Η Νύχτα έπεσε στην Παραλιακή (35)

Ο! Γουάου! Θυμήθηκα να κάνω update στην Παραλιακή! Μπορείτε να συγκλονιστείτε ελεύθερα!

-------------------------------------------------------------------

Με αυτά και με εκείνα, και ενώ σχεδόν όλοι οι ήρωες είχαν μπλέξει τα γκομενικά τους, η Στελίνα σκέφτονταν τρόπους να επεκτείνει τη σφαίρα επιρροής της. Ήθελε να συνάψει σχέσεις με τη συμμορία των Μπάφων για να έχει έλεγχο και στα ναρκωτικά που διακινούνταν στην πιάτσα. Γι αυτό το λόγο δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί με το κέντρο και είχε αφήσει τη διαχείριση στην Αρσινόη.
Εκείνες τις μέρες συναντήθηκε με τον αρχηγό των Μπάφων, τον Μήτσο το Μαστούρα. Ο Μητσάρας ήταν μορφή. Χοντρός, με χρυσές αλυσίδες στο λαιμό, bling bling δαχτυλίδια, γουναρικό και μπαστούνι με διαμάντι στην κεφαλή. Έμοιαζε με νταβατζή και αυτό γιατί ο στυλίστας του ήταν μέλος της συμμορίας των Νταβάδων.
Η Στελίνα πάλι ήταν ντυμένη με το κλασικό, κομψό μαύρο σακάκι της. Τον χαιρέτησε και άρχισαν τις διαπραγματεύσεις. Ο Μητσάρας αποδείχθηκε σκληρός διαπραγματευτής. Έφερνε συνεχώς αντιρρήσεις στις προσφορές της Στελίνας. Αλλά στο τέλος υποχώρησε και δέχτηκε οι Bondage Queens να επιβλέπουν και να προστατεύουν τις συναλλαγές.
«Ξέρεις έχω μια πατέντα να πουλάω ναρκωτικά με το φορτηγάκι του παγωτατζή. Μερικές φορές έρχονται και παιδάκια. Θα πρέπει να τα διώχνετε διακριτικά…» της είπε.
«Εντάξει. Οι δικιές μου δεν κυριαρχούνται και από το μητρικό ένστικτο αλλά κάτι θα κάνουν.» τον διαβεβαίωσε η Στελίνα.
Ο Μητσάρας έγειρε στην πολυθρόνα που κάθονταν και άναψε ένα πουρό ευχαριστημένος. Φλόμωσε τη Στελίνα η οποία ήταν η μόνη στην πιάτσα που δεν κάπνιζε. Αλλά έκανε υπομονή, αντί να βγάλει το μαστίγιο της να του ρίξει καμία. Θα τα πλήρωνε το κατοικίδιο της το βράδυ.
Πίσω στην SM Νεράιδα, η Αρσινόη στο γραφείο ήταν πολύ προβληματισμένη σχετικά με το τι θα έκανε με το Τζιν. Δεν ήταν σίγουρη ότι ήθελε να τον αφήσει στην Άννα. Αλλά γιατί; Υποτίθεται δεν τον αγαπούσε πια. Άρχισε να χτυπάει το κεφάλι της στο γραφείο.
«Ανάθεμα σε Τζίν!»
Σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να το πει στον Κόκι. Ήταν σίγουρη ότι θα την καταλάβαινε. Ή μάλλον ήλπιζε… Εκείνη τη στιγμή χτύπησε η πόρτα του γραφείου. Η Αρσινόη σήκωσε το κεφάλι της απότομα και ρώτησε.
«Ποιος είναι;»
«Αρχηγέ! Είναι εδώ αυτός ο διάσημος ο Τομοχίσας Γιαμασίτας! Θέλει να μιλήσετε για τις μελλοντικές του εμφανίσεις στο κέντρο!» ακούστηκε η φωνή της Μάκι απ’ έξω.
Α ναι! Ο Πης! Τον είχε ξεχάσει. Η Στελίνα της είχε πει ότι θα τον έπαιρναν στο κέντρο. Και κείνη ως υπεύθυνη έπρεπε να τον δεχτεί. Κάθισε καλά και είπε στη Μάκι να τον αφήσει να περάσει.
