Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Στρέλλα


Τελικά ο ελληνικός κινηματογράφος έχει μέλλον! Τρία στα τρία είχα με τις ελληνικές ταινίες που είδα αυτούς τους μήνες... Σειρά είχε το Στρέλλα για το οποίο μόνο καλά άκουγα και δικαίως!


Μόλις αποφυλακίζεται ο Γιώργος γνωρίζει την τρανσέξουαλ Στρέλλα και την ερωτεύεται. Και από εκεί και πέρα η ιστορία απλά προχωράει χτίζοντας γερούς χαρακτήρες, τόσο καλά που στο τέλος κατανοείς όλες τις αντιδράσεις τους.


Η ταινία βασίζεται σε ένα πολύ καλό σενάριο και μία πολύ δυνατή και σταθερή αφήγηση. Δύσκολη ιστορία με εμφανείς καταβολές στην αρχαία τραγωδία σε σοκάρει, σε ταράζει αλλά στο τέλος σε αφήνει ήρεμο!


Παρουσιάζει έναν κόσμο μίζερο, πλευρές τις πόλης που συνήθως δεν "διαφημίζονται" και μια ζωή ξένη κι όμως τόσο κοντά μας. Κι εκεί κάνει τη διαφορά σπάζοντας την κατεστημένη μιζέρια και κλάψα του ελληνικού δραματικού, "ποιοτικού" κινηματογράφου, μας κλείνει το μάτι και μας γεμίζει αισιοδοξία.


Είναι η αγάπη τόσο δυνατή τελικά; Μήπως τα ταμπού είναι απλά μια δικαιολογία για να γίνουμε ακόμη πιο δυστυχισμένοι; Ή απλά στο τέλος όλα είναι στο μυαλό μας και αρκεί να αλλάξουμε οπτική γωνία;


Δύο χαρακτήρες δέσμιοι των επιλογών τους, που έχουν πονέσει οδυνηρά, τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί ταυτόχρονα... Η Στρέλλα κλέβει εύκολα την παράσταση και σαν χαρακτήρας και λόγω της ερμηνείας της Μίνας Ορφανού. Ανθρώπινη, ρεαλιστική, σε μαστιγώνει με τα λόγια αποκαλύπτοντας αλήθειες που δεν θέλεις να παραδεχτείς ή να πιστέψεις!


Πραγματικά μου άρεσε η ταινία, πέρασα υπέροχα και μακάρι να δούμε κι άλλες τόσο καλές στο μέλλον!

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Top-5 Ταινίες με φαγητά...

Μέρες που είναι το φαΐ, το ποτό και τα γλυκά έχουν την τιμητική τους! Και τα παραπάνω ο κινηματογράφος τα τιμάει δεόντως. Ξεχνιούνται τα Big Cahuna Burgers, οι ιδιοτροπίες της Sally(και φυσικά το "θα πάρω ότι πήρε"), το αυγό που τρώει ο De Νiro στο Angel Heart(ανατριχιαστικό), η σκηνή στην κουζίνα από τις εννιάμισι εβδομάδες; Ας δούμε όμως μερικές ταινίες που ασχολούνται αποκλειστικά με το φαγητό!

1. Chocolat: Το δεύτερο καλύτερο πράγμα που μπορείς να βρεις στην κουζίνα σου(μετά τον καφέ). Σε χίλιες δυο παραλλαγές, χρησιμοποιείται παντού και σε αυτή την ταινία βλέπεις το πως! Α και όσο πιο πικρή και μαύρη τόσο καλύτερη!



2. Willy Wonka and the Chocolate Factory: Ο Τσάρλι πρέπει να είναι το παιδάκι που έχω ζηλέψει περισσότερο στη ζωή μου!



Το ότι παίζει και στις δύο υπέργλυκες ταινίες ο Johnny Depp είναι τυχαίο!

3. Woman on Top: Σαν ταινία δεν λέει πολλά αλλά δίνει στο φαγητό την ερωτική διάσταση που του αξίζει!



4. Ratatouille: Ποιος λέει ότι ένας αρουραίος στην κουζίνα δεν μπορεί να είναι ευχάριστη έκπληξη;



5. Sideways: Γιατί φαγητό χωρίς καλό κρασί είναι μισό! Γιατί με το κρασί γνωρίζεις τον εαυτό σου και τους άλλους! Γιατί είναι το τρίτο καλύτερο πράγμα που μπορείς να βρεις στην κουζίνα σου(μετά τον καφέ και η σοκολάτα).

Η Νύχτα έπεσε στην Παραλιακή (39)

Και τι να κάνουν άραγε ο αδερφός της Άννας και η Μαριλένα;

