Los abrazos rotos...

Τον Almodovar τον πάω πολύ σαν σκηνοθέτης και συνήθως οι ταινίες του μου αρέσουν. Τα τελευταία ειδικά χρόνια έχει κάνει εξαιρετικές δουλειές με κορυφαίο το Volver. Έτσι και οι Ραγισμένες Αγκαλιές ήταν από τις ταινίες που περίμενα υπερβολικά πολύ.


Οπότε το χάρηκα λίγο παραπάνω όταν συνειδητοποίησα ότι είναι μία ακόμη πολύ καλή ταινία. Τυφλός σκηνοθέτης αναγκάζεται να αντιμετωπίσει το οδυνηρό παρελθόν του και να ανακαλύψει εκ των υστέρων πτυχές τις προσωπικής του ιστορίας που δεν γνώριζε.


Ενδιαφέρον σενάριο που διακλαδώνεται σε όσο το δυνατόν περισσότερα υποσενάρια κάτι που ίσως είναι κουραστικό καθώς είναι εύκολο να χάσεις τη μπάλα. Όμως είναι περίεργα δομημένο, παίζει με το χρόνο και ανακατεύει παρελθόν και παρόν σε ένα χρωματιστό παράξενο κουβάρι. Λίγο περισσότερο μελό από όσο θα ήθελα, περισσότερο απλό απ΄όσο μας συνηθίζει(καλό αυτό), απαλλαγμένο από κομπλεξισμούς, νευρώσεις και γεμάτο κινηματογραφική αγάπη είναι πραγματικά μια ευχάριστη ταινία.


Μια ταινία για το παρελθόν και πόσο αυτό είναι ικανό να επηρεάσει τις επιλογές και τις συμπεριφορές μας. Ζήλια, έρωτας, προδοσία ως συνήθως οδηγούν σε τραγικές, αναπόφευκτες καταστάσεις. Όμως ο Almodovar θα δώσει στον ήρωά του μια ύστατη ευκαιρία να λυτρωθεί και με...μερικές αλλαγές στο μοντάζ όχι να αλλάξει την ιστορία του αλλά να την πει με τον τρόπο που θέλει!


Οι χαρακτήρες είναι αληθινοί, γήινοι και όλο και με κάποιον θα ταυτιστείς. Δεν ουρλιάζουν υστερικά, δεν έχουν υπερβολικές αντιδράσεις, είναι καθημερινοί. Οι ερμηνείες πολύ καλές και η Penelope για άλλη μια φορά μαγευτική. Πως θα μπορούσε να μην είναι άλλωστε, η κάμερα του Almodovar είναι αθεράπευτα ερωτευμένη μαζί της.