Στο μεταξύ η Ζωή ήταν ήδη στο κέντρο για τις ετοιμασίες και γυάλιζε τα τραπέζια όταν είδε τον Πη να μπαίνει. Αναταράχτηκε αλλά ευτυχώς ο Νίνο δεν ήταν εκεί να την δει καθώς είχε πάει στη δισκογραφική να κανονίσει για το ντεμπούτο του. Θα έρχονταν αργότερα. Περνώντας από δίπλα της, ο Πης, της έριξε ένα πονηρό βλέμμα που την έκανε να σκοντάψει και να πέσει. Αν ήταν να τον βλέπει στο κέντρο κάθε μέρα, ο Νίνο καλά θα έκανε να έκανε ντεμπούτο αύριο κιόλας για να μπορεί να παραιτηθεί.
Η πόρτα του γραφείου και ο Πης μπήκε μέσα. Ήταν πιο όμορφος από κοντά απ’ ότι τον έδειχναν οι φωτογραφίες. Έκανε την καθιερωμένη χειραψία με την Αρσινόη και κάθισε απέναντι της. Εκείνη άρχισε να του εξηγεί για το μισθό, το πρόγραμμα και που θα τον έχωναν ενώ εκείνος έκανε με απάθεια ένα τσιγάρο. Καθώς η Αρσινόη ολοκλήρωνε το μονόλογο της, την έκοψε απότομα.
«Καλά όλα αυτά αλλά εμένα με ενδιαφέρει μόνο ένα πράγμα βασικά.» είπε.
Η Αρσινόη τον κοίταξε ερωτηματικά. «Τι ακριβώς;» ρώτησε.
«… Να με βάλετε στη συμμορία.»
Η Αρσινόη αποσβολώθηκε. Από πού κι ως πού ένας τραγουδιάρης έρχονταν και ζητούσε να μπει στη συμμορία; Με τι προσόντα; Και κυρίως ΓΙΑΤΙ;
«Εμ… Μπορώ να ρωτήσω γιατί το θες αυτό;»
«Γιατί με ενδιαφέρει ο κόσμος της νύχτας. Πάντα με γοήτευαν οι μαφιόζοι και ήθελα να μπω στα κυκλώματα…»
«Αυτό που λες είναι εντελώς αφελές. Δεν μπορείς να πηγαίνεις ξυπόλυτος στ’ αγκάθια. Κι ύστερα…» Η Αρσινόη ακούμπησε τα δυο της χέρια στο γραφείο και έσκυψε προς το μέρος του. «Η συμμορία μας αποτελείται μόνο από γυναίκες…»
Ο Πης δεν πτοήθηκε. Σηκώθηκε και έφερε το πρόσωπο του μια ανάσα από της Αρσινόης.
«Α ναι; Και ο πορτιέρης σας και κάτι άλλοι τυπάδες που είδα πριν να τριγυρνάνε τι είναι; Πού υπάγονται;»
Η Αρσινόη δεν αποτραβήχτηκε και συνέχισε να τον κοιτά στα μάτια.
«Αυτοί είναι ας πούμε… τα Bondage Boys. Είναι σαν εξωτερικοί συνεργάτες. Δεν έχουν πολύ μεγάλη θέση στη συμμορία. Αν δεν είσαι γυναίκα δεν ανεβαίνεις…»
«Καιρός να το αλλάξετε αυτό. Μπορώ να αποδειχτώ πολύ καλός… Και στο κάτω κάτω της γραφής δεν θα αποφασίσεις εσύ αλλά το αφεντικό σου.»
Η Αρσινόη άρχισε να γελά. «Συγνώμη αγαπητέ μου αλλά το αφεντικό δεν ασχολείται πλέον με αυτά τα ποταπά θέματα. Μου έχει αφήσει πλήρως τον έλεγχο του ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει από τις Bondage Queens. Λυπάμαι αλλά δεν πρόκειται να σε αφήσω να…»
Πριν προλάβει όμως να τελειώσει τη φράση της και ο Πης την άρπαξε απότομα και πλησίασε επικίνδυνα το πρόσωπο του στο δικό της. Η Αρσινόη προσπάθησε να ελευθερωθεί αλλά ήταν πάρα πολύ δυνατός. Άρχισε με τα χέρια της να ψάχνει για το όπλο της. Αλλά ο Πης το μόνο που έκανε ήταν να ψιθυρίσει στο αυτί της.
«Μη με υποτιμάς. Είμαι πιο δυνατός και έξυπνος απ’ ότι νομίζεις… Θα σας φανώ πολύ χρήσιμος. Μέχρι να αποφασίσεις…» είπε και την άφησε. «Δεν θα κάνω εμφανίσεις στο κέντρο…»
Με αυτά τα λόγια έφυγε αφήνοντας την Αρσινόη πίσω. Είχε μείνει λίγο κάγκελο.
«Χμ… Ίσως όντως να μας φανεί χρήσιμος κάπου…» είπε σκεπτικά. «Αλλά στην συμμορία δεν τον βάζω!»

