The Man From Earth...

Τι θα γινόταν αν ένας άνθρωπος ζούσε χιλιάδες χρόνια; Χωρίς να είναι βαμπίρ ή μάγος ή οτιδήποτε άλλο, απλά ο οργανισμός του δεν γερνάει. Τι θα γινόταν αν ένα απόγευμα αποφάσιζε να το αποκαλύψει στους κοντινούς του φίλους; Θα γινόταν μία απροσδόκητα καλή ταινία και αυτή η ταινία είναι το Man From Earth(πόσο έξυπνος τίτλος).


Γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε ένα μικρό υπέροχο σπίτι(κυρίως στο χώρο του σαλονιού), δεν γίνεται καθόλου ασφυκτική ή βαρετή. Ίσα ίσα γίνεσαι κι εσύ αυτόματα μέρος της παρέας και ανυπομονείς για περαιτέρω ιστορίες. Μία διαλογική ταινία που είναι αρκετά καλογραμμένη και κυρίως απίστευτα ενδιαφέρουσα.


Μία παρέα επιστημόνων και ειδικών έρχεται αντιμέτωπη με το αδιανόητο. Βιολόγος, αρχαιολόγος, θεολόγος, ψυχίατρος βλέπουν όλα είχαν διδαχθεί να καταρρέει μπροστά στα μάτια τους. Πόσο εύκολο είναι για έναν επιστήμονα να δεχθεί λάθη και παραλείψεις της επιστήμης του; Πόσο εύκολα πείθεται για κάτι που είναι τελείως κόντρα σε αυτά που ξέρει αλλά παραδόξως φαίνεται τόσο λογικό; Και με τη θεολόγο τι γίνεται; Όταν η πίστη της διαλύεται και μοιάζει να το κάνει τόσο λογικά, τι επιλογές έχει;


Μου αρέσουν πολύ οι ταινίες όπου μια παρέα πίνει και συζητά. Όταν όμως η συζήτηση βασίζεται σε μια τόσο απίθανη ιδέα είναι υπέροχη. Επιστήμονες να ανταλλάσσουν επιχειρήματα, να τη διανθίζουν με geek humor και να σαρκάζουν ο ένας τον άλλον. Πραγματικά απορώ που δεν την είχα δει νωρίτερα...


Θέτει ερωτήματα, σε προβληματίζει και σε βάζει τόσο στη θέση του πρωταγωνιστή όσο και του ακροατηρίου του. Τι θα γινόταν αν...;

Η Νύχτα έπεσε στην Παραλιακή (34)

Και άλλο ένα νέο κεφάλαιο! Όπου η Άννα λεει την πιο γελοία ατάκα της ιστορίας και η Ζωή πουλάει την ευτυχία της για ένα δίσκο του Νίνο. :Ρ

