Ντετέκτιβ μπλέκεται σε μία βρώμικη ιστορία με πολύ χρήμα γύρω από την ύδρευση σε περίοδο ξηρασίας. Το νερό είναι πολύτιμο και κάποιοι θέλουν να κερδίσουν από αυτό σε βάρος των πολιτών. Η ανακάλυψη θα γίνει στην προσπάθεια να σώσει τον εαυτό του από άλλο μπέρδεμα και όσο πιο πολύ χώνεται τόσο πιο πολλά ανακαλύπτει. Σε αυτόν τον κυκεώνα αποκαλύψεων θα βρεθεί άθελά του όμως θα επιμείνει και θα ψάχνει όσο κι αν βλέπει ότι δεν θα του βγει σε καλό.
Η κομμένη μύτη είναι μόνο η προειδοποίηση και κυρίως η πιο cult λατρεμένη στιγμή του Νίκολσον! Πως να ξεχάσεις αυτή τη φιγούρα; Από τις πιο κλασσικές και mainstream στιγμές του Πολάνσκι. Ταινία που αγαπάνε πολλοί και όχι άδικα. Απλά εμένα μου ταιριάζει περισσότερο ο κλειστοφοβικός Πολάνσκι του Ένοικου και της Αποστροφής!
Εδώ παίζει πάλι με το μυαλό του θεατή αλλά σε άλλο επίπεδο. Δίνει ή κρύβει πληροφορίες με έναν σαδιστικό τρόπο(πάντοτε σαδιστικά αντιμετωπίζει άλλωστε τον θεατή) και ξεπλέκει το κουβάρι αργά και με ευχαρίστηση. Δίνει απαντήσεις για να σου δείξει λίγο αργότερα ότι δεν έκαναν καμία διαφορά. Σαν την γάτα με το ποντίκι σε γυροφέρνει μέχρι να σε πάει εκεί που θέλει. Το σενάριο είναι πιο δυνατό από την σκηνοθεσία αλλά ίσως από άλλο σκηνοθέτη όλα να ήταν διαφορετικά. Το χειρίζεται τόσο καλά...
Οι ερμηνείες είναι τρομερές με έναν Νίκολσον να κεντάει και μια Ντάναγουεϊ να σου παίρνει τα μυαλά με την εμφάνισή της. Τι εντυπωσιακή γυναίκα! Κέρδισε Όσκαρ σεναρίου ενώ ήταν και η τελευταία ταινία του Πολάνσκι στην Αμερική.
Το τέλος έρχεται αδυσώπητο και σκληρό, καθρέφτης του ψυχικού κόσμου του Πολάνσκι. Αν λατρεύω κάτι σε αυτόν τον σκηνοθέτη είναι τα απίθανα κλεισίματα των ταινιών του. Σε αφήνουν παγωμένο, χωρίς λύτρωση να κοιτάς την οθόνη και να νιώθεις άσχημα αλλά ταυτόχρονα να γνωρίζεις πως δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Τίποτα δεν μπορεί να είναι αλλιώς αν θέλει να είναι πραγματικό!
Επαναλήψεις των ταινιών του μου θυμίζουν για ποιο λόγο είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης και γιατί θα είναι πάντα. Γιατί με κάνει να νιώθω έντονα συναισθήματα. Κι ας είναι άσχημα. Γιατί στο τέλος οι ταινίες του αποτελούν σκοτεινές εμπειρίες που όσο κι αν πονάνε τις αγαπώ και γίνονται τόσο προσωπικές που με τρομάζουν.
20 σχόλια:
Μ' αρέσουν αυτές οι ματιές των ταινιών. Που από αγαπή, λοξοδρομούν της συμβασιολογίας, και διαλαλούν το εύρος της αρεσκείας τους αυτούσιο. Απαλλαγμένο από την πρεπολογία του είθισται.
Και εγώ λατρεύω τον κλειστοφοβικό Πολάνσκι σε σχέση με το διαλογικό-διανοητικό. Ασφαλώς και υποκλίνομαι στη μαεστρία του χτισίματος σε μια από τις μεγαλύτερες ταινίες. Αλλά πως να περιγραφούν τα ελεύθερα συναισθήματα πυο ξεπηδούν αβίαστα μέσα από σκιές και χρώμα;;
Ναι η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν δυο τρεις σκηνοθέτες που λατρεύω τόσο πολύ που πάντα με συνεπαίρνουν και το παρακάνω λίγο με τον ενθουσιασμό. Αυτή δεν είναι όμως και η μαγεία του κινηματογράφου;
Σιγουρα οχι η καλυτερη του Πολανσκι, αλλα ενα εξαιρετικο νουαρ..που ως τετοιο δεν θα μπορουσε παρα να εχει τραγικο φιναλε..
