Ben-X

Για αρχή αυτό που έχω να πω είναι πως όποιος σκέφτηκε τον ελληνικό τίτλο (Ben-X, ο διστακτικός ήρωας) του αξίζει να βλέπει την "Ονειροπαγίδα" κάθε βράδυ για το υπόλοιπο της ζωής του! Το Ben-X είναι μια υπέροχη ταινία. Την είχα δει πριν πολύ καιρό και ενώ είχα πολύ αρνητική αντιμετώπιση αρχικά με εξέπληξε παραπάνω από ευχάριστα.


Είχα την αίσθηση πως επρόκειτο για Ευρωπαϊκή κουλτουριάρικη(με την πολύ κακιά έννοια) ταινία γύρω από την αποξένωση που προκαλούν τα κακά video-games, ο διαφθορέας κυβερνοχώρος και άλλα τέτοια νόστιμα στα οποία κάθε κολλημένος με το PC αντιδρά αποκλειστικά με απορία... Όμως όχι δεν έχει καθόλου να κάνει με αυτό το θέμα.


Ο Ben παίζει το αγαπημένο του RPG. Ο Ben ζει για να παίζει το αγαπημένο του RPG. Είναι κλεισμένος στον δικό του κόσμο και αρνείται πεισματικά να δει έξω από αυτόν. Έχει ταυτιστεί με το χαρακτήρα του και θα έλεγε κανείς πως θα προτιμούσε να γίνει μέρος του διαδικτυακού κόσμου του παιχνιδιού. Δεν προτιμά τον κόσμο του RPG γιατί είναι καλύτερος από τον πραγματικό όμως, αλλά γιατί ο πραγματικός κόσμος δεν μπορεί να τον καταλάβει. Τον απορρίπτει και τον βάζει στο περιθώριο χωρίς καν να του δώσει μια ευκαιρία.


Μέσω του RPG όμως καταφέρνει να δημιουργήσει μια δυνατή φιλία. Να γνωρίσει μια κοπέλα πρόθυμη να τον πάρει από το χέρι και να του γνωρίσει τον πραγματικό κόσμο από την αρχή. Να τον βοηθήσει όχι να γίνει το cool αγόρι του σχολείου(αυτό θα ήθελε πραγματικά μάγο αλλά και πάλι δεν ξέρω κατά πόσο ο Ben θα το ήθελε!) αλλά να αποκτήσει μια υποτυπώδη κοινωνική ζωή. Και για πρώτη φορά η υπό κατάρρευση οικογένεια του Ben θα ενωθεί και θ' αντιμετωπίσει σοβαρά το πρόβλημα του.


Η οικογένεια του Ben δεν είναι αυτό που θα λέγαμε κατεστραμμένη. Αντιθέτως θα μπορούσε να είναι μια πολύ δεμένη οικογένεια. Ούτε η συμπεριφορά του Ben μπορεί να αποδοθεί σε αυτή. Απλά είναι ανίκανη ν' αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Είναι ηλικιακά μη εξοικειωμένη με το Internet, τα RPG και το ότι ένας νέος άνθρωπος αποκλεισμένος από τους γύρω του μπορεί να εθιστεί. Έτσι αργούν να καταλάβουν ότι κάτι πάει στραβά.


Ακολουθεί ένα υπέροχο σχέδιο, μερικές σκηνές που σε αφήνουν με ανοιχτό το στόμα και αρκετή συγκίνηση. Δεν προδίδω το τέλος αν και από ένα σημείο και μετά είναι το πλέον αναμενόμενο. Το τελευταίο πράγμα που θα πω είναι πως είναι τρομερά τρυφερή και καθαρτική ταινία. Σου αφήνει πολλές σκέψεις στο τέλος. Και προσωπικά με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο εύκολα μπορεί να αποξενωθεί ένας άνθρωπος! Την συνιστώ ανεπιφύλακτα αλλά όποιος σταθεί σε σεναριακές ευκολίες που υπάρχουν έχει χάσει το νόημα!