Five Criminals . One Line Up . No Coincidence

Ίσως από τις εξυπνότερες ταινίες τις δεκαετίας. Ένας από τους πιο γοητευτικούς χαρακτήρες του κινηματογράφου. Ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς τις γενιάς του. Usual Suspects και το ερώτημα που σε βασανίζει σχεδόν δύο ώρες: Ποιος είναι ο Keyser Soze;


Πέντε κακοποιοί μετά τη σύλληψή τους ως ύποπτοι για τη ληστεία ενός φορτηγού, αποφασίζουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους σε μία κομπίνα. Η μία κομπίνα φέρνει την άλλη και καταλήγουν να ανατιναχτούν σε ένα πλοίο εξαιτίας του Keyser Soze. Μόνος ζωντανός για να πει την ιστορία, ο Verbal Kint, ο οποίος και ανακρίνεται από τον Dave Kujan.


Δεν είναι καμία συγκλονιστική ταινία. Σε σημεία ίσως είναι και βαρετή. Χάρη όμως στις απίθανες ερμηνείες και στο ανατρεπτικό φινάλε γίνεται απίθανη. Ο Kevin Spacey σε διαστημική ερμηνεία, ενώ και όλοι οι υπόλοιποι είναι εξαιρετικοί.


Μέσα από την ταινία, επαναπροσδιορίζεται το noir. Οι χαρακτήρες αλληλεπιδρούν υπέροχα. Η αλήθεια και το ψέμα είναι τόσο καλά πλεγμένες μεταξύ τους έννοιες, που πλέον είναι δυσδιάκριτο το που τελειώνει η μία και που αρχίζει η άλλη. Με εκνευρίζει λίγο αυτή η ταινία γιατί ενώ δεν με τρελαίνει, ή δεν τη θεωρώ σταθμό και τέτοια, πάντα θέλω να την ξαναδώ. Και όλο αυτό χάρη στο τρομερό φινάλε.


Σημασία δεν έχει ποιος είναι ο Keyser Soze. Αλλά το πως και το γιατί. Εκεί είναι το ανατρεπτικό της ταινίας και η μαγκιά της. Πολύ δυνατό σημείο της είναι και η αφήγηση και το μπρος - πίσω στο χρόνο με τέτοιο τρόπο, ώστε οι πληροφορίες να αποκαλύπτονται σιγά σιγά.

Lebowski: Not a man, a way of life...

Για μερικούς ανθρώπους είναι απίστευτα εύκολο να φτιάξουν μια ταινία. Κοιτάνε γύρω τους, βλέπουν ένα αντικείμενο και φτιάχνουν μια παρανοϊκή ιστορία γι' αυτό. Όταν το αντικείμενο αυτό είναι ένα χαλί, έχουμε τη γέννηση του μεγαλύτερου ρεμαλιού στην κινηματογραφική ιστορία, του Μεγάλου Λεμπόφσκι...


Άλλη μία Κοενική ταινία που δεν χρειάζεται να αναλυθεί η υπόθεση. Είναι τόσο κουλή που απλά δεν έχει νόημα. Αυτό άλλωστε δεν είναι το εκπληκτικό στις κωμωδίες των Κοέν;

Απίστευτες καταστάσεις, αξιομνημόνευτοι χαρακτήρες, ωραία μουσική, σουρεάλ σκηνές και κυρίως ο Dude... Πραγματικά από τις πιο ότι να' ναι ταινίες. Σαν να μην έχει σενάριο. Σαν οι Κοέν να κατούρησαν το χαλί του Dude και μετά κινηματογράφησαν όσα συνέβησαν. Αυθόρμητο, ειλικρινές, αυθεντικά αστείο το αποτέλεσμα βλέπεται πολλές πολλές φορές!


Με τον μηδενισμό-σύνηθες αγαπημένο θέμα των αδερφών- να είναι ένα μόνο από τα όσα καταπιάνεται αυτή η ταινία. Παρά τη χαλαρότητα του δεν διστάζει να θίξει πολλά θέματα. Κόντρα στην ανθρώπινη βλακεία, τη δήθεν συμπεριφορά, την επανάπαυση στο κατεστημένο, τον νεοπλουτισμό οι Κοέν θα ρίξουν το απόλυτο όπλο. Τον Dude, να κόβει επιταγές των 69 cents, να μπουκάρει στη βίλα του εκατομμυριούχου συνονόματου για να ζητήσει τα ρέστα για το κατουρημένο του χαλί, να μένει χαλαρός ακόμη κι όταν του χώνουν το κεφάλι στην τουαλέτα...


Ο Jeff Bridges σε μία σχεδόν τέλεια ερμηνεία. Χωρίς αυτόν η ταινία δεν θα υπήρχε. Δίνει στον Dude μια τρίτη διάσταση. Τον κάνει αληθινό... Επίσης εκπληκτικοί ηθοποιοί όσοι τον πλαισιώνουν με τον John Goodman να κλέβει πολύ εύκολα την παράσταση. Υποδύεται τον κολλημένο με το Βιετνάμ και το μπόουλινγκ, Walter Sobchak και δίνει ρεσιτάλ...


Όχι απλά must see, αλλά multiple must see! Βλέπεται πολλές φορές, πάντα χαλαρά και είναι η ταινία που δίνει ζωή στην απόλυτη φαντασίωση του νεοέλληνα "να είναι γαμάτος, κάνοντας τίποτα"!

Τη μορφή κι αυτός ο Jesus...

When it's after midnight in New York City, you don't have to look for love, laughter and trouble. They'll all find you...

Τι συμβαίνει στην πόλη μετά τα μεσάνυχτα; Πόσες συμπτώσεις, εξωφρενικές καταστάσεις και παράνοια χωράει μία βραδιά; Σίγουρα ο Paul Hackett θα το σκεφτεί πολύ πριν ξαναβγεί νύχτα από το σπίτι του.


Ο Paul αποφασίζει να περάσει μια βραδιά κάνοντας κάτι που δεν έχει ξανακάνει. Βγαίνοντας με μια κοπέλα που μόλις γνώρισε και...ότι προκύψει. Αν είχε την παραμικρή υποψία από όσα θα συνέβαιναν δεν θα το τολμούσε...


Θα χάσει τα λεφτά του, θα αντιμετωπίσει αυτοκτονίες, εξαγριωμένα πλήθη. Θα βρεθεί στα λάθος μέρη, τις χειρότερες στιγμές και στο τέλος θα βρεθεί να επιθυμεί περισσότερο απ' όλα απλά να ζήσει...


Από τις αγαπημένες μου ταινίες του Scorsese(για όλες τα ίδια λέω). Με την κάμερα μας ταξιδεύει σε διάφορές γωνιές του Soho. Θα μας γνωρίσει ένα σωρό ενδιαφέροντες ανθρώπους. Η σχεδόν σουρεαλιστική ματιά του Scorsese στα όσα συμβαίνουν κάνει την ταινία έναν μικρό θησαυρό...


Εκπληκτική ατμόσφαιρα, φοβερό soundtrack. Με έναν ρυθμό σταθερό, ούτε γρήγορο, ούτε αργό. Δεν σε αγχώνει, δεν σε κουράζει ενώ κορυφώνεται σταδιακά. Τη μια στιγμή ξεκαρδίζεσαι στα γέλια, την άλλη αγωνιάς για τον πρωταγωνιστή, η ταινία σε επηρεάζει μ' έναν πολύ παράξενο τρόπο.


Ενώ μπορεί να χαρακτηριστεί χαλαρά κωμωδία είναι καταβάθος ταινία απαισιόδοξη, σκοτεινή... Μια ανάλυση των ανθρωπίνων σχέσεων και της δυσκολίας της επικοινωνίας. Ξεκάθαρη η ειρωνεία σε όλη τη διάρκεια του φιλμ...

Αντίο...

Στο καλό και να...μη μας γράφεις!

Καιρός ήταν!

Ο ΟΣΦΠ πάει σινεμά...

Παραδόξως μερικές από τις ταινίες που παίζονται αυτή την εποχή στους σινεμάδες είναι σαν να αναφέρονται στην "ομαδάρα" μου! Μερικά παραδείγματα:

Άδωξοι Μπάσταρδη, ανορθόγραφα ή μη οι συγκεκριμένοι είναι και άδοξοι και μπάσταρδοι. Και όχι όπως το εννοεί ο Ταραντίνο!

Drag Me To Hell, αυτό μοιάζει να είναι ο στόχος του Τιμούρ για τη νέα χρονιά! To Hell να πας μόνος σου ρε!

Βλέπω το θάνατό σου 4, και πέντε μη σου πω. Αυτοί έχουν πεθάνει και δεν το ξέρουν!

Ο Μεγάλος Ύπνος, η προβολή του αριστουργήματος του Howard Hawks μοιάζει με κακόγουστο αστείο...

Αν είναι εύκολο θα ήθελα η συνέχεια να μοιάζει κάπως με ποδόσφαιρο αν είναι εύκολο. Τα παραπάνω τα βλέπω και στο σινεμά... Ευχαριστώ!

