Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009
Ο Ιούλιος δεν είναι εποχή για μπάλα...
Από που να αρχίσω η καημένη καλοκαιριάτικα; Να γελάσω με τους βάζελους; Να χαρώ για μας; Δεν θα γελάσω. Έτσι για να κάνω τη διαφορά. Μου ήρθε ξαφνικό, δεν είμαι και σε ποδοσφαιρικό mood(εποχή είναι αυτή ρε παλικάρια;) και δεν μου έρχεται κανένα τσιτάτο. Ούτε για τα δικά μας θα χαρώ.Τι να χαρώ; Που κερδίσαμε την πωστηλένε την άκυρη; Αυτό έλειπε δηλαδή.
Τον αγώνα δεν τον είδα όλο. Όμως κάποια πράγματα μου άρεσαν πολύ. Κυρίως σάστισα με τον Λεντέσμα. Που είναι ο Λεντέσμα που αγαπήσαμε; Αν παίζει καλά με ποιον θα γκρινιάζουμε; Καλά ρητορικό ήταν, απαντήσεις υπάρχουν πολλές! Επίσης να πω ότι ναι μεν κωλοχάρηκα, καθώς μετά τα προχθεσινά τα βαζελίσια είχα σκιαχτεί ελαφρά, όμως βαθιά μέσα μου, ένα μικρό μικρό κομματάκι έμεινε ανικανοποίητο. Κι αυτό γιατί σε περίπτωση ήττας ίσως άρχιζε να τρέμει η καρέκλα του Κετσπάγια.Δεν τον συμπαθώ και τέλος. Βέβαια και πέρυσι τέτοια εποχή τα ίδια έλεγα για τον Βαλβέρδε αλλά δεν βαριέσαι. Να πω ότι πολύ μου αρέσει ο Μέλμπεργκ. Ο Leonardo δεν έχει βρει τη φόρμα του. Σε γενικές γραμμές χλιαρές καταστάσεις, βαρετές!
Ρε τι γίδι είναι αυτός ο Μήτρογλου; Μη σε βρει είναι. Μπορεί να μην είναι πολύ εύστροφος αλλά δεν καταλαβαίνει τίποτα. Τίποτα δεν τον σταματάει. Είναι και γομάρι, έχει και αυτή την τρομαχτική φάτσα. Κάνει ντου και δεν μένει τίποτα όρθιο.
Τι άλλο, τι άλλο; Να αναφέρω τον Σισέ ή πάει πολύ; Γραμώτο, κρίμα να μη τους βγει αυτός ο παίκτης. Θα στεναχωρηθεί η exMrsAmbramovic που έχει ετοιμαστεί να σηκώσει όλο το μαγαζί με τη φίρμα του (Ψιτ κοπελιά, αν, λέω αν, διαβάσεις το ποστ, μπες με τον κοινό κωδικό και χώσε το λινκ που μου είχες στείλει γιατί το έχασα).
Υ.Γ.: Γιατί κάνουμε μεταγραφές αν τα γκολ τα βάζουν Σαλπιγγίδηδες και Αβραάμηδες;
Τρίτη 28 Ιουλίου 2009
Rope
Από τις αγαπημένες μου Χιτσκοκικές ταινίες. Τεχνικά ίσως είναι η πιο εντυπωσιακή, ενώ μου αρέσει πολύ και σαν υπόθεση. Υπάρχει τέλειο έγκλημα; Ποια είναι η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία μπορεί να πέσει ένας δολοφόνος; Ίσως το να είναι πολύ σίγουρος για τον εαυτό του.
Δύο φίλοι δολοφονούν τον τρίτο τις παρέας μέσα στο διαμέρισμά του. Τοποθετούν το πτώμα σε ένα μπαούλο και καλούν φίλους και γνωστούς σε δείπνο. Τόση είναι η σιγουριά και η αλαζονεία τους που αποφασίζουν να δειπνήσουν πάνω στο μπαούλο και όχι στην τραπεζαρία. όσο περνάει η βραδιά θα γίνονται όλο και πιο προκλητικοί. Μέχρι κάποιος να αρχίσει να τους υποπτεύεται!
Στο πρώτο πράγμα που θα σταθώ είναι οι εκπληκτικές ερμηνείες. Μια ομάδα χαρακτήρων που επιδίδεται σε έναν ανελέητο λεκτικό καταιγισμό, πάντα έχει ενδιαφέρον. Ο τρομερά ειρωνικός, κυνικός και πέρα από τα όρια ριψοκίνδυνος χαρακτήρας του John Dall κλέβει την παράσταση ενώ οι Farley Granger και James Stewart συμπληρώνουν μια τριάδα από ολοκληρωμένους και άκρως γοητευτικούς αντρικούς χαρακτήρες.
Όμως αυτό που κάνει το Rope τόσο ξεχωριστή εμπειρία είναι το τεχνικό κομμάτι. Απόδειξη του πόσο μεγάλος καλλιτέχνης είναι ο Χίτσκοκ, η ταινία ολοκληρώνεται σε περίπου δέκα λήψεις. Ο όρος long take παίρνει άλλη διάσταση. Και τα μονόπλανα θα ήταν μεγαλύτερα αν οι κάμερες της εποχής το επέτρεπαν. Το φιλμ αποδίδει σχεδόν σε πραγματικό χρόνο τη βραδιά(έφαγαν λίγο γρήγορα είναι η αλήθεια) και αποτελεί ένα πολύ επιτυχημένο πείραμα. Είναι εξ ολοκλήρου γυρισμένο σε ένα δωμάτιο δίνοντας αίσθηση θεατρικού και σε αυτό βοηθάει και το σχεδόν ανύπαρκτο μοντάζ. Το μοντάζ είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα σε μια ταινία. Κάνει τον πιο αποτυχημένο απατεωνίσκο μεγάλο σκηνοθέτη εν μία νυκτί, ενώ μπορεί να δώσει απίστευτες προοπτικές σε μια ταινία. Η απουσία του όμως αφήνει τον δημιουργό ουσιαστικά γυμνό, εκτεθειμένο. Κι εδώ είναι που ο Χίτσκοκ δείχνει την τεράστια αξία του.
ΥΓ: Αποτελεί και την πρώτη έγχρωμη ταινία το Χίτσκοκ.
Κυριακή 26 Ιουλίου 2009
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2009
Γειά σε όλους και όλες!
Κάνοντας την έκπληξη για ακόμα μία φορά ανοίγω το θέμα των καλοκαιρινών διακοπών.
Εγώ ήδη πήρα την άδεια μου και πέρασα 9 υπέροχες ημέρες στο πανέμορφο νησί των Κυθήρων. Με μία παρέα 5 ατόμων περάσαμε δημιουργικότατα το χρόνο μας κάνοντας μπάνια, παίζοντας UNO και κάνοντας βόλτες στο νησί.
Κάνοντας την έκπληξη για ακόμα μία φορά ανοίγω το θέμα των καλοκαιρινών διακοπών.
Εγώ ήδη πήρα την άδεια μου και πέρασα 9 υπέροχες ημέρες στο πανέμορφο νησί των Κυθήρων. Με μία παρέα 5 ατόμων περάσαμε δημιουργικότατα το χρόνο μας κάνοντας μπάνια, παίζοντας UNO και κάνοντας βόλτες στο νησί.
Εδώ κάναμε τα μπάνια μας
και αυτά είναι μερικά από τα μέρη που πήγαμε.Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους
Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (18)
Και συνεχίζουμε επιτέλους με το επόμενο κεφάλαιο!
-------------------------------------------------
Η Στελίνα και ο Χελώνας λοιπόν έμαθαν σχεδόν ταυτόχρονα την ύπαρξη αυτής της οργάνωσης που ονομάζονταν Β6. Περιέγραφαν τους εαυτούς τους ως ηθικούς τρομοκράτες που θα πάταζαν μια για πάντα το οργανωμένο έγκλημα. Χαρακτηριστικό τους ήταν η απόλυτη μυστικότητα και απρόβλεπτες επιθέσεις.
Η Στελίνα επιτέλους κατάλαβε τι είχε απογίνει η Αρσινόη. Είχε πέσει θύμα τους. Αλλά δεν ήξερε τι της είχαν κάνει. Την είχαν σκοτώσει; Απαγάγει; Εξαφανίσει; Ήταν πολύ δύσκολο να μάθει. Έστειλε τα μέλη της συμμορίας της για πιο εκτεταμένη έρευνα. Το ίδιο είχε κάνει ο Χελώνας για τον Κόκι αλλά εις μάτην.
Οι μέρες περνούσαν και τίποτα δε συνέβαινε. Η Μαριλένα, που δεν την άγγιζαν καθόλου τα γεγονότα, πήγε στις γυμναστικές επιδείξεις της Ευγενίας. Κάθονταν και παρατηρούσε τους άλλους γονείς. Κανείς δεν ήταν αντάξιος της. Μέχρι που… το βλέμμα της έπεσε στον γυμναστή του σχολείου. Πολύ ωραίο κομμάτι… Η Ευγενία ήρθε δίπλα της.
«Μαμά σου αρέσει ο γυμναστής μας;» ρώτησε.
«Καλός είναι…» έκανε αδιάφορα η Μαριλένα.
«Είναι πολύ ωραίος!» είπε χαρωπά η Ευγενία. «Αλλά ο γιος του είναι καλύτερος!»
Και λέγοντας αυτά έδειξε στη μητέρα της ένα παιδί, όχι πολύ ψηλό, γύρω στα 14 που κάθονταν λίγο πιο πέρα παρατηρώντας τα μικρά που έτρεχαν στη σκυταλοδρομία. Όντως ήταν πολύ όμορφο. Η Μαριλένα παρατήρησε τις καρδούλες στα μάτια της Ευγενίας.