-------------------------------------------------------------

Η Στελίνα είχε ειδοποιηθεί από την Αρσινόη να μην πλησιάζει το γραφείο της γιατί είχε κάτι υποψίες ότι οι Β6 είχαν στήσει κοριούς. Παράλληλα θα τους τροφοδοτούσαν με ψεύτικες πληροφορίες για να τους αποσυντονίσουν. Το ίδιο θα έκανε και ο Χελώνας. Παρόλα αυτά οι Β6 είχαν κάνει πολλά βήματα μπροστά. Είχαν καταφέρει να στρέψουν σχεδόν όλες τις άλλες συμμορίες εναντίον τους.
«Μπάμπη τι εννοείς δεν μπορείς να μας υποστηρίζεις πια;» φώναζε έξαλλη στο κινητό της από το σπίτι της.
«Λυπάμαι…» είπε με τη γλοιώδη του φωνή ο σιχαμένος ο Μπάμπης και της το έκλεισε.
Η Στελίνα φουρκισμένη πήρε το μαστίγιο της και πήγε να βγάλει το θυμό της στο κατοικίδιο της, το Ριουχέι που ικέτευε καιρό για ένα καλό μαστίγωμα. Έπρεπε να συσπειρώσει τη συμμορία της με αυτή του Χελώνα αν ήθελε να νικήσει αυτή τη μάχη.
Η Ζωή στο μεταξύ προσπαθούσε να ξεχάσει τις τύψεις που είχε από το κέρατο που φόραγε στον Νίνο κάνοντας θελήματα στους Β6. Συνεργάζονταν με ζήλο με άλλα μέλη της οργάνωσης και έρχονταν σε επαφή με άλλες συμμορίες. Μια από τις φορές που μόλις είχε τελειώσει την αποστολή της, έπιασε κουβέντα με τον τύπο που συνεργάζονταν εκείνη τη φορά.
«Δεν μπορώ να καταλάβω. Όταν ξεκίνησα να δουλεύω για τους Β6 είχαν το ιδεώδες της πάταξης του οργανωμένου εγκλήματος. Τώρα γιατί συνεργαζόμαστε με αυτούς που θέλαμε να καταστρέψουμε;» τον ρώτησε.
Εκείνος ανασήκωσε τους ώμους του. Ένα απλό τσιράκι ήταν, τι να ήξερε;
«Δεν έχω ιδέα! Είναι πολλά για τους Β6 που δεν ξέρω. Για παράδειγμα ξέρεις που είναι το κρησφύγετο τους; Άκουσα ότι είναι τεράστιο και βρίσκεται κάτω από τη γη.»
Η Ζωή παραξενεύτηκε. Οι Β6 είχαν αρχίσει να την τρομάζουν τελευταία αλλά πίστευε ακόμα στο σκοπό τους. Αλλά τα νέα για το κρησφύγετο την ανησύχησαν κάπως. Πού στο καλό βρίσκονταν και τι ήταν αν ήταν τόσο τεράστιο;
Η Αρσινόη από την πλευρά της είχε δεχθεί στενό μαρκάρισμα από τον Πη για να τον μπάσει στη συμμορία. Κάθονταν μόνη της και αναρωτιόταν, τρώγοντας παγωτό από ένα μπολ, τι να κάνει όταν ήρθε ο Τζιν.
«Τι έχεις;» ρώτησε καθώς κάθονταν δίπλα της.
Η Αρσινόη γύρισε απότομα και μόνο που δεν του έφερε το κουτάλι στη μούρη. Του το κούνησε μπροστά από το πρόσωπό του και είπε.
«Άσε! Έχω βρεθεί σε δίλημμα! Από τη μια είναι που δεν δεχόμαστε αγόρια από την άλλη μου φαίνεται καλός και δεν ξέρω τι να κάνω!»
«Ο ποιος; Τι;» ρώτησε ο Τζιν πιο παραξενεμένος.
«Ο Πης! Με γυροφέρνει συνεχώς!»
Ο Τζιν τα πήρε. Ο Πης τη γυρόφερνε;
«ΘΑ ΤΟΥ ΚΑΝΩ ΤΗ ΜΟΥΡΗ ΚΡΕΑΣ! ΚΙΜΑ! ΛΟΥΚΑΝΙΚΑ!» φώναξε.
Η Αρσινόη τον μπούκωσε με το παγωτό για να σκάσει.
«Τι λες καλέ; Το παρεξήγησες! Θέλει να μπει στη συμμορία και με έχει πρήξει. Αλλά μου φαίνεται ότι μπορώ να τον χρησιμοποιήσω για τη δουλειά που θέλω. Πήρα χαμπάρι πως έχει πάρε δώσε με αυτήν που υποψιάζομαι για κατάσκοπο των Β6…»
«Ε τότε γιατί δεν το εκμεταλλεύεσαι; Θέλω να ξεμπερδεύουμε με αυτή την ιστορία.» της απάντησε βγάζοντας το κουτάλι από το στόμα του.
«Και εγώ. Θα τον κάνω υποτακτικό μου ή κάτι τέτοιο. Αν μου αποδείξει ότι αξίζει θα τον μπάσω επίσημα στη συμμορία… Λέμε τώρα!» είπε η Αρσινόη γελώντας σατανικά.
Ο Τζιν ξάπλωσε πίσω στον καναπέ και άνοιξε την τηλεόραση να δουν την εκπομπή των Κογιασίγκε. Ξαφνικά η Αρσινόη θυμήθηκε ότι την έβλεπε παρέα με τον Κόκι αλλά της πέρασε γρήγορα της ξεδιάντροπης.
Η Άννα από την πλευρά της ήταν στο σπίτι της και σκέφτονταν τρόπους να κάνει το Θωμά άντρα. Ο Τζιν την είχε αφήσει ξεκρέμαστη από τότε που του κουβαλήθηκε η Αρσινόη στο σπίτι και είχε μείνει να κάνει σχέδια σαν την καλαμιά στον κάμπο.
«Για bunjee με πήγε, στο λούνα παρκ με πήγε, για αναρρίχηση με πήγε και τι κατάλαβε; Σκατά με κέτσαπ! Είναι βλάκας! Πρέπει να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου…» μονολογούσε.
Για να περάσει λίγο την ώρα της είπε να διαβάσει το νέο γράμμα του αδερφού της. Είδε πως το έστελνε από Λαπωνία.
«ΑΓΑΠΗΤΗ ΑΝΝΑ,
ΕΙΜΑΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΑΗ ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΙ Η ΘΡΥΛΟΥΡΑ ΕΣΚΙΣΕ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΞΩΤΙΚΩΝ ΤΟΥ. ΛΟΓΙΚΟ ΒΕΒΑΙΑ! ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ! ΗΠΙΑΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΚΑΙ ΒΓΑΛΑΜΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΑΡΑΝΔΟΥΣ! ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ! ΕΣΥ ΠΩΣ ΤΑ ΠΑΣ; ΒΛΕΠΩ ΒΓΑΖΕΙΣ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΙΩΣ ΔΕ ΘΑ ΜΟΥ ΕΣΤΕΛΝΕΣ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΣΙΒΗΡΙΑ. ΠΟΛΥ ΣΤΑ ΚΡΥΑ ΠΑΙΖΕΙ Η ΘΡΥΛΟΥΡΑ ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΕ ΧΑΛΑΕΙ. ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΑΝΤΩΣ Ο ΓΝΩΣΤΟΣ ΣΤΗ ΣΥΓΓΡΟΥ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ!
ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ,
Ο ΑΔΕΡΦΟΥΛΗΣ ΣΟΥ
ΥΓ ΝΑ ΨΟΦΗΣΟΥΝ ΤΑ ΒΑΖΕΛΙΑ!»
Η Άννα ένιωσε ανακουφισμένη διαβάζοντας τα τρυφερά λόγια του αδερφού της. Πάντα της έφτιαχνε το κέφι. Μερικές φορές ευχόταν να ήταν εκεί μαζί της. Να έβριζαν Βάζελους παρέα. Και επέστρεψε στις σκέψεις της.
Και η Μαριλένα όμως είχε κάτσει κάτω και σκεφτόταν τρόπους να νικήσει στον αγώνα ενάντια στο Γιόκο. Ήθελε επιμονή και υπομονή. Και καλή στρατηγική. Επίσης, ακόμα είχε έναν άσο στο μανίκι της.
Εκεί που το βασάνιζε χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο σωφέρ της.
«Ναι; Κυρία Μαριλένα!»
«Τι θες;» ρώτησε εκνευρισμένη εκείνη. Δεν της άρεσε να τη διακόπτουν όταν σκεφτόταν σοβαρά.
«Να… πήρα να σας ενημερώσω ότι η κόρη σας πάλι βγήκε ραντεβού με τον αχαΐρευτο. Τι να κάνω;»
Η Μαριλένα εκείνη τη στιγμή δε νοιάζονταν καν για το αν η Ευγενία χαζολογούσε με τον Τσίνεν. Είχε αφήσει τα πάντα στα χέρια του σωφέρ της ούτως ή άλλως.
«Να βάλεις σε εφαρμογή το σχέδιο Α και αν δεν πετύχει το Β.» είπε και το έκλεισε.
Και γύρισε στα σχέδια της. Τα σατανικά της σχέδια. Μουαχαχαχαχαααααα!

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Η Νύχτα έπεσε στην Παραλιακή (38)

Μετά τα Χριστούγεννα με νέο κεφάλαιο!

