Black Sunday

Ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος μας έχει προσφέρει πολλά κατά καιρούς. Κάθε χώρα εξειδικεύεται σε συγκεκριμένα είδη. Η Γερμανία θα βγάλει ταινίες που θα σε αφήσουν με ανοιχτό το στόμα, η Γαλλία κουλτουριάρικες ταινίες από αυτές που ένα μάτσο διανοούμενοι κάθονται γύρω από ένα τραπέζι, τρώνε, φιλοσοφούν και πίνουν καλό κρασί πριν καταλήξουν σε απίθανα ερωτικά τρίγωνα, τετράγωνα και άλλα γεωμετρικά σχήματα, οι Ιταλοί όμως σε τι είναι μάστορες; Όχι πια βέβαια αλλά παλιότερα μας χάρισαν τα ωραιότερα western και ταινίες τρόμου...

Όλα ξεκίνησαν από τον θεούλη Mario Bava και τη Μάσκα του Διαβόλου(a.k.a. Black Sunday)... Και μια και φεύγω για Ρώμη αύριο είπα να βουτήξω για άλλη μια φορά στον Ιταλικό τρόμο, έτσι για το καλό του ταξιδιού... Μία μάγισσα και ο πιστός της υπηρέτης θα επιστρέψουν από τον τάφο με στόχο να εκδικηθούν αυτούς που τους οδήγησαν στο θάνατο! Θα σπείρουν το θάνατο πριν προσπαθήσουν να ολοκληρώσουν το σχέδιο τους, να καταλάβει δηλαδή η ψυχή της μάγισσας το σώμα της τελευταία απογόνου της οικογένειας που την τιμώρησε.

Όλα αυτά πολύ λίγο μας ενδιαφέρουν καθώς αλλού βρίσκεται ο τρόμος. Στα μοναδικά πλάνα του Bava, το φωτισμό, τη φωτογραφία... Δημιουργεί μοναδικά μια ατμόσφαιρα που σε κάνει εύκολα να νιώθεις ανασφαλής. Η αρχή γίνεται από τους χώρους που έχει επιλέξει. Επιβλητικά κάστρα που κρύβουν μυστικά θανάσιμα, νεκροταφεία χτυπημένα από την πολυκαιρία και άγρια βράχια και δάση να τα αγκαλιάζουν. Δεν υπάρχει γαλήνιο μέρος μπροστά στην κάμερα του Bava. Το ασπρόμαυρο του πράγματος καθιστά το εγχείρημα ακόμη πιο τραχύ και απειλητικό. Παίζει με το φωτισμό τόσο επιδέξια που δεν σου αφήνει περιθώρια να τον αμφισβητήσεις... Η μουσική είναι κι αυτή επιβλητική και αγχώδης. Και ανάμεσα σε όλα αυτά το βλέμμα της Barbara Steele να χαράζεται σιγά σιγά στη μνήμη σου και να βρίσκει εκεί καταφύγιο για πάντα.

Χρησιμοποίησε χωρίς ενδοιασμούς gore σκηνές κάνοντας το γοτθικό του δημιούργημα διαφορετικό από οτιδήποτε είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε. Άλλο εντυπωσιακό είναι η φωτογραφία. Ο Bava είχε εμπειρία σαν διευθυντής φωτογραφίας αλλά και σαν ζωγράφος οπότε το τόσο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει κι ας είναι η πρώτη του δουλειά. Δεν είναι όμως το ότι πρόκειται για ένα διαμάντι των ταινιών τρόμου αυτό που την καθιστά must see. Είναι το ότι έκανε την αρχή για να ακολουθήσουν ίδιου μεγέθους αριστουργήματα και κυρίως για να ακολουθήσουν τεράστιοι δημιουργοί όπως ο Fulci και ο τεράστιος Argento(που προσωπικά προτιμώ).