---------------------------------------------------

Την ίδια εκείνη μέρα η Ζωή ήταν με το Νίνο στο κέντρο και καθώς ετοιμάζονταν είχαν κάνει την ατμόσφαιρα πιο κεφάτη. Φυσικά γιατί ο Γιόκο είχε πει στο Νίνο ότι θα του ετοίμαζε σύντομα το συμβόλαιο. Εφόσον ο Πης είχε εξασφαλιστεί δεν υπήρχε λόγος να περιμένει. Αν και ο Πης εξασφαλίστηκε με τον ιδρώτα της Ζωής στα D&G σεντόνια του… Ο Νίνο δε θα το μάθαινε ποτέ. Για προφανείς λόγους.
«Υπογράφουμε ψαρούκλες, τα μαλλιά μας γίναν μπούκλες!» τραγουδούσε η Ζωή.
Ο Νίνο έπαιζε περίτεχνα κομμάτια με το μπουζούκι. Το αποψινό πρόγραμμα θα ήταν σπέσιαλ! Η Στελίνα φαίνονταν ικανοποιημένη που οι υπάλληλοι της ήταν τόσο χαρούμενοι. Χωρίς να γνωρίζει το πόσο την είχε υπονομεύσει η Ζωή. Αν η Αρσινόη ήταν εκεί, κάτι θα υποψιάζονταν. Αλλά η Στελίνα ήταν τόσο υπεράνω που δεν την άγγιζαν οι μικροψυχίες.
«Πολύ χαίρομαι που σήμερα δείχνουν κεφάτοι.» εκμυστηρεύτηκε στην Άγια. Η οποία κοίταξε με μισό μάτι τη Ζωή, γιατί εξακολουθούσε να πιστεύει ότι ήθελε να της φάει το γκόμενο.
Η Αρσινόη πήγε στο διαμέρισμα του Τζιν, γιατί την είχε καλέσει να δουν μια ταινία. Αφού την είδαν τρώγοντας πίτσα, ο Τζιν θέλησε να κάνει ένα ντους. Άφησε λοιπόν την Αρσινόη να βλέπει τηλεόραση μόνη της και πήγε στο μπάνιο. Κόντευε 11.
Εκεί λοιπόν που η Αρσινόη καθόταν και έβλεπε μια σατυρική εκπομπή, το κινητό του Τζιν, που βρίσκονταν δίπλα της, χτύπησε. Η Αρσινόη κοίταξε ποιος καλούσε. Προς μεγάλη της έκπληξη είδε πως ήταν η Άννα. Το άφησε να χτυπήσει και μετά είδε πως καταγράφηκε ένα μήνυμα. Κλασική περίεργη, έβαλε να το ακούσει.
«ΕΛΑ ΤΖΙΝΑΚΟ. ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΑΝΝΟΥΛΙΝΙ! ΚΑΘΟΜΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΚΑΙ… ΑΧ ΑΝΑΣΤΑΤΩΘΗΚΑ! ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΠΩΣ ΘΕΣ ΠΟΛΥ ΝΑ ΜΕ ΞΑΝΑΔΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ. ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ! ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ ΠΑΙΔΑΡΕ!»
Η Αρσινόη έκλεισε το τηλέφωνο τρέμοντας. Η Άννα ήταν αυτή; Η γνωστή Άννα; Τι είχε συμβεί στ’ αλήθεια με το Τζιν; Του κάθισε εκείνο το βράδυ; Πίστευε ότι απλά θα κοιμόντουσαν και όχι… Και τώρα θα το επαναλάμβαναν; Αυτό σημαίνει ότι θα έπεσε το κάστρο; Ήταν επιπόλαιο; Κάτι μέσα της έλεγε πως όχι…
Μετά από μια στιγμή σιγής, κατά την οποία η Αρσινόη κοκκίνισε, σηκώθηκε απότομα και έτρεξε στο μπάνιο. Άνοιξε την πόρτα. Ο Τζιν ήταν ακόμα στο ντους. Μπήκε μέσα με τα ρούχα και τον κόλλησε στον τοίχο. Ύστερα χωρίς να τον αφήσει να μιλήσει τον φίλησε, κάνοντας τον να ρίξει το σαπούνι.
Ο Τζιν εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε να ευχαριστήσει την Άννα, η οποία σίγουρα είπε ότι της είχε δείξει… Η Άννα χτύπαγε το κεφάλι της στον τοίχο.
Το επόμενο πρωί όλοι στην παραλιακή ξύπνησαν ικανοποιημένοι. Η Ζωή ετοίμασε το Νίνο που θα πήγαινε να κάνει τα συμβόλαια. Θα συζητούσε τους όρους, το μισθό, τα πάντα. Του σιδέρωσε το παλιό του το σακάκι το διπλοσταυροκούμπωτο και του έδωσε ένα μπρελόκ που έφερνε καλή τύχη.
«Άντε Ζωή! Και όταν γυρίσω θα σου φέρω ένα δώρο!» της είπε χαρωπά.
«Δεν είναι ανάγκη πασά μου! Γύρνα εσύ και θα σου κάνω δώρο εγώ…» είπε και κοκκίνισε.
Ο Νίνο έφυγε περιχαρής. Η Ζωή τον είδε να απομακρύνεται και έγειρε στην πόρτα. Για μια στιγμή ένιωσε τύψεις που του φόρεσε κέρατο αλλά όταν θυμήθηκε πως όλα ήταν για ανώτερο σκοπό, το ξέχασε. Θα πήγαινε στον Πη αργότερα να παραιτηθεί από τη δουλειά της ως καθαρίστρια και δεν θα τον είχε ανάγκη ποτέ πια.
Έτσι πίστευε δηλαδή, γιατί όταν μπήκε στο σπίτι του, εκείνος της άνοιξε με το μπουρνούζι. Το φριζαρισμένο του μαλλί ήταν πολύ φουντωμένο. Η Ζωή ανατρίχιασε.
«Τι θες; Δεν είναι η μέρα σου να καθαρίσεις!» της είπε.
«Το ξέρω. Και δεν θα είναι ποτέ πια! Παραιτούμαι! Καλή σου μέρα!» είπε η Ζωή και πήγε να φύγει.
Αλλά τότε ο Πης της έπιασε τον καρπό και την ακινητοποίησε. «Για μισό λεπτό. Τι σε κάνει να νομίζεις ότι μπορείς να φύγεις έτσι απλά;» τη ρώτησε.
«Το δικαίωμα μου ως εργαζόμενη να παραιτηθώ! Άσε με!» έκανε η Ζωή που πάσχιζε να ελευθερωθεί.
«Εργαζόμενη; Αγαπητή μου δεν είσαι εργαζόμενη. Είσαι σκλάβα μου!»
«Εεεε; Από πού κι ως πού; Τρελάθηκες;»
«Καθόλου. Εκτός και θες να μάθει ο αρραβωνιαστικός σου γιατί υπέγραψε τόσο γρήγορα συμβόλαιο!»
Η Ζωή έπαψε να αντιστέκεται. Ο Νίνο δεν έπρεπε ποτέ να μάθει. Αναστέναξε. Άτιμη η ώρα και η στιγμή που δέχτηκε να κάτσει στον Πη. Λες και δεν ήξερε τι σόι εργοδότης ήταν. Από αυτούς που προσλαμβάνουν νέες και ωραίες υπάρξεις σαν του λόγου της για να τις εκμεταλλευτούν μετά σεξουαλικά.
«Πολύ ωραία. Τώρα έλα μέσα να μου κάνεις μασάζ. Και μετά θα κάτσεις να σε…»
Η Ζωή αναστέναξε. Τι άλλη επιλογή είχε; Αφού κυλίστηκε μια φορά στο βούρκο της ακολασίας θα κυλιόταν κι άλλη. Τουλάχιστον ο Πης ήταν και όμορφος. Φανταστείτε να ήταν κανένας άσχημος γέρος!

Julie & Julia

Julie and Julia. Δύο παράλληλες ιστορίες σε δύο διαφορετικές εποχές. Και οι δύο χτίζονται γύρω και μέσα σε κατσαρόλες και ταψιά, ανάμεσα σε φρέσκα λαχανικά και μεγάλα κομμάτια βούτυρο...