Whatever Works...

That's why I can't say enough times, whatever love you can get and give, whatever happiness you can filch or provide, every temporary measure of grace, whatever works.

Ειρωνεία, μιζέρια, σαρκασμός, τσιτάτα από κυνική ιδιοφυΐα στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Ναι ο καινούριος Woody Allen θυμίζει κάτι από τα παλιά. Επιτέλους…


Δεν είμαι από αυτούς που με χάλασαν οι καινούριες του ταινίες. Ίσα ίσα τις βρήκα εξαιρετικές. Απλά διαφορετικές. Και ο αυθεντικά αστείος Woody μου είχε λείψει. Ο Boris είναι πρώην φυσικός(που θα είχε νόμπελ αν δεν τον έτρωγαν τα συστήματα) που πλέον μαθαίνει σκάκι σε καημένα ανυποψίαστα παιδάκια.


Γνωρίζει κοπελίτσα λίγο μεγαλύτερη από το νομικά επιλήψιμο και με μυαλό λίγο περισσότερο από αυτό αγκινάρας! Λογικό και αναμενόμενο να τον ερωτευτεί. Κι επειδή για τον Boris ισχύει το “ότι λειτουργεί” την παντρεύεται!


Το σενάριο μικρή σημασία έχει καθώς είναι απλά η αφορμή για να κράξει ο Woody Allen τους πάντες και τα πάντα. Τους δηθενάδες καλλιτέχνες, την επιπόλαιη νεολαία, την υποκρίτρια αμερικανική κοινωνία και τελικά το ίδιο το alter ego του, τον Boris!


Καλές ερμηνείες, κυρίως από τον Larry David. Μου άρεσε αρκετά και η Evan Rachel Wood αλλά την συμπαθώ πολύ(ειδικά αφού χώρισε από τον Alexander Skarsgard) για να είμαι υποκειμενική.


Δεν έχω να πω πολλά. Σε όποιον αρέσει ο κλασσικός Woody Allen θα τη λατρέψει!

Οι 20 καλύτερες ταινίες της δεκαετίας...

Ας ποστάρω επιτέλους την περιβόητη λίστα με τις 20 καλύτερες ταινίες της δεκαετίας για την ψηφοφορία του seagazing. Γαμάτη ιδέα έχω να πω αν και προβλέπω να γίνεται της τρελής...

20. Whatever Works Woody Allen: Είχα βάλει το Match Point αλλά μου άρεσε περισσότερο τελικά. Και είναι κι ένα εξαιρετικό σχόλιο πάνω στη δεκαετία που φεύγει... Ίσως πάλι να είμαι πολύ επηρεασμένη καθώς δεν έχω ούτε τρεις μέρες που την είδα! Ίσως η μοναδική που θα μετανιώσω.

19. Les invasions barbares Denys Arcand: Παράξενα αισιόδοξη


18. The Triplets of Belleville Sylvain Chomet: Ήθελα οπωσδήποτε ένα κινούμενο σχέδιο στη λίστα. Είχα βάλει το Wall-e μέχρι που θυμήθηκα το απίστευτο Τρίο.

17. Gran Torino Clint Eastwood: Ο Clint μας έδωσε μια τόσο ανθρώπινη ταινία που την κρατάς μέσα σου για μέρες.

16. Broken Flowers Jim Jarmusch: Δεν ξέρω αν πραγματικά της αξίζει να μπει σε μια τέτοια λίστα αλλά την αγάπησα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να την αφήσω έξω.


15. The Piano Teacher Michael Haneke: Κι άλλος Haneke. Μεγάλη ζημιά είχα πάθει την πρώτη φορά που το είδα.

14. Head-On Fatih Akin: Συγκλονιστική, δυνατή, σοκαριστική, σου προσφέρει τόσο έντονα συναισθήματα που δεν περνάει απαρατήρητη. Εξαιρετική και η ελληνική μετάφραση, "Μαζί Ποτέ".

13. Sympathy for Mr. Vengeance Chan-wook Park: Για μένα είναι καλύτερο του Oldboy. Το πιο δυνατό της τριλογίας είναι και το πιο απλό...


12. Lost in Translation Sofia Coppola: Από τις πλέον χαρακτηριστικές και αγαπημένες ταινίες της δεκαετίας που φεύγει.

11. There Will Be Blood Paul Thomas Anderson: Από τους πιο άρτιους σκηνοθέτες της γενιάς του και αυτή η καλύτερή του ταινία. Θα τη συζητάμε για καιρό!

