Τον τελευταίο καιρό έχω το δίλημμα De Palma ή Scorcesse και ίσως το Blow Out είναι η ταινία που με κάνει να γέρνω προς τον πρώτο. Εμπνευσμένη από το αριστουργηματικό Blowup του Antonioni, το οποίο νικάει στα σημεία χάρη στο στυλ, τις πολιτικές πινελιές και την ένταση που αυξάνεται όλο και περισσότερο.
Ο Terry, ένας ηχολήπτης που έτυχε να βρίσκεται στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή καθώς "μάζευε" ήχους για μια ταινία, ηχογραφεί αλλά και βλέπει να συμβαίνει μπροστά στα μάτια του ένα ατύχημα. Θα καταφέρει να σώσει μία πόρνη όχι όμως και τον υποψήφιο πρόεδρο που οδηγούσε το αμάξι.
Όταν όλοι θα προσπαθήσουν να τον βγάλουν τρελό, λέγοντας πως καμία κοπέλα δεν επέβαινε στο αμάξι και πως δεν ηχογράφησε κανέναν πυροβολισμό(παρά μόνο το λάστιχο που έσκαγε) θα αρχίσει να ψάχνει μόνος του...
Όμως δεν υπάρχει αμφιβολία για το ποια είναι η αλήθεια. Θα γίνει εμμονή για τον Terry αλλά δεν θα χαθεί μέσα σε αυτή, δεν θα πάψει να σκέφτεται καθαρά. Ο De Palma άλλωστε στέκεται περισσότερο στην πολιτική χροιά και στη συνωμοσία που έχει στηθεί. Ο Terry, διψάει για την αλήθεια, αυτό θέλει για τον εαυτό του, αυτό θέλει για τη χώρα του και θα παλέψει. Την αλήθεια και την αγνότητα που επιζητά τη βλέπει να αντικατοπτρίζεται στα μάτια της Sally(της κοπέλας που έσωσε) που από την αφέλειά της αδυνατεί να ξεχωρίσει τους καλούς από τους κακούς ή ποιον μπορεί να εμπιστευτεί κι έτσι θα κληθεί να την προστατεύσει.
Ένα κινηματογραφικό αριστούργημα του οποίου νιώθεις μέρος από το πρώτο λεπτό. Με μαεστρία ο De Palma βυθίζει τον θεατή στον κόσμο του Terry. Αγωνιάς μαζί του, ανακαλύπτεις σιγά σιγά κάθε κομμάτι της αλήθειας και μοιράζεσαι μαζί του την έκπληξη! Σαφείς είναι οι αναφορές στον μετρ του είδους Χίτσκοκ αλλά και σε προηγούμενες ταινίες του De Palma.
Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές με τη Nancy Allen να υπερέχει κατά τη γνώμη μου του Travolta. Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ατμόσφαιρας που δημιουργείται και γενικά στο ηχητικό κομμάτι έχει δοθεί τεράστια φροντίδα (λογικό άλλωστε) κάνοντας την ταινία πραγματική εμπειρία.
4 σχόλια:
Τί "εκνευριστικός" που ήταν τότε ο Ντε Πάλμα!!! Έκανε συνεχώς καλές ταινίες!! Τώρα δυστυχώς το γύρισε στις μάπες και ησυχασαμε (έδειχνε τις προάλλες τη ΜΑΥΡΗ ΚΙ ΑΡΑΧΛΗ ΒΕΝΤΑΛΙΑ το Σταρ, εντυπωσιακό το πως έχασε το ταλέντο του αυτός ο άνθρωπος)... Σνιφ.
Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια μόνο μάπες έκανε. Προσωπικά τον λατρεύω μέχρι το Carlito's Way.
Η Μαύρη Ντάλια ανεβαίνει προβολή με την προβολή, ενώ όποιος υποστηρίζει ότι δεν του αρέσει το Femme Fatale, μαλλον δεν εκτίμησε ποτέ τον DePalma γι αυτό που είναι. Μιας και έθεσες το δίλημμα, θεωρώ τον Marty πολύ πιο ολοκληρωμένο (όχι μόνο απέναντι στον Brian, αλλά γενικώς). Ωστόσο, οι ταινίες του DePalma προσφέρουν μια απόλαυση που απορρέει από τα εγγενή χαρακτηριστικά του κινηματογραφικού μέσου και γι'αυτό θα τον λατρεύω πάντα (προσωπικό αγαπημένο, το Dressed to Kill, βεβαίως βεβαίως).
Για έναν τελείως διαφορετικό, αλλά εξίσου γοητευτικό DePalma, σε παρακινώ Annie να βρεις τις πρώτες ταινίες του, ειδικά το Greetings και το πολύ σπουδαίο Hi, Mom. Πειραματικό σινεμά, μια προσπάθεια εφαρμογής των αρχών της γαλλικής nouvelle vague στην Αμερική.
Το Femme Fatale μου άρεσε αλλά δεν φτάνει σε επίπεδο τις παλαιότερες δουλειές του.
Το Dressed to Kill είναι κι εμένα από τα αγαπημένα μου.
Το δίλημμα δεν θα υπήρχε καν καθώς είναι πιο κοντά στα γούστα μου ο De Palma αν δεν υπήρχε εκείνη η ταινιάρα ο Ταξιτζής.
Δημοσίευση σχολίου