«Και πως τον λένε το γιο του;»
«Γιούρι! Γιούρι Τσίνεν! Όχι δεν είναι Κινέζος!»
«Και τι καπνό φουμάρει αυτός ο Τσίνεν;»
«Δεν καπνίζει μαμά!»
«Άλλο εννοούσα!»
Η Μαριλένα αναστέναξε. Τα πρώτα καρδιοχτύπια; Έπρεπε να μάθει με τι σόι αγόρι ήταν ερωτευμένη η κόρη της. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι αρκετά προσεκτικός!
Η Ζωή και ο Γιούγιας στην SM Νεράιδα στο μεταξύ εκμεταλλεύονταν πλήρως το χάος που επικρατούσε από την απουσία της Αρσινόης και έκαναν κοπάνες από τη δουλειά. Ο Γιούγιας τον έπαιρνε στην γκαρνταρόμπα και η Ζωή παρακολουθούσε τις πρόβες του Νίνο αδειάζοντας την κάβα. Περνούσαν Ζωή και κότα.
Το ίδιο δεν ίσχυε και για την Άννα η οποία είχε μαρκαριστεί στενά από το Τζιν. Και σαν να μην έφτανε αυτό την είχαν πάρει πρέφα όλες οι σταρλετίτσες που είχε γκόμενες και τη βασάνιζαν ασυστόλως!
«Μα αφού σου λέω βρε Πάμελα! Δεν τρέχει τίποτα με εμένα και το Τζιν!» φώναζε σε μια που την κυνηγούσε στα παρασκήνια για να της φέρει το πανέρι στο κεφάλι.
«Άστα αυτά ξετσίπωτη λουλουδού! Δε σε είδα νομίζεις να τον ζαχαρώνεις προχτές! Δεν είσαι καν τραγουδίστρια! Να μην τον ξαναπλησιάσεις!» τσίριζε αυτή.
«Μακάρι να μπορούσα! ΑΥΤΟΣ ΜΟΥ ΡΙΧΝΕΤΑΙ!» εξακολουθούσε να φωνάζει η Άννα.
Και έπεσε πάνω στη Μέισα. Η Πάμελα, μόλις την είδε λούφαξε, έκανε μεταβολή και έφυγε. Η Άννα πάγωσε. Η Μέισα δεν είπε τίποτε και απλά προσπέρασε.
«Και αυτή πρέπει να την ευχαριστήσω που με έσωσε…» έκανε η Άννα.
Και ενώ όλα αυτά γίνονταν στον κανονικό κόσμο, στο σπίτι του Κόκι η Αρσινόη είχε βρει την ευκαιρία να κάνει διακοπές. Με τον Κόκι είχαν μιλήσει περί ανέμων και υδάτων και κυρίως για όπλα μιας και ήταν και οι δύο μανιώδεις συλλέκτες. Αλλά τελικά όλα πάντα κατέληγαν στο πως θα νικούσαν τους εχθρούς τους.
Ο Κοκί δεν είχε κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Κάνοντας μια μικρή έρευνα είχε ανακαλύψει και κείνος την ύπαρξη των Β6. Και το λόγο που ήθελαν να τους βγάλουν από τη μέση.
«Βασικά εξαιτίας της εξαφάνισης μας, είναι σε σύγχυση. Δεν μπορούν να κάνουν σίγουρες κινήσεις.» είπε.
« Ναι αλλά το ίδιο θα ισχύει και για τους δικούς μας. Έχω αρχίσει να αισθάνομαι τύψεις που τους κρατάμε σε αγωνία.» είπε η Αρσινόη.
«Πρέπει να εμφανιστούμε αλλά την κατάλληλη στιγμή. Πίστεψε με ξέρω καλύτερα. Σε 3 μέρες θα είσαι ελεύθερη να επιστρέψεις…»
«Εντάξει αλλά εκείνη τη στιγμή θα ξαναγίνουμε εχθροί…»
«Φυσικά.»
Όντως ο Κόκι είχε δίκιο. Οι Β6 ήταν κάπως συγχυσμένοι μετά την απόπειρα εναντίον τους η οποία δεν ήξεραν κιόλας πως κατέληξε. Στη επόμενη συνάντηση τους στην αποθήκη έθιξαν το θέμα. Η Ζωή, ο Γιούγιας και ο Μασάκης ήταν εκεί ως επίτιμα μέλη. Ακόμα δεν ήξεραν ότι η αποστολή τους είχε πρακτικά αποτύχει. Περίμεναν τον αρχηγό να φανεί.
Ξάφνου καπνοί γέμισαν την αποθήκη. Η Ζωή κοίταξε ψηλά μπας και τον διέκρινε αλλά δεν φαίνονταν πουθενά. Αντί αυτού ένας προβολέας φώτισε μια καταπακτή από την οποία βγήκε ο Σακαμότος φορώντας ένα λαμέ κουστούμι. Όλοι χειροκρότησαν.
«Λοιπόν αγαπητοί σύντροφοι φοβάμαι πως η απόπειρα εξόντωσης των αρχιεκτελεστών των εχθρών μας ήταν αποτυχία.»
Όλοι τον κοίταξαν έκπληκτοι.
«Μα αφού έχουν χαθεί από προσώπου γης εδώ και μέρες! Σίγουρα δεν τους πετύχαμε;» ρώτησε ο Μορίτας.
«Ακριβώς γι αυτό ανησυχώ. Δεν έχει εντοπιστεί κανένα πτώμα. Ούτε μια ένδειξη ότι τραυματίστηκαν.»
«Μα είναι επαγγελματίες σ’ αυτό! Και θανάσιμα πληγωμένοι να ήταν θα κάλυπταν τα ίχνη τους…» είπε ο Οκάντας.
«Έχεις δίκιο αλλά δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι… Γι αυτό έχω παγώσει τις κινήσεις μας.»
«Μα τώρα είναι ευκαιρία αφεντικό να επιτεθούμε! Τώρα που τα κέντρα βρίσκονται σε σύγχυση!» ξαναείπε ο Μορίτας.
«Μμμμ… και σε αυτό έχεις δίκιο. Σε 3 μέρες θα είναι Σάββατο και θα έχουν πολύ κόσμο. Θα χτυπήσουμε τότε για να τους ξεκάνουμε μια και καλή… Ζωή, Γιούγια, Μασάκη. Θα βασιστώ πάλι πάνω σας!» είπε ο Σακαμότος αποφασιστικά.
Η Ζωή έγνεψε αποφασιστικά. Θα έσπαγε το κλουβί και θα ελευθέρωνε το Νίνο μια για πάντα…
-------------------------------------------------
Η Στελίνα και ο Χελώνας λοιπόν έμαθαν σχεδόν ταυτόχρονα την ύπαρξη αυτής της οργάνωσης που ονομάζονταν Β6. Περιέγραφαν τους εαυτούς τους ως ηθικούς τρομοκράτες που θα πάταζαν μια για πάντα το οργανωμένο έγκλημα. Χαρακτηριστικό τους ήταν η απόλυτη μυστικότητα και απρόβλεπτες επιθέσεις.
Η Στελίνα επιτέλους κατάλαβε τι είχε απογίνει η Αρσινόη. Είχε πέσει θύμα τους. Αλλά δεν ήξερε τι της είχαν κάνει. Την είχαν σκοτώσει; Απαγάγει; Εξαφανίσει; Ήταν πολύ δύσκολο να μάθει. Έστειλε τα μέλη της συμμορίας της για πιο εκτεταμένη έρευνα. Το ίδιο είχε κάνει ο Χελώνας για τον Κόκι αλλά εις μάτην.
Οι μέρες περνούσαν και τίποτα δε συνέβαινε. Η Μαριλένα, που δεν την άγγιζαν καθόλου τα γεγονότα, πήγε στις γυμναστικές επιδείξεις της Ευγενίας. Κάθονταν και παρατηρούσε τους άλλους γονείς. Κανείς δεν ήταν αντάξιος της. Μέχρι που… το βλέμμα της έπεσε στον γυμναστή του σχολείου. Πολύ ωραίο κομμάτι… Η Ευγενία ήρθε δίπλα της.
«Μαμά σου αρέσει ο γυμναστής μας;» ρώτησε.
«Καλός είναι…» έκανε αδιάφορα η Μαριλένα.
«Είναι πολύ ωραίος!» είπε χαρωπά η Ευγενία. «Αλλά ο γιος του είναι καλύτερος!»
Και λέγοντας αυτά έδειξε στη μητέρα της ένα παιδί, όχι πολύ ψηλό, γύρω στα 14 που κάθονταν λίγο πιο πέρα παρατηρώντας τα μικρά που έτρεχαν στη σκυταλοδρομία. Όντως ήταν πολύ όμορφο. Η Μαριλένα παρατήρησε τις καρδούλες στα μάτια της Ευγενίας.
«Και πως τον λένε το γιο του;»
«Γιούρι! Γιούρι Τσίνεν! Όχι δεν είναι Κινέζος!»
«Και τι καπνό φουμάρει αυτός ο Τσίνεν;»
«Δεν καπνίζει μαμά!»
«Άλλο εννοούσα!»
Η Μαριλένα αναστέναξε. Τα πρώτα καρδιοχτύπια; Έπρεπε να μάθει με τι σόι αγόρι ήταν ερωτευμένη η κόρη της. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι αρκετά προσεκτικός!