10. Memento Christopher Nolan: Πολύπλοκα απλό, περίεργα όμορφο. Μία ταινία που άνοιξε με τον καλύτερο τρόπο τη δεκαετία!


9. Dogville Lars von Trier: Ο αγαπημένος μου Τρίερ, η αγαπημένη μου Νικόλ. Ένα υπέροχα αλληγορικό φιλμ που σε βάζει σε σκέψεις.

8. Kill Bill Vol. 1 Quentin Tarantino: Αν για την ψηφοφορία πρέπει να τα θεωρήσω δύο ταινίες, δεν θα μπορούσα να αφήσω έξω το πρώτο.


7. Kill Bill Vol. 2 Quentin Tarantino: Θεωρώ και τα δύο μία ταινία. Αν όμως πρέπει να διαλέξω, με βαριά καρδιά το δεύτερο για τη μοναδική λεκτική αναμέτρηση της Νύφης με τον Bill.

6. The Fountain Darren Aronofsky: Μία ταινία που λίγες διαφορές έχει από ένα όνειρο από έναν σκηνοθέτη που ότι έχει κάνει είναι τέλειο!


5. No Country for Old Men Joel Coen and Ethan Coen: Επιβλητικό και σκοτεινό. Δεν ξέρω αν είναι οι καλύτεροι Κοέν, πάντως είναι υπέροχο.

4. Cache Michael Haneke: Ο καλύτερος Ευρωπαίος εν ενεργεία σκηνοθέτης. Υποτιμημένη ταινία που πραγματικά λάτρεψα.

3. 3-Iron Kim-ki Duk: Mια υπέροχη ιστορία για τη μοναξιά και τον έρωτα, λίγες ταινίες με έχουν επηρεάσει τόσο πολύ.


2. Inglourious Basterds Quentin Tarantino: Ο καλύτερος Tarantino δεν θα μπορούσε να είναι σε άλλη θέση. Ξεπέρασε τον εαυτό του και αν στην προηγούμενη δεκαετία έκανε την πιο χαρακτηριστική ταινία(κακά τα ψέμματα τα 90's είναι Pulp Fiction), σε αυτή έκανε ένα μεγαλειώδες αριστούργημα!


1. White Ribbon Michael Haneke: Η αλήθεια είναι ότι το έχω πολύ πρόσφατο. Είναι όμως αριστούργημα και πραγματικά instant classic. Όλα είναι τέλεια και πραγματικά δεν μπορώ να βρω ούτε ένα ψεγάδι!


Edit 1(θα υπάρξουν πολλά όπως φαίνεται): Τύψεις φρικτές με κατακλύζουν από τη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι δεν έβαλα το Sin City! Αχ και χώραγε γαμώτο! Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως άπαξ και την ποστάρω την τιμημένη δεν θα κάνω αλλαγές. Θα κάνω όμως ειδικές αναφορές εδώ, στις ταινίες που από βλακεία άφησα απ΄έξω! Κάπου στο 16 θα την έχωνα :)

Edit 2: Θα αναφέρω και το Coffe And Cigarettes το οποίο ξέχασα. Δεν ξέρω αν τελικά θα κατέληγε στη λίστα(μάλλον όχι) όμως πρόκειται για ταινία που αγαπάω πάρα πολύ και είναι ντροπή μου που ξέχασα ακόμη και να την σκεφτώ!

Edit 3: Εκτός απο τα καλά θέλω να αναφέρω και τα κακά. Μακράν η χειρότερη ταινία(όλων των εποχών, όχι μόνο της δεκαετίας) ήταν η Ονειροπαγίδα. Είναι η μοναδική ταινία που σιχάθηκα τόσο πολύ. Δεν έχω ξαναστεναχωρηθεί τόσο για τον χαμένο μου χρόνο. Βραβείο βαρεμάρας όμως θα έδινα και στα Πάθη του Χριστού. Καλύτερο και από υπνωτικό.

Edit 4(δεν την παλεύω, το βλέπετε): Το Sideways αν το είχα θυμηθεί θα έμπαινε κάπου στο τέλος λογικά. Μπορεί και όχι(παντως από το Coffe And Cigarettes πιο πολλές πιθανότητες είχε).

Paranormal Activity

Είχαν την ιδέα να κάνουν μια ταινία που θα ξυπνήσει μνήμες Blair Witch.Τύπου ερασιτεχνικό, τύπου τυχαία τραβήξαμε κάτι φαντάσματα. Πολύ καλό και για να λέμε την αλήθεια μπορεί να είναι πολύ τρομακτικό αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορείς να το πάρεις σοβαρά.


