυτόχρονα είναι καιτο φιλμ του που ίσως βλέπεται πιο ευχάριστα κι εύκολα (παρα τις καταστάσεις) από οποιοδήποτε άλλο του.
Και ψυχαγωγικό και σε βάζει να σκεφτείς ταυτόχρονα με το φινάλε που πολύ σωστά επισημαίνεις. Έχει κι εκπληκτικούς τίτλους αρχής...
Tωρα που το λες δε θυμαμαι να χω δει το οriginal CapeFear με τον Gregory Peck..το χεις δει?
PS. μην βριζεις τον καραφλα..περιμενε πρωτα τους αγωνες του CL και μετα...
Annie συμφωνώ απόλυτα με όσα λες και ειδικά για το τέλος... To Cape Fear είναι η αγαπημένη μου ταινία της συνεργασίας των 2 θρύλων (δεν εννοώ τον ολυμπιακό :P) και είναι απ΄τα λίγα remakes που έχουν ξεπεράσει το (πολύ καλό) πρωτότυπο...
"Ταυτόχρονα είναι και το φιλμ του που ίσως βλέπεται πιο ευχάριστα κι εύκολα"
Πόσο πολύ διαφωνώ. Το Goodfellas το βλέπω υπερβολικά εύκολα. Και τον Ταξιτζή, καθώς το λατρεύω αλλά καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην είναι για όλες τις ώρες. Αλλά το Goodfellas είναι σαν τις πίτες στο Pulp Fiction: Πάντα είναι καλή ώρα για το Goodfellas.
horny sloth όχι δεν το έχω δει το παλιό. Κάποια στιγμή πρέπει να το φροντίσω. Έχω ακούσει πολύ καλά λόγια.
PS Σωστά να μην τον βρίζω, έχει σύστημα. Ξεφτιλίζεται στα φιλικά και στα επίσημα κερδίζει με την ψυχή στο στόμα... Άσε με μωρέ με τον βλάκα.
Jack ο Ολυμπιακός όπως πάει θα είναι θρύλος όπως ο Ed Wood για της αποτυχίες του! Αγαπημένη σου το Cape Fear; Και ο Ταξιτζής; Το Goodfellas; Το Raging Bull;Το Mean Streets;
"Αγαπημένη σου το Cape Fear; Και ο Ταξιτζής; Το Goodfellas; Το Raging Bull;Το Mean Streets;"
Έρχονται μετά... μπορεί όντως να είναι αρτιότερα έργα τέχνης το Raging Bull και το Taxi Driver, αλλά μου αρέσει περισσότερο το Cape Fear. Είναι πιο προσιτή ταινία, μπορείς να τη δεις ανά πάσα στιγμή, ενώ για τα υπόλοιπα δεν μπορώ να πω το ίδιο...
Δημοσίευση σχολίου