Άλλη μια ταινία που περίμενα πως και πως! Θυμάμαι σαν τώρα το σοκ που είχα πάθει με το Π!!! Από τις πιο δυνατές ταινίες που έχω δει. Στη συνέχεια ήρθε το Ρέκβιεμ. Σοκαριστικό και αυτό αλλά καμία επαφή με το Π το οποίο κάθετα μόνο του δέκα επίπεδα παραπάνω και απολαμβάνει το μεγαλείο του. Μετά το σοκ ήρθε η συγκίνηση με το Fountain, μία ταινία που σε αγγίζει απίστευτα βαθιά και σου αφήνει υπέροχες αναμνήσεις για πάντα... Τώρα ο Aronofsky μας συγκινεί ξανά. Αλλά όχι στο επίπεδο του Fountain!
Το Wrestler είναι μία πολύ καλή ταινία. Μία ταινία για τη μοναξιά και τη ματαιοδοξία. Ο Ραμ είναι ένας wrestler ένα βήμα πριν την κατάρρευση. Έχει μείνει μόνος, χωρίς λεφτά και η μόνη ευχαρίστηση που βρίσκει είναι όταν παίρνει μέρος σε κάποιους αγώνες, όσο επώδυνο κι αν είναι αυτό για τον καταπονημένο οργανισμό του. Ένα καρδιακό επεισόδιο θα έρθει να του το στερήσει και αυτό... Αρχικά να πω πως αν δεν έχεις επαφή με το wrestling ίσως η ταινία να μη σε αγγίξει. Εγώ έχω την τύχη(ή ατυχία καθώς δεν το πολυγουστάρω) να έχω παρακολουθήσει wwe οπότε οι καταστάσεις δεν μου είναι πολύ άγνωστες. Επίσης ήταν τόσο μεγάλη η αντίθεση ανάμεσα στο γκλαμουράτο κόσμο του wwe(η τηλεόραση δίνει πολύ χρήμα τελικά) και αυτού της ταινίας που με έκανε να νιώθω ακόμη μεγαλύτερη συμπόνια για τον πρωταγωνιστή!
Ο Μίκι Ρουρκ ποτέ δεν με ενθουσίαζε σαν ηθοποιός αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ερμηνεία συγκλονιστική. Ένας ρόλος σχεδόν αυτοβιογραφικός που δεν θα μπορούσε να αποδοθεί από άλλο ηθοποιό καλύτερα. Χωρίς ίχνος υπερβολής στην ερμηνεία του, ο Ρουρκ γίνεται ένα με τον Ραμ. Άλλωστε η ζωή του ήταν παράλληλη και τόσο κοινή με αυτή του ήρωα που ενσαρκώνει. Δεν ξέρω πόσο ψυχοφθόρο ήταν για τον ίδιο αλλά το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον συγκινητικό.
Παράλληλα με τον Ραμ γνωρίζουμε και την Cassidy. Στριπτιζέζ που κι αυτή βρίσκεται στη δύση της καριέρας της. Δεν με άγγιξε καθόλου αυτός ο χαρακτήρας. Δεν έχει καθόλου βάθος και στο μόνο που εξυπηρετεί είναι στην εξέλιξη του σεναρίου. Θα μπορούσε να λείπει ή να τον είχαν προσεγγίσει διαφορετικά.
Το σενάριο είναι κλισέ. Αλλά δεν βλέπω πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι; Δεν θα άλλαζα τίποτα κι ενώ ξέρεις τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή δεν ενοχλεί καθόλου. Ίσα ίσα έχεις όλη σου την προσοχή στα μοναδικά πλάνα του Aronofsky και τον Μίκι Ρουρκ. Μέχρι να φτάσει η ώρα για το κλισέ αλλά συγκλονιστικό φινάλε. Για τον Benjamin Button είχα πει πως είναι η καλύτερη ταινία της σαιζόν. Τη θέση της πήρε επάξια το Wrestler μέχρι που είδα το Slumdog Millionaire. Μακάρι οι υπόλοιπες που περιμένω να είναι ακόμη καλύτερες... Υ.Γ.1: Το TLC μπροστά στους αγώνες του Ραμ είναι για παιδάκια(μα πιρούνια;)
Υ.Γ.2: Το τραγούδι τρομερό και γενικά οι μουσικές επιλογές(όπως πάντα).
Υ.Γ.3: Θέλω να το ξαναδώ!!!
Υ.Γ.4: Σήμερα βγαίνει το Sukiyaki Western Django με τον Quentin!!!
4 σχόλια:
Annie,
νομίζω ότι δεν σε συνάντησε ακόμα το μεγαλείο του Wrestler.
Για μερικά σημεία μόνο:
1) Η δύναμη της ταινίας είναι τα κλισέ που λες. Λιτό και απέριττο, το σενάριο χτίζεται βήμα βήμα με τα απολύτως απαραίτητα,τα υλικά από τα οποία χτίζεται το αμερικάνικο όνειρο, όπως τόσες και τόσες ταινίες μας έχουν διδάξει. Και φτάνοντας στην κορύφωση, σε ένα μόνο πλάνο, γκρεμίζονται όλα τα κλισέ και μαζί τους και το προαναφερθέν όνειρο. Σκέψου τη βασική διαφοροποίηση του φινάλε ανάμεσα στο Wrestler και στις τόσες παρεμφερείς ταινίες, όπως αυτή συνοψίζεται στο ενός δευτερολέπτου βλέμμα του Ram στην άδεια εξέδρα.