Η Ζωή και ο Γιούγιας στην SM Νεράιδα στο μεταξύ εκμεταλλεύονταν πλήρως το χάος που επικρατούσε από την απουσία της Αρσινόης και έκαναν κοπάνες από τη δουλειά. Ο Γιούγιας τον έπαιρνε στην γκαρνταρόμπα και η Ζωή παρακολουθούσε τις πρόβες του Νίνο αδειάζοντας την κάβα. Περνούσαν Ζωή και κότα.
Το ίδιο δεν ίσχυε και για την Άννα η οποία είχε μαρκαριστεί στενά από το Τζιν. Και σαν να μην έφτανε αυτό την είχαν πάρει πρέφα όλες οι σταρλετίτσες που είχε γκόμενες και τη βασάνιζαν ασυστόλως!
«Μα αφού σου λέω βρε Πάμελα! Δεν τρέχει τίποτα με εμένα και το Τζιν!» φώναζε σε μια που την κυνηγούσε στα παρασκήνια για να της φέρει το πανέρι στο κεφάλι.
«Άστα αυτά ξετσίπωτη λουλουδού! Δε σε είδα νομίζεις να τον ζαχαρώνεις προχτές! Δεν είσαι καν τραγουδίστρια! Να μην τον ξαναπλησιάσεις!» τσίριζε αυτή.
«Μακάρι να μπορούσα! ΑΥΤΟΣ ΜΟΥ ΡΙΧΝΕΤΑΙ!» εξακολουθούσε να φωνάζει η Άννα.
Και έπεσε πάνω στη Μέισα. Η Πάμελα, μόλις την είδε λούφαξε, έκανε μεταβολή και έφυγε. Η Άννα πάγωσε. Η Μέισα δεν είπε τίποτε και απλά προσπέρασε.
«Και αυτή πρέπει να την ευχαριστήσω που με έσωσε…» έκανε η Άννα.
Και ενώ όλα αυτά γίνονταν στον κανονικό κόσμο, στο σπίτι του Κόκι η Αρσινόη είχε βρει την ευκαιρία να κάνει διακοπές. Με τον Κόκι είχαν μιλήσει περί ανέμων και υδάτων και κυρίως για όπλα μιας και ήταν και οι δύο μανιώδεις συλλέκτες. Αλλά τελικά όλα πάντα κατέληγαν στο πως θα νικούσαν τους εχθρούς τους.
Ο Κοκί δεν είχε κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Κάνοντας μια μικρή έρευνα είχε ανακαλύψει και κείνος την ύπαρξη των Β6. Και το λόγο που ήθελαν να τους βγάλουν από τη μέση.
«Βασικά εξαιτίας της εξαφάνισης μας, είναι σε σύγχυση. Δεν μπορούν να κάνουν σίγουρες κινήσεις.» είπε.
« Ναι αλλά το ίδιο θα ισχύει και για τους δικούς μας. Έχω αρχίσει να αισθάνομαι τύψεις που τους κρατάμε σε αγωνία.» είπε η Αρσινόη.
«Πρέπει να εμφανιστούμε αλλά την κατάλληλη στιγμή. Πίστεψε με ξέρω καλύτερα. Σε 3 μέρες θα είσαι ελεύθερη να επιστρέψεις…»
«Εντάξει αλλά εκείνη τη στιγμή θα ξαναγίνουμε εχθροί…»
«Φυσικά.»
Όντως ο Κόκι είχε δίκιο. Οι Β6 ήταν κάπως συγχυσμένοι μετά την απόπειρα εναντίον τους η οποία δεν ήξεραν κιόλας πως κατέληξε. Στη επόμενη συνάντηση τους στην αποθήκη έθιξαν το θέμα. Η Ζωή, ο Γιούγιας και ο Μασάκης ήταν εκεί ως επίτιμα μέλη. Ακόμα δεν ήξεραν ότι η αποστολή τους είχε πρακτικά αποτύχει. Περίμεναν τον αρχηγό να φανεί.
Ξάφνου καπνοί γέμισαν την αποθήκη. Η Ζωή κοίταξε ψηλά μπας και τον διέκρινε αλλά δεν φαίνονταν πουθενά. Αντί αυτού ένας προβολέας φώτισε μια καταπακτή από την οποία βγήκε ο Σακαμότος φορώντας ένα λαμέ κουστούμι. Όλοι χειροκρότησαν.
«Λοιπόν αγαπητοί σύντροφοι φοβάμαι πως η απόπειρα εξόντωσης των αρχιεκτελεστών των εχθρών μας ήταν αποτυχία.»
Όλοι τον κοίταξαν έκπληκτοι.
«Μα αφού έχουν χαθεί από προσώπου γης εδώ και μέρες! Σίγουρα δεν τους πετύχαμε;» ρώτησε ο Μορίτας.
«Ακριβώς γι αυτό ανησυχώ. Δεν έχει εντοπιστεί κανένα πτώμα. Ούτε μια ένδειξη ότι τραυματίστηκαν.»
«Μα είναι επαγγελματίες σ’ αυτό! Και θανάσιμα πληγωμένοι να ήταν θα κάλυπταν τα ίχνη τους…» είπε ο Οκάντας.
«Έχεις δίκιο αλλά δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι… Γι αυτό έχω παγώσει τις κινήσεις μας.»
«Μα τώρα είναι ευκαιρία αφεντικό να επιτεθούμε! Τώρα που τα κέντρα βρίσκονται σε σύγχυση!» ξαναείπε ο Μορίτας.
«Μμμμ… και σε αυτό έχεις δίκιο. Σε 3 μέρες θα είναι Σάββατο και θα έχουν πολύ κόσμο. Θα χτυπήσουμε τότε για να τους ξεκάνουμε μια και καλή… Ζωή, Γιούγια, Μασάκη. Θα βασιστώ πάλι πάνω σας!» είπε ο Σακαμότος αποφασιστικά.
Η Ζωή έγνεψε αποφασιστικά. Θα έσπαγε το κλουβί και θα ελευθέρωνε το Νίνο μια για πάντα…
Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009
Roman Holiday
Ρομαντικές κομεντί. Παρεξηγημένο είδος ή ότι πιο διεστραμμένο γέννησε η ανθρώπινη φαντασία; Νομίζω και τα δύο. Ενώ θεωρείται γυναικείο είδος και όντως μόνο γυναίκες τις βλέπουν, πιστεύω πως πρόκειται για αντρική συνωμοσία. Τα γυναικεία πρότυπα που προβάλλονται είναι τουλάχιστον πλασματικά και τα πλέον βολικά για έναν άντρα. Στην πλειοψηφία πάντα όχι σε όλες τις περιπτώσεις.
Βέβαια όλο το θεματάκι πλασάρεται με τρόπο που μια γυναίκα θα την αγγίξει, θα την κάνει να ταυτιστεί με την εκάστοτε ηρωίδα και πολλές φορές ίσως και να πιστεύει ότι από τη ζωή είναι βγαλμένα τα τέρατα που βλέπει.
Γιούχου κοπελιά σε πιο πλανήτη ζεις; Προσωπικά έχω σχέση αγάπης-μίσους με αυτές τις ταινίες. Τις χαζεύω καμιά φορά με πολύ ευχαρίστηση ενώ άλλες φορές προτιμώ να δω το Cheerleader Autopsy (όσοι έχουν δει έστω και δίλεπτο καταλαβαίνουν). Σε κάτι στιγμές είναι ιδανικές για να περάσεις την ώρα σου. Κυριακή μεσημέρι μετά ή πριν τα φιλαράκια ας πούμε. Επίσης η ίδια ρομαντική κομεντί τη μια φορά μπορεί να μου αρέσει, την άλλη όχι. Βέβαια υπάρχει και αυτή η Μπρίτζετ Τζόουνς που μου φέρνει αναγούλα και τυχαία για μισό δευτερόλεπτο να πέσω πάνω της. Πόσο βλαμμένη ταινία.
Παραδέχομαι ότι το guilty pleasure που με κυνηγάει αποτελεί ρομαντική κομεντί. Είναι το "Head Over Heels" και την είχα νοικιάσει τυχαία. Ε την είδα τρεις φορές απανωτές για αρχή. Δεν θυμάμαι πόσες φορές τη έχω δει από τότε. Είναι ότι πιο βλακώδες, παίζει ο Freddie Prinze Jr. κι όμως τη λατρεύω.
Πάντως επιμένω ότι οι ρομαντικές κομεντί μπορεί να είναι υπέροχες, αστείες, γλυκιές αλλά όχι γλυκανάλατες. Μπορεί όσες επαληθεύουν το παραπάνω να είναι λίγες και συνήθως παλιές αλλά είναι αυθόρμητα αστείες και απολαυστικές. Μία τέτοια είναι και το Διακοπές στη Ρώμη που βγήκε σε επανέκδοση και είναι τέλειο για θερινό.
Έχω ξαναπεί ότι όταν βλέπεις κάτι και σε κάνει να γελάς δυνατά, είναι τουλάχιστον καλή. Ε με αυτή την ταινία γέλασα με την ψυχή μου πολύ δυνατά και το ευχαριστήθηκα. Πριγκίπισσα άγνωστου κράτους ολοκληρώνει την ευρωπαϊκή της περιοδεία στη Ρώμη. Ένα βράδυ και υπό την επήρεια υπνωτικού το σκάει και αρχίζει να τριγυρνάει στους δρόμους της αιώνιας πόλης.
Τη βρίσκει ένας δημοσιογράφος και μαζί θα περάσουν μια τέλεια μέρα σε μια τέλεια πόλη. Η Audrey Hepburn είναι χάρμα οφθαλμών. Πολλές φορές αναρωτιόμασταν αν είναι δυνατόν να είναι τόσο όμορφη. Σε κάθε κοντινό λάμπει όλο το πλάνο. Εννοείται πως σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της, είναι γλυκιά, ανεπιτήδευτη και διασκεδαστική. Μια πρώιμη Holly Golightly που ταλαιπωρεί τον Gregory Peck. Άλλος τρελά γοητευτικός από' κει.
