Δεν πρόκειται για εξαιρετικές ερμηνείες. Δεν πρόκειται για ένα εξαιρετικό σενάριο. Ούτε καν για μία πρωτότυπη ιδέα. Πρόκειται όμως για μία ταινία σταθμό... Είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του αγαπημένου Jean-Luc Godard.
Το A Bout de Souffle είναι η ταινία που αναφέρεται πάντα σε μια συζήτηση για τη nouvelle-vague. Είναι μία ταινία που ενώ χαλαρά μπορεί να χαρακτηριστεί μέτρια είναι ένα μικρό αριστούργημα και αυτό γιατί μας χάρισε πολλές καινοτομίες που θα τιμηθούν πολλάκις από τους μετέπειτα δημιουργούς! Ο Quentin του είχε αφιερώσει το Reservoir Dogs(όπου η επιρροή του Godard είναι παραπάνω από προφανής) και ονόμασε την εταιρία παραγωγής του(A Band Apart) από το Bande a part.
Καινοτομίες σε επίπεδο μοντάζ οι οποίες;ς μάλιστα ίσως ήταν και τυχαίες καθώς το στυλ "απλά πετάω ότι δεν μου αρέσει χωρίς περαιτέρω επεξεργασία" είναι περισσότερο πιθανό να οφείλεται σε οικονομικούς λόγους. Εκ των υστέρων όμως το ταχύτατο αυτό μοντάζ κάνει απλά υπέροχη την ταινία... Έδωσε επίσης μια διαφορετική τελείως άποψη στην κινηματογράφηση των εσωτερικών χώρων.
Η υπόθεση είναι η εξής απλή: Ένας κλέφτης αυτοκινήτων σκοτώνει έναν αστυνομικό. Έτσι προσπαθεί να πείσει μια Αμερικανίδα να τον ακολουθήσει στην Ιταλία. Μία ακόμη εξαιρετική κινηματογράφηση του Παρισιού(δύσκολα θα φαινόταν αντιαισθητική μία τόσο όμορφη πόλη), πολύ καλές jazz επιλογές...απλά υπέροχη! Ο έρωτας και η προδοσία πάντα ήταν έννοιες αλληλένδετες...έτσι κι εδώ!
Ο Belmondo στον πλέον φλύαρο(μέχρι βλακείας όμως) ρόλο. Φαφλατάς, αλαζονικός με αστείρευτη σιγουριά και αυτοπεποίθηση δεν μπορεί παρά να γίνει τελικά απίστευτα γοητευτικός(εγώ βέβαια απορώ πως αυτός ο άντρας θεωρούνταν ωραίος!). Στο πλευρό του η τρομερά γλυκιά Jean Seberg με το υπέροχο κούρεμα είναι κι αυτή πραγματικά γοητευτική... Ένας πολύ ενδιαφέρον παραλληλισμός που μπορεί να γίνει είναι αυτός ανάμεσα στη σχέση του Michel Poiccard με την Αμερικανίδα Patricia Franchini και σε αυτή του Αμερικάνικου και Γαλλικού κινηματογράφου!
Σε όλες τις ταινίες του Godard μου κάνει αίσθηση το πόσο προσωπικές είναι... Μυρίζουν Godard και αναγνωρίζονται σε δευτερόλεπτα. Πάντα το εκτιμάω αυτό σε ένα σκηνοθέτη.
4 σχόλια:
γεια σου annie.
το breethless είναι α-ρι-στού-ργη-μα.
από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.
κατά την γνώμη μου το παίξιμο των ηθοποιών σε αυτή την ταινία είναι μεγάλη καινοτομία του γκοντάρ. τους έχει βάλει να παίζουν εντελώς φυσικά, σαν κάποιος να τους παακολουθεί από την κλειδαρότρυπα και όχι όπως πρωταγωνιστούσαν οι ηθοποιοί κάποτε [πιο θεατρικά δηλαδή].
πάντως αν προσέξεις, ποζάρουν αρκετά...
Ναι καταλαβαίνω τι λες... Ειδικά τον Belmondo θέλω να τον δείρω με τις μπούρδες που λέει(και με τη φυσικότητα που το κάνει)...
Συμφωνώ ότι είναι αριστούργημα κυρίως για όσα προσέφερε στον κινηματογράφο.
Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι τίποτα δεν έγινε τυχαία σε αυτή την ταινία. Για να φτάσει ο Jean-Luc να περιφρονεί τον έναν κανόνα μετά τον άλλον, είχε πρώτα εντρυφήσει σε αυτούς μέχρι εκεί που δεν πάει.
Υ.Γ. Αν ξαναπείς μέτρια ταινία του Jean-Luc θα έχεις να κάνεις με τον μένος του Αχιλλέα!!
Όταν λέω μέτρια αυτό που εννοώ(αλλά δεν μπορώ να εκφράσω) είναι ότι είναι μέτρια σαν ταινία(το στόρυ κ.λ.π.) αλλά είναι ένα αριστούργημα για τεχνικούς λόγους. Πάλι νομίζω δεν το λέω πολύ καλά... Anyway προσωπικά είναι από τις αγαπημένες μου όπως οι περισσότερες του Godard(δεν λέω όλες γιατί δεν τις έχω δει)...
Δημοσίευση σχολίου