Like A Rolling Stone...

Αναμφίβολα ταινία της εβδομάδας είναι το Sweeney Todd του καλού μας του Tim Burton.Δεν το είδα αλλά είμαι σίγουρη!Σήμερα θα το δω και αύριο θα κάνω αφιέρωμα(είναι απειλή, όχι υπόσχεση).

Εκτός λοιπόν από τον Κουρέα που μόνο στην πεθερά σου θα συνέστεινες(για να εισπράξεις την πληρωμένη απάντηση:σε κουρέα να πας εσύ άξεστε,εγώ μόνο τον Μισέλ εμπιστεύομαι!) βγαίνουν τα I'm Not There(Todd Haynes), Cloverfield(Matt Reeves), The Darjeeling Limited(Wes Anderson), Μυστικά και Ψέμματα(Σταύρος Στάγκος), Emmas Glück(Sven Taddicken) και Feast of Love(Robert Benton).

Μόνο το I'm not there είδα και η αλήθεια είναι ότι είμαι ακόμη μπερδεμένη...Μου άρεσε;Μάλλον. Πάντως ήταν σίγουρα ενδιαφέρον... Σουρεαλιστική ματιά στη ζωή του Bob Dylan. Προσοχή!Δεν αποτελεί βιογραφία και δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοια.Σε καμία περίπτωση.

Έξι άνθρωποι υποδύονται τον Bob Dylan. Εφτά διαφορετικές πτυχές της προσωπικότητας του. Κάθε μία ένας ολότελα διαφορετικός άνθρωπος, μία διαφορετική ερμηνεία, μία διαφορετική ματιά του σκηνοθέτη...

Ο μικρός Μάρκους Καρλ Φράκλιν είναι ο Γούντι (από τον Γούντι Γκάθρι,το είδωλο του). Γρήγορα κερδίζει την καρδιά σου...
Από εκεί και πέρα πέντε ταλαντούχοι ηθοποιοί υποδύονται τον ενήλικα Bob Dylan.Ο Κρίστιαν Μπέιλ, ο Μπεν Γουάισοου, η Κέιτ Μπλάνσετ, ο Χιθ Λέτζερ, ο Ρίτσαρντ Γκιρ...Για μένα κορυφαία όλων η Μπλάνσετ η οποία έμοιαζε(!) και περισσότερο απ' όλους στον Dylan.



Οι γνώμες για την ταινία διίστανται...Οι μισοί την λατρεύουν, οι μισοί τη μισούν(ή περίπου). Η αλήθεια είναι ότι εύκολα κουράζει. Κυρίως αν δεν ξέρεις ποιος είναι ο Bob Dylan (ναι,υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα) θα κουραστείς και δεν τη συνιστώ. Γενικά δεν τη θεωρώ εύκολη ταινία καθώς τα απανωτά μπρος, πίσω στο χρόνο σε μπερδεύουν εύκολα. Είναι από τις ταινίες που πρέπει να χαθείς μέσα της για να την νιώσεις και να την καταλάβεις αλλά ταυτόχρονα δεν είναι από εκείνες που σε καταπίνουν και γίνεσαι μέρος τους χωρίς να το συνειδητοποιήσεις... Πρέπει μόνος σου να το αποφασίσεις και να χαθείς μέσα της.
Μου άρεσε επίσης η εναλλαγή των χρωμάτων...Από το ασπρόμαυρο στο έγχρωμο και πάλι από την αρχή.

Το μόνο που έχω ακόμη να πω είναι πως η ταινία είναι συλλεκτική. Όχι μόνο γιατί πρόκειται για την προτελευταία ταινία του Χιθ Λέτζερ αλλά και για το υπέροχο soundtrack(πως θα μπορούσε άλλωστε να μην είναι;). Ακόμη κι όσοι κουράστηκαν και βαρέθηκαν, δεν νομίζω να μην αφέθηκαν στην υπέροχη μουσική...