------------------------------------------------

Η Άννα είχε δώσει ευκαιρίες στο Θωμά να της αποδείξει ότι δεν φοβόταν. Την πήγε σε μια ταινία τρόμου και τσίριξε μόνο 3 φορές. Στα πιο κρίσιμα σημεία, όπως της είπε. Μετά επιχείρησε να κάνει bunjee jumping. Μαζί τους είχε τύχει να είναι και ο Μάρου από το κέντρο.
«Και συ για πήδημα;» τον ρώτησε.
«Ναι… Εσύ γιατί;»
«Ένα στοίχημα με τον Τάτσουγια.» είπε ο Μάρου δείχνοντας τον Τάτσουγια που τον χαιρετούσε από κάτω από την πλατφόρμα που στέκονταν. Δίπλα του η Άννα περίμενε να δει τι άλλη μαλακία θα έκανε που δεν είχε καμία σχέση με αυτό που ζητούσε από εκείνον.
Πρώτος πήγε ο Μάρου. Το ζόρισε από δω, το ζόρισε από κει και μετά από κανά μισάωρο αποφάσισε πως δεν θα πηδούσε.
«Είναι μεγάλο πήδημα! Έχω συνηθίσει τα μικρά!» φώναξε.
«Τι καημένες τις γκόμενες σου! Μικρά πηδήματα ε;» του απάντησε ο Τάτσουγιας από κάτω κάνοντας τα χέρια του χωνί.
«Άντε χάσου νεραϊδοπαρμένε!» του αντιγύρισε ο καλός μας ο Γλάστρας και κατέβηκε από την πλατφόρμα.
Μετά ήταν η σειρά του Θωμά. Κάθισε και το ζύγισε λίγη ώρα και μετά αποφάσισε να πηδήξει. Τι το θέλε όμως! Κάπως μπλέχτηκε το σχοινί και άρχισε να τσιρίζει σαν κοπέλα. Ο Τάτσουγιας και ο Μάρου έσκασαν στα γέλια. Η Άννα έκρυψε το πρόσωπο της στις παλάμες της.
«Θωμά μου… Όταν είπες να μου αποδείξεις ότι δεν είσαι χέστης, αυτό εννοούσες;» τον ρώτησε όταν με το καλό είχε κατέβει.
«Ε ναι; Τι άλλο; Οι άντρες δεν κωλώνουν σε τέτοια. Μην κοιτάς που μπλέχτηκε το σχοινί… Κανονικά αυτά τα παίζω στα δάχτυλα.»
Η Άννα ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί. Τελικά ο Θωμάς ήταν μάλλον μυς και καθόλου μυαλό. Έπιασε τον εαυτό της άθελα της να σκέφτεται το Τζιν.
Η Ζωή στο μεταξύ άρχισε να παρατηρεί μια αλλαγή στην ποιότητα της ζωής της με το Νίνο. Τα λεφτά που πήρε ο Νίνο ως προκαταβολή από την υπογραφή του συμβολαίου επενδύθηκαν σε όμορφα έπιπλα που έντυσαν τη γύμνια του φτωχικού σπιτικού τους. Τώρα η Ζωή έψηνε κουλουράκια για τον πασά της στο νέο τους φούρνο και τραγουδούσε.
«Πλάθω κουλουράκια για τον πασά μου, θα του τα ταΐσω γιατί είναι χαρά μου!» έλεγε και έκανε αυτοσχέδια χορευτικά καθώς ανακάτευε τη ζύμη.
Ο Νίνο την είδε να δουλεύει και πήγε κρυφά από πίσω της και την αγκάλιασε. Η Ζωή ξαφνιάστηκε και άρχισε να γελάει. Αυτό ήταν η ευτυχία που κυνηγούσε τόσο καιρό. Ξαφνικά θυμήθηκε όμως πως και ο Πης την είχε αγκαλιάσει έτσι και σκοτείνιασε.
«Ζωή το σκεφτόμουν, μιας και τώρα έχω υπογράψει συμβόλαιο και έχουμε πλεόν μια κάποια άνεση, δεν είναι ανάγκη να δουλεύεις δύο δουλειές. Δε σου λέω να σταματήσεις τη δουλειά στο κέντρο. Ούτε εγώ σκοπεύω να παραιτηθώ σύντομα, μέχρι να καταξιωθώ αρκετά. Αλλά να… μπορείς πλέον να σταματήσεις να εργάζεσαι ως καθαρίστρια στον Πη.»
Τη Ζωή την έλουσε κρύος ιδρώτας. Πολύ θα το ήθελε να ξεμπέρδευε μια και καλή με τον Πη αλλά έλα μου που δεν την άφηνε. Την είχε εκεί που ήθελε. Τι θα έλεγε στο Νίνο γι αυτό;
«Εμ ναι πασά μου αλλά ξέρεις… δεν είναι εύκολο. Έκανα ένα εεε συμβόλαιο και με δεσμεύει για 3 ακόμα μήνες. Δεν μπορώ να φύγω έτσι…»
Ο Νίνο κούνησε το κεφάλι του με κατανόηση. Η Ζωή το είχε σώσει για 3 μήνες ακόμη. Μετά θα έβλεπε τι θα έκανε.
Πάνω στην ώρα χτύπησε το κουδούνι ο Γιούγιας. Από τότε που το διαμέρισμα τους αναβαθμίστηκε από στάβλο σε σπίτι, όλο εκεί σύχναζε το κακόμοιρο. Τρώγαν μίσο μαζί με τη Ζωή και κατέστρωναν τα σχέδια τους με τους Β6. Ο Νίνο πήγε να ανοίξει. Τον χαιρέτησε και έφυγε για τη δισκογραφική.
«Α! Με ειδοποίησε ο Μορίτας να πάμε να αλλάξουμε τη μπαταρία στις συσκευές παρακολούθησης στο γραφείο. Λέει κάνουν καλά τη δουλειά τους!» είπε ο Γιούγιας καθώς δοκίμαζε ένα από τα φρεσκοψημένα κουλουράκια της Ζωής.
«Πολύ χαίρομαι! Άντε να τους καταστρέψουμε να έχω το κεφάλι μου ήσυχο!» είπε θριαμβευτικά η Ζωή για να προσθέσει χαμηλόφωνα: «Για να δω τι θα κάνω με τον Πη…»
«Τι είπες;»
«Τίποτα! Σου αρέσουν; Με πορτοκάλι τα έφτιαξα!»
Ο Τζιν από την πλευρά του ήταν περιχαρής γιατί η Αρσινόη του κουβαλήθηκε και του ανακοίνωσε πως ήθελε να μείνει στο σπίτι του μέχρι νεωτέρας.
«Δηλαδή θες να συζήσουμε;» είπε χαρωπά.
«Ναι… Τι; Ε! Όχι! Απλά με βολεύει το σπίτι σου γιατί είναι πιο κοντά στο κέντρο και τώρα με τους Β6 πρέπει να είμαι σε επιφυλακή και…» άρχισε να λέει η Αρσινόη κατακόκκινη.
«Κατάλαβα κατάλαβα! Αλλά έχω μόνο ένα κρεβάτι.»
«Λες και αυτό με εμπόδισε ποτέ βλάκα!» είπε η Αρσινόη και τον αγγάρεψε να της κουβαλήσει τις βαλίτσες μέχρι το δωμάτιο.
«Ουφ! Πολύ βαριές είναι! Τι έχεις μέσα;» τη ρώτησε αγκομαχώντας.
«Όπλα. Και ρούχα φυσικά. Τι ήθελες; Να σου κουβαληθώ γυμνή;»
«Δε θα με χάλαγε καθόοολου!» είπε ο Τζιν για να φάει μια ξεγυρισμένη στο κεφάλι.

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Καλά Χριστούγεννα :)


Να τα πούμε;











Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Οι καλύτερες σειρές της δεκαετίας...


Ας ψηφίσω κι εγώ λοιπόν:


10. Psych: Αυτή η σειρά δεν έχει τίποτα απολύτως που θα την έβαζε σε οποιαδήποτε λίστα με καλύτερες σειρές. Έχει μεν πολύ γέλιο και ωραίους χαρακτήρες αλλά περνάει ψιλοαδιάφορα. Σε αυτή τη λίστα όμως ταιριάζει απόλυτα. Γιατί αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα για την pop culture των 00's. Ή μάλλον για όσους ενηλικιωθήκαμε σε αυτή τη δεκαετία!


