He warned you not to go out tonight...

Όποιος φαν των cult ταινιών δεν το έχει δει ΠΡΕΠΕΙ να το κάνει αν θέλει να συνεχίσει να θεωρείται φαν. Η ιδέα είναι η πλέον απλή: Μανιακός δολοφονεί άμοιρες γυναίκες(και κανένα παλικάρι αν χρειαστεί) και παίρνει τα σκαλπ τους για σουβενίρ.


Ο ψυχασθενής μας φίλος μένει σε ένα ασφυκτικό διαμέρισμα γεμάτο κεριά, πορσελάνινες κούκλες και κούκλες βιτρίνας, είναι χοντρούλης και αντιπαθής ενώ στο σώμα του διακρίνουμε σημάδια από καύτρες. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία μιας γυναίκας με ένα τσιγάρο στο στόμα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το υπέρτατο κλισέ των ταινιών με ψυχασθενείς δολοφόνους είναι κι εδώ: όταν ήταν μικρός τον κακοποιούσε η μητέρα του.


Ο τύπος ακούει φωνές (και τις ακούμε κι εμείς), κουβαλάει τα όπλα του σε θήκη κιθάρας, μουρμουρίζει μόνος του ή στις κούκλες του και καμιά φορά κλαίει(όταν το κάνει καταλαβαίνεις πως ο τύπος απέχει από την υποκριτική όσο ο Βύντρα από τη σωστή σέντρα!). Highlight όταν κάθεται με το καπελάκι του σε μια καρέκλα και παίζει με το παιδικό του πιστόλι και το καρουζέλ... Επίσης η φάτσα του όταν στραγγαλίζει μία πόρνη είναι απλά ανεκτίμητη. Και είναι και το σημείο που απορείς πως αυτή μπορεί να ουρλιάζει τόσο υστερικά όταν ένα γομάρι 80+ κιλών τη στραγγαλίζει με όλη του τη δύναμη!


Το ενδυματολογικό κομμάτι της ταινίας είναι επίσης ένα θέμα... Ένα από τα θύματα φοράει φόρεμα με τιράντες κι ο γκόμενος της πουλόβερ κι όταν το βγάζει κάνει την έκπληξη με άκρως ερωτική άσπρη, μακρυμάνικη φανέλα(!). Ο πυροβολισμός του στο κεφάλι εκτός από τα μυαλά του σκορπάει και τη χαρά σε όσους έχουν έστω κι υποτυπώδη αίσθηση του καλού γούστου. Ναι σωστά καταλάβατε... ο τύπος με την άθλια φανέλα είναι ο Tom Savini, ο φοβερός Sex Machine από το From Dusk Till Dawn (και ένας από τους αστυνιμικούς στο Planet Terror).


Πέρα από την πλάκα μιλάμε για πολύ καλή ταινία του είδους της. Στον απόηχο των 70's, με όλα τα στοιχεία που λατρεύει κάθε φανατικός των b movies. Σε κάποιες φάσεις μάλιστα θα τολμούσα να την χαρακτηρίσω καλλιτεχνική! Έχει πολύ ένταση και σε κάποια σημεία παραλίγο να τρομάξω. Ειδικά όταν κυνηγάει μια καημένη νοσοκόμα στο μετρό σχεδόν νιώθεις τον φόβο της (και αν ήταν καλύτερη ηθοποιός θα τον ένιωθες). Από την πρώτη σκηνή είναι φανερό ότι το φιλμ ταλαντεύεται ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό. Και όταν φτάσει το εκπληκτικό φινάλε συνειδητοποιείς ότι μόλις χάρισες στον εαυτό σου ένα μιαμισάωρο πολύ πιο διασκεδαστικό από όσο περίμενες. Τα τελευταία δέκα λεπτά είναι υπέροχα σουρεαλιστικά και ταυτόχρονα καθιστούν το θέαμα τόσο cult που αποκλείεται να μην το λατρέψεις!