Επίσης οι δύο πρωταγωνιστές είναι ηλίθιοι! Κουνιέται λίγο μια πόρτα και κάνουν λες και ο ακέφαλος καβαλάρης τρώει στην κουζίνα τους(δεν ξέρω πως είναι δυνατόν να φάει, κάποιος σιχαμερός τρόπος θα υπάρχει). I've got news for you, οι πόρτες κάποιες φορές κουνιούνται μόνες τους(και οι τηλεοράσεις ανοίγουν μόνες τους)! Και δεν χρειάζεται ούτε αεράκι, ούτε φάντασμα!


Δεν λέω ότι δεν είναι τρομακτικό. Ξεκινάει ήρεμα(με τις προαναφερθείσες πόρτες) και σιγά σιγά το πνευματάκι αγριεύει. Αλλά όλος ο τρόμος βασίζεται σε απότομους και δυνατούς θορύβους. Κάτι βήματα και τέτοια απλά δεν σε πείθουν.


Η ταινία είναι λίγο άνιση. Όποτε ξημερώνει νιώθεις τη βαρεμάρα να σε κατασπαράζει. Δεν λέω ότι δεν θέλω να χαλαρώνω με κάποιες ήρεμες σκηνές αλλά οι διάλογοι είναι τύπου Λάμψη(τη σειρά). Όλο το ίδιο "φοβάμαι, τι να ήταν αυτό χθες;", "μακάρι να κάνει κι άλλα να τα τραβήξουμε με την κάμερα", "μην το προκαλείς, εγώ φοβάμαι κι εσύ δεν το παίρνεις στα σοβαρά".


Στα θετικά η ατμόσφαιρα που όντως κάποιες φορές δημιουργεί(μόνο τις νύχτες), κάποιες αρκετά τρομακτικές σκηνές(βέβαια και Τελετάμπις να βλέπω και ξαφνικά κοπανήσει μια πόρτα, θα τρομάξω) και κάτι που δεν περίμενα, οι ερμηνείες. Είναι αξιοπρεπέστατες και αρκετά φυσικές. Επίσης το ότι σου δίνει ελπίδες ότι κι εσύ μπορείς να γυρίσεις μια ταινία με τους φίλους σου και αν είσαι τυχερός και βρεις τις σωστές άκρες για το promotion θα γίνεις διάσημος!


Όμως εκεί που φτιάχνει ατμόσφαιρα και γίνεται κάτι ο τύπος αρπάζει την κάμερα και ψάχνει το φάντασμα. Είναι τόσο μη ρεαλιστικό που σε εκνευρίζει. Ναι θα γινόταν της τρελής σπίτι μου, θα με είχε τρομάξει ένα φάντασμα και πάνω στον πανικό θα θυμόμουν να αρπάξω την κάμερα... Ούτε παπαράτσι του ζει στο Χόλιγουντ δεν θα το έκανε αυτό. Α και το τέλος αηδιαστικά προβλέψιμο!

When fandoms collide...

Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου Annie Hall! Όταν σε συναντήσω ελπίζω να στο δώσω και από κοντά... Προς το παρόν... Απολαύστε Brad Pitt, Quentin Tarantino, SMAP και φαγητό! Ο άντρας σου αγαπητή μου είναι πολύ χαρωπός!

Top-5 Best Galactica Moments...

ΠΡΟΣΟΧΗ SPOILERS

5. Όσο και να τους συμπαθείς τους Κύλωνες, όταν τους βλέπεις να παρελαύνουν στη Νέα Κάπρικα σφίγγεται η καρδιά σου. Επιβλητική σκηνή που κόβει την ανάσα. Η λάθος ψήφος πληρώνεται ακριβά...


4. Επιτέλους βρήκαν τη γη. Η Kara, τους οδήγησε κι εκεί. H Kara, the Harbinger of Death τους οδηγεί σε μια Γη κατεστραμμένη. Η σιωπή γίνεται ουρλιαχτό και κάπου εκεί απελπίζεσαι κι εσύ μαζί τους. Και τώρα;

Το βίντεο εδώ. Εξαντλητική σκηνή, σου παίρνει τόση ενέργεια που πονάς!

3. Μία από τις ωραιότερες στιγμές σε όλη τη σειρά ήταν το δραματικότερο γεγονός: Η πτώση των αποικιών. Στο the plan, με το υβρίδιο να αναγγέλλει έναν έναν τους πλανήτες που καταστρέφονται, η πιο τραγική στιγμή της ανθρωπότητας παρουσιάζεται τόσο ανατριχιαστικά που νομίζεις ότι είναι πραγματικό γεγονός.



