Chapter One. He was as tough and romantic as the city he loved. Beneath his black-rimmed glasses was the coiled sexual power of a jungle cat. I love this. New York was his town, and it always would be...
Είμαι ορκισμένη φαν του Woody Allen. Είναι ένας μικρός θεούλης και κάθε ταινία του (με μερικές εξαιρέσεις) είναι μια ευχάριστη έκπληξη, μια καινούρια και ταυτόχρονα τόσο γνώριμη εμπειρία. Το Manhattan για πολλούς είναι η καλύτερή του. Την λατρεύω αυτή την ταινία αν και ποτέ δεν θα την αγαπήσω όσο το Annie Hall...
Το στόρι είναι το πλέον κλασικό... Δύο ζευγάρια μπλέκουν τα μπούτια τους και προσπαθούν να λύσουν τα θέματα τους όπως κάθε πολιτισμένος Αμερικάνος...συζητώντας. Συζητώντας πολύ! Το στόρι όμως δεν παίζει κανένα ρόλο. Είναι απλά ένα πρόσχημα για να απολαύσουμε μια σειρά χαρακτήρων να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τις προσωπικές τους σχέσεις και κυρίως με τους εαυτούς τους... Αυτό δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί αλλά η ματιά του Woody είναι πάντα διαφορετική από τις άλλες, πιο διεισδυτική.
Οι χαρακτήρες είναι απενοχοποιημένοι, φασαριόζοι, πολυλογάδες, σαρωτικοί. Κάποιοι έχουν ένα ή δύο από αυτά τα στοιχεία, κάποιοι τα συγκεντρώνουν όλα και κάποιοι νομίζουν ότι έχουν κάποια από αυτά! Επίσης φλυαρούν, αναλύουν τα πάντα, έχουν άποψη και θα την διατυπώσουν σε κάθε ευκαιρία...Η φλυαρία(όχι με την κακά έννοια) είναι χαρακτηριστικό άλλωστε του Woody.
Επιπλέον όλες οι γνωστές του, αγαπημένες νευρώσεις είναι μαζεμένες κι εδώ. Μόνο που αυτή τη φορά δεν σε αγχώνουν, δεν σου προκαλούν αμηχανία και σίγουρα δεν σε εκνευρίζουν. Είναι κομμάτι των πρωταγωνιστών και ακόμη και στην πιο υπερβολική μορφή του φαντάζουν τόσο φυσιολογικές. Άλλωστε όταν ζεις στους γρήγορους ρυθμούς της μεγαλούπολης είναι σχεδόν αδύνατον να μην έχεις τις δικές σου νευρώσεις κι εμμονές!
Κι έρχομαι στο κομμάτι που κάνει την ταινία αξιολάτρευτη. Τη Νέα Υόρκη! Μια υπέροχη πόλη αποτυπωμένη με τον καλύτερο τρόπο μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που την λατρεύει! Η Νέα Υόρκη πάντα παρουσιάζεται υπέροχα στον κινηματογράφο, όμως αυτή τη φορά η ματιά του Allen είναι τόσο τρυφερή που σε κάνει να νιώθεις μέρος της. Το ασπρόμαυρο πάντα κάνει ένα τοπίο ελκυστικό και όταν συνδυάζεται με υπέροχη μουσική απλά σε κάνει να θες να κλείσεις εισιτήριο...χθες! Μία ταινία που κυλάει τόσο ευχάριστα και σε αφήνει με τα καλύτερα συναισθήματα.
Ο Woody Allen είναι ένας από τους εξυπνότερους ανθρώπους της εποχής μας και με εξαιρετικό χιούμορ! Ο άνθρωπος είναι ξεκαρδιστικός. Μια μηχανή παραγωγής τσιτάτων. Τα περισσότερα από αυτά δεν πλησιάζουν καν έναν καθημερινό διάλογο αλλά και πάλι είναι τόσο έξυπνα, ξεκαρδιστικά και τελικά αληθινά που δεν γίνεται να μην λατρέψεις κάθε ατάκα!
10 σχόλια:
Αχ αχ... Όσα και να πω για αυτήν την ταινία, δε θα καταφέρω να εκφράσω απόλυτα τα συναισθήματά μου. Ξεκαρδιστικό όσο και θλιμμένο, με μία Hemmingway σκέτη γλύκα και με το κλασικότερο ίσως φινάλε στην ιστορία. Ποτέ δε θα μπορέσω να διαλέξω ανάμεσα σε αυτήν και την Hannah.
