Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008

Pulp Fiction

Ω ναι! Επιτέλους το Pulp Fiction σε normal μέρα και κυρίως normal ώρα! Μέσα στον Ιούλιο το είχα δει ήδη δυο φορές αλλά αυτό δεν ήταν λόγος για να μην το ξαναδώ! Ρεσιτάλ δημιουργικότητας! Μία ταινία που τα έχει όλα, είναι απίστευτα υπολογισμένη και όπου τίποτα δεν είναι τυχαίο! Σε σημείο που απορεί κανείς για το πόσο έξυπνος και προνοητικός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος! Για μένα καλύτερη ταινία του Tarantino είναι το Reservoir Dogs αλλά το Pulp Fiction είναι η αγαπημένη μου και σίγουρα είναι η πιο ευφυής και αυτή με τους καλύτερους διαλόγους!


PULP (pulp) n. 1. A soft, moist, shapeless mass or matter.
2. A magazine or book containing lurid subject matter and being characteristically printed on rough, unfinished paper.

American Heritage Dictionary

New College Edition

Ο ορισμός του όρου pulp εμφανίζεται στην αρχή της ταινίας. Για να ξέρεις τι θα δεις παρακάτω! Να ξέρεις ότι αυτά που θα δεις δεν είναι για να τα πάρεις σοβαρά αλλά να τα απολαύσεις! Καταιγιστικό, σοκαριστικό, υπέροχο!



Τρεις ιστορίες(συν αυτή των ερωτευμένων ληστών που ο Quentin την έγραψε σαν ξεχωριστή και που την αντιμετωπίζει σαν τέτοια)που μπλέκονται μεταξύ τους! Τρεις ιστορίες που κάπου έχουμε έχουμε ξαναδεί, που αποτελούν κλισέ και που ταυτόχρονα είναι τόσο μοναδικές και δοσμένες από τέτοια οπτική γωνία που σε εκπλήσσει ευχάριστα! Σπασμένες σε κομμάτια και ανακατεμένες στο χρόνο, τις παρακολουθείς ξεχωριστά ώσπου όλα να μπουν σε μια σειρά... Και πραγματικά αυτή η σειρά είναι τόσο καλά υπολογισμένη που δεν σου μένει καμιά απορία! Η απίστευτη αφηγηματική ικανότητα του Tarantino και η σφιχτή δομή της ταινίας δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για χωροχρονικά κενά, ενώ τα κλισέ καταρρίπτονται ένα ένα!


Οι χαρακτήρες είναι υπερβολικοί αλλά ταυτόχρονα ανθρώπινοι. Είναι ιδεαλιστές(στα πλαίσια των βιωμάτων τους πάντα), είναι κυνικοί και πολλές φορές δρουν δίχως να σκεφτούν. Κι εκεί είναι που γίνονται ρεαλιστικοί! Οι χαρακτήρες του Pulp είναι αυτοί που είμαστε ή που θα μπορούσαμε να είμαστε και σε καμία περίπτωση αυτοί που θα θέλαμε να είμαστε! Οι διάλογοι είναι το κάτι άλλο! Είναι αυτοί που καθιστούν τους χαρακτήρες ρεαλιστικούς, είναι αυτοί που δίνουν το ρυθμό και σίγουρα είναι κάτι που σου μένει! Είναι cool αλλά ταυτόχρονα καθημερινοί. Τόσο καλοί που δένουν αρμονικά με τη δομή της ταινίας παρ' όλο που τις περισσότερες φορές είναι άσχετοι με την πλοκή.


Η βία είναι ένα πράγμα για το οποίο κατακρίθηκε η ταινία. Δεν θα την έλεγα βίαια! Η βία δεν είναι ωμή και ειδικά στις μέρες μας είναι πολύ λιγότερη από το μέσο crime film. Παρ' όλα αυτά είναι εκεί. Υπάρχει έξω από το πλάνο, τη νιώθεις να απειλεί τους πρωταγωνιστές, δεν είσαι προετοιμασμένος γι' αυτή και αυτό είναι που σοκάρει. Πάντως δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει με τη βία.