Progress reports arriving. The farms of Aerilon are burning. The beaches of Canceron are burning. The plains of Leonis are burning. The jungles of Scorpia are burning. The pastures of Tauron are burning. The harbors of Picon are burning. The cities of Caprica are burning. The oceans of Aquaria are burning. The courthouses of Libran are burning. The forests of Virgon are burning. The Colonies of Man lie trampled at our feet.

2. It's in the fraking ship! Αλλά γιατί δεν το ακούν όλοι; Και η μεγαλύτερη ανατροπή γίνεται. Κι εσύ μένεις να κοιτάς αποσβολωμένος, σαν βλάκας! Και λίγο αργότερα, κοιτώντας τη μαύρη οθόνη αρχίζεις να αναρωτιέσαι. "Πως αυτός ο άντρας που όσα πίστευε μέχρι τώρα ισοπεδώθηκαν θα κρατηθεί όρθιος; Πως θα ζήσουν από εδώ και πέρα ξέροντας ότι είναι αυτό που χρόνια πολεμούσαν;"



1. Η Kara παίζει στο μυαλό της το All Along The Watchtower και βάζει τις συντεταγμένες για το τελευταίο άλμα. Σε αυτή τη σκηνή ξεχνάς κυριολεκτικά να αναπνεύσεις. Λίγο πριν την ολοκληρωτική καταστροφή η Κάρα θα φέρει τη λύτρωση, το τέλος της ανθρώπινης φυλής όπως την ξέρουμε. Άλλωστε επέστρεψε στη ζωή για να το κάνει. Ίσως η πιο τραγική ηρωίδα σε σειρά και η μοναδική στη σειρά που θα μπορούσα να θεωρήσω άγγελο.

Victims Aren't We All?

Υπάρχουν κάποιες ταινίες που τις ακολουθεί ένας μύθος. Κάποιες ταινίες που για λόγους που δεν αφορούν αποκλειστικά το περιεχόμενο τους αποκτούν κοινό, τις ακολουθεί ένα σούσουρο και μένουν στην ιστορία κυρίως γι΄αυτό. Ακριβώς τέτοια ταινία είναι και το Κοράκι!


Ένα ζευγάρι δολοφονείται από μία συμμορία τη νύχτα πριν το γάμο τους. Ένα χρόνο μετά εκείνος σηκώνεται από τον τάφο και ζητά εκδίκηση έχοντας στο πλευρό του το απόλυτα γοτθικό και θανατερό πουλί, ένα κοράκι.


Γκόθικ ατμόσφαιρα, ξύλο, πιστολίδι κι ένας πρωταγωνιστής αμείλικτος, κυνικός, τρυφερός. Ένας άντρας καταδικασμένος ακόμη και νεκρός να νιώθει τον πόνο της απώλειας να του κατασπαράζει την ψυχή, αποφασισμένος να εκδικηθεί. Μόνος αλλά σχεδόν ανίκητος πλέον θα γίνει ένα με το σκοτάδι της νύχτας και θα κυνηγήσει αμείλικτα όσους δολοφόνησαν την αγαπημένη του. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να μην λατρέψω σε αυτή την ταινία.


Σκοτεινή αλλά παράξενα αισιόδοξη και ντυμένη με υπέροχη μουσική. Σχεδόν παιδιάστικα ρομαντική δεν γίνεται να μην σε αγγίξει. Μεταφορά κόμικ που σύμφωνα με τους γνώστες θα μπορούσε να είναι καλύτερη.


Αυτό όμως που πραγματικά απογείωσε την ταινία ήταν ένα δραματικό γεγονός. Ο άδικος χαμός το Brandon Lee. Δολοφονία ή ατύχημα δεν έχει σημασία. Ο μύθος δεν άργησε να χτιστεί και διάφορες ιστορίες να ακολουθούν από τότε την ταινία.


ΥΓ: Ευτυχώς που ο Νίκολσον και ο Pennywise την έβγαλαν καθαρή γιατί αμφιβάλω αν άλλος ηθοποιός θα δεχόταν ποτέ να παίξει ήρωα με άσπρο make-up!