2) Ο ρόλος της Cassidy ήταν καταπληκτικός, όπως και η αβίαστα γλυκειά ερμηνεία της Tomei. Εκτός του προφανούς παραλληλισμού της καριέρας της με αυτή του Ram, το φιλμ εξυψώνεται ως μία φιλοσοφική πραγμάτεια πάνω στους κώδικες επικοινωνίας. Από τη μία η Πάλη και από την άλλη το Στρηπτίζ. Δύο θεάματα (όχι σπορ) στα οποία χαρακτηρίζονται από το εύληπτο της γλώσσας τους. Ο θεατής αρέσκεται να παρακολουθεί αμφότερα επειδή ακριβώς όλα είναι τόσο ξεκάθαρα που μπορεί να τα καταλάβει. Δεν έχει σημασία που είναι "ψεύτικος" ο αγώντας του wrestling, ούτε που το αποτέλεσμα είναι προαποφασισμένο. Ο θεατής γνωρίζει ότι σε κάθε αγώνα υπάρχουν διακριτοί ρόλοι ανάμεσα στους παλαιστές. Δε θέλει να δει κάποιον από αυτούς να πονάει. Θέλει να τον δει να του δείχνει πως πονάει (και μετά να αναγεννάται και να επικρατεί). Ο Arronofsky έχει προσεγγίσει άριστα αυτό το θέμα (ο Barthes έχει ασχοληθεί στο Mythologies τόσο με την πάλή, όσο και με το στρηπτίζ και εδώ ο σκηνοθέτης το αποτυπώνει τέλεια στο φιλμ του). Και φυσικά, το συγκλονιστικό της ιστορίας του Ram είναι ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο ανίκανο να λειτουργήσει στον πολυκωδικό, πραγματικό κόσμο με τις πολύπλοκες σχέσεις.
Πραγματικό αριστούργημα, κλάσεις ανώτερο του "συγκινώ για να συγκινήσω" slumdog millionaire.
Υ.Γ. Είδα τον άντρα σου, πολύ γέλιο...
Η ταινία είναι κορυφαία, αυτό δεν το συζητώ. Και δεν πρόκειται περί κλισέ ουσιαστικά αλλά περί πραγματικότητας. Αυτός είναι ο κόσμος του wrestling και δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί αλλιώς.
Ο ρόλος της Cassidy ήταν πέρα για πέρα επιφανειακός και δεν μου αλλάζεις γνώμη με τίποτα :)
Βοηθάει στο να αναπτυχθεί σε βάθος ο χαρακτήρας του Ram, αλλά σαν ρόλος μένει στάσιμος από την αρχή μέχρι το τέλος. Καμία ανάπτυξη.
Όσο αναφορά στο Slumdog...
Και οι δύο ταινίες θα μπορούσαν να συγκινούν για να συγκινήσουν ωστόσο καμία δεν το κάνει. Αφηγηματικά είναι ένα αριστούργημα. Σιγά σιγά χτίζεται η ένταση, οι χαρακτήρες(ειδικά οι δευτερεύοντες) έχουν απίστευτο βάθος και τουλάχιστον εμένα με παρέσυρε από το πρώτο λεπτό.
Στο μόνο που υπερέχει το wrestler είναι στο φινάλε όπου πραγματικά απογειώνεται(και χωρίς αυτό δεν θα ήταν τέτοια ταινιάρα) ενώ αντίθετα το Slumdog χάνει αρκετά, παρ' όλα αυτά είναι τόσο δυνατό το υπόλοιπο που πραγματικά με ενθουσίασε!
Υ.Γ.: Ο άντρας μου όντως ήταν πολύ αστείος(εώς γελοίος) αλλά κούκλος :) Πέρνα από το άλλο blog να μου πεις τις εντυπώσεις σου.
Απορώ με την επιμονή σου για την Cassidy. Είναι για μένα προφανές το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της και το εξήγησα στο προηγούμενο σχόλιο. Καθόλου επιφανειακός.
Αφηγηματικά το slumdog απέχει πολύ από το να είναι αριστούργημα, υπάρχει ένα ξεκάθαρο σχήμα από την αρχή μέχρι το τέλος για το οποίο τα λες και συ, να μην το επαναλάβω. Νομίζω ότι αυτό το επιτηδευμένο στυλάκι που χρησιμοποιεί ο Boyle εντυπωσιάζει εύκολα, αλλά δυστυχώς δεν έχει την μαεστρία ενός Kar Wai ή ενός Arronofsky.
Ο ρόλος είναι απαραίτητος αλλά εφόσον δεν αποδόθηκε σωστά(λόγω σεναρίου, η Tomei είναι πολύ καλή) με χάλασε κάπως. Ίσως απλά να ήθελα περισσότερες σκηνές στο ρινγκ ή με την κόρη του, ή απλά λίγα ακόμη από εκείνα τα χορταστικά μοναχικά πλάνα του Ρουρκ...
Δημοσίευση σχολίου