Ο Quentin έχει κατηγορηθεί πως η τέχνη του ουσιαστικά αποτελεί ένα καλοφτιαγμένο κολάζ από τέχνη άλλων. Οι πολέμιοι το ονομάζουν κλέψιμο. Οι φαν το αποκαλούν φόρο τιμής στο σινεμά που αγάπησε και από το οποίο διδάχτηκε. Το Death Proof ναι είναι φόρος τιμής, το δεύτερο μέρος του From Dusk Till Dawn το ίδιο... Το Pulp Fiction όμως όχι! Είναι απλά μια ατέλειωτη αναφορά στα 90's με πολλές δόσεις ειρωνείας!


Το Pulp Fiction δεν είναι ταινία που την βλέπεις μια φορά! Έχει πολύ ψωμί!!! Σε κάθε σκηνή κρύβονται απίστευτες λεπτομέρειες και εκεί φαίνεται το πόσο μεγάλος είναι ο Tarantino. Για παράδειγμα προσέξτε στην πρώτη σκηνή στο εστιατόριο ότι φαίνεται ο Vincent Vega που κατευθύνεται προς την τουαλέτα. Την ταινία ακολουθούν μύθοι και ιστορίες που δίνουν τροφή για ατέλειωτες συζητήσεις. Το σκηνικό με τα ρολόγια να δείχνουν όλα 4:20 είναι μούφα αλλά το τι έχει μέσα ο χαρτοφύλακας έχει απασχολήσει τους φαν ουκ ολίγες φορές! Είναι το Όσκαρ που είχε δεδομένο ο Quentin πως θα κερδίσει; Η ψυχή του Marsellous(άλλωστε ο κωδικός είναι 666); Τα διαμάντια από το Reservoir Dogs; Ή μήπως η στολή του Elvis από το True Romance;


Ο Tarantino ήθελε να κάνει μια ταινία που θα συζητηθεί, που θα αποτελεί χαρακτηριστικό των 90's και που θα αφήσει εποχή... Το πέτυχε και χωρίς να φαίνεται να προσπάθησε πολύ!


Υ.Γ.1: Συγχαρητήρια που με τις τόσες διαφημίσεις κάθε τρεις και λίγο καταφέρατε να μας κάνετε να αναρωτιόμαστε πότε επιτέλους θα τελειώσει να πάμε για ύπνο! Δεν περίμενα να το πάθω στο Pulp Fiction αυτό!
Υ.Γ.2: Εννοείται πως εφόσον το τροφοδοτικό μου είχε αποφασίσει να καεί θα το έκανε Σάββατο βράδυ αναγκάζοντας με να μείνω μιάμιση μέρα χωρίς PC!

8 σχόλια:

theachilles είπε...

Με χαρά βλέπω πως έθεσες θέμα PULP FICTION! Μαζί σου σε όσα λες, ειδικά στην αφηγηματική δεινότητα του Quentin που όμοιά της ελάχιστες φορές έχουμε δει στο σινεμά.

Πιθανότατα να το γνωρίζεις, αλλά η βαλίτσα με την ...μυστήρια λάμψη (το πλέον αξιομνημόνευτο macguffin στο μοντέρνο σινεμά) αποτελεί ευθεία αναφορά στο τρομερό Kiss Me Deadly (1955) του Robert Aldrich, όπου εκεί ο κλασικά σε film noir "άμοιρος" ήρωας βρίσκεται να κουβαλά ...το κουτί της Πανδώρας. Πάντως η πιο αστεία θεωρία είναι αυτή σύμφωνα με την οποία η βαλίτσα μεταφέρει την ψυχή του Marselus ο οποίος και είναι ο ...διάβολος και το bandage που καλύπτει ένα σημείο στο σβέρκο του είναι η πύλη από όπου θα εισέλθει πάλι μέσα του...