Η νύχτα έπεσε στην Παραλιακή (30)

Το επόμενο πρωί τα πράγματα δεν ήταν τα ίδια... *dramatic BGM*

-------------------------------------------------------------

Η Άννα ξύπνησε το επόμενο απόγευμα στο δωμάτιο με τα πανέρια. Δίπλα της ο Τζιν κοιμόταν γαλήνια. Της πήρε και ένα λεπτό να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί. Στην αρχή είπε να πανικοβληθεί αλλά μετά θυμήθηκε ότι και εκείνη το επιδίωξε. Δεν ήταν πλέον ένα αγνό χαμομηλάκι, ήταν μια πρόστυχη παπαρούνα.
Τον ειρμό της σκέψης της διέκοψε ο ήχος του κλειδιού της πόρτας που γύριζε. Με τρόμο άρχισε να ντύνεται και σκούντησε το Τζιν να ξυπνήσει για να κάνει το ίδιο. Ευτυχώς η πόρτα δεν άνοιξε. Αντί αυτού άκουσε τη φωνή του Κόκι απ΄ έξω.
«Κάντε γρήγορα γιατί θα αρχίσει να έρχεται το προσωπικό σε λίγο.»
Ευτυχώς δηλαδή που τους θυμήθηκε γιατί αλλιώς θα γίνονταν ρεζίλι στον Μασάκη που θα έρχονταν να φτιάξει τα πανέρια. Ο Τζιν ήταν ακόμα λίγο χαζεμένος και απορούσε γιατί η Αρσινόη του έριξε από δίπλα την Άννα. Ήξερε ότι την κυνηγούσε; Μα ήταν μόνο επιπόλαιο!
Η Στελίνα από την πλευρά της ήθελε να τιμωρήσει την Αρσινόη για όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ. Αλλά από την άλλη πέρασε πολύ καλά. Τελικά αποφάσισε να τιμωρήσει το κατοικίδιο της όταν θα γύρναγε σπίτι.
Αλλά ας δούμε τι έκανε η Μαριλένα, γιατί εκείνο το απόγευμα η κόρη της θα έβγαινε ραντεβού με τον Τσίνεν. Πήγε και στήθηκε από νωρίς στο πάρκο πίσω από σχολείο όπου τα παιδάκια έδιναν ραντεβού.
«Δεν θα περάσει αυτό. Εξάλλου είναι πολύ μικρή για έρωτες…» μουρμούριζε.
Φόραγε μαύρη καπαρντίνα, καπέλο και γυαλιά ηλίου φυσικά για να μην την αναγνωρίσει κανείς. Ναι ήταν σχεδόν αόρατη. Κρύφτηκε πίσω από ένα θάμνο και περίμενε. Και να σου! Η Ευγενία δεν άργησε να φανεί. Φορούσε τη στολή του ελίτ σχολείου της και είχε τη σάκα της στην πλάτη. Πήγε και κάθισε σε ένα παγκάκι.
Δεν πέρασαν ούτε 5 λεπτά και φάνηκε και ο Τσίνεν. Είχε τα χέρια στις τσέπες και σφύριζε ένα τραγούδι του Ώονου. Η Ευγενία έτρεξε να τον χαιρετίσει. Ίσα ίσα ήταν στο ύψος.
«Είναι και τάπα τρομάρα του!» μονολόγησε η Μαριλένα.
Ο Τσίνεν πήρε την τσάντα της Ευγενίας στην πλάτη του και ξεκίνησαν. Η Μαριλένα τους πήρε στο κατόπι. Δεν ήξερε πως αλλά θα προσπαθούσε πάση θυσία να τους χαλάσει το ραντεβού.
Αρχικά πήγαν να φάνε μια κρέπα σε ένα trendy μέρος. Υπήρχαν πολλά παιδιά στην ηλικία τους. Η Μαριλένα έπιασε ένα τραπέζι από δίπλα και έκρυψε τη μούρη της στον κατάλογο να μην την πάρουν χαμπάρι. Δυστυχώς κάποιοι υπάλληλοι έκριναν ότι ήταν πολύ ύποπτη και πήγαν να καλέσουν την αστυνομία. Η Μαριλένα το πήρε χαμπάρι εγκαίρως και απομακρύνθηκε.
Μετά πήγαν να δούνε μια ταινία. Καθώς ήταν έτοιμοι να μπουν στο σινεμά πιάστηκαν χέρι χέρι. Η Μαριλένα αντέδρασε αστραπιαία. Πήρε ένα φυσοκάλαμο και έριξε ένα βελάκι που χτύπησε τον Τσίνεν στο χέρι. Άφησε το χέρι της Ευγενίας απότομα.
«Άου!»
«Τι έγινε;»
«Κάτι με τσίμπησε!»
Για κακή του τύχη το βελάκι είχε ποτιστεί σε ένα υγρό που προκαλούσε τρομερή φαγούρα. Σε λίγο ο Τσίνεν δεν μπορούσε να αντέξει το ξύσιμο. Το χέρι του κόντεψε να πρηστεί. Η Ευγενία ανησύχησε.
«Να πάμε στο νοσοκομείο;» ρώτησε.
«Θα πάω μόνος μου! Εσύ πρέπει να γυρίσεις! Θα ανησυχεί και η μαμά σου!» είπε ο Τσίνεν καθώς ξύνονταν με μανία.
«Μα!»
«Δεν έχει μα! Κάλεσε τον σοφέρ σου και γύρνα σπίτι!»
Η Ευγενία λούφαξε και πήρε τηλέφωνο τον οικογενειακό σοφέρ να τη μαζέψει. Πιο πέρα η Μαριλένα χοροπηδούσε από τη χαρά της και φιλούσε το μπουκαλάκι με το θαυματουργό υγρό. Το σχέδιο της έπιασε.
Στην SM Νεράιδα η Ζωή είχε κέφια. Τρελά κέφια. Αυτές τις μέρες γενικώς είχε κέφια. Ο Νίνο της θα έκανε σύντομα ντεμπούτο! Τι άλλο να θέλει; Χέσε τα αφεντικά, χέσε τον Πη, χέσε τους Β6! Όλα ήταν ρόδινα! La vie en rose που λένε!
«Συμβόλαιο υπέγραψε η σταθερή μου σχέση, γι αυτό και τους υπόλοιπους σας έχω όλους χέσει!» τραγουδούσε καθώς καθάριζε τα τραπέζια.
Ο κολλητός της ο Γιούγιας συμμερίζονταν τη χαρά της και χτυπούσε τα ποτήρια στο μπαρ για να δώσει ρυθμό. Σταμάτησε απότομα καθώς είδε την Αρσινόη να μπαίνει στο κέντρο παρέα με τον πορτιέρη, τον Τακαχίσα.
«Και που λες ρε Τάκα ο άλλος ο πορτιέρης του ΙΒ είναι μεγάλος χέστης. Δεν μπορεί να πάει κόντρα σε κανέναν. Νομίζω ότι αφήνει ό,τι να ναι να μπαίνει στο μαγαζί…» έλεγε.
Πήρε χαμπάρι τη χαρούμενη κομπανία και πλησίασε. Η Ζωή δεν την κατάλαβε και συνέχισε. Μάταιο ο Γιούγιας της έκανε νοήματα να σταματήσει.
«Η Στελίνα είναι φραγκοφονιάααας και η Αρσινόη σκέτο φονιάαααας!» συνέχισε να τραγουδά όταν ένιωσε ένα σκούντημα στην πλάτη. Γύρισε και είδε την Αρσινόη.
«Η Ζωή η σερβιτόραααα μάλλον θα πάρει πόδι τώρααααα!» της απάντησε τραγουδιστά.
Η Ζωή πολύ θα ήθελε να της απαντήσει αλλά σκέφτηκε ότι ακόμα ο Νίνο δεν είχε σιγουρέψει το συμβόλαιο οπότε έπρεπε να συμβιβαστεί για λίγο καιρό. Μέχρι που θα έβγαζε αρκετά χρήματα για να έρθει να το κάψει μια μέρα στην SM Νεράιδα και να τρίψει τα 500ευρα στη μούρη των αφεντικών.
«Εχμ εντάξει ρε αφεντικό… Μια μαλακία είπαμε να περάσει η ώρα…»
«Το ελπίζω. Αλλιώς και το αγόρι σου με το παλιό μπουζούκι θα έμενε να έπαιζε σ’ ένα μπανάλ κουτούκι! Πω πω και στη στιχουργική το χω! Είμαι πολυταλέντο!» αναφώνησε η Αρσινόη και επέστρεψε στη συζήτηση της με τον Τακαχίσα, που ήταν το θάψιμο του Θωμά. Η υπόλοιπη μέρα πέρασε γρήγορα και χωρίς απρόοπτα.

One must choose: to lie or to die

Το καλό με τον Tarantino είναι ότι λατρεύει το σινεμά, ζει γι' αυτό. Ο άνθρωπος είναι ικανός σε πέντε λεπτά να προτείνει τριάντα ταινίες, είτε μέσα από συνεντεύξεις είτε μέσα από δικές του δουλειές. Είναι αλήθεια πως έχει σταθεί η αφορμή για να παρακολουθήσω πάρα πολλές ταινίες. Επιτέλους ήρθε η ώρα του Le Doulos!


Ο Melville θεωρείται μάστερ στο Γαλλικό crime-film και noir. Έχει κάνει διαχρονικές, υπέροχες δουλειές κι έχει επηρεάσει βαθιά το είδος. Καθόλου τυχαίο το ότι σκηνοθέτες όπως ο Woo και ο Tarantino τον μνημονεύουν σε κάθε ευκαιρία που θα βρουν.


Le doulos ή ελληνικότερα ο χαφιές. Eνσαρκωμένος υπέροχα από τον Jean-Paul Belmondo ο οποίος με μια μοναδική εσωτερικότητα, χωρίς φανφάρες και υπερβολές αφήνει την υπογραφή του πάνω σε αυτόν τον αμφιλεγόμενο(τουλάχιστον μέχρι το φινάλε) ήρωα. Μία φοβερή ερμηνεία την οποία όμως θα χρεώσω κατά το ήμιση στον σκηνοθέτη. Όπως οι περισσότεροι χαρακτήρες του, έτσι και αυτός του χαφιέ είναι ανέκφραστος, σιωπηλός. Ο Belmondo ανταποκρίνεται με το παραπάνω στις απαιτήσεις...


