Ok δεν ξαναβλέπω Trier. Δεν έχω δει πολλές ταινίες του και δεν έχω σχηματίσει και άποψη για το αν μου αρέσει ή όχι, αλλά αυτό το τελευταίο δεν θα το ξανακάνω στον εαυτό μου.
Δεν ξέρω αν η ταινία είναι καλή. Δεν ξέρω καν αν μου άρεσε ή όχι. Ξέρω μόνο ότι με διέλυσε. Πραγματικά δεν ήξερα από που μου ήρθε. Τόσα πολλά και άσχημα συναισθήματα μαζεμένα. Στο τέλος ένιωθα άρρωστη. Σαν να ήθελα να ξεράσω... Και σίγουρα όχι λόγω των αηδιαστικών σκηνών αλλά λόγω της έντασης που βγάζει. Σαν να εκπέμπει σε συγκεκριμένη συχνότητα που κάνει το στομάχι σου να πάλλεται or something.
Τόσος πόνος, τόση αποξένωση, τόσος φόβος γι' αυτό που έρχεται. Δύο άνθρωποι προσπαθούν να επουλώσουν τις πληγές τους μαζί. Αλλά αυτό είναι ριψοκίνδυνο, μπορεί να μην αντέξουν και να ξεσπάσουν ο ένας στον άλλο. Βρίσκουν καταφύγιο στη φύση, αλλά η φύση αποδυκνείεται ο χειρότερος εφιάλτης που ζωντανεύει για να τους κατασπαράξει, να ρουφήξει κάθε σταγόνα ενέργειας και αισιοδοξίας...
Ακροβατώντας ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο, μέσα από θολωμένο γυαλί, μια διαστρεβλωμένη εικόνα που ώρες ώρες μοιάζει τόσο αληθινή. Σιγά σιγά ο Trier βυθίζει τους πρωταγωνιστές του στην παράνοια. Τους περνάει από όλα τα στάδια μέχρι να φτάσει στην κορύφωση, στην τρέλα που ο ανεξέλεγκτος πόνος μπορεί να επιφέρει.
Ταυτόχρονα βυθίζει όμως και τον θεατή. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι θετικό αυτό. Από τη μία το ότι σε κάνει να νιώθεις τόσο έντονα συναισθήματα σημαίνει πως το σκοπό του τον πέτυχε, σου μετέδωσε την ψυχική κατάσταση των πρωταγωνιστών. Από την άλλη όμως, πόσο πραγματικά ανάγκη έχω να νιώσω τόσο άσχημα;
Τώρα δεν θα πω για ερμηνείες και τέτοια. Μόνο εξαιρετικές θα μπορούσαν να είναι(η Gainsbourg είναι σπαρακτική). Ούτε θα σταθώ στις σοκαριστικές στιγμές. Ναι ήταν αλλά δεν είναι αυτές που έκαναν την ταινία αυτό που είναι(μη ρωτήσετε τι είναι, ακόμη δεν ξέρω). Περίεργη ταινία, σαν ο Trier να θέλει να σου περάσει όλα τα ψυχολογικά που κουβαλάει. Α και όσοι τον λένε μισογύνη, μάλλον ξέρουν πολύ καλά τι λένε...
Σίγουρα δεν θα περάσουν απαρατήρητα τα σαγηνευτικά πλάνα στη φύση. Την απεικονίζει λιτά αποδίδοντας της όμως όλο το μεγαλείο που της αντιστοιχεί. Αυτό που αργότερα θα καταπιεί τους ήρωες. Επίσης δεν μπορώ να μη σχολιάσω την υπέροχη πρώτη σκηνή...
Η συνέχεια βέβαια δεν ήταν αντάξια. Ήταν όμως δυνατή. Και στην τελική έδωσε μια διέξοδο σε όσα τον βασανίζουν, στις εμμονές του, έκανε καλό στον εαυτό του.
19 σχόλια:
Όπως έχω ξαναπεί: Μόνο η εναρκτήρια σκηνή είναι αριστουργηματική και από κει και πέρα μια μετριότητα (σχεδόν)... 3-4 και καλά προκλητικές σκηνές (πρόκληση για την πρόκληση δηλαδή) και αυτό ήταν όλο. Μόνο στο πρώτο μισάωρο με ψυχοπλάκωσε, αλλά μετά άρχισε να με κουράζει πολύ το όλο θέμα και πολύ απλά έπαψα να ενδιαφέρομαι... Αυτό είναι παράδειγμα συναισθηματικού εκβιασμού και όχι κάτι άλλες περιπτώσεις ταινιών που λόγω ιστορικών γεγονότων είναι αναπόφευκτο το συναίσθημα... ;) Πάντως είναι η μόνη ταινία του Trier απ'όσες έχω δει (Breaking the Waves 9,5/10, Idioterne 9/10, Dogville 9,5/10 και Manderlay 8,5/10)... που δεν μου άρεσε και γι'αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να μη δω ξανά νέα ταινία του... Ειδικά το Wasington (το 3ο μέρος μέρος της τριλογία που ξεκίνησε με το σχεδόν αριστουργηματικό Dogville)...