Το 1948 στο Παρίσι η Julia Child θα αρχίσει να μαθαίνει γαλλική κουζίνα για να καταπολεμήσει τη βαρεμάρα της. Θα εξελιχθεί σε αστέρι της μαγειρικής, θα γνωρίσει εξίσου παθιασμένες φίλες και θα γράψουν τον απόλυτο οδηγό γαλλικής κουζίνας για Αμερικάνες νοικοκυρές.


Το 2002 στην Αμερική η Julie για να καταπολεμήσει τη δική της βαρεμάρα και το αδιέξοδο στο οποίο έχει βρεθεί με την καριέρα της, θα αρχίσει να μαγειρεύει και τις 524 συνταγές της Julia Child και να καταγράφει τα αποτελέσματα στο blog της. Όλο αυτό το ονομάζει Julie/Julia project και σκοπεύει να το βγάλει σε πέρας σε ένα χρόνο!


Και οι δύο στο πλευρό τους έχουν τους συζήγους τους που τις λατρεύουν και τις ανέχονται. Δύο γυναίκες που δεν γνωρίστηκαν ποτέ αλλά έχουν πολλά κοινά η μιά με την άλλη. Δύο διαφορετικές ιστορίες που ενώ εξελλίσοσονται παράλληλα, συναντιούνται!


Η ταινία δεν είναι τίποτα φοβερό. Είναι όμως εξαιρετικά ευχάριστη. Περνάς υπέροχα και σου ανοίγει την όρεξη. Δεκάδες υπέροχα πιάτα παρελαύνουν μπροστά σου και σου παίρνουν τα μυαλά! Δυστυχώς όμως κρατάει αδικαιολόγητα πολύ. Επίσης περιλαμβάνει όλα τα γνωστά κλισέ που προσωπικά σε τέτοιες ταινίες λατρεύω.


Και φυσικά μια Meryl Streep να δίνει ρέστα με μια απίστευτη άνεση. Αυτή η γυναίκα και κρεμάστρα να υποδυθεί θα είναι υποψήφια για Όσκαρ! Πολύ καλή επίσης και η Amy Adams, η οποία έχει πολύ μέλλον μπροστά της αν κρίνουμε από το ταλέντο της.

Up

Πολύ άργησα να το δω τελικά! Η Pixar το έκανε πάλι το θαύμα της! Μαγευτική, συγκινητική, ζεστή! Το Up πραγματικά το λάτρεψα!


Δεν είναι κάτι το εξαιρετικό σαν ιδέα. Δεν εμβαθύνει πολύ. Δεν είναι καν πολύ αστείο. Είναι όμως μια πολύ όμορφη ιστορία. Ανθρώπινη και γλυκιά σε αγγίζει πραγματικά. Ο Carl Fredricksen δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει το ταξίδι που υποσχέθηκε στην αγαπημένη του κι έτσι όταν αυτή πεθαίνει, αποφασίζει να το κάνει μόνος του και μάλιστα με τον πιο εκκεντρικό τρόπο. Δένοντας ατέλειωτα μπαλόνια στο σπίτι και ταξιδεύοντας με αυτό!


Κάπως έτσι ξεκινάει ένα παραμύθι που στοχεύει κατευθείαν στην καρδιά μας και στις παιδικές μας αναμνήσεις! Ένα ταξίδι, μπαλόνια, περιπέτειες, καινούριοι κόσμοι και χαρακτήρες για να ανακαλύψεις!


Όπως συνηθίζει η Pixar δεν απευθύνεται μόνο σε παιδιά(αν και δεν θα είχα κανένα πρόβλημα). Κι ένας ενήλικας μπορεί πολύ εύκολα να το παρακολουθήσει και να το αγαπήσει. Όμως, αντίθετα με το Wall-e ας πούμε, δεν είναι η ιστορία αυτό που θα κρατήσει τον ενήλικα θεατή, ούτε τα μηνύματα που τυχόν περνάει(αν και αυτό το κάνει πολύ καλά). Είναι το συναίσθημα που βγάζει, η αθωότητα και το ότι τελικά είναι τόσο ξεκούραστο, ευχάριστο και όταν τελειώνει νιώθεις ευτυχισμένος...


Σαν animation τώρα, δεν είναι τίποτα λιγότερο από αυτό που περιμένεις. Σχεδόν τέλειο, όπως όλα της Pixar που ποτέ δεν κάνει προχειροδουλειές. Υπέροχα χρώματα, συμπαθητικές φυσιογνωμίες, ένας τέλειος σκύλος... Τον παππούλη θέλω να τον πάρω σπίτι μου!

Somewhere in the Universe, there must be something better than man...

Σιχαινόμουν τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Ντρέπομαι που το λέω αλλά δεν έχω δει ολόκληρο Satrwars ποτέ. Έλα όμως που έχει ο καιρός γυρίσματα και με το Battlestar Galactica έπαθα ζημιά. Τώρα που είδα το The Plan ήθελα κι άλλη δόση από διάστημα και sci fi και λέω δεν βλέπω κάτι τέτοιο; Starwars, aliens και τέτοια ακόμη δεν με τραβάνε(αν και το πρώτο αν με καθίσει κάποιος κάτω θα το δω) οπότε αποφάσισα να δω κάποιες που είχα δει παλιά και μου άρεσαν. Και ξεκίνησα με τον Πλανήτη των Πιθήκων(το παλιό εννοείται, αν και του Burton μου κρυφοαρέσει!).