Σε αυτή την ταινία τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Οι ισορροπίες είναι εύθραυστες, οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη. Δύσκολα θα διαλέξεις πλευρά. Εδώ ο ήρωας, ο χαφιές, έχει φίλους έναν αστυνομικό και έναν κακοποιό... Ποιος προδίδει ποιον; Ποιος είναι άξιος εμπιστοσύνης; Άνθρωποι και καταστάσεις μπλεγμένες σε ένα κουβάρι αμφιβολιών μέχρι να έρθει η ώρα να μπουν κομμάτι κομμάτι στη θέση τους. Με την προδοσία και την αμφισβήτηση σε πρώτο πλάνο, ο Melville ουσιαστικά παραθέτει μια σπουδή πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά.


Το Le Doulos είναι μια διασκεδαστική ταινία παρά τη σκοτεινή της σκηνοθεσία, την πεσιμιστική της διάθεση και τις σιωπηλές ερμηνείες. Τραχιά ταινία, υπόγεια που όμως έχει μερικές εξαιρετικές σκηνές δράσης που την κάνουν πολύ ευχάριστη κατά διαστήματα.

Η νύχτα έπεσε στην Παραλιακή (29)

Και ερχόμαστε στο climax της υπόθεσης! Είναι το αγαπημένο μου κεφάλαιο! Και το πιο παλαβό!