Στυγνός εκβιασμός δεν το συζητώ, αλλά προσωπικά δεν μου έδωσε κανένα περιθώριο να αδιαφορήσω. Ίσως μεγάλη κουβέντα το δεν θα ξαναδώ αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που χαλάστηκα με ταινία του.
Εγώ πάντως πάνω στο μισάωρο-40λεπτο πάτησα το κουμπί της αδιαφορίας και αυτό ήταν, ησύχασα... το υπόλοιπο το είδα απλά για να δω τις προκλητικές σκηνές (που δεν μου έκαναν και ιδιαίτερη εντύπωση, έχω δει πολύ χειρότερα σε άλλες ταινίες), αλλά κατά τα άλλα παρακαλούσα να τελειώσει.
Εγώ δεν παρακαλούσα να τελειώσει, είχα μείνει χαζή και κοιτούσα με απορία. Όσο για τις σοκαριστικές σκηνές, μόνο μία με σόκαρε και είναι ίσως ότι χειρότερο έχω δει. Οι υπόλοιπες ήταν ή τσόντα ή τύπου saw.
Για ποια σκηνή λες;
Ρε, η ταινία είναι αριστούργημα!
Εσύ για ποια λες να λέω ρε Bauer; Αυτή με το...ψαλιδάκι(κατάλαβα πως νιώθουν οι άντρες όταν βλέπουν το Deliverance).
Τόσο πολύ σου άρεσε kioy; Εμένα κάποια πράγματα με χάλασαν πάρα πολύ. Κυρίως όλος αυτός ο μισογυνισμός κι εκείνο το κρικ κρικ που άκουγα όλη την ώρα. Στο τέλος κατάλαβα ότι ήταν τα κόκαλα του Ταρκόφσκι που έτριζαν!
""Στο τέλος κατάλαβα ότι ήταν τα κόκαλα του Ταρκόφσκι που έτριζαν!""
πολύ καλο!! πρέπει να κάτσω να το δω κάποια μέρα.
Προς kioy:
Τελείως υποκειμενικά όμως...
Προς Brad:
Καλά... και συ για "αριστούργημα" θα μιλάς...
tha doume tha doume...
orea ta leei o mpagasas:}
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4538916&ct=4
Ε καλά υπερβάλλει όπως πάντα!
Πάνω κάτω όπως τα λες. Μόνο που δε νομίζω να εκτονώθηκε ψυχολογικά... Ήθελε να μας κάνει εμάς να εκτονωθούμε ψυχολογικά με τα όσα βλέπαμε επί οθόνης. Ξέρω πως ακούγεται, αλλά αφ'ενός οι συμβολισμοι του φιλμ και σχηματικότατοι είναι και δε βγάζουν κάπου εν τέλει και το σοκ που απλόζερα χρίζεται δεν έχει κάποιον απώτερο σκοπό όπως στο ΔΑΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ, αλλά αποκλειστικά και μόνο θέλει να κάνει τάχα μου στυλιστική εντύπωση. Ε, τί να πω.
Τελικά η προβολή του DISTRICT 9 θα καθυστερήσει... Σνιφ! :(
Πάντως κατάφερε να συζητηθεί :)
Πότε πήγε τελικά;
26 Νοεμβρίου... Καλά κρασιά δηλαδή που θα λεγε και ο Τζακ.
Άσχετο Υ.Γ.: Στο ένθετο του αθηνοράματος για το σινεμά έχει ένα καραγαμάτο αφιέρωμα σε 11 εγχώριους κριτικούς κάνοντάς τους 19 ερωτήσεις... Τρέχτε!
:)) :P
ΥΓ: Μήπως έχω καταντήσει γραφικός με κάτι τέτοιες φράσεις που χρησιμοποιώ;;; :P :/
kai omws...me arese polu polu.
kai auto to ""πρόκληση για την πρόκληση"" einai entelws akuro.
Σου άρεσε ε; Κι εμένα τελικά. Αλλά όχι πολύ. Απλά μου άρεσε. Αλλά το ότι ήταν πρόκληση για την πρόκληση για μένα είναι το μόνο σίγουρο. Και είναι αυτό που με χαλάει στον Trier: το ότι είναι τόσο σίγουρος για το ταλέντο του(και καλά κάνει αφού το έχει) που κοροϊδεύει τους θαυμαστές του. Δεν είναι πολύ έντιμο να υποτιμάς τους θεατές.
με απορρόφησε εντελώς...και όταν καταφέρνει αυτό μια ταινία...για μένα αξίζει και με το παραπάνω...πρόκληση δεν είδα πουθενά...αλλα ok...είμαι και λίγο περίεργος σε αυτό το θέμα.
δεν νομίζω ότι υποτιμά τους θεατές του...το αντίθετο θα έλεγα.
Κι εμένα με απορρόφησε αλλά στο τέλος ένιωθα τόσο άθλια που δεν ξέρω αν άξιζε τον κόπο...
Δημοσίευση σχολίου