Η νύχτα έπεσε στην Παραλιακή (32)

Ημέρα εκλογών σήμερα αλλά ποιος νοιάζεται! Αχαχα... (Θα πρέπε αλλά τέσπα!)

--------------------------------------------------------------

Το επόμενο πρωί η Ζωή κοιμήθηκε μόνο 3 ώρες για να πάει στον Πη όσο πιο νωρίς γίνονταν. Του χτύπησε την πόρτα. Της άνοιξε. Φορούσε μόνο μια άσπρη αμάνικη φανέλα και ένα γκρίζο παντελόνι φόρμας. Χασμουρήθηκε.
«Τι θες εσύ εδώ πρωινιάτικα;» ρώτησε νυσταγμένα.
«Θέλω να μιλήσουμε για κάτι…» είπε η Ζωή και μπήκε σχεδόν με το ζόρι μέσα.
Μετά από μια σύντομη συζήτηση που λίγο έλειψε να καταλήξει σε λογομαχία ο Πης σταύρωσε τα χέρια του και κοίταξε τη Ζωή από πάνω μέχρι κάτω.
«Είσαι διατεθειμένη να κάνεις οτιδήποτε για τον αρραβωνιαστικό σου;» τη ρώτησε σοβαρά.
«Ναι! Οτιδήποτε!» απάντησε αποφασιστικά η Ζωή.
Ο Πης έτριψε το πηγούνι του σκεπτικά. Η Ζωή φοβόταν λίγο αλλά δεν θα το έβαζε κάτω.
«Εντάξει τότε. Θα υπογράψω συμβόλαιο με την Oppai Records αν μου δοθείς…»
Η Ζωή έπρεπε να το περιμένει. Θα έπρεπε να προδώσει την αγάπη του Νίνο για να προωθήσει την καριέρα του; Ναι θα το έκανε. Καλύτερα από το να αναγκάζονταν ο ίδιος ο Νίνο να το κάνει αργότερα σε οποιονδήποτε μεγαλοπαράγοντα…
«Αν υπογράψεις θα το κάνω…»
«Απέδειξε το τώρα κιόλας και εγώ υπογράφω και αύριο αν θες…»
Με αυτά τα λόγια ο Πης άρπαξε τη Ζωή από το χέρι και την έσυρε μέχρι την κρεβατοκάμαρα. Και ο Νίνο λίγους ορόφους πιο πάνω κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου.
Η Άννα εκείνες τις μέρες βρίσκονταν σε μια περίεργη κατάσταση. Όταν έβλεπε το Τζιν αναστατώνονταν και όταν έβλεπε το Θωμά ήθελε να βάλει τα κλάματα. Φυσικά ο πορτιέρης του ΙΒ δεν είχε ιδέα τι συνέβη εκείνο το μοιραίο βράδυ. Αν και απορούσε γιατί η Άννα τον απέφευγε τελευταία.
Έφτιαχνε μόνη της τα πανέρια στο γνωστό δωματιάκι όταν ένιωσε την πόρτα πίσω της να κλείνει και να κλειδώνει. Γύρισε και είδε το Τζιν. Αναστατώθηκε περισσότερο. Ο Τζιν την καθησύχασε.
«Ηρέμησε Άννα! Δεν ήρθα για να σε κυνηγήσω, να σου την πέσω κτλ…»
«Και τι ήρθες να κάνεις; Να παίξουμε τις κουμπάρες;»
«Χμ… Κάτι τέτοιο…»
«Σου σάλεψε;»
Ο Τζιν πήγε και κάθισε σε μια άκρη του δωματίου. Άναψε ένα τσιγάρο και κοίταξε σοβαρά την λουλουδού.
«Αγαπάς τον πορτιέρη μας έτσι δεν είναι;» της είπε.
Η Άννα ανασήκωσε τα φρύδια της έκπληκτη. «Ναι…» απάντησε διστακτικά.
«Αλλά ο πορτιέρης μας δεν κάνει και ιδιαίτερα βήματα προς το μέρος σου απ’ ότι ξέρω…» συνέχισε ο Τζιν που τώρα έφτιαχνε κύκλους φυσώντας τον καπνό του.
Η Άννα απέφυγε να απαντήσει αλλά ήταν προφανές. Ο Θωμάς είχε αποδειχθεί περισσότερο δειλός απ’ ότι περίμενε.
«Σου έχω μια πρόταση… Συνεργασία. Θα συνεργαστούμε για να τον κάνουμε να ζηλέψει.» είπε ο Τζιν μετά από μια μικρή παύση.
Η Άννα έκανε πως δεν άκουσε καλά. Ήταν δυνατόν; Ο Τζιν ήθελε να τη βοηθήσει με το Θωμά; Μα γιατί; Εκτός και αν…
«Δεν το πιστεύω ότι θες να με βοηθήσεις έτσι απλά. Ποιος είναι ο σκοπός σου; Να κάνεις την Αρσινόη να ζηλέψει;» του είπε.
«Ακριβώς…»
«Άδικος κόπος! Εκείνη δεν είναι που με έσπρωξε σε σένα; Δεν υπάρχει περίπτωση να ζηλέψει.» είπε η Άννα και επέστρεψε να φτιάχνει τα πανέρια.
Ο Τζιν πέταξε το τσιγάρο στο πάτωμα και το έσβησε με τη σόλα του παπουτσιού του.
