Victims Aren't We All?

Υπάρχουν κάποιες ταινίες που τις ακολουθεί ένας μύθος. Κάποιες ταινίες που για λόγους που δεν αφορούν αποκλειστικά το περιεχόμενο τους αποκτούν κοινό, τις ακολουθεί ένα σούσουρο και μένουν στην ιστορία κυρίως γι΄αυτό. Ακριβώς τέτοια ταινία είναι και το Κοράκι!


Ένα ζευγάρι δολοφονείται από μία συμμορία τη νύχτα πριν το γάμο τους. Ένα χρόνο μετά εκείνος σηκώνεται από τον τάφο και ζητά εκδίκηση έχοντας στο πλευρό του το απόλυτα γοτθικό και θανατερό πουλί, ένα κοράκι.


Γκόθικ ατμόσφαιρα, ξύλο, πιστολίδι κι ένας πρωταγωνιστής αμείλικτος, κυνικός, τρυφερός. Ένας άντρας καταδικασμένος ακόμη και νεκρός να νιώθει τον πόνο της απώλειας να του κατασπαράζει την ψυχή, αποφασισμένος να εκδικηθεί. Μόνος αλλά σχεδόν ανίκητος πλέον θα γίνει ένα με το σκοτάδι της νύχτας και θα κυνηγήσει αμείλικτα όσους δολοφόνησαν την αγαπημένη του. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να μην λατρέψω σε αυτή την ταινία.


Σκοτεινή αλλά παράξενα αισιόδοξη και ντυμένη με υπέροχη μουσική. Σχεδόν παιδιάστικα ρομαντική δεν γίνεται να μην σε αγγίξει. Μεταφορά κόμικ που σύμφωνα με τους γνώστες θα μπορούσε να είναι καλύτερη.


Αυτό όμως που πραγματικά απογείωσε την ταινία ήταν ένα δραματικό γεγονός. Ο άδικος χαμός το Brandon Lee. Δολοφονία ή ατύχημα δεν έχει σημασία. Ο μύθος δεν άργησε να χτιστεί και διάφορες ιστορίες να ακολουθούν από τότε την ταινία.


ΥΓ: Ευτυχώς που ο Νίκολσον και ο Pennywise την έβγαλαν καθαρή γιατί αμφιβάλω αν άλλος ηθοποιός θα δεχόταν ποτέ να παίξει ήρωα με άσπρο make-up!