--------------------------------------------------------------

Η Στελίνα κάθονταν απέναντι από το Χελώνα στο ρομαντικό τραπέζι και ένιωθε απίστευτα άβολα. Από τότε που είχαν χωρίσει είχε ξεμπερδέψει μια και καλή με αυτά που τρέλαιναν τις περισσότερες γυναίκες. Στο μυαλό της επεξεργάζονταν τους τρόπους με τους οποίους θα τιμωρούσε την Αρσινόη για αυτό που έκανε. Ήταν τόσο ντροπιαστικό!
Ο Χελώνας από την πλευρά του ήταν και αυτός μέσα στην ένταση. Δεν είχε ιδέα πότε η υπαρχηγός της Στελίνας τα έστησε όλα αυτά, αν και πίστευε ότι είχε βάλει το χεράκι του και ο εκτελεστής του. Μετά από μια μακρά περίοδο σιγής μίλησε πρώτος.
«… Αφού ήρθαν έτσι τα πράγματα… ας φάμε.»
Η Στελίνα απλά ένευσε συγκαταβατικά. Έτσι όπως καταντήσανε… Έτεινε το ποτήρι της στον Χελώνα και αυτός της το γέμισε με κόκκινο κρασί. Παρατήρησε ότι ήταν η ίδια μάρκα που συνήθιζαν να πίνουν με το Χελώνα όταν ήταν μαζί. Πού το ήξερε η Αρσινόη; Εκτός και αν… ΘΑ ΤΗ ΣΚΟΤΩΝΕ ΣΙΓΟΥΡΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ!
Παραδόξως όμως άρχισε να ξεχνάει το θυμό της μετά από 2-3 ποτήρια. Και το φαγητό ήταν εξαίσιο. Άρχισε να μην την ενοχλεί που απέναντι της κάθονταν ο Νο1 εχθρός και παλιά πληγή της. Μάλιστα η κουβέντα τους γύρισε σε μια φάση στα παλιά.
«Αυτά τα κοχύλια μοιάζουν με εκείνα που μαζεύαμε όταν πηγαίναμε σε εκείνη την παραλία.» είπε ο Χελώνας παίρνοντας ένα στο χέρι του.
«Όντως. Τότε που παίρναμε και το σκύλο σου, τη Ραν μαζί. Αλήθεια τι κάνει;» ρώτησε η Στελίνα πίνοντας μια γουλιά από το 4ο ποτήρι της.
«Καλά είναι αν και είναι πολύ γρια πια. Εσύ έχεις κατοικίδιο;»
«Ναι!» απάντησε αυθόρμητα η Στελίνα αλλά σταμάτησε και έκανε μια γκριμάτσα. Δεν ήξερε κατά πόσον ένας μαντράχαλος θεωρούνταν κατοικίδιο. Άλλαξε το θέμα.
«Πώς πάει με τη Μέισα;»
Ο Χελώνας ξάπλωσε πίσω στην καρέκλα του.
«Καλά. Όχι τίποτα ιδιαίτερο. Τελευταία έχουμε και οι δύο πολύ δουλειά και έχουμε ψυχρανθεί κάπως.»
«Αυτό δεν είναι σωστό. Τόσο γοητευτικοί και οι δύο και να πηγαίνετε στράφι…»
«Ώστε με βρίσκεις ακόμα γοητευτικό;»
Η Στελίνα άφησε το ποτήρι της και τον κοίταξε στα μάτια. Χαμογέλασε.
«Αγαπητέ Κάζουγια ποτέ δεν έπαψες να είσαι γοητευτικός. Αν και αυτό που είχαμε τελείωσε άδοξα η γνώμη μου για εσένα δεν άλλαξε και πολύ…»
«Αλήθεια; … Ενδιαφέρον…»
Και συνέχισαν να τρώνε και να πίνουν. Καθώς η νύχτα προχωρούσε βρήκαν τους εαυτούς τους σε μια κατάσταση μεγάλης ευθυμίας. Ίσως ήταν το κρασί, ίσως η όλη ατμόσφαιρα αλλά το μίσος μεταξύ τους φάνηκε να είχε ξεχαστεί εντελώς! Τώρα γελούσαν και οι δύο και αισθάνονταν κάπως αναμμένοι.
«… Κάνει πολύ ζέστη δε βρίσκεις;» είπε ο Χελώνας λύνοντας τη γραβάτα του και ξεκουμπώνοντας το πουκάμισο του.
«Κάζου κάνεις επικίνδυνες κινήσεις!» χαχάνισε η Στελίνα. «Αλλά ναι κάνει πολύ ζέστη ξαφνικά!»
Ο Χελώνας συνέχισε το στριπτίζ μέχρι που έμεινε εντελώς τόπλες. Η Στελίνα έμεινε να τον κοιτάζει για λίγο και μετά σηκώθηκε από το τραπέζι απότομα.
«Πάω να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Και να δω αν ήρθε ο σοφέρ!» είπε αφηρημένα.
Καθώς όμως πέρναγε δίπλα από το Χελώνα εκείνος της άρπαξε το χέρι και την έκανε να σταματήσει. Της το φίλησε απαλά.
«Αγαπητή Στελίνα, πολύ αμφιβάλλω ότι ο σοφέρ θα έρθει απόψε. Η υπαρχηγός σου έβαλε σε εφαρμογή ένα αρκετά ύπουλο σχέδιο. Γιατί δεν το απολαμβάνεις;» είπε.
«Πώς ακριβώς;» έκανε η Στελίνα ανασηκώνοντας τα φρύδια της.
«Ενθυμούμενοι τα παλιά. Και δεν εννοώ να μιλήσουμε για τις αναμνήσεις μας…»
Η Στελίνα ίσιωσε το κορμί της και άρχισε να σκέφτεται. Ο Χελώνας της ζητούσε να κάνουν «αυτό»; Δεν είχε νόημα να το αρνηθεί. Και εκείνη είχε τη διάθεση οπότε…
«Εντάξει αλλά όχι εδώ…»
«Έχω το κατάλληλο μέρος.» είπε και, μαζεύοντας τα ρούχα του για να μη μένουν πεταμένα, πήρε τη Στελίνα από το χέρι και κατευθύνθηκαν στα παρασκήνια. Πριν μπουν εκεί βέβαια φρόντισε να κατεβάσει το τραπέζι από την καταπακτή. Ποτέ δεν ήξερες…
Πήγαν και στάθηκαν μπροστά από το δωμάτιο που φύλαγαν τα πανέρια με τα λουλούδια. Παλιά μια μάγισσα-μάντισσα-χαρτορίχτρα είχε πει ότι το μέρος αυτό είχε το καλύτερο ερωτικό φενγκ σούι και από τότε είχε γίνει διάσημο ανάμεσα στους εργαζόμενους.
Έκανε να ανοίξει την πόρτα αλλά ήταν κλειδωμένη.
«Μισό λεπτό να φέρω το κλειδί.» είπε και έκανε μεταβολή.
Μέσα από το δωμάτιο η Αρσινόη πετάχτηκε αναμαλλιασμένη.
«Θεέ μου! Κιόλας; Και γιατί εδώ;» ψιθύρισε τρομοκρατημένη. Ο Κόκι από δίπλα της αναστέναξε.
«Η φήμη του δωματίου…»
«Και τι κάνουμε τώρα; Αν το αφεντικό με βρει τώρα θα με αποκεφαλίσει! Αυτά τα πανέρια πόσο μας καλύπτουν; Πρέπει να ντυθούμε…» είπε πανικόβλητη.
«Έννοια σου έχω το κλειδί. Είμαστε ασφαλείς.»
«Και δεν το έλεγες νωρίτερα; Οκ! Μια χαρά! Πίσω στη δουλειά μας!»
Ο Χελώνας όντως δε βρήκε το κλειδί και πρότεινε στη Στελίνα να πάνε στο γραφείο του. Εκεί θα ήταν και πιο άνετα. Μετά από λίγο η Αρσινόη και ο Κόκι μεταφέρθηκαν στο καμαρίνι της Μέισα για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Και πολύ καλά έκαναν γιατί…
Εκείνη τη στιγμή η πίσω πόρτα του κέντρου άνοιξε και μπήκε ο Τζιν με μια ξανθιά γκόμενα η οποία τον φώναζε Τζινουλίνι.
«Και που θα μες πας Τζινουλίνι μου;»
«Ξέρεις το δωμάτιο με τα πανέρια; Έχει το καλύτερο ερωτικό φενγκ σούι της Παραλιακής.»
Και την οδήγησε στο δωμάτιο με τα πανέρια. Κέντρο των οργίων τι τα θες… Η Αρσινόη πάντως που είχε Τζιν-ραντάρ τον κατάλαβε αμέσως. Αλλά το αγνόησε προς το παρόν.
Μετά από λίγο να σου άνοιξε πάλι η πίσω πόρτα και ποιος μπήκε; Η Άννα με το Θωμά! Χασκογελούσαν σα βλαμμένα. Ο Θωμάς την τραβούσε από το χέρι και εκείνη τάχα δεν ήθελε.
«Και που θα πάμε;» τον ρωτούσε.
«Ξέρεις το δωμάτιο με τα πανέρια είναι…»
Η Άννα μούτρωσε.
«Όχι εκεί! Συνέχεια εκεί είμαι! Θα ξενερώσω! Κάπου αλλού!»
Ο Θωμάς έμεινε για λίγο σκεπτικός. Μετά την πήγε από τα καμαρίνια. Της Μέισα ήταν κλειδωμένο οπότε συμβιβάστηκε με αυτό του Τάκη. Φυσικά η Αρσινόη από δίπλα τους κατάλαβε και είπε στον Κόκι πως τώρα ήταν που θα διασκέδαζαν περισσότερο. Έστησαν αυτί καθώς ντύνονταν να βγουν έξω.
«Και τώρα τι;» έκανε ντροπαλά η Άννα καθισμένη στον καναπέ του Τάκη.
«Εμ… Μπορούμε να συζητήσουμε…» είπε ο Θωμάς.
Η ιδέα του Θωμά για τα προκαταρκτικά ήταν κάπως… περίεργη. Αυτό έδωσε χρόνο στην Αρσινόη να καταστρώσει ένα σχέδιο στα γρήγορα.
Και καθώς όλα αυτά συνέβαιναν στα παρασκήνια, η κεντρική πόρτα του μαγαζιού άνοιξε και μπήκε ο Τζούνο μαζί με άλλα δύο άτομα, που δεν ήταν όποιοι κι όποιοι. Ήταν οι διάσημοι Κογιασίγκε. Κατά κόσμον Σιγκεάκης Κάτος και τον Κειιτσίρος Κογιάμας . Οι δυο γνωστοί παρουσιαστές της κουτσομπολίστικης λάιφσταϊλ εκπομπής «Θα γίνει των Κογιασίγκε».
«Ναι αυτό είναι το ΙΒ. Πότε θα κάνετε το ρεπορτάζ;» είπε ο Τζούνο.
«Εξαρτάται από το κανάλι. Μπορεί σε μια εβδομάδα, μπορεί σε ένα μήνα.» είπε ο Σίγκες κοιτάζοντας τριγύρω.
«Πάντως είναι μεγάλο. Θέλω να δω όλα τα ενδιαφέροντα μέρη!» είπε ο Κειιτσίρος.
«Έννοια σου φίλε μου! Από το καμαρίνι της Μέισα μέχρι το δωμάτιο με τα πανέρια θα δείτε!» είπε ο Τζούνο με αυτοπεποίθηση.
Πίσω στα παρασκήνια… Η Αρσινόη με τον Κόκι βγήκαν έξω. Στάθηκαν μπροστά από την πόρτα στο καμαρίνι του Τάκη και χτύπησαν. Η Άννα και ο Θωμάς τρομοκρατήθηκαν. Πάνω που της είχε πιάσει το χέρι ρε γαμώτο!
Ο Θωμάς άνοιξε και είδε τον Κόκι να στέκεται απ΄ έξω με ένα πλατύ σατανικό χαμόγελο. Πισωπάτησε και ο Κόκι μπήκε μέσα με τα χέρια στις τσέπες.
«Τι έγινε Θωμά; Λείπει το αφεντικό και το γλεντάμε;» είπε με πολύ μάγκικο ύφος.
Ο Θωμάς ένιωσε να τον λούζει κρύος ιδρώτας. Ο εκτελεστής των ΚΑΤ-ΤΟΥΝ τον τρόμαζε περισσότερο και από τον ίδιο το Χελώνα. Η Άννα είχε μείνει στον καναπέ με το στόμα ανοιχτό και δεν κατάλαβε πότε ένα χέρι την άρπαξε από το μπράτσο και την τράβηξε έξω.
«ΕΣΥΥΥΥ;;;;;;;;;;;;;;;» αναφώνησε μόλις είδε την Αρσινόη να στέκεται μπροστά της και να την χαιρετά χαρωπά.
«Αννούλα γειά! Και συ εδώ; Τι κάνεις;»
«Τίποτα χάρη σε εσένα…»
«Σου έχω κάτι να κάνεις! Έλα!» είπε και την άρπαξε από το χέρι και την έσυρε μέχρι το δωμάτιο με τα πανέρια. Ο Κόκι από πίσω κλείδωσε τον Θωμά στο καμαρίνι υπό την απειλή όπλου και πήγε να δει που είχε πάει ο Χελώνας με τη Στελίνα.
Η Αρσινόη άνοιξε την πόρτα του δωματίου και έπεσε πάνω στο Τζιν και την γκόμενα του σε μια από τις δημοφιλέστερες στάσεις του Κάμα Σούτρα. Ο Τζιν μόλις την είδε έγινε κατακόκκινος και κόντεψε να λιποθυμήσει από το σοκ. Η γκόμενα άρχισε να τσιρίζει.
«Καλησπέρα! Ήρθα για μια αλλαγή!» είπε χαρωπά η Αρσινόη. «Μπάρπι ντύσου!»
Η ξανθιά γκρίνιαξε αλλά ντύθηκε γιατί η Αρσινόη έβγαλε το όπλο της. Ο Τζιν δεν μπορούσε να κινηθεί καθόλου. Όταν βρήκε και τις γόβες της, η Αρσινόη την άρπαξε και την πέταξε εκτός δωματίου για φέρει στη θέση της … την ανυποψίαστη Άννα φυσικά!
«Τώρα σου έφερα τη σωστή! Άντε και με τις ευχές μου!» είπε και κλείδωσε την πόρτα πίσω της.
Έμεινε στο διάδρομο με την τρομοκρατημένη ξανθιά. Την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω.
«Εσένα να σε πασάρω στον πορτιέρη τώρα ή να τον λυπηθώ;» έκανε.
Εκείνη τη στιγμή ήρθε ο Κόκι τρέχοντας.
«Αλοίμονο δεν μπορείς να μαντέψεις ποιοι είναι στο κέντρο!» είπε.
«Ποιοι;»
«Οι Κογιασίγκε!»
«Πλάκα κάνεις!» είπε η Αρσινόη έκπληκτη.
«Καμία! Και έρχονται κατά εδώ!»
Κλασικοί φαν της εκπομπής τους και οι δύο άρχισαν να φτιάχνονται για να κάνουν καλή εντύπωση. Η ξανθιά είχε κολλήσει στον τοίχο και εξακολουθούσε να τρέμει. Μετά από λίγο όντως οι Κογιασίγκε ήρθαν στα παρασκήνια. Ο Τζούνο δεν περίμενε να δει τον Κόκι με την Αρσινόη εκεί και έμεινε λίγο σέκος.
Η Αρσινόη καθώς χαιρετούσε ενθουσιασμένη τους παρουσιαστές σκέφτηκε κάτι πολύ καλό.
«Σε ένδειξη καλής θελήσεως μπορείτε να πάρετε μαζί σας αυτή την εχμ… εξαίρετη κοπέλα.» είπε και έδειξε τη γκόμενα.
«Μισό μισό… Εννοείς πως μας πασάρεις γκόμενα;»
«Ναι κατά μια έννοια! Δεν έχει ενδοιασμούς! Έτσι;» είπε στραβωκοιτώντας την ξανθιά που ξεροκατάπιε και έγνεψε καταφατικά. «Έλα σου φέξε! Με διάσημους σε στέλνω!» συνέχισε.
Οι Κογιασίγκε έπιασαν τη γκόμενα και από τις δύο πλευρές.
«Μούρα μούρα!» είπε ο Σίγκες.
«Δε λες τίποτα! Πάμε στο βανάκι μας;» συμπλήρωσε ο Κειιτσίρος.
Και αγνοώντας παντελώς τον Τζούνο που προσπάθησε να τους σταματήσει, έφυγαν αγκαζέ με τη γκόμενα, η οποία ένιωσε τεράστια ανακούφιση και που άφηνε πίσω της το τρελοκομείο και που θα πήδαγε διάσημους.
Ο Κόκι και η Αρσινόη έσκασαν στα γέλια. Ο Τζούνο έσκασε από το κακό του.
«Πω πω νταβατζής έπρεπε να γίνεις!» της έλεγε ο Κόκι.
«Ναι όντως! Μπορώ να το κάνω σα χόμπι!»
Και συνέχισαν να γελάνε. Όταν συνήλθαν πήραν το Τζούνο και πήγαν να τα πιούνε στο μπαρ. Ξέχασαν εντελώς τον κλειδωμένο Θωμά ο οποίος αποκοιμήθηκε στον καναπέ.
Η Άννα στο μεταξύ βρίσκονταν στη χειρότερη κατάσταση που θα μπορούσε να βρεθεί. Ήταν μόνη, με ένα γυμνό Τζιν στο δωμάτιο που μισούσε περισσότερο γιατί εκεί ξημεροβραδιάζονταν. Ευτυχώς για εκείνη ο Τζιν είχε πετρώσει από το σοκ. Η Άννα άρπαξε το πουκάμισο του και του το πέταξε πάνω στον μικρό Τζιν για να μην τον βλέπει. Ο Τζιν εξακολουθούσε να μην αντιδρά.
«Καλά για μένα ήταν σοκ. Για σένα όμως;» είπε καθώς κάθονταν δίπλα του, μην έχοντας τι να κάνει και αφού κατάλαβε ότι δεν θα την πείραζε.
«….»
Και τότε η Άννα κατάλαβε. Τελικά μπορεί να είχε περισσότερα κοινά με το Τζιν απ’ ότι νόμιζε.
«Ώστε την αγαπάς; Μπράβο γούστα! Πώς την αντέχεις;»
Ο Τζιν την κοίταξε. Κοκκίνισε και άρχισε να ντύνεται σιωπηλά. Η Άννα γέλασε. Παραδόξως σε αυτή την κατάσταση άρχισε να νιώθει πιο ασφαλής από ποτέ. Τον χτύπησε φιλικά στον ώμο.
«Αφού τη θες τόσο πολύ γιατί δεν κάνεις κάτι; Και γιατί κυνηγάς έμενα και όλες αυτές τις τσούλες;» ρώτησε.
Ο Τζιν αναστέναξε. «Δεν μπορώ να της πάω κόντρα. Και έτσι βγάζω την ένταση μου…»
«Περίεργο τρόπο έχεις να βγάζεις την ένταση σου! Άλλοι παίζουν βίντεο γκέημ.» είπε η Άννα και γέλασε περισσότερο.
«Δεν το χω δοκιμάσει.» είπε ο Τζιν.
«Θα έπρεπε!.... Τελικά δεν είσαι κακό παιδί!» είπε η Άννα.
Στο μεταξύ η πόρτα του γραφείου του Χελώνα άνοιξε και μια άκρως ικανοποιημένη Στελίνα με έναν άκρως χαρούμενο Χελώνα βγήκαν στο κέντρο. Ο Τζούνο, η Αρσινόη και ο Κόκι που κάθονταν στο μπαρ γύρισαν ταυτόχρονα και τους είδαν. Η Στελίνα έμεινε στήλη άλατος.
«Αφεντικό! Θες μια τεκίλα; Να ξεσκάσεις λίγο μετά το σεξ!» είπε η Αρσινόη με ένα πλατύ χαμόγελο.
Η Στελίνα κόντευε να εκραγεί. Ο Χελώνας από δίπλα ήταν πιο ψύχραιμος αλλά και αυτός θυμωμένος. Ο Τζούνο τους κοιτούσε περίεργος, μην καταλαβαίνοντας τη συμβαίνει. Ο Κόκι, τότε χαμογελώντας είπε: «Εμ! Είναι αργά. Ας την κάνουμε σιγά σιγά!» και βούτηξε την Αρσινόη από το χέρι και έφυγαν τρέχοντας.
«Αλίμονο της όταν έρθει στο κέντρο αύριο! Δε θα τη γλιτώσει!» φώναξε νευριασμένη η Στελίνα.
«Άστο καλύτερα Στελίνα. Που θα ξαναβρείς άξιο εκτελεστή μετά; Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα.» είπε ο Χελώνας.
«Έχω πολλούς τρόπους να τη βασανίσω. Δεν θα τη σκοτώσω κιόλας.» είπε η Στελίνα και έριξε ένα θανατηφόρο βλέμμα στο Τζούνο, που έπεσε από την καρέκλα του, πριν φύγει και αυτός τρέχοντας.
Μετά από λίγο έφυγαν και τα αφεντικά. Οπότε οι υπόλοιποι ήρωες ξέμειναν κλειδωμένοι στο κέντρο. Και καλά ο Θωμάς που ροχάλιζε στο καμαρίνι του Τάκη. Η Άννα και ο Τζιν;
Είχαν πιάσει την κουβέντα για τα καλά. Ο Τζιν της έλεγε για το πως μεγάλωσε μαζί με την Αρσινόη and all that jazz και η Άννα του έλεγε για το ειδύλλιο της με το Θωμά.
«Αλλά ο Θωμάς είναι πολύ φοβητσιάρης.» έλεγε.
«Γι αυτό είναι ένας απλός πορτιέρης ακόμα. Δεν μπορεί να αναλάβει πρωτοβουλίες.» της είπε ο Τζιν.
«Ενώ εσύ;»
«Και βέβαια μπορώ. Με εξαίρεση την Αρσινόη…» είπε και λούφαξε.
Ξαφνικά η Άννα τον έβρισκε πολύ χαριτωμένο. Και το πολύ χαριτωμένο την τραβούσε περιέργως περισσότερο απ’ ότι περίμενε. Σε μια φάση ο Τζιν φταρνίστηκε. Και η Άννα άναψε.
«Δεν περίμενα να το πω αυτό ποτέ… αλλά είσαι πολύ χαριτωμένος!» του είπε.
«Βρίσκεις; Δεν χρειάζεται να με παρηγορείς ξέρεις…»
Η Άννα τότε έκανε μια εντελώς απρόσμενη κίνηση. Του χάιδεψε το μάγουλο.
«Δε σε παρηγορώ. Αλήθεια λέω… Είσαι πολύ καλός. Πρέπει να σταματήσεις να δείχνεις τόσο επιπόλαιος.»
Ο Τζιν δε μίλησε. Απλά πλησίασε την Άννα και της χάιδεψε τα μαλλιά. Στη συνέχεια έσκυψε αργά και τη φίλησε απαλά στα χείλη. Η Άννα δεν αποτραβήχτηκε και ανταπέδωσε. Ο Τζιν αναθάρρεψε και τη φίλησε πιο άγρια. Η Άννα έπεσε προς τα πίσω. Δεν το είχε ξανακάνει αυτό ποτέ στη ζωή της αλλά για κάποιο λόγο εκείνη τη νύχτα δεν είχε ενδοιασμούς…