«Δεν την ξέρεις όπως εγώ. Αυτά τα κάνει επειδή μπορεί και επειδή ξέρει ότι θα φερθώ επιπόλαια και πάντα θα γυρίζω σε εκείνη. Αν δει ότι φεύγω στ’ αλήθεια τότε θα αλλάξει τακτική. Το πιστεύω αυτό…»
«Το ελπίζω για το καλό σου. Εντάξει. Ας συνεργαστούμε… Πώς να σε φωνάζω; Τζινουλίνι;»
Ο Τζιν έσκασε στα γέλια. «Όχι γιατί δεν θα είναι πιστευτό. Τζιν σκέτο. Ή καλύτερα Τζινάκο. Έτσι με φωνάζει μόνο εκείνη. Θα φρίξει αν το ακούσει από στόμα άλλης!»
Η Άννα και ο Τζιν έσφιξαν τα χέρια τους. Η αρχή μιας νέας συμμαχίας είχε γίνει.
Η Αρσινόη στο μεταξύ ήταν μαζί με τον Κόκι, ο οποίος ήθελε να μάθει ποια ακριβώς ήταν η σχέση της με το Τζιν. Η Αρσινόη άρχισε να του διηγείται πως μεγάλωσαν μαζί στην ίδια γειτονιά και πως έτυχε να χάσουν τις οικογένειες τους στο ίδιο φρικτό ατύχημα.
«Η πολυκατοικία καταστράφηκε ολοσχερώς στην έκρηξη. Εγώ και ο Τζιν ήμασταν έξω εκείνο το βράδυ. Το είχαμε σκάσει για να πάμε σε μια συναυλία. Όταν γυρίσαμε…» είπε καθώς προσπαθούσε να πνίξει τα δάκρυα της. Οι αναμνήσεις ήταν επίπονες. «Ήμουν μόνο 14 τότε και ο Τζιν 16. Μικρά και τα δύο.»
Στη συνέχεια του εξήγησε πως άρχισαν να ζουν μαζί και πως ο Τζιν παράτησε το Λύκειο για να βρει δουλειά. Και τότε ήταν που μπήκε στην πρώτη του συμμορία.
«Φυσικά δεν το ενέκρινα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι το αγόρι μου έκανε κακές παρέες και διακινδύνευε συνεχώς τη ζωή του. Αλλά ο Τζιν δεν με άκουγε. Είχε αλλάξει. Ήταν πάντα ξεροκέφαλος αλλά από τότε χειροτέρεψε.»
«Και τι έκανες εσύ τότε;» ρώτησε ο Κόκι που άκουγε με ενδιαφέρον τη διήγηση.
«Όταν έγινα 16 χρονών η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο. Αποφάσισα να μπω και εγώ στη συμμορία για να τον προστατέψω… Αλλά φυσικά δεν θα δέχονταν ένα ανόητο και αδύναμο κοριτσάκι. Ήμουν απελπισμένη. Τότε όμως γνώρισα το δάσκαλο μου. Φαινομενικά ένας άκακος γεράκος. Αλλά στην πραγματικότητα ο πιο γνωστός δολοφόνος της πιάτσας…»
Ο Κόκι πετάχτηκε όρθιος από την έκπληξη. «Δεν μπορεί; Εννοείς το Γεράκι;»
Η Αρσινόη έγνεψε καταφατικά. Ναι, αυτός ήταν ο άνθρωπος που της έμαθε τα μυστικά του επαγγέλματος. Πώς να παλεύει, να χρησιμοποιεί όπλα, να δολοφονεί κρυφά και με ακρίβεια. Το Γεράκι ήταν θρύλος. Ο Κόκι τον θαύμαζε αφάνταστα και χάρηκε που έμαθε ότι ήταν ο δάσκαλος της Αρσινόης.
Για 2 χρόνια το Γεράκι την εκπαίδευε. Κρυφά από το Τζιν. Και όταν τελείωσε η εκπαίδευση της, η Αρσινόη μπορούσε να βάλει κάτω 10 νταβραντισμένους τυπάδες σε 1 λεπτό. Αλλά φυσικά ο Τζιν δεν ήθελε να την πάρει μαζί του στη συμμορία. Δεν ήταν τόπος για κορίτσια, όπως πίστευε. Τότε ψυχράνθηκαν οι σχέσεις τους. Η Αρσινόη μετακόμισε παρόλες τις διαμαρτυρίες του και του ανακοίνωσε ότι χώριζαν.
«Είχα αλλάξει και εγώ. Είχα γίνει χειρότερη από εκείνον. Έτσι έληξε άδοξα η ιστορία μας. Στη συνέχεια εκείνος μπήκε στους ΚΑΤ-ΤΟΥΝ του Χελώνα. Και εγώ στις νεοσύστατες Bondage Queens. Ευτυχώς το αφεντικό αναγνώρισε το ταλέντο μου… Δεν συνεχίζω άλλο… Δεν έχω τίποτα άλλο να πω…» είπε και σταμάτησε.
Ο Κόκι έσπευσε να την αγκαλιάσει. Όλο αυτό το ταξίδι στις αναμνήσεις την είχε κάνει κουρέλι. Ίσως δεν έπρεπε να τη ρωτήσει. Και όχι γιατί την έκανε να αισθάνεται χάλια. Αλλά γιατί ψύλλοι στ΄ αυτιά του μπήκανε. Πως η Αρσινόη μπορεί ακόμα να αγαπούσε το Τζιν…