9. Californication: Τόση καφρίλα, τόση καμουφλαρισμένη σάτιρα για το σύγχρονο lifestyle, τόσο εξωφρενικές καταστάσεις! Επίσης με αυτή τη σειρά ο Duchovny έβγαλε τον nerd,λάτρη της συνωμοσιολογίας Μόλντερ για πάντα από πάνω του και ντύθηκε τον cool, κατεστραμμένο και πάντα ετοιμόλογο Hank Moody!

8. Boston Legal: Η κοινωνία των 00's αποτυπωμένη σε μια σειρά. Όλα τα θέματα που μας προβλημάτισαν, όλα τα μεγάλα γεγονότα είναι εκεί και αντιμετωπίζονται με μια κριτική, σαρκαστική ματιά. Και φυσικά δύο από τους πιο έξυπνους και με φοβερό χιούμορ χαρακτήρες. Ο Alan Shore και ο Denny Crain!


7. How I Met Your Mother: Από την εποχή των Friends είχα να γελάσω τόσο πολύ. Ο Barney είναι ιδέα! Βλέπεται ξανά και ξανά ακόμη και την ίδια μέρα!

6. Bones: Έχει γέλιο! Κρατάει πάντα το ενδιαφέρον, φοβερούς χαρακτήρες και παίζει και ειδύλλιο! Α και ο Seeley Booth που κάνει την τηλεόραση ομορφότερη(και πολύ πιο sexy).


5. CSI: Γιατί έχω μανία με τις forensics σειρές! Γιατί κρατάει μια δεκαετία και ακόμη και με το μισό καστ να λείπει μπορεί να κρατάει το ενδιαφέρον με τις γαμάτες υποθέσεις. Γιατί ο δολοφόνος με τις μινιατούρες ήταν από τις ωραιότερες και πιο εντυπωσιακές υποθέσεις με serial killer που υπάρχουν. Γιατί έχει σκηνοθετήσει το καλύτερο επεισόδιο τις σειράς ο Tarantino.


4. The Shield: Ακόμη δεν την έχω τελειώσει και ίσως ανέβαινε ακόμη ψηλότερα. Τρομερές ερμηνείες, δράμα χαρακτήρων με όλη τη σημασία και ένας πρωταγωνιστικός χαρακτήρας τρομακτικά καλά δουλεμένος. Τόσο ρεαλιστική που πονάει, σε σημαδεύει βαθιά και δεν μπορείς παρά να τη λατρέψεις!

3. Battlestar Galactica: Δραματική σειρά που περιλαμβάνει μάχες στο διάστημα. How cool is that? Το πιο άρτιο cast ever. Η πιο υπέροχη μουσική(η διασκευή του All Along the Watchtower με ανατριχιάζει ακόμη). Οι πιο συγκινητικές στιγμές! Ένα υπέροχο ταξίδι!
2. Six Feet Under: Σε επηρεάζει όσο λίγες(μη πω και όσο καμία). Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς τη ζωή, να σκέφτεσαι διαφορετικά. Και στο τέλος σε κάνει καλύτερο άνθρωπο! Ένα από τα πιο ωραία φινάλε. Αυτή η σειρά είναι εμπειρία και ο ψυχολογικός αντίκτυπος που έχει δεν συγκρίνεται με τίποτα!


1. Dexter: Είναι από τις πιο καλοφτιαγμένες σειρές. Ο πρωταγωνιστής από τους καλύτερους ηθοποιούς της τηλεόρασης. Έχει χιούμορ. Καλλιτεχνικά υπέροχες σκηνές. Τους φοβερούς μονολόγους του Dexter. Κι επιτέλους ένας serial killer φιλικός προς τον θεατή ;)

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Η Νύχτα έπεσε στην Παραλιακή (37)

Νέο κεφάλαιο! Τα πράγματα αρχίζουν και γίνονται σοβαρά! (Λέμε τώρα...)