There is nothing in the dark that isn't there in the light. Except fear.

Πόσες φορές έχουν συνεργαστεί ο Scorsese με τον De Niro; Πως γίνεται κάθε φορά να είναι τόσο υπέροχη; Είναι προφανώς το κλασσικό σύστημα "ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις"(ακούς Τιμούρ;)! Κάπως έτσι το Cape Fear είναι και αυτό ταινιάρα...


Εδώ ο De Niro υποδύεται τον Max Cady, που μόλις αποφυλακίστηκε και θέλει να πάρει εκδίκηση από τον δικηγόρο που τον εκπροσώπησε και που έθαψε στοιχεία που ίσως τον γλίτωναν. Προσηλωμένος στον στόχο εκατό τα εκατό, δεν λογαριάζει τίποτα και κανέναν. Απλά προχωράει ευθεία(είναι άλλωστε ο συντομότερος δρόμος) μέχρι να φτάσει εκεί που θέλει.


Από την άλλη ο Sam Bowden, μπερδεμένος με τα προσωπικά του, έχει να αντιμετωπίσει μια δύσκολη κατάσταση χωρίς να είναι προετοιμασμένος. Θα πρέπει πρώτα να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του, αλλιώς δεν πρόκειται να ξεμπλέξει. Και όσο αυτός φέρεται επιπόλαια, τόσο ο Cady γίνεται δυνατότερος, υπουλότερος, τόσο πιο πολύ τον πλησιάζει.


Ο Scorsese δημιουργεί μια πολύ αποπνικτική ατμόσφαιρα. Πραγματικά δεν σταματάς να απειλείσαι ούτε λεπτό. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας νιώθεις ότι κάτι θα συμβεί. Και ταυτόχρονα ξεδιπλώνονται και όλες οι πτυχές των χαρακτήρων. Πλάθονται εκείνη τη στιγμή, μπροστά στα μάτια σου, αλλάζουν και παίρνουν την τελική τους μορφή.


Το να μιλάς για τη σκηνοθεσία σε ταινία του Scorsese είναι σαν δηλώνεις ότι ο Κετσπάγια είναι ηλίθιος(ναι, καθένας με τον πόνο του-η παραπάνω δήλωση παρακαλώ να γίνεται πέντε-5!-φορές). Δεν λες κάτι που δεν είναι αυτονόητο. Θα πω όμως για την καταπληκτική ερμηνεία το De Niro(όχι ότι αυτό δεν είναι αυτονόητο) που είναι ικανός να σου κόψει τα ύπατα μόνο με την εμφάνισή του...


Το φινάλε ίσως θεωρηθεί προβλέψιμο. Είναι όμως; Το Happily Ever After μπορεί να λειτουργήσει σε αυτή την οικογένεια; Μπορούν πλέον, αφού έφτασαν ένα βήμα πριν χάσουν τα πάντα, να συνεχίσουν ενωμένοι και δυνατοί(κάτι που δεν ήταν ποτέ); Πολύ αμφιβάλω...

Η νύχτα έπεσε στην Παραλιακή (28)

Αυτό το κεφάλαιο είναι prequel του μεγαλύτερου, παλαβότερου και προσωπικά αγαπημένου μου κεφαλαίου! Απολαύστε!