Οι καλύτερες σειρές της δεκαετίας

Ζήλεψα από το seagazing που οργανώνει ψηφοφορία για τις 20 καλύτερες ταινίες τις δεκαετίας(αν δεν το έχετε πάρει χαμπάρι τρέξτε) και σκέφτηκα να κάνουμε κάτι αντίστοιχο και για τις σειρές. Εδώ τα πράγματα είναι κάπως δύσκολα όμως γιατί πως αντιστοιχίζεις μια σειρά σε μια δεκαετία; Οπότε κάποιοι κανόνες θα μας διευκολύνουν κάπως:


1. Πάνω από τις μισές σαιζόν θα πρέπει να έχουν παιχτεί μέσα στη δεκαετία. Π.χ. το South Park μπορεί να παίξει ενώ τα x-files όχι.
2. Αν η σειρά δεν είναι ολοκληρωμένη θα πρέπει να έχουν παίξει τουλάχιστον 2 season. Πχ το Dexter μπαίνει ενώ το Fringe όχι(σε αυτό τον κανόνα θα ήθελα τη γνώμη σας αν και θεωρώ μια σειρά που ξεκίνησε τώρα, ουσιαστικά θα αποτελεί μέρος της επόμενης δεκαετίας).
3. Επειδή οι σειρές είναι σαφώς λιγότερες από τις ταινίες, αυτή η λίστα θα γίνει με δεκάδες. Η βαθμολογία είναι η εξής:
1η- 20
2η- 15
3η- 10
4η- 8
5η- 6
6η- 5
7η- 4
8η- 3
9η- 2
10η- 1
4. Δηλώνετε συμμετοχή στα σχόλια. Τη λίστα μπορείτε να την αναρτήσετε σε δικό σας blog(και αν είναι εύκολο να μου αφήσετε link στα σχόλια), να μου τη στείλετε με email στο tarantinogr@gmail.com(με αποτέλεσμα να λέει μετά ο Jack ότι νόθευσα τα αποτελέσματα), ή να τη δημοσιεύσετε στο blog κάποιου άλλου αφού συνεννοηθείτε μεταξύ σας.
5. Η ψηφοφορία λήγει 30/12.

The seed is planted...terror grows...

Τι θα γίνει αν σκάσουν εξωγήινοι στη γη; Θα στείλουμε το στρατό, πρεσβευτές, στην τελική τον Χαρδαβέλλα ή την Σιγκούρνει που δεν μασάει από τέτοια.


Τι γίνεται όμως όταν ο εξωγήινος οργανισμός χρησιμοποιεί σαν ξενιστή το ανθρώπινο σώμα; Τι γίνεται όταν ο άνθρωπός σου, ο φίλος, ο γνωστός σου δεν φέρονται όπως παλιά; Όταν κυριολεκτικά γίνονται άλλοι άνθρωποι και απλά δεν ξέρεις τι φταίει;


Αυτή η πολύ απλή αλλά πανέξυπνη υπόθεση οδήγησε στη δημιουργία του λατρεμένου Invasion of the Body Snachers. Η απειλή είναι άγνωστη. Καμιά εισβολή δεν έγινε φανερά και κανείς δεν ξέρει πως να την αντιμετωπίσει. Κυρίως όμως δεν είναι σίγουροι ότι πρόκειται για κάτι τέτοιο.


Η ταινία δεν είναι τίποτα το φοβερό. Στο ίδιο στυλ υπάρχει πάντα το The Thing που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ένταση. Εδώ δεν έχουμε τίποτα το συγκλονιστικό στον ψυχολογικό τομέα, όμως σε καμία περίπτωση δεν βαριέσαι. Έχει και τα απαραίτητα σιχαμερά περιστατικά για να γουστάρεις.


Το καλύτερο remake(προσωπικά μου άρεσε περισσότερο από το πρωτότυπο) με πολύ καλές ερμηνείες, τον κάπταιν Σποκ και μία εκπληκτική και αξιομνημόνευτη σκηνή στο φινάλε...

Scream Awards 2009

Έχω ξαναπεί ότι είναι τα αγαπημένα μου βραβεία; Το έχω ξαναπεί! Λοιπόν συνοπτικά τα βραβεία θα τα βρείτε εδώ. Το True Blood σάρωσε, μάζεψε τα πάντα όλα και πήγε σπίτι του. Υπέροχες εμφανίσεις: Quentin Tarantino, Johnny Depp, Keith Richards... Αποχαιρετήσαμε το Battlester Galactica και έσκασαν οι ηθοποιοί με...raptor! Hell of a night! Άντε και του χρόνου!!!