Πέρα από την αναμφισβήτητα cool αισθητική, άποψή μου είναι ότι στο μυαλό του ο Tarantino είχε μία κεντρική ιδέα που οδηγούσε τις σκηνοθετικές του επιλογές. Στα μάτια μου, το Pulp Fiction είναι μια ταινία για την μετάνοια, για την παραδοχή των σφαλμάτων και την αναζήτηση της εξιλέωσης. Ο Vincent, o Jules και ο Butch είναι και οι τρεις τους καθάρματα, εκπρόσωποι του υποκόσμου (πέρα για πέρα γοητευτικοί στην παρουσίασή τους βέβαια, κατά την σκορσεζική παράδοση). Θα τους δοθεί η ευκαιρία να αλλάξουν ζωή, να μετανοήσουν. Ο Butch θα μπορούσε να κοιτάξει το τομάρι του και να εγκαταλείψει τον Marselus στις ορέξεις των αδίστακτων σαδιστών. Ωστόσο, όχι απλώς γυρνάει να τον σώσει, αλλά η επιλογή του όπλου με το οποίο θα το πράξει είναι ενδεικτική της απόστασης που διανύει εκεί ο χαρακτήρας του Willis: από το πριόνι, στο ρόπαλο και τελικά στην Κατάνα, σύμβολο τιμής, μακριά από τα υπερβίαια όπλα ενός κοινού εγκληματία. Αντίστοιχα, ο Jules θα αποφασίσει να εγκαταλείψει την ζωή που ακολουθούσε μέχρι τώρα και ήδη κάνει την αρχή, όπως αποδεικνύει ο τρόπος που αντιμετωπίζει τη ληστεία στην οποία βρίσκεται ανάμεσα στα θύματα. Butch και Jules θα επιβραβευτούν για την μεταστροφή τους και θα σωθούν. Αντίθετα, ο Vincent είναι ο μόνος που δεν μετανοεί και γι αυτό είναι ο μόνος που τελικά πεθαίνει.

Μάλλον με έπιασε φλυαρία... Εσύ φταις που καταπιάστηκες με μια ταινία που ξέρεις πόσο αγαπάω...

kioy είπε...

Το να διαβάζεις κείμενα από ανθρώπους που αγαπούν μια ταινία(πάει και στους δυο σας αυτό) είναι μια τρομερά ευχάριστη εμπειρία και ας ελοχεύει τον "κίνδυνο" να μεταφερθείς σε έναν άλλο κόσμο... Άλλωστε αυός ο διάλογος δεν είναι που σφραγίζει την "ευτυχία" της σινεθεατικής εμπειρίας;

Ποτέ δεν θα μπορούσα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου για την καλύτερη ταινία του Tarantino που έχω δει. Και ας στην πρώτη της απόπειρα το αναθεματισμένο dvd μου έφαγε μια ολόκληρη σεκάνς! Ο ρυθμός νομίζω είναι ένα καταλυτικό στοιχείο, ενώ όλες αυτές οι αναφορές δεν μπορούν απ' το να τοποθετήσουν στο πλέον οικείο σύμπαν τον σινεφίλ θεατή.

Annie_Hall είπε...

Το ότι αποτελεί αναφορά στο Kiss Me Deadly είναι μια άποψη(η πλέον λογική) αλλά προτιμώ να το θεωρώ αναφορά στο Basket Case του Θεού του cult Frank Henenlotter. Πάω λίγο παραπέρα και συνδυάζω το bandage του Marsellus με την χαρακτηριστική τρυπούλα στην οποία έριχνε τη ναρκωτική ουσία το συμπαθητικό σκουληκάκι στο Brain Damage του ίδιου! Βέβαια είναι γνωστό πως το bandage απλά καλύπτει μια ουλή του Ving Rhames άρα το Kiss Me Deadly είναι για άλλη μια φορά πιο πιθανό...

Σαφώς κι έχει μια κεντρική ιδέα. Η μετάνοια, το ότι κάθε πράξη έχει συνέπειες, η ηθική του υποκόσμου, η εκδίκηση θίγονται ξεκάθαρα στην ταινία. Αλλά από εκεί και πέρα είμαι σίγουρη πως δεν είχε ποτέ σκοπό να περάσει κάποιο μήνυμα. Ο Tarantino δεν περνάει μηνύματα απλά διηγείται ιστορίες. Ο καθένας μας τις ερμηνεύει διαφορετικά και στον καθένα μας "μιλάει" διαφορετικός χαρακτήρας.
Ίσως το νόημα να είναι πως ο Vincent Vega δεν πρέπει ποτέ να πηγαίνει τουαλέτα!