Τέσσερις άνθρωποι έχουν φύγει από τη γη προς εξερεύνηση. Το σκάφος τους πέφτει σε έναν πλανήτη, ενώ συνειδητοποιούν ότι ταξίδευαν για πολλά έτη φωτός(εδώ μπαίνουν κάτι επιστημονικά, η θεωρία της σχετικότητας προφανώς και άλλα τέτοια που ψιλοκαταλαβαίνω αλλά με μπερδεύουν) και ουσιαστικά έχουν προχωρήσει χιλιάδες χρόνια μπροστά.


Από το σκάφος βγαίνουν ζωντανοί οι τρεις και αρχίζουν να εξερευνούν αυτόν τον πλανήτη. Θα ανακαλύψουν ότι κατοικείται από ομιλούντες πιθήκους που κάνουν κουμάντο, ενώ οι άνθρωποι θεωρούνται κατώτερο είδος, δεν μιλάνε και ζουν κυνηγημένοι. Οι πίθηκοι θα τους κυνηγήσουν και αυτόν που θα πιάσουν ζωντανό θα τον φυλακίσουν. Εκεί θα τον γνωρίσει η πιθηκούλα επιστήμονας που πιστεύει ότι οι άνθρωποι μπορούν να εξημερωθούν και ο αρραβωνιαστικός της που πιστεύει ότι οι πίθηκοι προέρχονται από τον άνθρωπο και όπως είναι λογικό τον θεωρεί τον χαμένο κρίκο της εξέλιξης.


Στη συνέχεια θα έχουμε δίκες, κυνηγητά, φανατισμένους θρησκόληπτους πιθήκους που φέρονται σαν...άνθρωποι! Η ταινία είναι μια φοβερή αλληγορική ιστορία. Πετύχαμε εξελικτικά; Που οδηγεί η εξέλιξη; Μπορούμε να την καθορίσουμε; Μήπως είναι καλύτερο να γυρίσουμε προς τα πίσω;


Ταυτόχρονα θίγει θέματα όπως ο θρησκευτικός φανατισμός, και κυρίως το μεγάλο θέμα της επιστημονικής φαντασίας, ποια είναι τα όρια της επιστήμης και της τεχνολογίας! Το τελευταίο σαν θεματική μου αρέσει πάρα πολύ(ίσως γι΄αυτό έφαγα τέτοιο κόλλημα με το Galactica) κυρίως γιατί ακόμη δεν έχω σχηματίσει προσωπική άποψη.


Από τις αγαπημένες μου ταινίες του είδους. Μου αρέσει πολύ και το ότι είναι αληθοφανής! Πιθανότατο σενάριο(αν και πιο πιθανό θα ήταν ο αντίστοιχος πλανήτης των κατσαρίδων). Και φυσικά αυτό το φοβερό τέλος!!!

Battlestar Galactica: The Plan

Μήπως τελικά ο χαρακτηρισμός Best Show Globally δεν βγήκε τυχαία; Ένα υπέροχο ταξίδι που πραγματικά ΔΕΝ πρέπει να τελειώσει. Ποιος τη γραμμάει την Ιθάκη; Μακάρι να μην φτάναμε ποτέ!


Μία ακόμη ταινία. Αυτή τη φορά βλέπουμε τα γεγονότα από την πλευρά των Κυλώνων. Γιατί αυτό είναι το BSG. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Ακόμη και οι χειρότεροι, το πλήρωμα του Πήγασος, ήρθε το Razor όχι να τους δικαιολογήσει, αλλά να μας δείξει την πλευρά τους!


Ήρθε λοιπόν η στιγμή να γνωρίσουμε του Κύλωνες! Τους γνωρίσαμε σαφώς στη σειρά αλλά κάποια πράγματα ήταν άγνωστα. Νομίζαμε ότι τα ξέραμε αλλά κάναμε λάθος. Βλέποντας το και ξαναζώντας στιγμές σκέφτεσαι όσα πίστευες τότε για τα γεγονότα και χαμογελάς. Πόσο λάθος έκανες και σε κάθε επεισόδιο κάτι από αυτά καταρρίπτονταν.


Έμελλε λοιπόν να δούμε και το πως σκέφτονται οι Κύλωνες. Οι ψυχρές, άκαρδες(όχι με την ιατρική έννοια) μηχανές. Ένα πράγμα είναι ικανό να σπάσει την υπολογιστική τους φύση. Αυτό για το οποίο δεν προγραμματίστηκαν, αυτό που ο αρχηγός τους θέλει να εξαλείψει από κάθε κομμάτι της ύπαρξής τους, την ανταπόκριση στην ανθρώπινη αγάπη. Σε αυτό το συναίσθημα που οδηγεί σε λάθος υπολογισμούς, πόνο και που σε αφήνει εκτεθειμένο... Στην τελική στόχος τους είναι εφόσον ξεπέρασαν τους ανθρώπους, να τους καταστρέψουν και να δημιουργήσουν έναν δίκαιο Κυλωνικό κόσμο.


