I am a night bird. I am not much good in the daytime...

Ο Polanski είναι ο αγαπημένος μου(εν ζωή) σκηνοθέτης. Μπορεί να μην έχω το κόλλημα που έχω με τον Tarantino(ο Polanski δεν βλέπεται κιόλας) αλλά οι δημιουργίες του είναι πραγματικά αριστουργήματα(με μερικές εξαιρέσεις φυσικά). Είπα λοιπόν την τελευταία μου εβδομάδα στην Αθήνα να κάνω μια επανάληψη σε όσα έχω δει και να γνωρίσω ότι δεν έχω δει(ή σχεδόν).

Κάποτε είχα πετύχει αν θυμάμαι καλά αυτήν την ταινία στην τηλεόραση. Γνώριζα μόνο πως είναι κωμωδία. Δεν ήξερα ποιος είναι ο Polanski, δεν είχα γνωρίσει ακόμη τον κινηματογράφο. Πρέπει να ήμουν στη μετά-Disney ηλικία και πάνω στην πρώτη μου επαφή με το ευκολόπεπτο Hollywood. Έτσι από τις πρώτες σκηνές το απέρριψα ως αποτυχημένη κωμωδία και αλλόκοτο ως θέαμα.


Πριν δυο-τρεις μήνες κάποιος το ανέφερε σε μια συζήτηση οπότε ήταν η πρώτη ταινία που θα έβλεπα τώρα. Μιλάω για το "The Fearless Vampire Killers"(ή αλλιώς Dance of the Vampires). Πραγματικά εξαιρετικό. Είναι Πολανσκικό πέρα για πέρα συν το χιούμορ που αυτή τη φορά είναι ο σκοπός. Στις ταινίες του Polanski πάντα υπάρχει χιούμορ αλλά εδώ πρόκειται για αυθεντική κωμωδία! Το γέλιο βγαίνει αβίαστα αλλά δεν βασίζεται τόσο σε αστείες κι έξυπνες ατάκες όσο σε αλλοπρόσαλλες, εξωφρενικές καταστάσεις. Σε κάποια σημεία μου θύμισε αδερφούς Μαρξ αλλά αυτό μπορεί να οφείλεται και στην απίστευτη φάτσα του Jack MacGowran.


Ο καθηγητής Abronsius με τον βοηθό του Alfred πηγαίνουν σε ένα μικρό χωριό με σκοπό να βρουν πραγματικούς βρικόλακες. Εκεί του υποδέχονται καχύποπτοι χωρικοί με κόκκινα πρόσωπα και χοντρές γυναίκες!!! Φυσικά υπάρχουν(ανεξήγητο πως) και δυο αιθέριες υπάρξεις οι οποίες είναι και στόχος των βαμπίρ! Ο Alfred ερωτεύεται την μία η οποία είναι εθισμένη στο να κάνει μπάνιο!!! Τελικά την απαγάγει ο Count von Krolock που φυσικά είναι βαμπίρ και οι δυο πρωταγωνιστές φτάνουν στο κάστρο του,ο μεν για να σώσει την γυναίκα που έχει ερωτευτεί και ο δε για να αποδείξει την θεωρία του!


Οι χαρακτήρες είναι από μόνοι τους ικανοί να σε κάνουν να γελάς με τις ώρες!
Ο μισότρελος καθηγητής με τις απίστευτες γκριμάτσες που η ηλικία του δεν του επιτρέπει και πολλά πολλά αλλά δεν το βάζει κάτω!
Ο ατζαμής βοηθός του που ένας θεός ξέρει γιατί τον ακολουθεί με το κάτι παραπάνω από πεινασμένο βλέμμα κάθε φορά που βλέπει θηλυκή ύπαρξη.
Η αφελής κορασίδα που παρακαλάει τους σωτήρες τις να...μην την σώσουν ακόμη ώστε να φορέσει το ωραίο φόρεμα στο χορό των βρικολάκων(!).
Το βαμπίρ με την κλασσική αμφίεση και την γοητευτική φυσιογνωμία(καλά αυτό το συζητάμε).
Και φυσικά το τσιράκι του βρικόλακα. Άσχημος και καμπούρης αποτελεί τη χαρά του κλισέ!


Άλλωστε όλα τα αγαπημένα κλισέ γύρω από τα βαμπίρ είναι εκεί. Οι σταυροί, τα σκόρδα(από αυτά ειδικά υπάρχουν άπειρα) και φυσικά η ανύπαρκτη αντανάκλαση στους καθρέφτες! Το τελευταίο είναι και αυτό που προδίδει τους πρωταγωνιστές μας όταν σε μια προσπάθεια να περάσουν απαρατήρητοι μεταμφιέζονται σε βαμπίρ και παίρνουν μέρος στο χορό! Η sequence αυτή είναι απόλυτα ειρωνική καθώς η αντανάκλαση είναι αυτή που υποδηλώνει πως είναι οι μόνοι ζωντανοί στη αίθουσα και ταυτόχρονα πως δεν θα ζήσουν για πολύ ακόμη.


Το χιονισμένο τοπίο είναι σε πλήρη αρμονία με την ψυχρότητα των βρικολάκων. Προσθέτει σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα που λίγο μόνο ελαφρύνουν τα ευτράπελα. Όσο πλησιάζει το τέλος η αγωνία αντικαθιστά το γέλιο και τα γνωστά Πολανσκικά συναισθήματα σε κατακλύζουν για άλλη μια φορά! Παρ' όλα αυτά πρόκειται καθαρά για κωμωδία. Και τουλάχιστον είναι πολύ καλύτερη πρόταση από το "Δράκουλας νεκρός και μ' αρέσει"!