--------------------------------------------------------

Οι δουλειές της Στελίνας μετά τη συνεργασία της με τους Μπάφους είχαν πάρει τα πάνω τους. Ο Χελώνας, μη θέλοντας να μείνει πίσω, άρχισε να κάνει κινήσεις για να προσεγγίσει μια άλλη σχετικά μικρή συμμορία: αυτή των Τσιρακίων. Γι κάποιο λόγο όμως του διέφευγαν. Λες και κάποιος τους είχε ήδη πάρει με το μέρος του.
Και αυτός ο κάποιος ήταν φυσικά οι Β6. Χρησιμοποιώντας τις συσκευές που είχε εγκαταστήσει ο Μασάκης στο γραφείο του Χελώνα, ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά. Από την άλλη δούλευαν εντατικά για να καταστρέψουν και τις δουλειές της Στελίνας.
Η Στελίνα δεν είχε χρόνο για να μπορέσει να υποπτευθεί ότι πληροφορίες για τις δουλειές της έβγαιναν προς τα έξω. Έτρεχε συνεχώς πότε με τους Μπάφους, πότε με το Μπάμπη και ταυτόχρονα έχτιζε το κοινωνικό της ίματζ πηγαίνοντας σε διάφορες εκδηλώσεις.
Η Αρσινόη από την άλλη, ναι μεν είχε τα δικά της, αλλά υποπτεύονταν ότι κάπου στο κέντρο είχαν έναν πληροφοριοδότη. Ή κάτι τέτοιο… Το οποίο εκμυστηρεύτηκε στον Κόκι, μαζί με τα δικά της.
«Παρατήρησες μήπως ότι η συμμορία σου τα έχει σκούρα τελευταία;» τον ρώτησε καθώς έκαναν σκοποβολή στο ιδιόκτητο δωμάτιο σκοποβολής του Κόκι.
«Ναι… Και η δικιά σου το ίδιο;» τη ρώτησε με τη σειρά του πετυχαίνοντας ένα στόχο, που έμοιαζε με μαφιόζο, στο κεφάλι.
«Πολύ φοβάμαι πως οι Β6 έχουν κάνει επανεμφάνιση…» είπε η Αρσινόη που πέτυχε ένα στόχο μπεκάτσα που πέρναγε με ταχύτητα. Εκείνος έπεσε κάνοντας έναν κακαριστό ήχο.
«Αν ξέρουν τα πιο μυστικά μας σχέδια αυτό σημαίνει ότι μας παρακολουθούν.»
«Νομίζω πήρε το μάτι μου στο γραφείο του αφεντικού κάτι που έμοιαζε με συσκευή παρακολούθησης. Δεν το έλεγξα για να μην προδοθώ.»
«Καλά έκανες. Και στο δικό μας γραφείο μια από τα ίδια. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να καταλάβουν ότι τους πήραμε χαμπάρι.» είπε σοβαρά ο Κόκι ρίχνοντας σε ένα μαφιόζο πίσω από μια γιαγιά η οποία άρχισε να λέει «Είσαι αστέρι!».
«Και τι να κάνουμε;» ρώτησε η Αρσινόη ξαναγεμίζοντας το όπλο της και στοχεύοντας ένα τρομοκράτη πίσω από μια έγκυο.
«Προς το παρόν μπορούμε να πούμε στα αφεντικά να αποφεύγουν το γραφείο και να δίνουν ψεύτικες πληροφορίες όσο είναι εκεί. Θα τους μπερδέψουμε μέχρι να βρούμε την άκρη.»
«Εξαιρετικά… Πάει κι αυτό… Εμ πρέπει να σου πω και κάτι άλλο…»
Την ίδια ώρα που η Αρσινόη μιλούσε με τον Κόκι, η Μαριλένα είχε καλέσει το Γιόκο στο γραφείο της. Εκείνος πήγε χαρούμενος γιατί την περίμενε να παραδεχτεί την ήττα της. Ο Πης ήταν επίσημα δικός του.
«Κάθισε…» του είπε σοβαρά.
«Δεν έχει βάλει καρφιά στην καρέκλα μου έτσι;» είπε αστειευόμενος ο Γιόκο.
«Το σκέφτηκα αλλά κρίμα είναι τόσο ακριβή καρέκλα…» του απάντησε η Μαριλένα με σαρκασμό.
«Θα παραδεχθείς λοιπόν την ήττα σου; Σχετικά με τον Πη…»
«Φυσικά. Παίζω αξιοπρεπώς. Αλλά αν και έχασα τη μάχη, δεν σκοπεύω να χάσω τον πόλεμο!»
Ο Γιόκο κοίταξε τη Μαριλένα. Περίμενε να είναι πιο έξαλλη αλλά φαίνονταν ότι είχε αρχίσει να το αποδέχεται. Ξαφνικά θυμήθηκε τις εποχές που σπούδαζαν μαζί. Τότε που δεν ήταν εχθροί. Αυτή η υπερηφάνεια της ήταν που τον είχε γοητεύσει.
«Τι εννοείς;»
«Από εδώ και μπρος η μάχη μας μεταφέρεται στις πίστες και τα τσαρτς αγαπητέ! Σε 1 χρόνο από τώρα θα παρουσιάσουμε τα αποτελέσματα μας. Ο χαμένος θα αναγκαστεί να κάνει ό,τι του πει ο νικητής!» είπε η Μαριλένα σκύβοντας μπροστά στο γραφείο.
«Οτιδήποτε;» ρώτησε ο Γιόκο γέρνοντας και αυτός μπροστά.
«Οτιδήποτε. Ακόμα και να κλείσουμε τις εταιρείες!»
Η Μαριλένα ήταν διατεθειμένη να το παίξει μέχρι τέλους. Ήταν σίγουρη πως μπορούσε να νικήσει το Γιόκο. Και τότε θα τον είχε εκεί που ήθελε. Θα…
«Και… ναι… σε γενικές γραμμές έτσι έχουν τα πράγματα.» είπε η Αρσινόη.
Ο Κόκι κάθισε σιωπηλός. Η Αρσινόη μόλις είχε τελειώσει να του λέει τι είχε πάθει με το Τζιν τον τελευταίο καιρό. Και όπως το είχε υποπτευθεί, ακόμα είχε συναισθήματα για το συνεργάτη του Χελώνα.
«Και κοντεύω να τρελαθώ. Δεν μπορώ να με καταλάβω. Όντας επαγγελματίας δεν θα έπρεπε ποτέ να..»
«Αυτά τα πράγματα δεν έχουν λογική όσο και αν μισώ να το παραδεχθώ. Και τι σκοπεύεις να κάνεις;»
«Ο μόνος τρόπος να σιγουρευτώ και να μην καταλήξω στο τρελάδικο είναι να γυρίσω στο Τζιν. Προσωρινά. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να βλεπόμαστε πέραν του επαγγελματικού. Για λίγο… Δώσε μου λίγο χρόνο! Είμαι σίγουρη πως θα το ξεκαθαρίσω!»
Ο Κόκι έτριψε το πηγούνι του σκεπτικός. Όσο και αν δεν του άρεσε η ιδέα έπρεπε να παραδεχθεί ότι ήταν μάλλον η μόνη λύση. Το καλό ήταν ότι ο ψυχρός χαρακτήρας που είχε καλλιεργήσει στα τόσα χρόνια της δουλειάς του δεν θα του επέτρεπε ζήλιες. Μπορούσε να το αντιμετωπίσει.
«Εντάξει. Παίρνω το λόγο σου ότι είναι προσωρινό. Αλλά αν παρόλα αυτά δεν επιστρέψεις…»
«Μπορούμε πάντα να λύσουμε τις διαφορές μας μονομαχώντας αγάπη μου!» είπε η Αρσινόη και με το όπλο της πέτυχε στα 3 μέτρα μια μύγα που την ενοχλούσε.
Στο μεταξύ, σε μια μικρή αποθήκη κάπου κοντά στο λιμάνι ο Μπάμπης ο Σουγιάς δέχονταν μια επίσκεψη. Από έναν ασημοφορεμένο τυπά. Με λαμπιόνια.

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Avatar


Avatar: Πολυσυζητημένη και πολυαναμενόμενη ταινία. Η ιστορία είναι η εξής απλή: Θυμάσαι την Ποκαχόντας; Ωραία αυτή είναι η ιστορία που όμως τώρα διαδραματίζεται στον πλανήτη Πανδώρα με τις εκεί φυλές να λατρεύουν το φυσικό τους περιβάλλον και να είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι μαζί του και τους κάφρους γήινους να σκάνε μύτη για να καταστρέψουν τον φυσικό πλούτο. Ο Τζον Σμιθ είναι ανάπηρος αλλά το Avatar του όχι, οπότε τρέχει στα δάση του νέου αυτού πλανήτη και ερωτεύεται την όμορφη κόρη του αρχηγού της φυλής...


Το παραπάνω είναι η δικαιολογία που ήθελαν για να οπτικοποιήσουν τον πλανήτη Πανδώρα και να κάνουν να παραμιλάμε! Μία ταινία με σενάριο που γράφτηκε σε πέντε λεπτά μπορεί να είναι πολύ καλή. Όταν όλα τα υπόλοιπα είναι τέτοιο Λούνα Παρκ για τις αισθήσεις! Σχεδόν μπορείς να αγγίξεις τα φυτά, όλα μπροστά σου είναι τόσο αληθινά που νομίζεις ότι ονειρεύεσαι. Απίθανα χρώματα σε κάνουν να βγάζεις φωνούλες έκπληξης σε τακτά χρονικά διαστήματα.


Ζώα, φυτά, πλάσματα ανύπαρκτα κι όμως τόσο ρεαλιστικά. Με κινήσεις τόσο ζωντανές μου νιώθεις την ανάσα τους... Συγχαρητήρια κύριε Κάμερον, κάνατε το επόμενο βήμα στον κινηματογράφο! Πραγματικά δεν έχω ξαναζήσει τέτοια εμπειρία σε αίθουσα. Ανακάλυψα ξαφνικά έναν νέο κόσμο, αυτό της Πανδώρας και έχασα τη φωνή μου(σχεδόν γιατί κάθε λίγο έκανα "αααα", "ωωωω","κοίτα, κοίτα, κοίτα"). Τι κι αν κάθε σκηνή ήταν προβλέψιμη; Ήταν τόσο καινούρια και σε τράβαγε όχι το τι γινόταν(μεταξύ μας, ψιλοχεσμένους τους είχα όλους τους χαρακτήρες) αλλά το που γινόταν!


