Turn the right corner in Sin City, and you can find anything...

Η καλύτερη ταινία του Rodriguez. Ένα υπέροχο φιλμ νουάρ. Οι φοβερές ιστορίες του Frank Miller ζωντανεύουν και οι χάρτινοι χαρακτήρες αποκτούν σάρκα και οστά. Κι όμως ούτε για μία στιγμή δεν φαντάζουν αληθινοί. Παραμένουν χαρακτήρες κόμικ με όλα όσα υπέροχα αυτό συνεπάγεται. Μπορούν να είναι εντυπωσιακοί, απέθαντοι (ή τουλάχιστον να πρέπει να φάνε τις σφαίρες ολόκληρης στρατιωτικής μονάδας για να πεθάνουν), να έχουν δυνάμεις σχεδόν υπερφυσικές. Συνυπάρχουν όμως όλα αυτά με το ρεαλιστικό στοιχείο. Οι ίδιοι χαρακτήρες αισθάνονται, επηρεάζονται, γερνάνε.


Ο Frank Miller δίνει στον Rodriguez ουσιαστικά έτοιμο υλικό. Εκείνος θα βάλει το ταλέντο του και την τεχνολογία για να το αποδώσει απίστευτα καλλιτεχνικά. Όσο αφορά στον κινηματογράφο η εξέλιξη δεν μου αρέσει πολύ. Προτιμώ τις ταινίες ακατέργαστες. Αλλά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ το τεχνολογικό θαύμα του Sin City. Γυρισμένο εξ ολοκλήρου σε green screen(η blue; και αν το λένε blue γιατί είναι πράσινο;) με τα σκηνικά να προστίθενται στο τέλος. Αισθητικά το αποτέλεσμα είναι τόσο εντυπωσιακό που σε κάποιες στιγμές με έκανε να μην προσέχω τίποτα άλλο. Τα χρώματα έχουν χρησιμοποιηθεί με τον καλύτερο τρόπο κάνοντας την να θυμίζει πολύ περισσότερο κόμικ παρά ταινία.


Τρεις από τις ιστορίες του Miller εκτυλίσσονται σε αυτό το πρώτο μέρος(υποτίθεται θα υπάρξουν κι άλλα, όμως τελευταία ο Rodriguez δεν είναι και πολύ αξιόπιστος). Όλες περιλαμβάνουν αρρωστημένους χαρακτήρες, γερές δόσεις βίας και κατεστραμμένους ήρωες, έτοιμους να θυσιαστούν, να κάνουν κάτι ηρωικό, έστω και για τελευταία φορά. Γύρω από αυτά τα κοινά σημεία αναφοράς περιστρέφεται ο κόσμος του Sin City και παρ' όλο που οι χαρακτήρες είναι χάρτινοι αποκτούν βάθος.


Το έχω ξαναπεί αλλά ο Rodriguez μπορεί να είναι ένας πολύ καλός σκηνοθέτης αλλά για μένα είναι μέτριος σεναριογράφος(συνήθως αναλαμβάνει τα πάντα σε μια ταινία και ίσως είναι πολλά για να τα χειριστεί όλα). Έτσι όταν δεν είναι δικό του το σενάριο κάνει μικρά αριστουργήματα που δεν βαριέσαι να βλέπεις ξανά και ξανά.


Το cast είναι εξαιρετικό. Υπέροχες γυναίκες(ο παρουσιαστής των πρώτων Scream Awards είχε ευχαριστήσει τον Robert επειδή σύστησε στην Jessica Alba το... λάσο), πέραν του δέοντος cool και αρρενωποί άντρες(αχ Clive). Επίσης η μουσική δένει υπέροχα. Εξαιρετικό OST για άλλη μια φορά από τον Robert. Και τέλος δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην σκηνή που σκηνοθέτησε ο καλός μου... Και το έκανε και εξαιρετικά παρ' ότι μη συνηθισμένος με τα συγκεκριμένα τεχνολογικά μέσα. Είναι η σκηνή που ο Benicio Del Toro ζωντανεύει στη φαντασία του Clive Owen και έχουν έναν απίστευτο διάλογο...


Για μένα είναι η καλύτερη μεταφορά κόμικ, όχι τόσο για την πιστότητα της(αλίμονο από πάνω ήταν ο Miller) αλλά γιατί δεν έχει χάσει την αισθητική των κόμικ. Είναι σαν να το διαβάζεις με τη διαφορά ότι στο ξεφυλλίζει άλλος...