Το Σχέδιο αυτό εκπροσωπεί ως το τέλος ο Κάβιλ. Το νούμερο ένα από τα ανθρωπόμορφα μοντέλα. Ένας Κάβιλ που έκλεβε πάντα την παράσταση. Ένας σχεδόν τέλειος ηθοποιός, ένας ως την παραμικρή λεπτομέρεια καλογραμμένος χαρακτήρας... Δεν έχει ίχνος συναισθήματος, δεν τρεμοπαίζει το βλέμμα του σε καμία περίπτωση, είναι η πιο καλοκουρδισμένη μηχανή στο σύμπαν. Δεν διστάζει να σκοτώσει ένα μικρό παιδί. Μαχαίρωσε τον "πειρασμό" ψυχρά, ίσως από φόβο να μην δημιουργηθούν μέσα του ανθρώπινα αισθήματα. Όπως σχεδόν συνέβη σε ένα από τα υπόλοιπα μοντέλα της σειράς του!


Μία υπέροχη ταινία που κυλάει σαν νερό. Γραμώτο ήθελα κι άλλο! Οι μοναδικές μουσικές είναι εκεί για να σε συγκινήσουν. Σκηνές από τη σειρά(από άλλη οπτική γωνία αυτή τη φορά) είναι εκεί για να σου θυμίσουν όσα όμορφα πέρασες, όλοι οι αγαπημένοι πρωταγωνιστές (εκτός από την Πρόεδρο) εκεί και αυτοί σαν παλιοί φίλοι που πέρασαν για λίγο. ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΛΕΜΕ. Εξάλλου όλα αυτά έχουν ξανασυμβεί και μακάρι να ξανασυμβούν ξανά και ξανά και ξανά...

Cul de sac

Δύο κακοποιοί ψάχνουν καταφύγιο σε έναν απομονωμένο πύργο. Ο ένας, τραυματισμένος δεν θα τα καταφέρει όμως ο άλλος θα φτάσει ως εκεί και θα κρατήσει ομήρους το περίεργο ζευγάρι κατοίκων.


Ο George αρχίζει να συνέρχεται από την κρίση μέσης ηλικίας που τον έκανε να κλείσει το εργοστάσιο, να χωρίσει τη γυναίκα του και να παντρευτεί μία πολύ νεώτερή του, η οποία δεν χάνει ευκαιρία να τον υποτιμά και να του θυμίζει πως δεν είναι όσο άντρας θα ήθελε. Εκείνος υπομένει στωικά όσα του κάνει ή του λέει είτε γιατί την αγαπάει είτε γιατί δεν ξέρει πως να αντιδράσει.


Δύο άνθρωποι που φανερά έχουν βαρεθεί και κουραστεί αλλά ακόμη ο ένας δεν το έχει συνειδητοποιήσει ενώ η άλλη δεν θέλει ίσως να το παραδεχτεί. Και σε αυτό το σημείο τους βρίσκει ο Dickie. Σκληροτράχηλος και άγριος δεν είναι δύσκολο γι΄αυτόν να κουμαντάρει τον George. Όχι όμως και την Teresa, η οποία όμως διασκεδάζει πολύ. Το ζευγάρι θα μπορούσε εύκολα να ξεφύγει της ομηρίας του. Όμως δεν κάνει παρά μόνο κάποιες καταδικασμένες στην αποτυχία απόπειρες. Γιατί παραμένουν δέσμιοι του άγνωστου αυτού άντρα; Ο μεν George φοβάται. Θέλει να μείνει ψύχραιμος και να περιμένει να τελειώσει όλο αυτό. Η δε Teresa το βλέπει σαν μια διέξοδο στην ανία της. Επιτέλους έγινε κάτι ενδιαφέρον και είναι αποφασισμένη να το διασκεδάσει.


Η ταινία καταβάθος είναι κωμωδία. Υποβόσκει παντού το τρομερό χιούμορ που πάντα είχε ο Πολάνσκι. Ταυτόχρονα σαρκάζει την αστική τάξη και παίζει όπως μόνο αυτός ξέρει με τους χώρους δημιουργώντας μια μοναδική ατμόσφαιρα. Εξωτερικοί και εσωτερικοί χώροι μπερδεύονται, ένα κτίσμα αλλόκοτο όπως οι κάτοικοί του (και οι νυν και ο πρώην) όπου το μέσα από το έξω σχεδόν δεν ξεχωρίζει. Φυλακισμένοι σε μια φυλακή με ορθάνοιχτες πόρτες οι πρωταγωνιστές, τόσο φυσικά από τον Dickie όσο και ψυχικά σε μια κατάσταση που μόνοι τους επέλεξαν αλλά δεν τους ικανοποιεί!


Όπως συνηθίζει ο Polanski απομονώνει τους πρωταγωνιστές του και αφήνει την ένταση και την κλειστοφοβία να κάνουν τα υπόλοιπα! Δουλεύει επιδέξια την κάμερα και τους φακούς και καδράρει υπέροχα τους τρεις χαρακτήρες. Υπέροχη τελική σκηνή, σχεδόν σπαρακτική, μπορεί να μη είναι ευχάριστη ή ακριβώς αναμενόμενη όμως με έναν πολύ παράξενο τρόπο σε λυτρώνει σαν θεατή.

The scariest comedy of all time!

Αν κάτι ξέρει καλά να κάνει ο Mel Brooks, αυτό είναι να σε κάνει να γελάς. Ίσως η "αγαπημένη" μου από τις ταινίες του είναι το Young Frankenstein. Μια απίθανη παρωδία των monster movies με τραγελαφικές καταστάσεις.