Τι χρώματα απίστευτα ήταν αυτά. Εδώ λίγο με τσάντισε το 3D γιατί τα γυαλιά ήταν σκούρα και λίγο έχανες. Το τεχνικό team έκανε απίστευτη δουλειά και τους αξίζουν όλα τα Όσκαρ του κόσμου. Και διάφορα άλλα βραβεία, επιστημονικά! Έχουν προχωρήσει τόσο μπροστά που ειλικρινά το επόμενο βήμα δεν ξέρω ποιο θα είναι. Βέβαια σαν ιδέα με ψιλοχαλάει για το που πάει ο κινηματογράφος σαν τέχνη αλλά σίγουρα ήταν αναγκαίο. Να ξέρουμε τι δυνατότητες έχουμε, ρε παιδί μου! Ποτέ δεν συμπαθούσα τα CGI αλλά φίλε αυτό το θέαμα είναι απερίγραπτο. Χαίρομαι που το βίωσα κι ας μη θέλω να γίνει συνήθεια.


Ευχάριστη έκπληξη η Σιγκούρνει σε ρόλο κλείσιμο ματιού σε προηγούμενους ρόλους της και ο Joel Moore από το Bones. Να γιατί εκείνο το αφιερωμένο στο Avatar επεισόδιο! Τρέχτε να το δείτε και προτιμήστε το 3D, δίνει άλλη αίσθηση!

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Zift


Ένα βουλγαρικό διαμαντάκι κρυμμένο στην άσφαλτο είναι αυτή η ταινία. Κάπως βρωμισμένο, κάπως θολό αλλά στο τέλος διαμάντι!


Σύγχρονο νουάρ, σε έντονους ρυθμούς, σχετικά έξυπνο σενάριο, στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, μικρές δόσεις καλού χιούμορ... Ναι αυτή η ταινία κάνει εντύπωση.


Ο Moth αποφυλακίζεται και εκείνη τη στιγμή διαλέγει το παρελθόν για να τον κυνηγήσει! Και ακολουθεί η κλασσική συνταγή: Μπρος πίσω στο χρόνο μέχρι να μάθουμε την ιστορία και να μπουν όλα σε μια σειρά. Όχι δεν είναι κάτι πρωτότυπο, είναι όμως καλό.


Μπορεί το σενάριο να μην είναι το πιο ενδιαφέρον, μπορεί τα αστεία να μην είναι πάντα πετυχημένα αλλά η σκηνοθεσία αντισταθμίζει τα πάντα. Θυμίζει τρομερά Guy Ritchie, βιντεοκλιπίστικα πλάνα, γρήγοροι ρυθμοί, γαμάτη μουσική και όλο αυτό σε καλογυαλισμένο ασπρόμαυρο! Hell Yes...


Φασαριόζικο και τσαμπουκαλεμένο, το φιλμ κλέβει τις εντυπώσεις. Ίσως λίγο πιο επιδεικτικά απ΄ότι θα ήθελα, καθώς ο σκηνοθέτης είναι μεν καλός αλλά όχι όσο νομίζει!


Όπως και να έχει είναι μια καλή ταινία. Ταινία που θα δω πολλές φορές αφού δεν σε κάνει να βαριέσαι ούτε στιγμή! Επίσης συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου έχει λείψει ο Guy Richie... Αργεί ο Σέρλοκ?

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Η Νύχτα έπεσε στην Παραλιακή (36)

Wee! Το θυμήθηκα! Και να σκεφτείτε κοντεύω να τελειώσω και το sequel! O_o

-------------------------------------------------

Η Άννα παρατηρούσε το Θωμά για να δει πως αντιδρούσε αφού έμαθε ότι κάτι παίζονταν μεταξύ εκείνης και του Τζιν. Πράγματι ήταν κάπως αναστατωμένος. Αλλά δεν τολμούσε να κάνει ή έστω να πει κάτι. Το έτρεμε το αφεντικό. Ο Τζιν τότε της είπε πως ήταν καιρός να βάλουν μπρος τα μεγάλα μέσα.
«Τι εννοείς λέγοντας μεγάλα μέσα;» τον ρώτησε η Άννα στο καθιερωμένο τους στέκι (το δωμάτιο με τα πανέρια).
«Εννοώ ότι κατάλαβες. Δεν αρκούν τα χαδάκια πλέον. Θα το πάμε με γλωσσόφιλα.»
Η Άννα έχασε τα μαλλιά της στο άκουσμα της λέξης. Τη βοηθούσε ο Τζιν ή την εκμεταλλεύονταν;
«ΟΧΙ! ΑΥΤΟ ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΩ!»
«Έλα τώρα Αννούλα! Αφού έστειλες εκείνο το μήνυμα μπορείς να τα κάνεις όλα!»
«Αυτό ήταν άλλο… Και μιας και το έφερε η κουβέντα είχε αποτέλεσμα; Γιατί αν πήγε τσάμπα είμαι ικανή να σε σκοτώσω για το ρεζιλίκι!»
Ο Τζιν γέλασε και έκανε μια θριαμβευτική χειρονομία. «Αν έπιασε λεει! Χάρη στο ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σου έκανα το καλύτερο ντους της ζωής μου!»
«Ουφ! Τελικά ζηλεύει ε;»
«Προφανώς. Αλλά δεν νομίζω να το παραδεχτεί έτσι εύκολα. Θέλει λίγο ακόμα τσίγκλισμα. Όπως και ο δικός σου. Για πάμε μια…» είπε ο Τζιν και άρπαξε την Άννα από το χέρι και την έσυρε μέχρι το μέρος που βρίσκονταν ο Θωμάς.
Μόλις εκείνος τους είδε, τον έλουσε κρύος ιδρώτας. Ο Τζιν την έπιασε από τη μέση και η Άννα, όντας εντελώς χαμένη, δεν μπόρεσε να αντισταθεί. Έσκυψε και τη φίλησε με βία και πάθος και ο Θωμάς βγήκε από τα ρούχα του. Έσφιξε τις γροθιές του και άρχισε να τρέμει. Ο Τζιν άφησε την Άννα και τον κοίταξε σοβαρά.
«Αν στ’ αλήθεια τη θες γιατί δεν κάνεις κάτι να την πάρεις; Τόσο πολύ με φοβάσαι; Μην ανησυχείς δεν θα σου πειράξω τη δουλειά. Αν είσαι άντρας πάλεψε για χάρη της!»
Με αυτά τα λόγια ο Τζιν άφησε την Άννα και το Θωμά μόνους. Η Άννα τον κοίταξε να φεύγει και ένιωσε την καρδιά της να χτυπά περιέργως πιο δυνατά. Αυτά τα λόγια δεν τα περίμενε από το Τζιν. Ξαφνικά της φάνηκε πολύ αντρουά. Γύρισε προς το Θωμά.
«Τι συμβαίνει;» τον ρώτησε.
Ο Θωμάς την πλησίασε. Έμοιαζε θυμωμένος. Σήκωσε το χέρι του και η Άννα έκλεισε τα μάτια περιμένοντας το χαστούκι. Αλλά αντί αυτού, την αγκάλιασε. Άνοιξε τα μάτια της και τον άκουσε να της ψιθυρίζει.
«Συγνώμη. Είμαι δειλός. Ο Τζιν έχει δίκιο. Θα παλέψω…»
Στο άκουσμα αυτών των λέξεων, η Άννα ένιωσε τεράστια χαρά. Και ευγνωμοσύνη για το Τζιν. Χωρίς τη βοήθεια του θα ήταν ακόμα μες την αβεβαιότητα.
Ο Νίνο στο μεταξύ, εκείνες τις μέρες, πηγαινοέρχονταν στην Oppai Records και ετοίμαζε το ντεμπούτο του με το Γιόκο. Τα συμβόλαια είχαν υπογραφεί οπότε τώρα δούλευε τα τραγούδια του. Μαζί του ήταν και ο Σουμπαρού με τη μπάντα του που και αυτοί ετοίμαζαν το ντεμπούτο τους. Συζητούσαν περί ανέμων και υδάτων και κάπως το έφερε η κουβέντα στις σχέσεις.
«Εγώ είμαι αρκετά χρόνια αρραβωνιασμένος με μια χρυσή κοπέλα. Τη λένε Ζωή.» έλεγε ο Νίνο.
«Αλήθεια; Εγώ είμαι μπακούρι αυτό τον καιρό. Για πες μου για τη Ζωή.» του απάνταγε ο Σουμπαρού.
«Είναι πολύ καλή. Σκίζεται και δουλεύει 2 δουλειές για να μπορέσω να κυνηγήσω το όνειρο μου. Μου μαγειρεύει, μου πλένει, μου καθαρίζει. Είναι χρυσάφι.»
«Ακούγεται υπέροχος άνθρωπος. Σας εύχομαι τα καλύτερα.»
Εκείνη τη στιγμή, τη Ζωή στο κέντρο την έπιασε λόξυγκας. Ο Γιούγιας της έδωσε να πιει νερό.
«Κάποιος σε μελετάει.» της είπε χαρωπά.
Η Ζωή που αφού είδε τον Πη δεν είχε τόσα κέφια ήπιε το νερό μονορούφι και έκανε μια γκριμάτσα. «Ελπίζω για καλό…» είπε.
Το ίδιο βράδυ η Αρσινόη ένιωσε μια αδιαθεσία και έφυγε από το κέντρο αφήνοντας τη Μάκι υπεύθυνη. Καθώς έφευγε είπε να περάσει λίγο από το ΙΒ. Να δει την κατάσταση εκεί πέρα. Ο Θωμάς στην πόρτα την άφησε να περάσει αναγνωρίζοντας την εκτελέστρια των Bondage Queens. Στην πίστα τραγούδαγε ο Ρίος Νισικίντος. Ήταν ακόμα νωρίς.
Ο Κόκι δεν ήταν εκεί. Σπάνια έμενε να παρακολουθήσει το πρόγραμμα. Κάθισε λίγο σε μια άκρη και έκοβε κόσμο. Τότε ήταν που την είδε ο Τζιν. Σκέφτηκε ότι ήταν ευκαιρία. Εκείνη δεν τον είχε δει ακόμα. Έπιασε την Άννα που περνούσε με ένα πανέρι από δίπλα του και πήγαν και στάθηκαν σε ένα σημείο που θα φαίνονταν.
Η Αρσινόη ήταν έτοιμη να την κάνει όταν το μάτι της έπιασε το Τζιν και την Άννα μαζί. Άσπρισε αμέσως. Ο Τζιν χάιδευε τρυφερά το μάγουλο της Άννας, η οποία στέκονταν ντροπαλά δίπλα του. Αν ήταν επιπόλαιο θα τη χούφτωνε απλά, δεν θα έκανε ζουζουνιές. Πισωπάτησε και βγήκε σφαίρα από το κέντρο.
Άρχισε να τρέχει προς το αυτοκίνητο της. Μόλις κάθισε στην καρέκλα του οδηγού κοιτάχτηκε στο καθρεφτάκι. Τα μάτια της ήταν γεμάτα δάκρυα. Έβαλε μπρος και έφυγε μέσα στη νύχτα.