------------------------------------------------------------------

Η Κυριακή έφτασε πιο γρήγορα απ’ ότι περίμενε η Αρσινόη. Τα κέντρα είχαν ρεπό και η Στελίνα θα έκανε την καρδιά της πέτρα να πατήσει στο ΙΒ και να μιλήσει με το Χελώνα. Φυσικά έτσι θα έβαζε η υπαρχηγός της το σχέδιο της σε εφαρμογή.
Η Στελίνα μπήκε στο άδειο κέντρο απρόθυμα. Αν και είχαν περάσει αρκετά χρόνια τίποτα δεν φαίνονταν να είχε αλλάξει. Η Αρσινόη από πίσω της τη συνόδεψε σιωπηλά έξω από το γραφείο του Χελώνα. Όταν σιγουρεύτηκε ότι είχε μπει μέσα και είχε κλείσει την πόρτα, με ελαφριά βήματα μπήκε στην κουζίνα. Εκεί την περίμενε ο Κόκι.
«Όλα εντάξει. Τώρα είναι μόνοι στο γραφείο. Εσύ τα μάζεψες όλα;» τον ρώτησε.
«Πήγα το πρωί στο σούπερ μάρκετ.» τη διαβεβαίωσε ο Κόκι.
«Τέλεια! Πάω να φτιάξω το ντεκόρ. Θύμησε μου που είναι το κουμπί που ανυψώνει την καταπακτή;»
«Πίσω από την ορχήστρα.»
«Οκ πάω! Μακάρι να πετύχει!» είπε η Αρσινόη και βγήκε φουριόζα να πάει στην πίστα.
Ο Κόκι πίσω στην κουζίνα σήκωσε τα μανίκια του, άφησε το όπλο του στην άκρη και άνοιξε τον Τσελεμεντέ.
«Χμ… Ροζ μπηφ με πατάτες ογκρατέν; Μήπως τους πέσει βαρύ; Φουά γκρα; Μπα…» άρχισε να μονολογεί καθώς ξεφύλλιζε τις σελίδες.
Η Στελίνα και ο Χελώνας στο γραφείο συνομιλούσαν μέσα σε σοβαρό κλίμα. Βέβαια υπήρχε μια κάποια ένταση στον αέρα. Οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται εύκολα. Η συζήτηση επικεντρώθηκε σε θέματα που αφορούσαν την περιοχή των συμμοριών και τα κέντρα. Φυσικά η συζήτηση πήγε και στους Β6 και στο γιατί είχαν χαθεί.
«Μάλλον ετοιμάζουν προσεκτικά την επόμενη κίνηση τους» είπε ο Χελώνας σκεπτικός.
«Εφόσον απέτυχαν να βγάλουν από τη μέση τους εκτελεστές μας…» έκανε η Στελίνα που τον κάρφωνε συνεχώς.
«Πέτυχαν ακριβώς το αντίθετο…»
«Δυστυχώς…»
Η συζήτηση συνεχίστηκε έτσι για καμιά δυό ώρες. Όταν θεώρησαν ότι δεν είχαν κάτι περεταίρω να σχολιάσουν σηκώθηκαν να βγουν έξω. Παραδόξως η Αρσινόη φαίνονταν ότι είχε κάτσει και τους περίμενε. Μόλις τους είδε πήρε τηλέφωνο τάχα μου το σωφέρ να έρθει να τους μαζέψει.
Καθώς βγήκαν έξω με το Χελώνα που τις συνόδευε, ακούστηκε ένας εκκωφαντικός θόρυβος και άρχισε να βρέχει καρεκλοπόδαρα. Η Στελίνα και ο Χελώνας ξαφνιάστηκαν. Η Αρσινόη τους έσπρωξε μέσα.
«Λοιπόν ο σοφέρ θα αργήσει κάπως. Δεν κάθεστε εδώ να δειπνήσετε;» είπε χαρωπά.
«Από πού κι ως που;» έκανε παραξενεμένη η Στελίνα.
«Αφού δεν σας χαλάει!» συνέχισε ακάθεκτη η Αρσινόη.
«Δεν είναι κανείς στο κέντρο! Δεν υπάρχει φαγητό.» είπε ο Χελώνας.
«Α ναι; Και αυτό τι είναι;» είπε η Αρσινόη και έδειξε στην πίστα.
Η πίστα ήταν άδεια. Η Στελίνα με το Χελώνα κοίταξαν παραξενεμένοι. Η Αρσινόη φαίνονταν λίγο χαζή έτσι όπως έδειχνε. Χαμογέλασε αμήχανα.
«Γαμώ τους χρονοδιακόπτες» μουρμούρισε.
Ξαφνικά η καταπακτή άνοιξε και ανέβηκε στην πίστα ένα τραπέζι στρωμένο και στολισμένο με κοχύλια και φορτωμένο φαγητά. Είχε και αναμμένα κεριά για να κάνει ατμόσφαιρα. Η Αρσινόη έσυρε τους ενδιαφερόμενους και τους έβαλε να καθίσουν. Δεν είχαν συνέλθει ακόμα από το σοκ.
«Καθίστε εδώ και πείτε τα. Αλλά μη μιλάτε για συμμορίες! Μιλήστε για τα παλιά βρε αδερφέ! Πάω έξω να περιμένω το σοφέρ...»
Με αυτά τα λόγια η Αρσινόη οπισθοχώρησε και βγήκε έξω. Η βροχή συνέχισε να πέφτει και οι βροντές ήταν εκκωφαντικές. Άνοιξε μια ομπρέλα και στάθηκε από κάτω φωνάζοντας.
«ΟΚ! Μπορείς να σταματήσεις τώρα!»
Η βροχή σταμάτησε. Η Αρσινόη κοίταξε ψηλά και είδε τον Κόκι με ένα λάστιχο και ένα κασετόφωνο να στέκεται στην οροφή του κέντρου. Φαίνονταν να το διασκεδάζει αφάνταστα.
«Έπιασε;» ρώτησε.
«Χαχα! Με το σοκ που έπαθαν μπορεί και ναι! Μα καλά τι ιδιοφυία που είμαι!» είπε χαρούμενα και άρχισε να χορεύει στις λιμνούλες του νερού.
«Και τώρα τι; Πάμε να τους κατασκοπεύσουμε;» είπε ο Κόκι που κατέβηκε προσεκτικά από την οροφή.
«Τους γράφω σε κρυφή κάμερα! Δεν είναι ανάγκη! Θα το δούμε μετά. Πάμε κάπου να είμαστε μόνοι!» είπε η Αρσινόη και τον άρπαξε από τη γραβάτα για να τον σύρει στην πίσω πόρτα του κέντρου.

Η νύχτα έπεσε στην Παραλιακή (27)

Η Άννα και ο Θωμάς τρέχουν στην παραλία και η Αρσινόη βασανίζει κόσμο...