Κι εμένα φλυαρία μ' έπιασε αλλά το αξίζει!

Annie_Hall είπε...

kioy το να ψάχνω σινεφίλ αναφορές σε ταινίες του Tarantino είναι αγαπημένο παιχνίδι! Και είναι παντού... Από τα μπλουζάκια και τις αφίσες στους τοίχους μέχρι τις ατάκες!

Θεωρώ το Reservoir Dogs ανώτερο καθώς στο Pulp Fiction η επιθυμία του να εντυπωσιάσει είναι διάχυτη... Πραγματικά πιστεύω ότι όταν το έγραφε σκεφτόταν: Ας κάνω μια ταινία για να δείξω πόσο ιδιοφυΐα είμαι! Όμως παραμένει εμπειρία! Την πρώτη φορά που βλέπει κάποιος το Pulp Fiction νιώθει ένα ξύπνημα κάτι σαν "αυτό είναι σινεμά"(σκόπιμα δεν χρησιμοποιώ τη λέξη κινηματογράφος). Από την δεύτερη και μετά κάθε φορά προσθέτει μια νέα ανακάλυψη, μια νέα οπτική...

theachilles είπε...

Καλά, για το Basket Case δεν έχω ιδέα αλλά θυμάμαι την αναφορά σου και φαντάζομαι πόσο αστείο θα είναι ο Quentin να είχε αυτό στο μυαλό του. Πάντως στο commentary του dvd ξεκαθαρίζει ότι ο Rhames είχε απλώς...κοπεί και έτυχε να μπει το bandage, αλλά με το κοντινό στο σβέρκο του η φαντασία είναι λογικό να προκληθεί.

Προσωπικά λατρεύω και το Reservoir Dogs. Αλλά για μένα δεν τίθεται θέμα περί του ποια είναι καλύτερη ταινία. Το Dogs είναι σαν μια άσκηση προετοιμασίας. Εκείνο είναι σαφέστατα μια επίδειξη εντυπωσιασμού. Δε θα διαφωνήσω ότι αυτό προσπαθεί πρωτίστως ο Tarantino, να εντυπωσιάζει. Όμως το Pulp Fiction έχει αναπόφευκτα μεγαλύτερο βάθος και το θέμα της μετάνοιας και της εξιλέωσης είναι πανταχού παρόν. Ανεξάρτητα των αρχικών του προθέσεων, ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Tarantino επικεντρώθηκε σε αυτό το θέμα και άφησε αυτό να καθορίσει τις σκηνοθετικές (το παράδειγμα με τα όπλα που σου έφερα) ή ειδικότερα τις αφηγηματικές του επιλογές (πρώτα βλέπουμε τον θάνατο/τιμωρία του Vincent και μετά την άρνησή του να μπει στο σωστό δρόμο. Όσο για το ότι δεν ήθελε να περάσει κάποιο μήνυμα...νομίζω ότι ήθελε και παραήθελε. Όπως στο Jackie Brown μίλησε για την ανάγκη για μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Άσχετα αν ο ίδιος θα απαντούσε άνετα ότι απλά έκανε αυτές τις ταινίας just for the fun.

Annie_Hall είπε...

Just for the fuckin fun!Μπορώ να τον φανταστώ να το λέει(αν και έχω την εντύπωση ότι το έχει ήδη κάνει!).

Νομίζω ότι το όπλο ήταν αναφορά σε ταινίες(και τη σειρά) Kung Fu και γενικά Ασιατικά φιλμ(και μην ξεχνάς, έχει ήδη στο μυαλό του το Kill Bill)! Όσο για το Jackie Brown, βασίζεται σε βιβλίο όποτε δεν είναι 100% δικιά του ιστορία! Ο θάνατος του Vincent για μένα οφείλεται στο ότι υποτίμησε τον Butch. Ο καθένας βλέπει διαφορετικά το Pulp Fiction. Μπορεί να είναι μια ταινία για την μετάνοια όσο εύκολα μπορεί να είναι μια ταινία για την εκδίκηση ή την εξιλέωση.