Παρακολουθούμε έναν επιστήμονα που απαρνούμενος τις ρίζες του επιμένει ότι το επώνυμο του προφέρεται "φρονκοστιν" αλλά τελικά θα υποκύψει κάτω από το βάρος της επιστημονικής περιέργειας. Είναι ο μόνος χαρακτήρας που δεν βρίσκεται εκεί για να βγάλει γέλιο. Ανεπτυγμένος στο έπακρο, παρουσιάζει εξαιρετικά το ταξίδι αυτό του ανθρώπου. Από την αμφισβήτηση και την άρνηση της δουλειάς του παππού του, στην ελπίδα ότι όντως θα μπορούσε να πετύχει το πείραμα και να δώσει ζωή σε κάτι άψυχο, από το θαυμασμό για το δημιούργημα στην απογοήτευση και τη μετάνοια και τέλος στη θυσία(που μεταξύ μας δεν του βγήκε και σε πολύ κακό).


Βέβαια επειδή πρόκειται για καθαρόαιμη σπαρταριστή κωμωδία δεν θα σε μπερδέψει με "φιλοσοφικές" αναζητήσεις, για το τι ηθικά επιτρέπεται και τι όχι στην επιστήμη, ποια η σχέση δημιουργού-δημιουργήματος και άλλα τέτοια βαθυστόχαστα. Θα σε κάνει να ξεκαρδιστείς με εξωφρενικές καταστάσεις και απίθανες ατάκες! Από τις πιο αγαπημένες μου κωμικές σκηνές ever: Werewolf? There wolf, there castle!!! Classic λέμε! Ή η άλλη επική σκηνή στην καλύβα του τυφλού με το τερατάκι μας να φεύγει τρέχοντας από απόγνωση. Αχ τα θυμάμαι ένα ένα και γελάω μόνη μου σα βλάκας!


Οι χαρακτήρες είναι απίθανοι και οι ερμηνείες ντελιριακές. Εύκολα ξεχωρίζει ο Marty Feldman στο ρόλο του βοηθού με τη μετακινούμενη καμπούρα που αν και χαζός ξεχειλίζει από ειρωνεία και πανέξυπνες μπηχτές! "Well, why isn't it "Froaderick Fronkensteen"?".


Ευφυέστατη παρωδία, από τις καλύτερες του είδους! Η καλύτερη ίσως στιγμή του Mel Brooks, προσφέρεται για εκατομμύρια επαναλήψεις...

Η νύχτα έπεσε στην Παραλιακή (33)