Για την ιστορία, ο ίδιος ο Woody θεωρούσε το Μανχάτταν τη χειρότερη ταινία του και είχε παρακαλέσει την εταιρεία του να μην τη κυκλοφορήσει...
Είμαστε οι χειρότεροι κριτές του εαυτού μας, αυτό είναι γνωστό!
Πάντως είναι ότι πρέπει για θερινό. Woody σε θερινό είναι μια από τις αναγκαίες καλοκαιρινές απολαύσεις!
Γαμώτο, θα προσπαθήσω να το δω και γω σε θερινό, νομίζω επιβάλλεται. Είχα γράψει ένα κείμενο για το Manhattan, κάπου θαμμένο στο δωμάτιο βρίσκεται, μέσα στη μέρα θα μπει και στο cinemart. Σχεδόν συμφωνούμε σε όλα.
Και ένα μικρό quiz. Ποια θεωρεί ο ίδιος ο Woody την καλύτερή του ταινία, την μόνη κατά τα λεγόμενά του που θα ξαναέβλεπε;
Κι εγώ δεν το είδα σε θερινό αλλά γενικά όποτε μπορώ να δω Woody σε θερινό το κάνω. Είναι κάποιες ταινίες που ταιριάζουν απόλυτα!
Δεν ξέρω ποια ταινία θεωρεί ο ίδιος ως την καλύτερη. Εγώ πάντως αν εξαιρέσουμε το Annie Hall που για συναισθηματικούς λόγους λατρεύω δεν θα μπορούσα να διαλέξω. Μιλάμε για μια ταινία περίπου το χρόνο από ένα απίστευτα ιδιοφυή άνθρωπο...
Αν δεν κανω λαθος ο Woody θεωρει το Purple Rose of Cairo ως την καλυτερη του ταινια...δεν το χω δει ακομη για να εκφερω αποψη. Οσο για το Manhattan παιζεται στο ΑΘΗΝΑΙΑ VITEX και καιρου επιτρεποντος προλαβαινουμε να το (ΞΑΝΑ)δούμε μεχρι την Τετάρτη.
PS:παει πολυ να ρωτησω γιατι ξεχωριζεις το Annie Hall?
Γιατί ήταν η πρώτη ταινία του Woody που είδα. Γιατί είναι αρκετή για να κάνει μια βραδιά υπέροχη. Γιατί πάντα την βλέπω όταν δεν είμαι καλά ψυχολογικά αλλά και όταν είμαι απόλυτα ευτυχισμένη(έτσι για να προσθέσω άπληστα λίγη ακόμη ευτυχία.
Σωστό. Το εκπληκτικό Purple Rose of Cairo (1985), μια ευφάνταστη μα άκρως συγκινητική δήλωση αγάπης για το ίδιο το σινεμά. Η Mia Farrow εδώ πιο γλυκειά από ποτέ.
ναι το διαβασα και εγω σε ενα βιβλιο του με συνεντεύξεις πως στο Purple Rose of Cairo πέτυχε ακριβώς αυτο που ήθελε. αντίθετα λέει οτι μισεί το manhattan και οτι δεν μπορει να το ξαναδεί.
εμένα ειναι μεσα στις 20 αγαπημένες μου. και η αγαπημένη μου από γουντι.
και μου αρέσει πολύ ο τρόπος με τον οποίο αρχιζει. ιδιοφυές.
γαμώτο.
πρεπει να βάλω κωδικό για να εμφανιστει το σχολιο μου.
παντα το γραφω λάθος λες και ειμαι κανενα καθηστερημένο!
θα πατησω το εικονιδιο
Τρελαίνομαι για ανθρώπους που είναι πολύ έξυπνοι και το ξέρουν! Αυτό το βλέμμα "είμαι χιλιόμετρα μπροστά από εσάς και πρέπει να συμβιβαστείτε με αυτό" απλά το λατρεύω!
Αυτό με τον κωδικό με εκνευρίζει και μένα αλλά είμαστε όλες βαρεμένες σ' αυτό το blog και καμιά δεν αξιώνεται να το βγάλει!
ξερεις τι, δεν με εκνευριζει.
απλά συνέχεια το γράφω λάθος. αλήθεια.
αυτος είναι ευκολος.
Δημοσίευση σχολίου