Απίθανες ατάκες, σκηνές απείρου κάλλους και ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι με τρομερή χημεία. Και ΔΕΝ ζουν happilly ever after! Αυτό κι αν ήταν έκπληξη... Δεν πλασάρει δήθεν μηνύματα για τη δύναμη της αγάπης και τέτοιες μπούρδες. Ξεκούραστη, αισθητικά άψογη και ξεκαρδιστική!
Βέβαια όλο το θεματάκι πλασάρεται με τρόπο που μια γυναίκα θα την αγγίξει, θα την κάνει να ταυτιστεί με την εκάστοτε ηρωίδα και πολλές φορές ίσως και να πιστεύει ότι από τη ζωή είναι βγαλμένα τα τέρατα που βλέπει.
Γιούχου κοπελιά σε πιο πλανήτη ζεις; Προσωπικά έχω σχέση αγάπης-μίσους με αυτές τις ταινίες. Τις χαζεύω καμιά φορά με πολύ ευχαρίστηση ενώ άλλες φορές προτιμώ να δω το Cheerleader Autopsy (όσοι έχουν δει έστω και δίλεπτο καταλαβαίνουν). Σε κάτι στιγμές είναι ιδανικές για να περάσεις την ώρα σου. Κυριακή μεσημέρι μετά ή πριν τα φιλαράκια ας πούμε. Επίσης η ίδια ρομαντική κομεντί τη μια φορά μπορεί να μου αρέσει, την άλλη όχι. Βέβαια υπάρχει και αυτή η Μπρίτζετ Τζόουνς που μου φέρνει αναγούλα και τυχαία για μισό δευτερόλεπτο να πέσω πάνω της. Πόσο βλαμμένη ταινία.
Παραδέχομαι ότι το guilty pleasure που με κυνηγάει αποτελεί ρομαντική κομεντί. Είναι το "Head Over Heels" και την είχα νοικιάσει τυχαία. Ε την είδα τρεις φορές απανωτές για αρχή. Δεν θυμάμαι πόσες φορές τη έχω δει από τότε. Είναι ότι πιο βλακώδες, παίζει ο Freddie Prinze Jr. κι όμως τη λατρεύω.
Πάντως επιμένω ότι οι ρομαντικές κομεντί μπορεί να είναι υπέροχες, αστείες, γλυκιές αλλά όχι γλυκανάλατες. Μπορεί όσες επαληθεύουν το παραπάνω να είναι λίγες και συνήθως παλιές αλλά είναι αυθόρμητα αστείες και απολαυστικές. Μία τέτοια είναι και το Διακοπές στη Ρώμη που βγήκε σε επανέκδοση και είναι τέλειο για θερινό.
Έχω ξαναπεί ότι όταν βλέπεις κάτι και σε κάνει να γελάς δυνατά, είναι τουλάχιστον καλή. Ε με αυτή την ταινία γέλασα με την ψυχή μου πολύ δυνατά και το ευχαριστήθηκα. Πριγκίπισσα άγνωστου κράτους ολοκληρώνει την ευρωπαϊκή της περιοδεία στη Ρώμη. Ένα βράδυ και υπό την επήρεια υπνωτικού το σκάει και αρχίζει να τριγυρνάει στους δρόμους της αιώνιας πόλης.
Τη βρίσκει ένας δημοσιογράφος και μαζί θα περάσουν μια τέλεια μέρα σε μια τέλεια πόλη. Η Audrey Hepburn είναι χάρμα οφθαλμών. Πολλές φορές αναρωτιόμασταν αν είναι δυνατόν να είναι τόσο όμορφη. Σε κάθε κοντινό λάμπει όλο το πλάνο. Εννοείται πως σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της, είναι γλυκιά, ανεπιτήδευτη και διασκεδαστική. Μια πρώιμη Holly Golightly που ταλαιπωρεί τον Gregory Peck. Άλλος τρελά γοητευτικός από' κει.
Απίθανες ατάκες, σκηνές απείρου κάλλους και ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι με τρομερή χημεία. Και ΔΕΝ ζουν happilly ever after! Αυτό κι αν ήταν έκπληξη... Δεν πλασάρει δήθεν μηνύματα για τη δύναμη της αγάπης και τέτοιες μπούρδες. Ξεκούραστη, αισθητικά άψογη και ξεκαρδιστική!
Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009
The Birds
Συνεχίζοντας με Χίτσκοκ ρίξτε μια ματιά εδώ. Οι cameo εμφανίσεις του σκηνοθέτη είναι τόσο διασκεδαστικές(και με την ευκαιρία να δεν έχετε τσεκάρει αυτό το φόρουμ, κάντε το). Παντού βρίσκει τρόπο ο αθεόφοβος να χωρέσει! Και τώρα ας μπω στο ψητό...τα πουλιά!
Οι κάτοικοι ενός παραθαλάσσιου χωριού αναστατώνονται όταν τα πουλιά γίνονται ξαφνικά επιθετικά. Πολύ επιθετικά! Όλα τα πετούμενα της περιοχής φέρονται υπέρ του δέοντος παράξενα. Επιδεικνύουν νοημοσύνη ενώ διαφορετικά είδη δείχνουν να...συνεργάζονται. Οι κάτοικοι μοιάζουν ανήμποροι μπροστά στις επιθέσεις ενώ το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να τρέξουν και να κρυφτούν.
Η όλη ατμόσφαιρα της ταινίας βασίζεται στην από αιώνες κοινή σταθερά του καλού θρίλερ, που θέλει την απειλή να είναι αναίτια και να μην μπορεί να αντιμετωπιστεί. Βέβαια όσοι από εμάς ξέρουμε δυο πράγματα παραπάνω γνωρίζουμε ότι αυτή η επιθετικότητα καθόλου αναίτια δεν είναι αλλά είναι μέρος του ύπουλου σχεδίου των απανταχού πουλερικών να κατακτήσουν τον κόσμο.
Η ταινία αυτή με έχει σημαδέψει. Δεν ξέρω αν πάντα φοβόμουν τα πουλιά ή λόγω αυτής της ταινίας. Είναι πάντως γεγονός ότι πρόκειται για πανκάκιστα πλάσματα που μέχρι και ο σατανάς έχει κλείσει την πόρτα της Κόλασης για την αφεντιά τους. Και δεν είναι μόνο το όλο τρομακτικό σκηνικό που σε κάνει να νιώθεις άβολα αλλά φυσικά και ο τεχνίτης Χίτσκοκ που θα κλείσει τους πρωταγωνιστές στα πιο μικρά μέρη παρέα με τα συμπαθή(not) ζώα ενώ άλλες φορές θα τους αφήσει εκτεθειμένους σε ανοιχτούς χώρους.
Δεν θα διστάσει να συμπεριλάβει στα θύματα μικρά παιδιά(κάτι που πολύ σπάνια βλέπουμε στο σινεμά) και να μην αφήσει την παραμικρή προστασία. Ίσως να μην είναι η καλύτερη ταινία του Χίτσκοκ αλλά για μένα κάνει πραγματικά καλά τη δουλειά της. Λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα ενώ ο τρόμος έρχεται φυσικά. Ίσως όχι τόσο όσο παλιά λόγω ηλικίας της ταινίας(τα εφέ είναι σχεδόν αστεία) αλλά σίγουρα μια μικρή ανησυχία τη νιώθεις.
Οι μόνες μου ενστάσεις είναι στον τίτλο, καθώς εγώ θα το τιτλοφορούσα "Κωλόπουλα" αλλά και στο είδος των πτηνών καθώς λείπουν τα σατανικότερα και πιο υποχθόνια όλων: τα περιστέρια!
Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009
The Man Who Knew Too Much...
Δεν ξέρω γιατί αλλά είναι κάποιες ταινίες που το καλοκαίρι δείχνουν καλύτερες, διαφορετικές. Τέτοιες μεταξύ άλλων είναι και οι ταινίες του Χίτσκοκ. Αλήθεια πόσο καλύτερη μπορεί να φανεί η τελειότητα απλά και μόνο λόγω εποχής; Κι όμως εμένα μου φαίνονται δύο φορές πιο αριστουργηματικές.
Ο Χίτσκοκ είναι από τους σκηνοθέτες που δεν μπορώ να διαλέξω αγαπημένες ταινίες. Όσες έχω δει(γιατί δεν τις έχω δει όλες) μου αρέσουν υπερβολικά πολύ για να μπω σε διαδικασία σύγκρισης. Και μια και ήμουν σε φάση και ο Costello είχε ζητήσει το The Man Who Knew Too Much, το είδα και μάλιστα σαν πρώτη φορά καθώς δε το θυμόμουν πολύ καλά.
Ένας γιατρός με τη διάσημη γυναίκα του και το παιδί τους είναι σε ταξίδι όταν συναντούν έναν μυστήριο τύπο που τους κάνει πολλές ερωτήσεις. Όταν αργότερα ο ίδιος τύπος δολοφονηθεί θα ψιθυρίσει τα τελευταία του λόγια στο αυτί του γιατρού. Κι εκεί ξεκινάει η περιπέτεια των ηρώων, καθώς κάποιοι, αφού κέρδισαν την εμπιστοσύνη τους, απήγαγαν το παιδί τους και σε αντάλλαγμα ζητούν να κρατήσει ο γιατρός το στόμα του κλειστό.