Είχα καιρό να βάλω νέο κεφάλαιο! Forgive me! :P

-------------------------------------------------------------

Η Στελίνα είχε στρωθεί στη δουλειά εκείνο τον καιρό. Επέκτεινε την σφαίρα επιρροής της και σε άλλες περιοχές. Φυσικά και ο Χελώνας δεν έμενε με σταυρωμένα χέρια. Ο ανταγωνισμός τους είχε φτάσει σε νέα ύψη αλλά παρέμενε σε φιλικά επίπεδα.
Οι Β6 από την πλευρά τους μάζευαν πληροφορίες από τους κοριούς που είχαν βάλει στα κέντρα και ετοίμαζαν χτύπημα. Εκ των έσω. Ο Τζουνίτσης Οκάντας είχε αναλάβει να προσηλυτίσει τη συμμορία των Νταβάδων στο σκοπό τους, υποσχόμενος πως δε θα πείραζαν τα φορτία με τις Ρωσίδες και τις Κονγκολέζες που θα εισήγαγαν.
«Πω ρε Γκο! Θα χουμε τζάμπα γκόμενες! Ε ρε γλέντια που θα κάνουμε!» είχε πει ο Μιγιάκες στο Μορίτα όταν το είχε μάθει.
Ο Γκο είχε κοιτάξει το παντελόνι του και απογοητευμένος μουρμούρισε. «Το δικό μου γλέντι είναι ήδη σχολασμένο…» Ούτε γιατρός δεν μπορούσε να το περισώσει.
Ο Πης από την πλευρά του εκείνες τις μέρες υπέγραψε επίσημα συμβόλαιο με την Oppai Records. Αυτό σήμαινε ότι θα έρχονταν και στην SM Νεράιδα. Ο Γιόκο πέταγε στα σύννεφα με την μεγάλη του επιτυχία και ανυπομονούσε να το μάθει η Μαριλένα για να της το τρίψει στα μούτρα. Η αντίδραση της αναμένονταν επική.
Πράγματι, μόλις εκείνη το έμαθε, άστραψε και βρόντησε ο τόπος. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό που έσπρωξε τον Πη στο Γιόκο. Αν μάθαινε θα το κατέστρεφε σίγουρα. Προς το παρόν την πλήρωνε το γραφείο της το οποίο το έσπασε κάνοντας μια κίνηση καράτε πάνω στα νεύρα της. Κοίταξε τη φωτογραφία του Πη που έπεσε στο πάτωμα.
«Θα μου το πληρώσεις αυτό κύριε Πη!» είπε σατανικά. «Θα μάθω ποιος σου άλλαξε γνώμη και θα πάτε μαζί μια βολτούλα μέχρι τα νησιά Φερόες μέσα σε ξύλινες κούτες!»
Και συνέχισε να μονολογεί και να σχεδιάζει εκδίκηση. Όχι μόνο για τον Πη αλλά και για το Γιόκο, στον οποίο είχε σκοπό να αποκαλύψει κάτι πολύ τρομερό.
Η Άννα με το Τζιν από την πλευρά τους άρχισαν να εφαρμόζουν το σχέδιο «ΠΑΡΤΟΥΣ (ΑΠΟ) ΠΙΣΩ» και ξεκίνησαν με τον καλό μας το Θωμά. Η Άννα πήγε και κάθισε δίπλα του. Ο Θωμάς καταχάρηκε που τον πλησίαζε έτσι αυθόρμητα μετά από αρκετό καιρό.
Η Άννα άρχισε να γουργουρίζει αθώα. Εκείνος πήγε να περάσει το χέρι του πάνω από τον ώμο της για να την αγκαλιάσει. Αλλά εκείνη τραβήχτηκε στην άκρη. Ξαναπροσπάθησε. Πάλι τα ίδια. Την κοίταξε ερωτηματικά. Η Άννα αποτράβηξε το βλέμμα της και άρχισε να σφυρίζει χαρωπά.
«Τι συμβαίνει Άννα; Έχω την εντύπωση ότι με αποφεύγεις!» της είπε τότε απορημένος.
«Έλα! Αλήθεια; Ιδέα σου είναι! Εγώ εσένα;» έκανε η Άννα.
«Μου κρατάς κακία που μας χώρισαν εκείνο το βράδυ;»
«Α μπα! Περασμένα ξεχασμένα! Εξάλλου εγώ μια χαρά πέρασα μετά!»
Ο Θωμάς ξαφνιάστηκε. Δεν περίμενε η Άννα να είναι τόσο άνετη με αυτό που έγινε. Επιπλέον τι εννοούσε με το «πέρασα μια χαρά»; Πάνω στην ώρα ήρθε και ο Τζιν. Τον χαιρέτησε με μια υπόκλιση. Εκείνος αντί να φύγει κάθισε δίπλα από την Άννα και πέρασε το χέρι του πάνω από τον ώμο της. Εκείνη (OMG!) αντί να αποτραβηχτεί έγειρε πάνω του!
«Πως πάει Αννούλα;» ρώτησε ο Τζιν τεμπέλικα.
«Μια χαρά! Να σου πω… Πότε θα ξαναπεράσουμε όσο καλά περάσαμε και εκείνο το βράδυ;» του απάντησε εκείνη πεταρίζοντας τα βλέφαρα.
«Α εννοείς εκείνη την Κυριακή; Όποτε θες! Το ξέρεις είμαι πάντα ανοικτός για εσένα!»
«Φυσικά Τζινάκο μου!» είπε η Άννα και του τσίμπησε το μάγουλο καθώς εκείνος σηκώνονταν να φύγει.
Ο Θωμάς έμεινε κάγκελο. Μόλις ο Τζιν απομακρύνθηκε γύρισε στην Άννα.
«Τι εννοείτε; Τι έγινε εκείνο το βράδυ; Από πότε εσύ και το αφεντικό Νο2…» ψέλλισε.
«Εγώ και ο Τζιν; Έλα μωρέ! Επιπολαιότητες! Ε για μια βραδιά πάθους μιλάμε. Τίποτα παραπάνω. Αν και δεν με πειράζει να το επαναλάβω. Γιατί από αλλού δεν βλέπω φως!» είπε και τον παράτησε αποσβολωμένο για να πάει να ετοιμάσει τα πανέρια της.
Μέσα της εύχονταν να τσίμπησε ο Θωμάς το δόλωμα αλλιώς θα το μετάνιωνε πικρά που συμμάχησε με το Τζιν. Εκείνος την περίμενε στο δωμάτιο με τα πανέρια.
«Πώς πήγε;» ρώτησε.
«Ξέρω γω… Ελπίζω για το καλό σου να έπιασε!» είπε εκείνη κάπως κουρασμένα.
«Έπιασε σίγουρα! Τον ξέρω χρόνια το Θωμά! Μπρίκια κολλάμε;» είπε ο Τζιν που έχωσε τα χέρια στις τσέπες. «Μετά είναι η σειρά μου λοιπόν.»
«Τι πρέπει να κάνω;»
«Πολύ απλά θα ηχογραφήσεις το παρακάτω μήνυμα στο κινητό μου.» είπε ο Τζιν και της έτεινε το κινητό του, όπου είχε γράψει κάτι.
Η Άννα έσκυψε να το δει και σχεδόν τσίριξε.
«ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! Δεν λέω εγώ τέτοιες παπάρες!» διαμαρτυρήθηκε.
«Θα τις πεις και θα πεις και ένα τραγούδι. Λοιπόν κανόνισε να πάρεις τηλέφωνο κατά τις 11. Σήμερα θα έχω και εγώ και εκείνη ρεπό οπότε θα είναι σπίτι μου γιατί την κάλεσα.»
Με αυτά τα λόγια βγήκε από το δωμάτιο και άφησε την Άννα να προσπαθεί να αποδεχτεί το γεγονός ότι σε λίγες ώρες θα έλεγε τα πιο ντροπιαστικά λόγια της ζωής της.

Vertigo

Vertigo. Τι να πρωτοπεί κανείς γι΄αυτή την ταινία. Για το σπαρακτικό σχόλιο που κάνει πάνω στην απώλεια, για τα υπέροχα χρώματα, για τη μαγευτική φωτογραφία, για την αγωνία και τις ανατροπές; Από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις αλλά σίγουρα ποτέ δεν θα τελειώσεις να μιλάς για αυτό το αριστούργημα!


Πρώην αστυνομικός που πάσχει από ακροφοβία παρακολουθεί τη γυναίκα ενός παλιού του φίλου που είναι διχασμένη προσωπικότητα. Όμως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται...