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Top-5 Best Dexter Moments...


Είχα ετοιμάσει κάτι για το Zift αλλά φίλε αυτό το γαμωφινάλε του τέταρτου season του Dexter δεν μου αφήνει περιθώρια. Το ποστ θα είναι τηλεοπτικό! Γιατί υπάρχουν στιγμές που η τηλεόραση αγγίζει κινηματογραφικά επίπεδα, σε κάνει να μένεις μαλάκας, να κλαις, να γελάς και να λες ότι είναι και αυτή μια σεβαστή τέχνη! Την ανάλυσή μου για το επεισόδιο την έκανα και στο blog του Jack όπου έχει πει κι αυτός την άποψή του και θα ήταν βλακεία να επαναληφθούμε αμφότεροι. Εγώ απλά θα αναφερθώ στις πέντε μέχρι τώρα αγαπημένες μου στιγμές από αυτήν την τέλεια σειρά!


Φαντάζομαι δεν χρειάζεται να προειδοποιήσω για σπόιλερ. Σαφώς και υπάρχουν!

5. Η τελική σκηνή του πρώτου season με τον Dexter να αποθεώνεται στο μυαλό του για το καλό που προσέφερε στην κοινωνία. Ειρωνικό, χιουμοριστικό, Ντεξτερικό!



4. Η εξομολόγηση του Dexter στον Doakes. Δεν τους χωρίζει το πλέγμα του εξομολογητηρίου αλλά αυτό του κλουβιού του Doakes. Ο Dexter ανοίγεται στον κρατούμενό του και είναι η πρώτη φορά που σκέφτεται να παραδοθεί...



Βέβαια κάθε σκηνή με τον Doakes ήταν τέλεια, ειδικά η κουτουλιά!

3. Δολοφονία Μιγκέλ: Όχι τόσο για τον φόνο, δεν έκανε και τίποτα σούπερ πρωτότυπο άλλωστε, αλλά για το διάλογο μεταξύ τους. Αναμέτρηση δολοφόνων με τον Dexter να βγαίνει νικητής.



Miguel: I'm like you.
Dexter: No. No, no, no, no. I know I'm a monster.

2. Η πρώτη φορά που βλέπουμε πιο συναισθηματικό τον Dexter. Δολοφονεί τον αδερφό του και την ίδια στιγμή πρωτοσυνειδητοποιεί κάποια πράγματα για τον ίδιο του τον εαυτό...



1. MEGA-HUGE-FUCKING GIANT SPOILER:Φινάλε 4ης σαιζόν!!!!


Εδώ η αναμέτρηση των δολοφόνων έχει ήδη γίνει. Ο Dexter νόμιζε ότι πάλι βγήκε νικητής. Αμ δε! Ο Arthur δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Ή μάλλον την είχε πει, ο Dexter δεν την είχε προσέξει! Η Ρίτα νεκρή στη μπανιέρα, ο μικρός Χάρισον μέσα στο αίμα της μαμάς του σαν άλλος μικρός Dexter Morgan κι ο Dexter μόνος, αβοήθητος, πραγματικά χαμένος για πρώτη φορά...



Το βίντεο ήταν το μόνο που βρήκα και έχει προστεθεί μουσική χάνοντας αρκετά σε σχέση με την αυθεντική σκηνή, αν κι έχουν κάνει καλή δουλειά!

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Un Prophete


Άλλη μία ταινία που περίμενα από τις Κάννες(οι οποίες είχαν εξαιρετικές συμμετοχές μπορώ να πω). Ο Προφήτης είναι μια ρεαλιστική, ζωντανή ταινία. Θυμίζει κάτι από παλιά...


Ο Malik El Djebena φυλακίζεται. Δεν ξέρει να γράφει ή να διαβάζει και είναι μόνο 18 χρονών. Η φυλακή είναι σκληρό περιβάλλον και για να επιβιώσει θα πρέπει να μπει στα κόλπα. Είναι όμως έξυπνος κι έτσι σιγά σιγά θα αποκτήσει σεβασμό και εξουσία.