εμφανιζεται σε μια σκηνη και ο ιδιος με πολυ αστεια μορφη..νομιζω αυτος σπαει τη μυτη του Τζακ(εχω να το δω καιρο..)
PS. το ποστερ τα σπαει
Ναι είναι αυτός που κόβει τη μύτη του Νίκολσον.
Η αφίσα πρέπει μόνο σε μένα να μην κάνει τέτοια εντύπωση...
Καλημερα,
παντως περιμενα να εχεις Woody και σημερα..λογω των χθεσινων γενεθλιων του ;)
PS. οΚ, ποιου φιλμ το ποστερ πιστευεις οτι τα σπαει?
Μόνο του Ταραντίνο τα γεννέθλια ξέρω πότε είναι :)
Μακράν το αγαπημένο μου πόστερ είναι αυτό του Pulp Fiction. Όπως και του Sin city, του Dracula και από Πολάνσκι το Μωρό της Ρόζμαρι. Ταραντίνο και Μπάρτον έχουν πολύ γαμάτες αφίσες συνήθως(αν κι ο δικός μου μου τα χάλασε στην τελευταία ταινία).
τσεκαρε και αυτα :
http://www.pigiafisa.gr/index.php?target=products&product_id=31727
http://www.pigiafisa.gr/index.php?target=products&product_id=31755
Το πρώτο ήμουν στο τσακ να το πάρω! Αλλά είχα λίγο χώρο και ήθελα να το διαθέσω αλλιώς.
Το δεύτερο το έχω σε ημερολόγιο :)
1. "Απλά εμένα μου ταιριάζει περισσότερο ο κλειστοφοβικός Πολάνσκι του Ένοικου και της Αποστροφής!"
Εγώ προτιμώ ΕΝΟΙΚΟ και ΡΟΖΜΑΡΙ. Το Chinatown μια φορά το είδα πριν 8-9 χρόνια και μάλιστα σε παμπάλαια βιντεοκασέτα...
2. "και μια Ντάναγουεϊ να σου παίρνει τα μυαλά με την εμφάνισή της. Τι εντυπωσιακή γυναίκα!"
Εδώ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα... Στο Bonnie and Clyde έπαθα την πλάκα...
3. "Επαναλήψεις των ταινιών του μου θυμίζουν για ποιο λόγο είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης και γιατί θα είναι πάντα."
Quentin ακούς;;; :P
4. Annie, εσύ ξέρεις ποιες είναι οι 100 καλύτερες αφίσες όλων των εποχών... έτσι δεν είναι; :P ;)
3. Σους βρε μη φωνάζεις :Ρ
4. Όχι, ξέρω ποιες θεωρείς εσύ 100 καλύτερες αφίσες όλων των εποχών
4. Και φυσικά συμφωνείς μαζί μου...
Και φυσικά όχι :Ρ Αλλά βέβαια μου ποστάρεις 100 αφίσες και λογικό είναι να μου αρέσουν πολλές! Αλλά είχες και ελλείψεις. Αν θυμάμαι στις είχα τονίσει :Ρ
Εμένα πάλι... είναι η αγαπημένη μου του Πολάνσκι!
Ειλικρινά, τί άλλο θέλει κανείς; Γαμάτη σκηνοθεσία, υπέροχη φωτογραφία, μεγάλες ερμηνείες από το δίπολο Νίκολσον-Χιούστον (καλά, ούτε εμένα με ενθουσίασε η Ντάναγουεϊ), και αυτή η ατάκα στο τέλος!
Εγώ θέλω να παθαίνω δύσπνοια από την αγωνία, να νιώθω άγχος για τον πρωταγωνιστή και να νιώθω την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα ακόμη κι αν το βλέπω σε ταράτσα. Όπως ακριβώς στον Ένοικο!
Αν με το "Αλλά είχες και ελλείψεις. Αν θυμάμαι στις είχα τονίσει", εννοείς αυτό: "δεν έπρεπε να λείπουν οι υπόλοιπες του Tarantino(Λεωφορείο ο Πόθος και όχι Reservoir Dogs; Ή η απίθανη του Jackie Brown με την Fonda;)"... μιλάμε για 2 ολόκληρες ελλείψεις!!! :P
Όταν λείπει Ταραντίνο είναι πολύ σοβαρή έλλειψη! Είναι όλη η λίστα λάθος. :)
Άει ρε... :P
Εμ βέβαια... δεν ξέρεις τι να πεις τώρα!!!
Nαι αυτό είναι το βρήκες :Ρ
Αμ'πως!!! :P
Δημοσίευση σχολίου