Ο Χίτσκοκ δεν θα κάνει επιφανειακά ένα απλό θρίλερ αλλά θα εισχωρήσει σε βάθος στην ψυχοσύνθεση των ηρώων του. Θα αποτυπώσει στην κάμερα πως η απώλεια μπορεί να οδηγήσει στην παράνοια, πως ο ανεκπλήρωτος έρωτας ενός άνδρα θα τον κάνει να χτίζει φαντασιώσεις και να αποφασίζει να ζήσει μέσα σ΄αυτές και πως η ερωτευμένη γυναίκα θα δεχτεί να γίνει μέρος τους.


Κάποιοι άνθρωποι είναι πιο αδύναμοι από άλλους. Δεν μπορούν να δεχτούν εύκολα την πραγματικότητα. Και σαν ασπίδα προστασίας ο οργανισμός δημιουργεί εκ των υστέρων φοβίες και νευρώσεις ώστε να αποφευχθούν κάποιες καταστάσεις. Και γύρω από αυτόν τον τρόπο λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισμού χτίζεται αυτή η πανέξυπνη ταινία. Ο ήρωας αναπτύσσει ακροφοβία μετά από το θάνατο του συναδέλφου του. Είναι ήσυχος ότι τώρα δεν θα βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση. Κι όμως ειρωνικά θα βρεθεί να χάνει τη γυναίκα που αγαπάει εξαιτίας της φοβίας του.


Η απώλεια θα τον οδηγήσει σχεδόν στην παραφροσύνη. Κι όταν βρει μια γυναίκα που της μοιάζει, θα προσπαθήσει να την αλλάξει. Να την κάνει ίδια με Εκείνη, ώστε ακόμη και σε μη πραγματική μορφή να ζήσει τις στιγμές που δεν πρόλαβε. Και πάλι ειρωνικά όλη αυτή η φαντασίωση θα τον οδηγήσει στο να μάθει τι πραγματικά συνέβη τότε.


Σε όλη την ταινία ο ήρωας κυνηγάει το τίποτα. Τρέχει πίσω από φαντάσματα και παραισθήσεις γιατί απλά ποτέ πια δεν θα είναι ευτυχισμένος ή ολόκληρος! Θύμα μιας πλεκτάνης και κυρίως θύμα του ίδιου του εαυτού που ποτέ δεν θα συγχωρέσει είναι πλέον γραφτό του να μείνει μόνος και χωρίς ουσιαστικές απαντήσεις.


Μία από τις ωραιότερες ταινίες όλων των εποχών. Ίσως η καλύτερη του Χίτσκοκ αν κι εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ και με τίποτα να διαλέξω, ακόμη κι αν η ζωή μου εξαρτώταν απ΄αυτό!

Serpico

Από τις αγαπημένες μου ερμηνείες του Pacino. Μία ταινία που σε κάνει να κολλάς από το πρώτο λεπτό. Το Serpico είναι από αυτές τις ταινίες που μπορεί να τις ξεχάσεις, να κάνεις καιρό να τις δεις και όταν τις πετύχεις κάπου απορείς γιατί δεν τις έβλεπες τόσο καιρό.


Βασισμένη σε βιβλίο, που είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία, δεν θα μπορούσε παρά να είναι μία έντιμη, ειλικρινής ταινία. Ακριβώς σαν τον Φραν Σέρπικο, τον αστυνομικό που είχε το θάρρος και το θράσος να ξεσκεπάσει χρηματισμούς και διαφθορά στην Αμερικανική αστυνομία.


Παρακολουθούμε την πορεία αυτού του ιδιόμορφου χαρακτήρα σε διάφορους τομείς της αστυνομίας. Παλεύει καθημερινά με αυτό που οι συνάδελφοί του θεωρούν φυσιολογικό. Είναι ο παράταιρος επειδή είναι τίμιος και κάθε του προσπάθεια να ανοίξει τα μάτια των ανωτέρων του πέφτει στο κενό.


Δεν ξέρει ποιον να εμπιστευτεί, η ζωή του κινδυνεύει, κάθε μέρα στη δουλειά είναι γι΄αυτόν ένας αγώνας δρόμου. Και όσο πιο πολύ ανακατεύεται, τόσο περισσότερο αποξενώνεται, απειλείται από αυτούς που υποτίθεται πως έπρεπε να τον προστατεύουν.


Θα μπει βαθιά στην ιστορία, θα δοθεί εξ ολοκλήρου επηρεάζοντας την προσωπική του ζωή. Θα οδηγηθεί σε παγίδα αλλά τελικά θα κάνει το μεγάλο βήμα, αυτό που κανένας αστυνομικός δεν θα τολμούσε μέχρι τότε να κάνει.


Ο Lumet σκηνοθετεί λιτά μια ταινία που δεν είναι τίποτα παραπάνω απ΄όσα υπόσχεται. Μια πραγματική ιστορία. Όλα μέσα στην ταινία είναι καθρέφτης της πραγματικότητας. Δεν έχει περιττή λάμψη, εύκολους εντυπωσιασμούς ή περίτεχνα πλάνα. Είναι όσο πιο αληθινή μπορεί, όπως πρέπει να είναι, όσο αληθινός ήταν ο Σέρπικο!


Και αυτόν τον αληθινό Σέρπικο υποδύεται ιδανικά ο Pacino. Μια ερμηνεία εσωτερική, ανθρώπινη. Όλη η αγωνία αυτού του ανθρώπου καθρεφτίζεται στα μάτια του Pacino που μπορεί σε μια έκφραση να χωρέσει την αηδία, την απόγνωση, το φόβο.


Και μην ξεχνάμε και την πολύ καλή μουσική του Θεοδωράκη!