Αυτό που του ψιθύρισε ο ...άνθρωπος που ήξερε πολλά ήταν ένα σχέδιο δολοφονίας και ο ήρωας μας από τη μία θέλει να δει ζωντανό το παιδί του αλλά από την άλλη έχει και τύψεις ότι ενώ μπορεί να αποτρέψει μια δολοφονία δεν το κάνει. Με τη βοήθεια της γυναίκας του θα αρχίσουν να ψάχνουν την άκρη μόνοι τους. Κι έρχεται ο Χίτσκοκ να δώσει μια μοναδική ατμόσφαιρα, αγωνία και όλα αυτά τα υπέροχα που του προσέδωσαν τον χαρακτηρισμό μετρ του τρόμου. Όμως πόσο λίγο είναι μπροστά σε αυτό που πραγματικά είναι. Μετρ του κινηματογράφου μοιάζει πιο σωστό. Με αποκορύφωμα μια εκπληκτική σκηνή σε ένα ταριχευτήριο(μέρος όπου ταριχεύουν ζώα, δεν ξέρω αν λέγεται έτσι) αλλά και τις σκηνές στην Μαροκινή αγορά.
Ο James Stewart και η Doris Day είναι πολύ καλοί με τη δεύτερη να κλέβει για μένα την παράσταση. Ειδικά όταν ο γιατρός της ανακοινώνει ότι έχουν απαγάγει το γιο τους η αντίδραση της έρχεται τόσο φυσικά και ρεαλιστικά. Πολύ γλυκός και ο μικρούλης!
Η ταινία αποτελεί ριμέικ της ομότιτλης του 1934(με σκηνοθέτη πάλι τον Χίτσκοκ). Δεν ξέρω γιατί υπήρξε ανάγκη για ριμέικ καθώς δεν έχω δει το πρωτότυπο. Σε γενικές γραμμές είναι πολύ καλή ταινία, σκηνοθετικά είναι υπέροχη και το μόνο κακό της είναι οι πολλές σεναριακές ευκολίες. Προσωπικά όταν βλέπω Χίτσκοκ το σενάριο το θεωρώ απλά την αφορμή για να πιάσει την κάμερα και να δημιουργήσει αλλά σε αυτή την περίπτωση ελαφρά με ενόχλησαν τα κενά και οι ευκολίες.
Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009
Πάρτυ στη shibuya aka Japanese Dance Songs
Καιρό είχα να το κάνω αυτό! Αγαπητοί μου αναγνώστες ας χορέψουμε παρέα με ιαπωνικά χορευτικά τραγούδια!
1. DJ OZMA - Age Age Every Knight
Κλασικό και υπεραγαπημένο από εμένα κλαμποτράγουδο. Ο DJ OZMA είναι ο Party Master της Ιαπωνίας και ξέρει πως να φτιάχνειχορευτικά κομμάτια. Επίσης... στις live performances του τραγουδιού όλοι οι χορευτές πέταγαν τα ρούχα τους και χόρευαν με τα εσώρουχα! Μιλάμε για ΤΟ οφθαλμόλουτρο!
2. NewS - Koi no ABO
Και πάμε για λίγο Disco dancing με τους αγαπητούς μας NewS! Το πιο ξεσηκωτικό τους κομμάτι. Μιλάει για τις ομάδες αίματος και τη συμβατότητα! Κάτι σαν να τραγουδάγαμε εμείς εδώ για τα ζώδια! Ο Pi είναι θεός όπως πάντα! YOU-tachi nani kata? (Εσείς τι ομάδα αίματος είστε;)
3.AAA - Blood on Fire
To πρώτο single του μεικτού γκρουπ AAA πίσω στο 2005 και μέχρι σήμερα ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους. Με αυτό τους γνώρισα και τους λάτρεψα και τους ακολουθώ από τότε. Τέλειο για χορό σε κλαμπ!
4. KAT-TUN - 7 Days Battle
Να και ένα κομμάτι που θα λάτρευαν και οι απαντεχού bouzoukia-goers. Το ανατολίτικο beat το κάνει κατάλληλο να το χορέψεις και σαν τσιφτετέλι. Κατά τ' άλλα έχει πολύ ηλεκτρική κιθάρα. Από τα αγαπημένα μου χορευτικά των ΚT. Αν εξαιρέσεις τη ραπ σε κάποια σημεία, το υπόλοιπο τραγούδι είναι στ' αγγλικά αλλά μάλλον δεν το καταλάβατε...
5. Big Bang - GARA GARA GO!!!
Οι Big Bang ανοίγονται στην Ιαπωνία. Το δεύτερο τους single, GARA GARA GO είναι ένα τραγούδι αντάξιο του στυλ που τους έκανε γνωστούς στην Κορέα και εμένα να χορεύω όποτε τους ακούω. Τους εύχομαι τα καλύτερα και θα τους υποστηρίξω δεόντως (meaning yeah I'll buy their stuff)...
6. Koda Kumi - Hot Stuff feat KM-Markit
Και φυσικά ένα τραγούδι από την αγαπημένη μου Kuu-chan. Από τα πρώτα της που άκουσα όταν πρωτομπήκα στο fandom και ένα από τα πιο sexy επίσης. She's really got Hot Stuff baby! Θέλω τη χορογράφο της, τη Maiko, να μου μάθει να χορεύω σαν εκείνη!
7. ORANGE RANGE - Locolotion
To υπέρτατο χορευτικό τραγούδι του καλοκαιριού, έτσι όπως το καθιέρωσαν το 2004 οι ORANGE RANGE. Κάθε καλοκαίρι το βάζω και το χορεύω. Άρεσε πολύ και στον μακαρίτη τον πατέρα μου! C'mon babe do the locolotion!! Κλασικό όπως και το παρακάτω...
8. TRF - Survival Dance ~no no cry more~
Ένα από τα γνωστότερα και θρυλικότερα τραγούδια της ιαπωνικής ποπ από τη δεκαετία του 90. Ακόμα το χορεύουν στα club και φέρνει στο νου παλιά καλοκαίρια.
9. Perfume - Dream Fighter
Και πάμε για λίγη ηλεκτρονική μουσική. Οι Perfume είναι ένα σχετικά καινούργιο γκρουπ (πρόπερσι εμφανίστηκαν) που ήδη έχει κατακτήσει την ιαπωνική ηλεκτρονική μουσική σκηνή. Είναι αυτή τη στιγμή και το διασημότερο γυναικείο γκρουπ. Οι Acchan, Nocchi και Kashiyuka μπορεί να φαίνονται χαζούλες αλλά είναι αξιολάτρευτες και έχουν πολύ ωραία μουσική! ^_^
10. Arashi - Lucky Man
Και κλείνω με τους αγαπημένους μου Arashi. Με ένα από τα καλύτερα χορευτικά τους τραγούδια. Αισιόδοξο, ξεσηκωτικό, υπέροχο. Αυτοί είναι οι Arashi. Το καλύτερο αντικαταθλιπτηκό στον πλανήτη. Σώζουν ζωές! When I say lucky you say man!
1. DJ OZMA - Age Age Every Knight
Κλασικό και υπεραγαπημένο από εμένα κλαμποτράγουδο. Ο DJ OZMA είναι ο Party Master της Ιαπωνίας και ξέρει πως να φτιάχνειχορευτικά κομμάτια. Επίσης... στις live performances του τραγουδιού όλοι οι χορευτές πέταγαν τα ρούχα τους και χόρευαν με τα εσώρουχα! Μιλάμε για ΤΟ οφθαλμόλουτρο!
2. NewS - Koi no ABO
Και πάμε για λίγο Disco dancing με τους αγαπητούς μας NewS! Το πιο ξεσηκωτικό τους κομμάτι. Μιλάει για τις ομάδες αίματος και τη συμβατότητα! Κάτι σαν να τραγουδάγαμε εμείς εδώ για τα ζώδια! Ο Pi είναι θεός όπως πάντα! YOU-tachi nani kata? (Εσείς τι ομάδα αίματος είστε;)
3.AAA - Blood on Fire
To πρώτο single του μεικτού γκρουπ AAA πίσω στο 2005 και μέχρι σήμερα ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους. Με αυτό τους γνώρισα και τους λάτρεψα και τους ακολουθώ από τότε. Τέλειο για χορό σε κλαμπ!
4. KAT-TUN - 7 Days Battle
Να και ένα κομμάτι που θα λάτρευαν και οι απαντεχού bouzoukia-goers. Το ανατολίτικο beat το κάνει κατάλληλο να το χορέψεις και σαν τσιφτετέλι. Κατά τ' άλλα έχει πολύ ηλεκτρική κιθάρα. Από τα αγαπημένα μου χορευτικά των ΚT. Αν εξαιρέσεις τη ραπ σε κάποια σημεία, το υπόλοιπο τραγούδι είναι στ' αγγλικά αλλά μάλλον δεν το καταλάβατε...
5. Big Bang - GARA GARA GO!!!
Οι Big Bang ανοίγονται στην Ιαπωνία. Το δεύτερο τους single, GARA GARA GO είναι ένα τραγούδι αντάξιο του στυλ που τους έκανε γνωστούς στην Κορέα και εμένα να χορεύω όποτε τους ακούω. Τους εύχομαι τα καλύτερα και θα τους υποστηρίξω δεόντως (meaning yeah I'll buy their stuff)...
6. Koda Kumi - Hot Stuff feat KM-Markit
Και φυσικά ένα τραγούδι από την αγαπημένη μου Kuu-chan. Από τα πρώτα της που άκουσα όταν πρωτομπήκα στο fandom και ένα από τα πιο sexy επίσης. She's really got Hot Stuff baby! Θέλω τη χορογράφο της, τη Maiko, να μου μάθει να χορεύω σαν εκείνη!