----------------------------------------------

Ο Νίνο δεν ήταν ο μόνος που πέταγε ακτίνες φωτός από τη χαρά του. Το ίδιο έκανε και η Άννα που βρίσκονταν σε πριβέ ραντεβού με τον αγαπημένο της Θωμά. Και ήταν σε ένα μέρος που σίγουρα δεν θα την ενοχλούσαν. Περπατούσαν ξυπόλητοι σε μια απόμερη παραλία.
«Αχ! να ένα καβουράκι!» αναφώνησε όλο χαρά.
«Τι χαριτωμένο!» είπε ο Θωμάς και πλησίασε τραβώντας την από το χέρι να το δουν.
«Αχ! Είναι σαν όνειρο!»
«Τι ακριβώς;»
«Το ότι βρίσκομαι μόνη, ολομόναχη μαζί σου! Χωρίς κανείς να μας διακόπτει!»
Ο Θωμάς χαμογέλασε και με μια ξαφνική αλλά πολύ ευγενική κίνηση, την ξάπλωσε στην άμμο και έσκυψε από πάνω της. Η καρδιά της Άννας πήγαινε να σπάσει. Έκλεισε τα μάτια της και ύγρανε τα χείλη της. Ο Θωμάς πλησίασε το πρόσωπο της και έκλεισε και εκείνος τα μάτια του. Όλα ήταν τέλεια. Το μυαλό της Άννας έπαιζε όλες τις ρομαντικές ταινίες που είχε δει αλλά καμία δεν έφτανε αυτό που ζούσε εκείνη τη στιγμή.
Τα χείλη τους σχεδόν άγγιξαν όταν… ο Θωμάς αποτραβήχτηκε απότομα. Η Άννα άνοιξε τα μάτια της έντρομη. Τους είχε ανακαλύψει ο Τζιν; ΜΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙ;;;; Αλλά όχι. Δεν ήταν ο Τζιν που έκανε το Θωμά να απομακρυνθεί.
«Εδώ δεν ήταν που έτρεχαν και έπαιζαν;»
Η φωνή της ήταν οικεία. Έκανε λίγο να καταλάβει ποιος ήταν αλλά το βρήκε. Την είχε γνωρίσει τις προάλλες στο κέντρο και ήταν σίγουρη πως θα της προξενούσε προβλήματα. Ήδη είχε αρχίσει.
«Ναι είμαι σίγουρος. Είναι το τέλειο καταφύγιο για ζευγαράκια.»
Ο Θωμάς ενστικτωδώς σηκώθηκε και βούτηξε την Άννα από το χέρι. Έτρεξαν μέχρι που κρύφτηκαν πίσω από κάτι βράχια.
«Σσς! Μη ρωτάς γιατί αλλά καλύτερα να μείνουμε κρυμμένοι. Δε θέλω να μας δει ο εκτελεστής του Χελώνα.» της ψιθύρισε.
«Γιατί; Κρυφό το χουμε;» έκανε χαμηλόφωνα η Άννα. Ήλπιζε να την έβλεπε η Αρσινόη με το Θωμά να σταμάταγε τις προσπάθειες της να τα φτιάξει με το Τζιν.
«Ε δεν πήρα άδεια για να κάνω ζουζουνιές στην παραλία. Υποτίθεται είχα σοβαρό λόγο…»
Η Άννα μούτρωσε αλλά βάλθηκε να παρατηρεί την Αρσινόη και τον Κόκι που είχαν έρθει στην παραλία. Άρχισαν να γελάνε και να τρέχουν σαν τρελοί. Προφανώς κάποιον μιμούνταν. Αποκλείεται να το έκαναν σοβαρά.
«Ω θάλασσα θάλασσα! Κάνε να πάει καλά το σχέδιο μου την Κυριακή!» φώναξε η Αρσινόη.
«Θύμισε μου γιατί ήθελες να έρθουμε εδώ;» ρώτησε ο Κόκι που ξάπλωσε φαρδύς πλατύς στην άμμο.
«Γιατί αγάπη μου ήθελα να έχω αυτό το μέρος υπόψη μου για μελλοντικά σχέδια και θέλω να μαζέψω κοχύλια για τον στολισμό.»
«Αχα!»
«Και επί τη ευκαιρία, να κολυμπήσω και λίγο!» είπε αυθόρμητα η Αρσινόη και γδύθηκε. Δε φόραγε μαγιό.
Ο Κόκι πετάχτηκε όρθιος με το στόμα ανοιχτό. Ο Θωμάς πήγε να κάνει το ίδιο αλλά η Άννα έπεσε πάνω του και τον φίλησε αυθόρμητα για να τον κάνει να ξεχάσει. Ο Θωμάς έπεσε πίσω απολαμβάνοντας το. Η Άννα από την πλευρά της είχε το άγχος μην τους ακούσουν αλλά σύντομα το ξέχασε. Και τα δύο ζευγάρια πέρασαν πολύυυυυ καλά.
Ο Νίνο γύρισε σπίτι και είπε στη Ζωή τα χαρμόσυνα νέα. Η Ζωή δεν το πίστευε. Παραήταν καλό για να είναι αληθινό.
«Αλήθεια σου λέω Ζωή μου! Όταν ο προέδρος ξεμπλέξει με μια υποχρέωση θα είμαι ο επόμενος που θα υπογράψεις συμβόλαιο!» είπε.
«Και τι υποχρέωση είναι αυτή;» έκανε με καχυποψία η Ζωή.
«Δε μου είπε αλλά ελπίζω να μην τραβήξει πολύ…»
«Και γω… Αλλά αν είναι αλήθεια… ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΑ ΝΕΑ!» είπε η Ζωή που μόλις είχε νιώσει τι παίχτηκε.
«Για να το γιορτάσουμε θα σε βγάλω να φάμε έξω!» είπε ο Νίνο.
«Με τι λεφτά;»
«Είχα κάτι οικονομίες που φύλαγα για ειδικές περιπτώσεις. Ξέρεις, αν αρρωσταίναμε και θέλαμε φάρμακα… Αλλά χέστες! Πάμε να το κάψουμε! Πήρα ήδη άδεια και για τους δυό μας σήμερα! Τρέχα να φορέσεις τα καλά σου!»
Η Ζωή τον αγκάλιασε και πήγε όλο χαρά να ετοιμαστεί. Έβγαλε από την άδεια της ντουλάπα ένα μωβ φόρεμα που είχε μια τρύπα κάτω από το δεξί μανίκι αλλά το μπάλωσε γρήγορα. Έφτιαξε τα φυσικά σγουρά της μαλλιά και κατέβηκε να βρει την αγάπη της που την περίμενε στο περίπτερο να φύγουν.
Κατεβαίνοντας έπεσε πάνω στον Πη. Εκείνος την κοίταξε ερευνητικά από την κορφή ως τα νύχια.
«Που πάμε δεσποινίς Ζωή; Καινούργια δουλειά;» ρώτησε ειρωνικά.
«Να μη σε νοιάζει! Άσε με να περάσω!» έκανε η Ζωή και με μια απότομη κίνηση τον έσπρωξε στον τοίχο του κλιμακοστασίου.
Ο Πης την είδε να φεύγει και γέλασε. Του άρεσε που ήταν τόσο δύσκολη. Θα την βασάνιζε καλύτερα μια άλλη μέρα.
Η Ζωή βρήκε το Νίνο κάτω και την πήγε να φάνε στην κοσμική Τρύπια Βάρκα. Η Ζωή είχε χρόνια να φάει έξω. Ήταν σαν όνειρο. Οι πατάτες, οι ντολμάδες, οι κεφτέδες, το χταπόδι! Πράγματα που δεν είχε φάει από παιδί. Τσούγκρησε το ποτήρι με το κόκκινο κρασί με τον πασά της και ευχήθηκε να υπογραφεί το συμβόλαιο γρήγορα.
Τότε στο κέντρο μπήκαν κάτι πλανόδιοι μουσικοί και στάθηκαν πάνω από το τραπέζι παίζοντας το «Άστα τα μαλλάκια σου» όπως στις ταινίες της Βουγιουκλάκη. Ο Νίνο τους χαρτζιλίκωσε γερά και ζήτησε την κιθάρα του ενός και έπαιξε το Ουράνιο Τόξο μόνο για τη Ζωή η οποία πέταγε στα σύννεφα.
Μετά από εκείνη την νύχτα η Ζωή ορκίστηκε να κάνει τα πάντα για να πετύχει η καριέρα του πασά της. Ακόμα και αν χρειάζονταν να φιλήσει κατουρημένες ποδιές… Ακόμα και χρειάζονταν να κάτσει σε μεγαλοπαράγοντες… Όλα για τον πασά της…

Ein! Zwei! Die!

Το Νορβηγικό Død Snø το είχα προαναγγείλλει από τότε που βγήκε στο teaser των ελάχιστων δευτερολέπτων. Μετά όμως το ξέχασα και τελικά άργησα πολύ να το δω. Και έκανα πολύ πολύ κακώς!

Αξίωμα: Σε ταινία με ζόμπι δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσεις καλά.

Είτε θα είναι καλή και διασκεδαστική, είτε θα είναι τόσο αποτυχημένη που θα πέφτεις στο πάτωμα από τα γελοία που θα βλέπεις. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία κλασσική, αξιοπρεπέστατη ζομποταινία, με όλα της τα κλισέ και σχετικά ενδιαφέρουσα σκηνοθετική άποψη.


Νορβηγοπούλες και νορβηγόπουλα, φοιτητές ιατρικής πάνε για πασχαλινές διακοπές σε καλύβα στο βουνό. Η καλύβα βρίσκεται κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά. Το κατάλευκο χιόνι που καλύπτει τα πάντα το κάνει ακόμη πιο πουθενά. Το πρώτο βράδυ τους επισκέπτεται περίεργος ντόπιος. Προσβάλλει τον καφέ τους, πίνει τη μπύρα τους, πιάνει κι έναν από αυτούς από το λαιμό πριν τους μιλήσει για το κακό που τριγυρνάει στην περιοχή.

Ζόμπι Ναζί...

Οι Ναζί διοικητές της περιοχής, την περίοδο του Β'Παγκοσμίου πολέμου έκαναν κόλαση τη ζωή των κατοίκων. Ώσπου μια μέρα εκείνοι τους έστησαν παγίδα και τους σκότωσαν με όποιο μέσο είχαν. Κάποιοι από τους Ναζί κατάφεραν να το σκάσουν στα παγωμένα βουνά μαζί με όσο χρυσό μπόρεσαν να πάρουν. Δεν τους βρήκαν ποτέ.

Και snowmobile! Πόσο πιο γαμάτη θα μπορούσε να είναι;

Και τώρα ο υπέροχος χορός των κλισέ αρχίζει. Αυτοί που κάνουν sex θα πεθάνουν πρώτοι. Θα αποφασίσουν σαν ηλίθιοι που είναι να χωριστούν στις πιο απίθανες ομάδες. Α και φυσικά θα πολιορκηθούν από τα ζόμπι στην καλύβα. Εδώ έχουμε ένα εκπληκτικό άνοιγμα κρανίου που αν και εξαιρετικά ψεύτικο έχει γέλιο.


Τα υπόλοιπα ακόμη πιο κλασσικά. Κυνηγητό στο χιόνι, πολύ αίμα που κάνει και αντίθεση με το άσπρο, το παρεάκι λιγοστεύει επικίνδυνα και μερικές αστείες σκηνές... Αλλά αυτή η ταινία δεν θα ήταν όσο cult είναι αν δεν υπήρχε μια συγκεκριμένη στιγμή. Ο Πίτερ Τζάκσον δημιούργησε σχολή. Από την εποχή του Braindead και μετά αν μια ταινία περιλαμβάνει εντεράκι ως βασικό στοιχείο του σεναρίου αναδεικνύεται σε instant cult! Πόσο μάλλον όταν το εντεράκι αυτό σώζει(για λίγο φυσικά) τη ζωή ενός από τους πρωταγωνιστές.

Η ταινία θα είναι υποψήφια στα αγαπημένα μου Scream Awards στην κατηγορία Best Horror Movie!

Εδώ είδαμε τι ήταν αυτό που λάμπει... Και ήταν χρυσός!

Πρωτοτυπία: 6/10 Δεν ξεφεύγει από τα κλισέ(πράγμα καλό) παρά μόνο στην ταχύτητα των ζόμπι που εδώ τρέχουν σαν τον Μπολτ(πράγμα κακό). Αλλά και πάλι ΖΟΜΠΙ ΝΑΖΙ. Δεν είναι αρκετά πρωτότυπο;
Γέλιο: 9/10 Αρκετές αστείες σκηνές και φυσικά σκηνές που ξεκαρδίζεσαι αν και δεν προορίζονταν για αστείες.
Αίμα: 7/10 Χωρούσε κι άλλο. Στο χιόνι δείχνει ωραία. Αρκετά σπλατεράκι όμως, φλερτάρει με την αηδία(με την καλή έννοια)!
Καλτίλα: 6/10 Έχει όλα τα προσόντα. Εγω την συμπάθησα και την συνιστώ!