Ο στόχος της στέρησης της ελευθερίας ως τιμωρία υποτίθεται είναι η αναμόρφωση του εγκληματία. Όμως εδώ βλέπουμε την αληθινή πλευρά των σωφρονιστικών συστημάτων. Αναμόρφωση υπάρχει, αλλά όχι αυτή που υποτίθεται ότι θα έπρεπε. Αποκτά πλήρη εγκληματική εκπαίδευση ώστε όταν βγει από τη φυλακή να είναι εφάμιλλος ενός Tony Montana.


Θα μάθει να σκοτώνει όπως θα μάθει να διαβάζει, να στήνει κόλπα όπως να γράφει απλές προτάσεις. Και στο τέλος θα είναι ένας καινούριος άνθρωπος, διαφορετικός... Θέλει να επιβιώσει κι έτσι θα μάθει να μεταλλάσσεται, να εξελίσσεται ανάλογα με τις συνθήκες. Θα ανακαλύψει πότε πρέπει να δρα και πότε να ακούει και να μένει ήρεμος!


Πολύ καλή σκηνοθεσία, ακόμη καλύτερες μουσικές επιλογές και εξαιρετική ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή. Τα κάδρα του Audiard κάνουν τα κελιά πιο ασφυκτικά απ΄ότι είναι(αν και μεταξύ μας ψιλοάνετα μου φάνηκαν), οι χαρακτήρες αναπτύσσονται πολύ ωραία και όλα στο τέλος είναι κατανοητά.


Σκληρή ταινία, βίαιη που όμως παλεύεται σχετικά εύκολα. Σε συνεπαίρνει από την πρώτη στιγμή. Αρκετά συμβολική και με μεταφυσικό στοιχείο ανά σημεία που όμως ούτε ξενίζει, ούτε ενοχλεί. Ίσως μπορούσε να έχει λίγο μικρότερη διάρκεια αν και προσωπικά δεν με κούρασε ούτε στιγμή.

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

Tarantino's CM for Softbank

Ορίστε βγήκε και στην τηλεόραση! Η ανιψιά Aya και ο θείος Tara! Annie_Hall από δω και πέρα θα τον λέω Tara-chan! Επίσης η ξανθιά κάνει τη γυναίκα του αν θες να ξέρεις! Αχαχα!

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Top-5 Hookups I’d Like To See On TV...


Με αφορμή αυτό ας κάνω το δικό μου Top-5:


1. Booth - Bones(Bones): Το πιο κλασσικό και αναμενόμενο. Το περιμένουμε από το πρώτο επεισόδιο και αρκούμαστε στα ξεροκόμματα που μας πετάνε. Όμως όσο και να θέλω να τους δω μαζί θα ήθελα πολύ να μη γίνει παρά στο τέλος γιατί πιστεύω ότι θα έχανε η σειρά καθώς δεν μπορεί να γίνει καλύτερη!

2. Shawn Spencer - Juliet O'Hara(Psych): Άλλο κλασσικό κι αναμενόμενο ζευγάρι. Αυτό το θέλω όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ταιριάζουν απίστευτα και θα είναι μακράν το πιο γλυκό και αστείο ζευγάρι!

3. Dr. Cal Lightman - Ria Torres(Lie To Me): Όσο και το κλασσικό θα είναι να δούμε τον χαρακτήρα του Roth με την Gillian Foster, εγώ τον θέλω με την Torres. Μπορεί να υπάρχει μεγάλη διαφορά ηλικίας αλλά προσωπικά θα μου άρεσαν πολύ μαζί!

4. Olivia Dunham - Peter Bishop(Fringe): Μόνο για το γέλιο που θα κάνουμε με τον Γουόλτερ.

5. Dr. Jack Hodgins - Angela Montenegro(Bones): Όσο τα είχαν ήταν υπέροχο! Άντε να τα ξαναφτιάξουν...

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Chinatown

Από τις ταινίες του Πολάνσκι που μου αρέσουν λιγότερο. Φυσικά όμως και αυτή τη λατρεύω. Ένα σχετικά σύγχρονο φιλμ νουάρ με όλα τα απαραίτητα στοιχεία. Ίντριγκα, ατρόμητο ντετέκτιβ, μοιραία γυναίκα και φυσικά ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα φινάλε...

Ντετέκτιβ μπλέκεται σε μία βρώμικη ιστορία με πολύ χρήμα γύρω από την ύδρευση σε περίοδο ξηρασίας. Το νερό είναι πολύτιμο και κάποιοι θέλουν να κερδίσουν από αυτό σε βάρος των πολιτών. Η ανακάλυψη θα γίνει στην προσπάθεια να σώσει τον εαυτό του από άλλο μπέρδεμα και όσο πιο πολύ χώνεται τόσο πιο πολλά ανακαλύπτει. Σε αυτόν τον κυκεώνα αποκαλύψεων θα βρεθεί άθελά του όμως θα επιμείνει και θα ψάχνει όσο κι αν βλέπει ότι δεν θα του βγει σε καλό.
Η κομμένη μύτη είναι μόνο η προειδοποίηση και κυρίως η πιο cult λατρεμένη στιγμή του Νίκολσον! Πως να ξεχάσεις αυτή τη φιγούρα; Από τις πιο κλασσικές και mainstream στιγμές του Πολάνσκι. Ταινία που αγαπάνε πολλοί και όχι άδικα. Απλά εμένα μου ταιριάζει περισσότερο ο κλειστοφοβικός Πολάνσκι του Ένοικου και της Αποστροφής!
Εδώ παίζει πάλι με το μυαλό του θεατή αλλά σε άλλο επίπεδο. Δίνει ή κρύβει πληροφορίες με έναν σαδιστικό τρόπο(πάντοτε σαδιστικά αντιμετωπίζει άλλωστε τον θεατή) και ξεπλέκει το κουβάρι αργά και με ευχαρίστηση. Δίνει απαντήσεις για να σου δείξει λίγο αργότερα ότι δεν έκαναν καμία διαφορά. Σαν την γάτα με το ποντίκι σε γυροφέρνει μέχρι να σε πάει εκεί που θέλει. Το σενάριο είναι πιο δυνατό από την σκηνοθεσία αλλά ίσως από άλλο σκηνοθέτη όλα να ήταν διαφορετικά. Το χειρίζεται τόσο καλά...
Οι ερμηνείες είναι τρομερές με έναν Νίκολσον να κεντάει και μια Ντάναγουεϊ να σου παίρνει τα μυαλά με την εμφάνισή της. Τι εντυπωσιακή γυναίκα! Κέρδισε Όσκαρ σεναρίου ενώ ήταν και η τελευταία ταινία του Πολάνσκι στην Αμερική.


Το τέλος έρχεται αδυσώπητο και σκληρό, καθρέφτης του ψυχικού κόσμου του Πολάνσκι. Αν λατρεύω κάτι σε αυτόν τον σκηνοθέτη είναι τα απίθανα κλεισίματα των ταινιών του. Σε αφήνουν παγωμένο, χωρίς λύτρωση να κοιτάς την οθόνη και να νιώθεις άσχημα αλλά ταυτόχρονα να γνωρίζεις πως δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Τίποτα δεν μπορεί να είναι αλλιώς αν θέλει να είναι πραγματικό!


Επαναλήψεις των ταινιών του μου θυμίζουν για ποιο λόγο είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης και γιατί θα είναι πάντα. Γιατί με κάνει να νιώθω έντονα συναισθήματα. Κι ας είναι άσχημα. Γιατί στο τέλος οι ταινίες του αποτελούν σκοτεινές εμπειρίες που όσο κι αν πονάνε τις αγαπώ και γίνονται τόσο προσωπικές που με τρομάζουν.