7. ORANGE RANGE - Locolotion
To υπέρτατο χορευτικό τραγούδι του καλοκαιριού, έτσι όπως το καθιέρωσαν το 2004 οι ORANGE RANGE. Κάθε καλοκαίρι το βάζω και το χορεύω. Άρεσε πολύ και στον μακαρίτη τον πατέρα μου! C'mon babe do the locolotion!! Κλασικό όπως και το παρακάτω...
8. TRF - Survival Dance ~no no cry more~
Ένα από τα γνωστότερα και θρυλικότερα τραγούδια της ιαπωνικής ποπ από τη δεκαετία του 90. Ακόμα το χορεύουν στα club και φέρνει στο νου παλιά καλοκαίρια.
9. Perfume - Dream Fighter
Και πάμε για λίγη ηλεκτρονική μουσική. Οι Perfume είναι ένα σχετικά καινούργιο γκρουπ (πρόπερσι εμφανίστηκαν) που ήδη έχει κατακτήσει την ιαπωνική ηλεκτρονική μουσική σκηνή. Είναι αυτή τη στιγμή και το διασημότερο γυναικείο γκρουπ. Οι Acchan, Nocchi και Kashiyuka μπορεί να φαίνονται χαζούλες αλλά είναι αξιολάτρευτες και έχουν πολύ ωραία μουσική! ^_^
10. Arashi - Lucky Man
Και κλείνω με τους αγαπημένους μου Arashi. Με ένα από τα καλύτερα χορευτικά τους τραγούδια. Αισιόδοξο, ξεσηκωτικό, υπέροχο. Αυτοί είναι οι Arashi. Το καλύτερο αντικαταθλιπτηκό στον πλανήτη. Σώζουν ζωές! When I say lucky you say man!
Τρίτη 14 Ιουλίου 2009
Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (17)
Ακόμα ένα κεφάλαιο της ήδη cult Παραλιακής
-------------------------------------------------
Η Ζωή έφτιαξε στο Νίνο ένα γενναιόδωρο γεύμα. Για να την ευχαριστήσει πήρε την ξεκούρδιστη κιθάρα του και της τραγούδησε. Από πάνω τους θαμπόφεγγαν τ΄άστρα. Βλέπετε για να σώσουν ηλεκτρικό έτρωγαν στην ταράτσα. Όταν ο Νίνο τελείωσε το τραγούδι του γύρισε προς τη Ζωή.
«Θα ήθελα όμως να ήξερα προς τι αυτή η ξαφνική χαρά.»
Η Ζωή ξεροκατάπιε αλλά δε μπορούσε να του πει το λόγο. Άρχισε να σκέφτεται πιθανά σενάρια και κατέληξε γρήγορα σε ένα.
«Εμ… Κέρδισα κάτι χρήματα στο ΞΥΣΤΟ και είπα να το γιορτάσουμε!»
Ο Νίνο την κοίταξε δύσπιστα στην αρχή αλλά μετά χαμογέλασε και έπιασε πάλι την κιθάρα του. Την ίδια ώρα ήρθε και ο Γιούγιας στην ταράτσα κρατώντας κάτι κονσέρβες.
«Θέλετε να μοιραστούμε;» ρώτησε και στρογγυλοκάθισε δίπλα τους.
«Πού τις βρήκες τις κονσέρβες; Εσύ δεν έτρωγες μόνο τη σάπια μίσο της μάνας σου;» έκανε ο Νίνο έκπληκτος.
«Εεεε…κέρδισα κάτι χρήματα στο ΛΟΤΤΟ.» είπε γρήγορα.
Ο Νίνο τον κοίταξε με περισσότερη δυσπιστία και ύστερα κοίταξε τη Ζωή που έκανε κάτι νοήματα στο Γιούγια. Μήπως του έκρυβαν κάτι; Αλλά όχι… Ήταν χρυσά παιδιά! Πώς ήταν δυνατόν! Και δέχτηκε να φάνε όλοι παρέα τις κονσέρβες.
Η Αρσινόη πίσω στο διαμέρισμα του Κόκι είχε αρχίσει να αναρρώνει κιόλας. Μπορούσε πλέον να κουτσαίνει χωρίς να δείχνει πολύ γελοία. Ταυτόχρονα προσπαθούσε μαζί του να βρει ποιος τους είχε επιτεθεί.
«Αυτή η αόρατη απειλή πρέπει να ήταν.» κατέληξε.
«…… Πρέπει να έχει ένα όνομα όμως. Το αόρατη απειλή ακούγεται σαν να βγήκε από τον Πόλεμο των Άστρων…» έκανε ο Κόκι.
«Εεεεκ! Σε λίγο θα μας επιτεθεί και ο Στρατός των Κλώνων;»
«Ξέρεις τον Πόλεμο των Άστρων;»
«Αμέ! Τα έχω δει όλα!»
«Έλα! Εγώ έχω και τα DVD!»
Και κάπως κατέληξαν να μιλάνε για τις αγαπημένες τους ταινίες…
Η Στελίνα βρισκόταν στην έπαυλη της ανάστατη. Η εξαφάνιση της Αρσινόης είχε κάνει άνω κάτω τη συμμορία. Η ίδια ένιωθε τον κίνδυνο. Αλλά δεν ήξερε τι να κάνει. Ήταν τότε που την πλησίασε το κατοικίδιο της, ο Ριουχέι Μαρουγιάμας. Φορούσε δερμάτινα και ένα κολάρο. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί μπορεί να μας διαβάζουν παιδιά!
«…… Υπάρχει κάποιος που μπορείς να συμβουλευτείς ξέρεις…» της ψιθύρισε ύπουλα στο αυτί.
Η Στελίνα γύρισε και τον αντίκρισε ξαφνιασμένη. Ήταν η πρώτη φορά που της έλεγε κάτι εκτός από «ΧΤΎΠΑ ΜΕ ΑΦΕΝΤΡΑ».
«Για λέγε. Ποιος;» ρώτησε κοφτά.
«Πρώτα θέλω 20 ξυλιές αλλιώς δε στο λέω!»
Η Στελίνα αναστέναξε και έπιασε το μαστίγιο. Ο Ριουχέι ήταν αθεράπευτα μαζόχας. Αφού του έδωσε αυτό που ζήταγε της τα ξέρασε όλα.
«Θα πας σε ένα κουτούκι στα Καμίνια που λέγεται Το Βαπόρι Τ’ Ουρανού. Θα ζητήσεις να δεις τον Τομόγια. Αυτός ξέρει πολλά… Μπορεί να ξέρει και τα πάντα!»
Χωρίς να κάτσει να το πολυσκεφτεί, την επόμενη μέρα κιόλας, πήγε σε αυτό το Βαπόρι Τ’ Ουρανού. Στην είσοδο του έπεσε πάνω σε μια γνωστή φυσιογνωμία.
«Εσύ εδώ;» έκανε ξαφνιασμένη.
Ο Χελώνας, που μόλις έβγαινε από το μαγαζί, ξαφνιάστηκε το ίδιο αλλά επέστρεψε γρήγορα στο αγέρωχο βλέμμα του. Έβαλε το καπέλο του με χάρη και είπε.
«Πιστεύω πως εδώ θα βρεις τις απαντήσεις που ζητάς.»
Και έφυγε. Η Στελίνα χαμογέλασε καθώς τον έβλεπε να απομακρύνεται. Αυτό ήταν μόνο ένα κομμάτι της ατέλειωτης γοητείας του. Μπήκε στο μαγαζί.
Το κουτούκι ήταν τίγκα στον καπνό από τους ναργιλέδες και τα τσιγάρα. Σκέτος τεκές! Όλοι οι θαμώνες ήταν άντρες, από αυτούς που θα έλεγες παλιομοδίτες μάγκες. Έκαναν ναργιλέ, κάπνιζαν και έπαιζαν τάβλι ή κομπολόι. Στο πάλκο ένα μάτσο τυπάδες έπαιζαν μπουζούκι.
Η Στελίνα κάθισε σε ένα τραπέζι. Όλο το μαγαζί την κοίταζε. Αυτή τους ανταπέδωσε το βλέμμα και οι περισσότεροι γύρισαν στις ασχολίες τους. Ο σερβιτόρος την πλησίασε.
«Τι θα πάρετε μαντάμ;» ρώτησε.
«Φέρε ένα ούζο και ένα ναργιλέ. Και θέλω και τον Τομόγια.»
«Ποια τον ζητεί περικαλώ;»
«Η Στελίνα των Bondage Queens. Είναι επείγον.»
Ο σερβιτόρος μόλις άκουσε το όνομα της συμμορίας έσπευσε να κάνει ότι του είπε η Στελίνα. Οι θαμώνες πάλι την κοίταζαν. Μετά από λίγη αναμονή ο σερβιτόρος επέστρεψε με την παραγγελία και έναν τυπά να τον ακολουθεί καταπόδας. Αυτός ήταν ο Τομόγιας Νάγκασες. Φορούσε πουκάμισο και είχε το κουστούμι ριγμένο στους ώμους. Κλασικός ρεμπέτης.
Κάθισε απέναντι από τη Στελίνα και άναψε ένα τσιγάρο. Η Στελίνα τον κάρφωσε επίμονα και πήγε να πει κάτι. Αλλά πριν προλάβει ο Τόμογιας φύσηξε τον καπνό του και είπε.
«Β6. Αυτοί που ζητάς ονομάζονται Β6…»
Στο δρόμο προς το ΙΒ ο Χελώνας έκανε ένα τηλεφώνημα.
