Δεν ξέρω αν φταίει ο τρόπος που προπονεί o Aragonés ή αν είναι ύπουλος ο φωτογράφος που τους πιάνει σε μυστήριες πόζες αλλά πολύ...χαρούμενα φαίνεται να προπονούνται!
Γιατί χαίρεται ο Torres και χαμογελά πατέρα;(μπορεί χάρη σε δικό του γκολ να κέρδισαν οι Ισπανοι τους αχώνευτους αλλά εξακολουθεί να μου είναι αντιπαθέστατος)
10 σχόλια:
Sorry αλλά μάλλον έχεις πρόβλημα...
Αντιπαθέστατος ο Τόρρες και αδυναμία στον άλλον με τα 10 ονόματα;;;
Αν αναφέρεσαι στον Jan Vennegoor of Hesselink ο λόγος για τον οποίο του έχω αδυναμία είναι τα 10 ονόματα!
Ο Τόρρες είναι σαν κοριτσάκι και με αυτή τη χαζή φάτσα και μου δίνει και την εντύπωση πως είναι άμπαλος αλλά τυχερός!
E oxi και άμπαλος...
Εντάξει δεν έχει την τεχνική του Γιάνη Γκούμα (οεοεοε) αλλά όχι και άμπαλος!
Δυστυχώς η ομάδα μου δεν κατάφερε να προσθέσει τέταρτο αστεράκι στη μπλούζα γιατί κάτι άκρως αντιπαθητικά τυπάκια είδαν κούπα για πρώτη φορά επί δημοκρατικού καθεστώτος. Ντροπή και αίσχος.
Πραγματικά, αν είχε ένα γλειφιτζούρι και ένα σχοινάκι, θα ήταν κανονικότατο κοριτσάκι!
Αποζημίωσέ με για όσα έχεις σύρει στα Πάντσερ με ένα Πολανσκικό κείμενο. Φιλιά Annie!
Πολανσκικό κείμενο εδώ!!!
Τουλάχιστον η ομάδα που συμπαθείς έφτασε στον τελικό! Εγώ που ήθελα και πολλές τις έβλεπα να αποκλείονται μία μία!
Πολύ ωραία η αναφορά σου στον Ένοικο. Πραγματικά το Παρίσι στο φιλμ βρίσκεται σε προχωρημένη σήψη και ο Polanski δείχνει πόσο πιο αποτελεσματικό είναι το μυστήριο όταν μένει εκτός κάδρου. Οι ευρυγώνιοι φακοί παραμορφώνουν την εικόνα, όπως και η πραγματικότητα όταν μπλέκεται στα ομιχλώδη μονοπάτια της μεταφυσικής. Αξέχαστη η ατάκα του μεθυσμένου Roman στην Isabelle για το κεφάλι και το σώμα...
Πάντως διαφωνώ απόλυτα για τη Rosemary, την οποία και θεωρώ μαζί με την Αποστροφή και την Chinatown, τις κορυφές του πολανσκικού έργου.
Η βία, το μυστήριο και ο φόβος συνήθως έχουν αποτέλεσμα όταν δεν αποτυπώνονται τα ίδια στο φακό! Είναι πιο δυνατό το να ξέρεις ότι είναι εκεί αλλά δεν τα βλέπεις! Το έχουμε νιώσει σε πολλά φιλμ και από πολλούς δημιουργούς...
Η ατάκα και εμένα μου είχε μείνει!Σουρεαλιστική και τόσο ρεαλιστική ταυτόχρονα!
Το μωρό της Rosemary μου άρεσε πάρα πολύ αλλά δεν ένιωσα το ίδιο άγχος και την ίδια αγωνία! Βέβαια τον Ένοικο τον έψαχνα πολύ καιρό και όταν τελικά τον βρήκα είχα τόση λαχτάρα να το δω που κυριολεκτικά βυθίστηκα. Βλέπεις είχα πάρει μια γεύση και λόγοι ανωτέρας βίας δεν με είχαν αφήσει να το δω ολόκληρο και το ξαναβρήκα ύστερα από δύο χρόνια...
Για μένα αυτή είναι η κορυφαία του στιγμή και η δικιά μου αγαπημένη ταινία. Την Αποστροφή πάντως την προτιμώ από τη Rosemary!
Δεκτό, όταν μιλάμε για αγαπημένα δεν τίθεται θέμα διαφωνιών. Με το πιστόλι στο κρόταφο θα προτιμούσα εν τέλει και γω την ιδιοφυή Αποστροφή, αλλά ο τρόπος που ο Polanksi σπάει την πλάκα του στον θεατή στη Rosemary είναι πραγματικά υποδειγματική του ασυναγώνιστου ταλέντου του. His eyes, what have you done tp his eyes... He has his father's eyes....
By the way, το Tess το έχεις δει;
Αναμφισβήτητα η Ρόζμαρι είναι πολύ ευφυής ταινία και την απολαμβάνω κάθε φορά! Δεν τίθεται καν θέμα!
Το είχα δει πολύ παλιά! Πρέπει να το ξαναδώ όμως... Γενικά έχω πρόβλημα και αν μια ταινία δεν την δω πάνω από μια φορά δεν την θυμάμαι. Μερικές δεν τις θυμάμαι καθόλου, ούτε καν την υπόθεση!!! Δεν είναι από αυτές βέβαια αλλά έχω πολλά κενά.
Το λατρεύω το Tess, νομίζω είναι η ταινία με την οποία ο Polanski επισφράγισε μια και καλή τη θέση του ως ένας σπουδαίος και ολοκληρωμένος δημιουργός.
Δημοσίευση σχολίου