Τι είδαμε στα Scream Awards:

Exclusive trailer του Shutter Island:

Shutter Island - Exclusive Trailer | SpikeTV | SPIKE.com

Extended trailer της Αλίκης:



Αποκλειστικό βίντεο από την σειρά που αναμένουμε με αγωνία και που ξεκινάει αυτή την εβδομάδα, V:

V - Exclusive Clip | Movies & TV | SPIKE.com

Χαιρετίσαμε το Galactica και μάλιστα το έκανε το cast του Big Bang Theory:

Big Bang Theory | SpikeTV | SPIKE.com

Tribute to Battlestar Galactica | SpikeTV | SPIKE.com

So Say We All

Τα μάζεψε όλα το True Blood. Το είπα ε;

Καλύτερο show(ήθελα Dexter, αλλά καθόλου δεν με χάλασε), καλύτερος κακός(μα ποιος άλλος φυσικά!), καλύτερος ανδρικός και γυναικείος ρόλος!




Καλύτερες παρουσίες:

Quentin Tarantino:

Quentin Tarantino Honors George A. Romero | SpikeTV | SPIKE.com

William Shatner:

William Shatner Roasts JJ Abrams | SpikeTV | SPIKE.com

Η καλύτερη παρουσία! Κι έκλεψε και το βραβείο του JJ!

Keith Richards:

Das weisse Band - Λευκή Κορδέλα

Για μένα η πιο αναμενόμενη ταινία της σαιζόν(εκτός αν υπολογίσουμε τους μπάσταρδους σε αυτή τη χρονιά). Ίσως πρόκειται για την καλύτερη ταινία της χρονιάς, ίσως και της δεκαετίας και αν όχι, σίγουρα στις πέντε καλύτερες! Ο Χάνεκε ξεπέρασε τον εαυτό του και άγγιξε την τελειότητα, μην πω την ξεπέρασε κι αυτή!


Η μονότονη ζωή ενός χωριού βουτηγμένου στον καθωσπρεπισμό διαταράσσεται όταν περίεργα ατυχήματα αρχίζουν να συμβαίνουν. Η νέα γενιά γαλουχείται υπό αυστηρούς κανόνες, καταπιεσμένη, σε μια κοινωνία όπου το φαίνεσθαι είναι το μόνο που έχει σημασία. Που θα είναι αύριο αυτά τα παιδιά; Ποιες θα είναι οι συνέπειες στην αυριανή κοινωνία;


Η ταινία εισχωρεί βαθιά στη γέννηση του μεγαλύτερου κακού που βρήκε την ανθρώπινη ιστορία και το κάνει τόσο απλά, αργά και ανεπιτήδευτα που εκπλήσσει. Διαφορετικές οικογένειες με τις δικές τους ιστορίες, με τις δικές τους διαστροφές, με τους δικούς τους κώδικες. Κάθε μία από αυτές όμως βρίσκεται παγιδευμένη κάτω από τη γενικότερη ηθική που διέπει την κοινωνία του χωριού.


Το ποιος οφείλεται για τα "ατυχήματα" ελάχιστη σημασία έχει. Το πως, το γιατί ίσως έχουν μεγαλύτερη. Αυτό που κυρίως ενδιαφέρει τον Χάνεκε είναι ο αντίκτυπος που έχουν στους κατοίκους. Αν και κυρίως αντιμετωπίζει αυτά τα "ατυχήματα" σαν την αφορμή για να παραμερίσει τις κουρτίνες, να ανοίξει λίγο τα παραθυρόφυλλα και κοιτάξει τι συμβαίνει σε αυτά τα σπίτια πίσω από τις κλειστές αλλά πάντα ακλείδωτες πόρτες.


Όταν σπέρνεις ανέμους, θα θερίσεις θύελλες. Και οι θύελλες θα έρθουν τόσο δυνατές που θα παρασύρουν τα πάντα. Οι σπόροι δεν ήταν απαραίτητα οι καλύτεροι, όμως οι...κηπουροί ήταν οι καλύτεροι του είδους τους.


Μια υπέροχη αλληγορία για το πως μπορεί να γεννηθεί όχι μόνο ο φασισμός αλλά και η τρομοκρατία. Πώς ο φόβος οδηγεί σε λανθασμένες και σπασμωδικές κινήσεις. Πως μια κλειστή, θρησκόληπτη κοινωνία παλεύει να διατηρήσει το καλό της πρόσωπο όσο σαπίζει εσωτερικά...


Μοναδική φωτογραφία, η καλύτερη που έχω δει εδώ και καιρό με το ασπρόμαυρο να αποτελεί ένα ακόμη σύμβολο, ένα ακόμη όπλο στα επιδέξια χέρια του Χάνεκε... Μεγάλο μπράβο αξίζει στα πιτσιρίκια που όλα παίζουν εξαιρετικά!