«Τζούνο… Πού είναι ο Τζιν; Δεν τον βρίσκω; Τέλος πάντων. Θέλω να ερευνήσεις το όνομα Β6 όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο Κόκι δεν εμφανίστηκε ακόμα ε; …. Εντάξει. Θα σου εξηγήσω όταν φτάσω. Εσύ άρχισε τις κινήσεις…»
-------------------------------------------------
Η Ζωή έφτιαξε στο Νίνο ένα γενναιόδωρο γεύμα. Για να την ευχαριστήσει πήρε την ξεκούρδιστη κιθάρα του και της τραγούδησε. Από πάνω τους θαμπόφεγγαν τ΄άστρα. Βλέπετε για να σώσουν ηλεκτρικό έτρωγαν στην ταράτσα. Όταν ο Νίνο τελείωσε το τραγούδι του γύρισε προς τη Ζωή.
«Θα ήθελα όμως να ήξερα προς τι αυτή η ξαφνική χαρά.»
Η Ζωή ξεροκατάπιε αλλά δε μπορούσε να του πει το λόγο. Άρχισε να σκέφτεται πιθανά σενάρια και κατέληξε γρήγορα σε ένα.
«Εμ… Κέρδισα κάτι χρήματα στο ΞΥΣΤΟ και είπα να το γιορτάσουμε!»
Ο Νίνο την κοίταξε δύσπιστα στην αρχή αλλά μετά χαμογέλασε και έπιασε πάλι την κιθάρα του. Την ίδια ώρα ήρθε και ο Γιούγιας στην ταράτσα κρατώντας κάτι κονσέρβες.
«Θέλετε να μοιραστούμε;» ρώτησε και στρογγυλοκάθισε δίπλα τους.
«Πού τις βρήκες τις κονσέρβες; Εσύ δεν έτρωγες μόνο τη σάπια μίσο της μάνας σου;» έκανε ο Νίνο έκπληκτος.
«Εεεε…κέρδισα κάτι χρήματα στο ΛΟΤΤΟ.» είπε γρήγορα.
Ο Νίνο τον κοίταξε με περισσότερη δυσπιστία και ύστερα κοίταξε τη Ζωή που έκανε κάτι νοήματα στο Γιούγια. Μήπως του έκρυβαν κάτι; Αλλά όχι… Ήταν χρυσά παιδιά! Πώς ήταν δυνατόν! Και δέχτηκε να φάνε όλοι παρέα τις κονσέρβες.
Η Αρσινόη πίσω στο διαμέρισμα του Κόκι είχε αρχίσει να αναρρώνει κιόλας. Μπορούσε πλέον να κουτσαίνει χωρίς να δείχνει πολύ γελοία. Ταυτόχρονα προσπαθούσε μαζί του να βρει ποιος τους είχε επιτεθεί.
«Αυτή η αόρατη απειλή πρέπει να ήταν.» κατέληξε.
«…… Πρέπει να έχει ένα όνομα όμως. Το αόρατη απειλή ακούγεται σαν να βγήκε από τον Πόλεμο των Άστρων…» έκανε ο Κόκι.
«Εεεεκ! Σε λίγο θα μας επιτεθεί και ο Στρατός των Κλώνων;»
«Ξέρεις τον Πόλεμο των Άστρων;»
«Αμέ! Τα έχω δει όλα!»
«Έλα! Εγώ έχω και τα DVD!»
Και κάπως κατέληξαν να μιλάνε για τις αγαπημένες τους ταινίες…
Η Στελίνα βρισκόταν στην έπαυλη της ανάστατη. Η εξαφάνιση της Αρσινόης είχε κάνει άνω κάτω τη συμμορία. Η ίδια ένιωθε τον κίνδυνο. Αλλά δεν ήξερε τι να κάνει. Ήταν τότε που την πλησίασε το κατοικίδιο της, ο Ριουχέι Μαρουγιάμας. Φορούσε δερμάτινα και ένα κολάρο. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί μπορεί να μας διαβάζουν παιδιά!
«…… Υπάρχει κάποιος που μπορείς να συμβουλευτείς ξέρεις…» της ψιθύρισε ύπουλα στο αυτί.
Η Στελίνα γύρισε και τον αντίκρισε ξαφνιασμένη. Ήταν η πρώτη φορά που της έλεγε κάτι εκτός από «ΧΤΎΠΑ ΜΕ ΑΦΕΝΤΡΑ».
«Για λέγε. Ποιος;» ρώτησε κοφτά.
«Πρώτα θέλω 20 ξυλιές αλλιώς δε στο λέω!»
Η Στελίνα αναστέναξε και έπιασε το μαστίγιο. Ο Ριουχέι ήταν αθεράπευτα μαζόχας. Αφού του έδωσε αυτό που ζήταγε της τα ξέρασε όλα.
«Θα πας σε ένα κουτούκι στα Καμίνια που λέγεται Το Βαπόρι Τ’ Ουρανού. Θα ζητήσεις να δεις τον Τομόγια. Αυτός ξέρει πολλά… Μπορεί να ξέρει και τα πάντα!»
Χωρίς να κάτσει να το πολυσκεφτεί, την επόμενη μέρα κιόλας, πήγε σε αυτό το Βαπόρι Τ’ Ουρανού. Στην είσοδο του έπεσε πάνω σε μια γνωστή φυσιογνωμία.
«Εσύ εδώ;» έκανε ξαφνιασμένη.
Ο Χελώνας, που μόλις έβγαινε από το μαγαζί, ξαφνιάστηκε το ίδιο αλλά επέστρεψε γρήγορα στο αγέρωχο βλέμμα του. Έβαλε το καπέλο του με χάρη και είπε.
«Πιστεύω πως εδώ θα βρεις τις απαντήσεις που ζητάς.»
Και έφυγε. Η Στελίνα χαμογέλασε καθώς τον έβλεπε να απομακρύνεται. Αυτό ήταν μόνο ένα κομμάτι της ατέλειωτης γοητείας του. Μπήκε στο μαγαζί.
Το κουτούκι ήταν τίγκα στον καπνό από τους ναργιλέδες και τα τσιγάρα. Σκέτος τεκές! Όλοι οι θαμώνες ήταν άντρες, από αυτούς που θα έλεγες παλιομοδίτες μάγκες. Έκαναν ναργιλέ, κάπνιζαν και έπαιζαν τάβλι ή κομπολόι. Στο πάλκο ένα μάτσο τυπάδες έπαιζαν μπουζούκι.
Η Στελίνα κάθισε σε ένα τραπέζι. Όλο το μαγαζί την κοίταζε. Αυτή τους ανταπέδωσε το βλέμμα και οι περισσότεροι γύρισαν στις ασχολίες τους. Ο σερβιτόρος την πλησίασε.
«Τι θα πάρετε μαντάμ;» ρώτησε.
«Φέρε ένα ούζο και ένα ναργιλέ. Και θέλω και τον Τομόγια.»
«Ποια τον ζητεί περικαλώ;»
«Η Στελίνα των Bondage Queens. Είναι επείγον.»
Ο σερβιτόρος μόλις άκουσε το όνομα της συμμορίας έσπευσε να κάνει ότι του είπε η Στελίνα. Οι θαμώνες πάλι την κοίταζαν. Μετά από λίγη αναμονή ο σερβιτόρος επέστρεψε με την παραγγελία και έναν τυπά να τον ακολουθεί καταπόδας. Αυτός ήταν ο Τομόγιας Νάγκασες. Φορούσε πουκάμισο και είχε το κουστούμι ριγμένο στους ώμους. Κλασικός ρεμπέτης.
Κάθισε απέναντι από τη Στελίνα και άναψε ένα τσιγάρο. Η Στελίνα τον κάρφωσε επίμονα και πήγε να πει κάτι. Αλλά πριν προλάβει ο Τόμογιας φύσηξε τον καπνό του και είπε.
«Β6. Αυτοί που ζητάς ονομάζονται Β6…»
Στο δρόμο προς το ΙΒ ο Χελώνας έκανε ένα τηλεφώνημα.
«Τζούνο… Πού είναι ο Τζιν; Δεν τον βρίσκω; Τέλος πάντων. Θέλω να ερευνήσεις το όνομα Β6 όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο Κόκι δεν εμφανίστηκε ακόμα ε; …. Εντάξει. Θα σου εξηγήσω όταν φτάσω. Εσύ άρχισε τις κινήσεις…»
Σάββατο 11 Ιουλίου 2009
Dressed to Kill...
Blow Out, Dressed To Kill, Carrie. Οι τρεις αγαπημένες μου ταινίες από τον De Palma αν και ποτέ δεν μπορώ να καθορίσω τη σειρά προτίμησης. Όμως κατά τη γνώμη μου στο Dressed To Kill είναι που ο De Palma έχει βάλει όλο το ταλέντο του και λίγο παραπάνω και λίγο ακόμη και πάει λέγοντας...
Όταν η μητέρα του δολοφονείται, ο Peter με τη βοήθεια της μοναδικής μάρτυρα είναι αποφασισμένος να βρει το δολοφόνο. Οι έρευνες τόσο του Peter όσο και της αστυνομίας θα εστιάσουν στο πελατολόγιο του ψυχαναλυτή της μητέρας του.