Family Plot

Η Blanche είναι ψευτομέντιουμ που με τη βοήθεια του ταξιτζή συντρόφου της ψάχνουν τα ίχνη ενός ανθρώπου, ώστε να εξασφαλίσουν την παχυλή πληρωμή που πελάτισσα της Blanche της έταξε αν (με της "πνευματιστικές" της δυνάμεις) τον βρει.


Ο Adamson και η Fran είναι ένα ζευγάρι πετυχημένων κλεφτών. Τελευταίος στόχος τους, τα διαμάντια που με αριστοτεχνικό τρόπο φέρνουν στην κατοχή τους.


Δύο ζευγάρια. Δύο διαφορετικές αποστολές. Ένας κοινός στόχος, το χρήμα. Οι δύο ιστορίες είναι αναπόφευκτο να μπλεχτούν μεταξύ τους. Παρεξηγήσεις, λάθος υπολογισμοί, βεβιασμένες κινήσεις θα οδηγήσουν σε άσχημα αποτελέσματα.


Το παρελθόν δεν ξεγράφεται εύκολα. Πάντα είναι εκεί να σε κυνηγήσει. Θα το βρεις μπροστά σου όταν δεν θέλεις. Όσο και να το αποφεύγεις, όσο και να καταστρέφεις αποδείξεις και στοιχεία για το ποιος ήσουν παλιά, οι δαίμονες του παρελθόντος θα επιστρέψουν. Εσκεμμένα ή από τύχη, με καλές ή κακές προθέσεις, δεν έχει σημασία. Θα επιστρέψουν...


Η ταινία δεν είναι κάτι σούπερ συγκλονιστικό. Αξίζει όμως καθώς είναι η τελευταία του Χιτς και αυτό και μόνο της δίνει αρχειακή αξία. Δεν είναι σε καμία περίπτωση βαρετή αλλά κι εδώ οι σεναριακές ευκολίες την αποδυναμώνουν.


Βέβαια η απαράμιλλη τεχνική του Χίτσκοκ, η ένταση σε ορισμένες σκηνές, το μαύρο χιούμορ και οι αξιοπρεπείς ερμηνείες την καθιστούν μικρό διαμαντάκι και με τίποτα δεν μετανιώνεις που την είδες. Την είχα παραλείψει και μόλις πριν μια βδομάδα την είδα για πρώτη φορά.

Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (26)

Επόμενο κεφάλαιο και κάπως μεταβατικό...

--------------------------------------------------

Η Αρσινόη άρχισε να βάζει σε εφαρμογή το σχέδιο: Κάνουμε τον Χελώνα και τη Στελίνα να τα ξαναβρούν. Σε αυτό χρειάζονταν και τη βοήθεια του Τζιν και ας την είχε απογοητεύσει η ανικανότητα του να βρει στοιχεία από την πλευρά του Χελώνα. Τουλάχιστον οι κασέτες ήταν αρκετές.
«Θα φροντίσεις να αδειάσει το κέντρο από υπαλλήλους όταν θα έρθει το αφεντικό. Καλύτερα να είναι Κυριακή απόγευμα. Το πρόσχημα είναι…» άρχισε να λέει.
« Ξέρω ξέρω! Συνάντηση για χάραξη κοινής στρατηγικής.» συμπλήρωσε ο Τζιν που κάθονταν στον καναπέ του σπιτιού του μασουλώντας ένα σάντουιτς.
«Τζιμάνι είσαι! Θα μιλήσω στο αφεντικό σήμερα κιόλας να κανονιστεί. Τα υπόλοιπα θα τα αφήσεις σε εμένα και τον Κόκι.»
Ο Τζιν της γύρισε την πλάτη και συνέχισε να μασουλάει τσαντισμένος. Στην τελική άλλος θα έπαιρνε τη δόξα για τη σκληρή δουλειά του και η Αρσινόη δεν θα τον αντάμειβε καθόλου. Εκείνη τον αγνόησε και πήρε ένα σάντουιτς από την πιατέλα στο τραπέζι της κουζίνας για να φάει.
Η Ζωή καθάριζε την αποθήκη του Πη. Μες τη σκόνη και το κακό καταριόταν τη ζωή της, τον Πη, τα αφεντικά της και τους άθλιους τους Β6 που είχαν χαθεί από προσώπου γης και δεν εμφανίζονταν.
«Επαναστάτες του κ*λου! Μια στραβή έγινε και εξαφανίστηκαν! Και με άφησαν εδώ να πλένω σε ξένα σπίτια αντί να καταστρέφω το κατεστημένο! Αλλά θα σας δείξω εγώ! Θα δείτε τι θα πάθετε!»
Και έπιασε να τρίβει με μανία ένα παλιό αμπαζούρ. Μια γνώριμη φωνή την έκανε να αναπηδήσει.
«Σε ποιον μιλάς καθαρίστρια; Τρελάθηκες και ακούς φωνές;»
Ο Πης στέκονταν πίσω της έχοντας κλείσει την πόρτα της αποθήκης. Η Ζωή πισωπάτησε και ετοίμασε το πατσαβούρι της για άμυνα. Εκεί που ήταν έτοιμη να του επιτεθεί ο Πης, με μια γρήγορη κίνηση, της το άρπαξε και την κόλλησε στον τοίχο. Μάταια προσπάθησε η κακόμοιρη να ελευθερωθεί. Ο Πης ήταν τούμπανο και πολύ δυνατός.
«Τι θα μου κάνεις;» έκανε η Ζωή έντρομη.
«Γιατί πρέπει να σου κάνω κάτι; Μου αρέσει απλά να σε βλέπω να υποφέρεις!» είπε ο Πης και άρπαξε μια τούφα από τα μαλλιά της και τη μύρισε, κάτι που έκανε τη Ζωή να ανατριχιάσει.
Αφού σιγουρεύτηκε ότι η Ζωή ήταν εντελώς ανήμπορη την παράτησε και έφυγε λέγοντας: «Μην ξεχάσεις να καθαρίσεις τις γωνίες!»
Η Ζωή έμεινε κάμποση ώρα στον τοίχο ζαλισμένη. Πού ήταν ο Νίνο όταν τον χρειάζονταν; Ο σιχαμένος ο Πης το είχε βάλει σκοπό να την τρελάνει. Και ανάθεμα τον μερικά από αυτά που έκανε μπορεί και να της άρεσαν…
Ο Νίνο μιας και τον αναφέραμε συνάντησε μαζί με τον φίλο του, τον Σουμπαρού, τον προέδρο της δισκογραφικής Oppai Records, το Γιόκο. Μετά από συστάσεις ο Γιόκο δέχτηκε να τον ακούσει για να δει αν είχε όντως ταλέντο. Ο Νίνο ανταποκρίθηκε παίζοντας το Ουράνιο Τόξο του. Τότε ξαφνικά ο Γιόκο πετάχτηκε από τη θέση του.
«Νόμιζα ότι ήταν απλή συνωνυμία αλλά… μήπως κατά τύχη πριν από 8 χρόνια δούλευες σε ένα εστιατόριο που λέγονταν Πατερούλης ως μάγειρας;» τον ρώτησε.
«Ναι. Πώς το ξέρετε;» έκανε ο Νίνο ξαφνιασμένος.
«Δούλευα και γω εκεί ως βοηθός! Δε με θυμάσαι μάλλον γιατί τότε πέρναγα φάση ξυρισμένου κεφαλιού και ήμουν εντελώς χαζός! Αλλά δούλευα και γω εκεί!» έκανε ο Γιόκο ενθουσιασμένος. «Αν και ήταν μόνο για 3 μήνες!»
«Απίστευτο! Και πως τα καταφέρατε να φτιάξετε αυτόν τον δισκογραφικό κολοσσό;» ρώτησε ο Νίνο.
«Ε… με βοήθησε και η τύχη. Πέθανε ένας πλούσιος θείος και τον κληρονόμησα. Επίσης έχω μάτι για τα ταλέντα. Αλλιώς θα την είχα φαληρίσει την επιχείρηση!» είπε ο Γιόκο γελώντας. «Πάντως όντως έχεις ταλέντο και απορώ πως δεν σε είχαν ανακαλύψει ακόμα!»
«Αλήθεια;» έκανε ο Νίνο με ματάκια κουταβιού.
«Ναι! Θέλω να υπογράψουμε συμβόλαιο να σου βγάλω δίσκο. Αν και όχι αμέσως τώρα γιατί έχω μια μάχη να δώσω για να εξασφαλίσω έναν άλλο καλλιτέχνη αλλά… όταν το σιγουρέψω το συμβόλαιο σου θα είναι το επόμενο που θα υπογραφεί. Μαζί με του Σουμπαρού και της μπάντας του!»
Ο Νίνο και ο Σουμπαρού κοιτάχτηκαν και με το ζόρι κρατήθηκαν να μη χοροπηδήσουν από τη χαρά τους. Ήταν σαν να μπαίνει η άνοιξη, ήταν ουρανού κατάνυξη! Όταν ο Γιόκο τους άφησε άρχισαν να χορεύουν και να τραγουδάνε με έξαψη.
«Η Ζωή πρέπει να το μάθει οπωσδήποτε! Πολύ την ταλαιπώρησα και αυτήν!» σκέφτηκε ο Νίνο.
Ήταν σίγουρος ότι πλέον το μέλλον τους θα ήταν λαμπρό. Το πρώτο πράγμα που σκόπευε να κάνει ούτως ή άλλως όταν θα έβγαζε αρκετά λεφτά ήταν να τη στεφανωθεί.