Ίσως κι εδώ το όλο θέμα είναι η δεύτερη ευκαιρία: Ο Jules που αλλάζει στάση ζωής διεκδικώντας μια θέση στον παράδεισο, η Mia που μετά την OD εμπειρία της ίσως το ξανασκεφτεί λίγο παραπάνω την επόμενη φορά(αν και πολύ αμφιβάλλω), ο Butch που το να επιστρέψει δεν το κάνει για να εξιλεωθεί για τον θάνατο του Vincent(το ευχαριστήθηκε και με το παραπάνω) αλλά για να "αγοράσει" την ελευθερία του(και είναι και θέμα αντρικής ηθικής) και τέλος το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι η Yolanda κι ο Pumkin.

Πραγματικά είναι όπως το βλέπει κανείς και έχει να κάνει με τι ψάχνεις από την ταινία. Για τον Quentin αυτό που έχει σημασία είναι η ιστορία, η αφήγηση, οι χαρακτήρες και μετά το νόημα.

theachilles είπε...

Κοίτα, για την εκδίκηση που αναφέρεις θα ήθελα να ακούσω την άποψή σου, προσωπικά δεν το βλέπω σαν θεματική της ταινίας.

Για την μετάνοια και την εξιλέωση, αυτά πάνε μαζί. Βέβαια, δε συμφωνώ ότι ο θάνατος του Vincent επηρεάζει με οποιονδήποτε τρόπο τις επιλογές του Butch. Η δική του εξιλέωση ήρθε στην γραφικότατη σκηνή που ανέφερα στο πρώτο μου σχόλιο. Για την Mia μοιράζομαι την απαισιοδοξία σου.

Πάντως, το Jackie Brown είναι 100% Ταραντίνο, αφενός γιατί στη συγκεκριμένη ιστορία βρήκε χώρο για μία άκρως προσωπική ταινία (ίσως την πιο προσωπική, μαζί με το Kill Bill) και αφετέρου επειδή ο συγγραφέας του βιβλίου Ram Punch στο οποίο και βασίστηκε, ο Elmore Leonard, είναι πελώρια επιρροή στον Quentin αφηγηματικά και ιδιαίτερα στους διαλόγους. Στα 90's ο Ταραντίνο μνημόνευε τον Leonard σε κάθε του συνέντευξη, πριν ακόμα κάνει το Jackie Brown.

Annie_Hall είπε...

Ο Butch εκδικείται τον Vincent με παιδιάστικο τρόπο χαράζοντας το αυτοκίνητο του επειδή τον είπε palooka(μεγάλη προσβολή για boxer). Έτσι όταν το βρίσκει σπίτι του νομίζω ότι το χαίρεται ιδιαίτερα που τον βγάζει από τη μέση.Ο Marsellus εκδικείται τον βιαστή του. Πολλοί από τους χαρακτήρες δρουν υπό το φόβο του Marsellus και την εκδίκηση που θα θελήσει να πάρει αν δεν του φερθούν έντιμα(ο Vincent αλλά και ο Lance).

Η επιρροή του Elmore Leonard είναι γνωστή απλά το Jackie Brown δεν είναι αυθεντικά δικιά του ιστορία(όπως το Kill Bill).Απλά έχει το χάρισμα ότι αγγίζει να το αγγίζει με το δικό του μοναδικό τρόπο και τελικά να το κάνει δικό του(όπως και το From Dusk Till Dawn). Το Jackie Brown έγινε γιατί ήθελε να κάνει μια ταινία προς τιμήν του Elmore Leonard αλλά και για να πρωταγωνιστήσει η Pam Grier. Συμφωνώ ότι είναι η πιο προσωπική του ταινία αλλά όχι από άποψη σεναρίου. Είναι μια ταινία βασισμένη και απευθυνόμενη σε ανθρώπους με των οποίων τα έργα μεγάλωσε και που τον επηρέασαν βαθύτατα.