Από τα καλύτερα ψυχολογικά, ερωτικά θρίλερ, παίζει με το μυαλό σου κάθε στιγμή και λεπτό. Τι να πρωτοθυμηθείς. Τις τρομερές σκηνές στο μουσείο; Την πιο ερωτική σκηνή ever στο ταξί(πως την είχα ξεχάσει στο ανάλογο ποστ;); Τις ανατροπές; Την αγωνία στο τέλος;
Πάντα οι επικριτές του De Palma τον κατηγορούν ότι "κλέβει" ασύστολα τον Χίτσκοκ. Κι εδώ τους έδωσε ένα βήμα παραπάνω καθώς θυμίζει φανερά το Ψυχώ. Μπορεί να έχει εμμονή με τον Χίτσκοκ αλλά οι ταινίες του έχουν καθαρά προσωπικό ύφος και τελικά τη δική του μοναδική σφραγίδα. Προσωπικά απολαμβάνω τις Χιτσκοκικές αναφορές και τις θεωρώ μέρος της ξεχωριστής υπογραφής του.
Εδώ θα εστιάσει στην ανθρώπινη σεξουαλικότητα και θα το κάνει πολύ καλά. Φετιχιστική φωτογραφία, αισθησιακά πλάνα, τα πάντα δείχνουν μια σεξουαλική ένταση συνέχεια και παντού. Παρατηρείστε τα αντικείμενα στο χώρο. Για άλλη μια φορά ο De Palma παίζει πολύ καλά με τα αντικείμενα...
Και ταυτόχρονα δεν θα παρεκκλίνει από ένα ψυχολογικό θρίλερ που λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα. Τρόμο, σασπένς, ατμόσφαιρα. Και εκεί είναι που ξεπερνάει την πλειοψηφία των θρίλερ και γίνεται ένα από τα κορυφαία του είδους.
Σε σενάριο του De Palma, μια ιδέα που είχε καιρό στο μυαλό του. Εμπνευσμένος από τον τεράστιο Χίτσκοκ αλλά τελικά παραδίδοντάς μας κάτι πραγματικά δικό του, μια ταινία κορυφαία στο είδος της. Πολύ καλές ερμηνείες με φυσικά μία εκ των κορυφαίων την αγαπημένη επιλογή του σκηνοθέτη Nancy Allen. Προσωπικά μου άρεσε πολύ ο Michael Caine και φυσικά η τρομερά ερωτική παρουσία της Angie Dickinson.
Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009
Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (16)
Σήμερα μαζί με την παραλιακή στέλνω πακέτο ένα macro που έφτιαξα για γνωριμία με το καστ. Για όσους διαβάζουν και δεν ξέρουν για ποιους είναι η ιστορία. Πάμε μια με τους βασικούς:
Βρήκα και κατάλληλη εικόνα με τους ΚΤ από μια φωτογράφηση που είχαν ντυθει μαφιόζοι! Από αριστερα πάνω: Κόκι, Τζούνο, Τζιν και κάτω: Κάμε (Χελώνας), Ουέντα, Μάρου.
----------------------------------------------------
Όταν η Αρσινόη βρήκε τις αισθήσεις της ένιωσε να πονάει σε όλο της το σώμα. Και ιδιαίτερα στο πόδι. Όλα ήταν θολά στην αρχή μα μετά ξεκαθάρισαν. Προσπάθησε να ανασηκωθεί.
«Στη θέση σου δεν θα το έκανα αυτό. Αν και δεν έχεις τίποτα σοβαρό, οι μώλωπες σου δεν έχουν ξεπρηστεί» είπε μια φωνή διπλά της.
Η Αρσινόη γύρισε το κεφάλι της. Τώρα έβλεπε καθαρά. Ήταν ο αρχιεκτελεστής του Χελώνα. Κάθονταν δίπλα της. Βρίσκονταν ξαπλωμένη σε ένα μεγάλο κρεβάτι σε ένα πολυτελές δωμάτιο. Υπέθεσε ότι ήταν δικό του.
«Πώς στο καλό επιζήσαμε από αυτή την πτώση;» αναρωτήθηκε. Το ότι είχε πιάσει συζήτηση με έναν εχθρό έπρεπε να περιμένει. Υπήρχαν πολλά που έπρεπε να απαντηθούν.
«Αυτό πραγματικά ήταν καθαρή τύχη. Το κτίριο ήταν παλιό και η ταράτσα άνοιξε με την έκρηξη. Αλλά κάτω από το κλιμακοστάσιο αν θυμάσαι είχε μια λινάτσα από κάτι οικοδομικές εργασίες. Αυτό μας προστάτεψε όταν πέσαμε.»
«Αλλά δεν φαίνεται να πάθαμε και τίποτα. Ιδιαίτερα εσύ…»
«Όντως. Είμαι εκπαιδευμένος όμως. Εσύ το μόνο που έπαθες είναι μώλωπες και ένα διάστρεμμα στο πόδι. Τίποτα που δε θα έχει θεραπευτεί σε 2 εβδομάδες. Είσαι και συ αρκετά σκληρή.»
«Φυσικά! Αλλά…» η Αρσινόη κοίταξε γύρω. «Που βρισκόμαστε;»
«Στο σπίτι μου… Μην ανησυχείς. Κανείς δεν ξέρει που μένω. Ούτε το αφεντικό μου.»
«Γιατί τόση μυστικότητα;»
«Για περιπτώσεις σαν και αυτή. Οι εχθροί μας έχουν χάσει τα ίχνη μας και μάλλον μας θεωρούν νεκρούς.» είπε και σηκώθηκε να φύγει.
«Που πας;»
«Σε αφήνω να ξεκουραστείς. Δε θα θεραπευτείς ποτέ αν το μόνο που κάνεις είναι ερωτήσεις…»
Και έφυγε αφήνοντας την πίσω. Η Αρσινόη υπέθεσε πως το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει ήταν να ακολουθήσει τη συμβουλή. Αλλά το στομάχι της της έλεγε άλλα.
«Εμ… Πεινάω…» φώναξε αδύναμα.
«Ότι θα πήγαινα να μαγειρέψω κάτι!» αποκρίθηκε ο Κόκι από μέσα. «Εσύ ξεκουράσου ως τότε!»
Εκείνη ξεφύσησε και έκλεισε τα μάτια της. Ίσως να μην ήταν και ΤΟΣΟ αντιπαθητικός τελικά.
Στο ΙΒ, όπως και στην SM Νεράιδα, η αναστάτωση με τις εξαφανίσεις είχε φουντώσει. Ο Τζιν, μόλις έμαθε ότι αγνοούταν και ο Κόκι, άρχισε να έχει υποψίες. Μήπως αυτοί οι 2 χάθηκαν μαζί; Αλλά δε γνωρίζονταν. Τι στο καλό είχε συμβεί;
Προσπάθησε να διασκεδάσει την αγωνία του πέφτοντας την στην Άννα. Η Άννα φυσικά ήταν στον κόσμο της. Ο οποίος περιλάμβανε μόνο το Θωμά. Ο οποίος Θωμάς είχε πλέον εκδηλώσει ανοιχτά το ενδιαφέρον του για εκείνη. Και τώρα την κυνηγούσε στη γκαρνταρόμπα.
(Εδώ η σκηνή είναι ειδυλλιακή. Σε ροζ φόντο η Άννα και ο Θωμάς κυνηγιούνται και γελάνε ανέμελα.)
«Αχ καλέ Θωμά! Σταμάτα! Αφού σου είπα : Με ενοχλεί!» έκανε ναζιάρικα η Άννα.
«Αννούλα κρύψου θα σε βρω!» έκανε ο Θωμάς.
Και χαχαχα και χουχουχου και άλλα τέτοια. Εκεί που η Άννα είχε κρυφτεί πίσω από ένα χοντρό παλτό και δεν έβλεπε τίποτα, ο Τζιν πλησίασε τον Θωμά και του έκανε νόημα να πάει στην πόρτα. Ο Θωμάς υπάκουσε σιωπηλά.
Η Άννα ένιωσε κάποιον να την πλησιάζει και είπε από μέσα της «Ή τώρα ή ποτέ!» και έπεσε στην αγκαλιά… του Τζιν.
«Φως μου!» είπε χαρωπά και μετά σκοτείνιασε.
Βρέθηκε να κοιτάζει το σαρδόνιο χαμόγελο του Τζιν. Προσπάθησε να αποτραβηχτεί αλλά μάταια. Ο Τζιν την κρατούσε πολύ γερά.
«Πώς με είπες Αννούλα;» ρώτησε χαιρέκακα.
«Πού είναι ο Θωμάς; Ήταν εδώ πριν λίγο!»
«Τον έστειλα στο πόστο του. Να σου πω… έχουμε λίγη ώρα πριν ανοίξει το πρόγραμμα. Θες να πάμε να σου δείξω και τις άλλες χρήσεις της γκαρνταρόμπας;» ρώτησε με νόημα.
«Να μου λείπει; Εσύ κοπέλα κανονική δεν έχεις να σε μαζέψει;» έκανε η Άννα καθώς πάλευε να ελευθερωθεί.
Ο Τζιν σκοτείνιασε και εκείνος καθώς θυμήθηκε την Αρσινόη. Η Άννα κατάφερε να ελευθερωθεί και πήγε στα πανέρια της. Ευτυχώς πέρασε ο Χελώνας και τον ζήτησε στο γραφείο του. Και η Άννα γλίτωσε… ως την επόμενη φορά.
Στην SM Νεράιδα η Στελίνα είχε φάει τον κόσμο να ψάχνει την εξαφανισμένη από την προηγούμενη μέρα Αρσινόη. Μέχρι και τον Μπάμπη είχε βάλει να την ψάχνει. Όμως φαίνονταν πως είχε ανοίξει η Γη και την είχε καταπιεί. Άρχισε να πιστεύει ότι έφταιγε ο αόρατος εχθρός της. Αν την είχε καθαρίσει; Όχι! Το ότι δεν υπήρχε πτώμα της έδινε ελπίδες.
Η Ζωή στο μεταξύ χαίρονταν με το χάος και καθάριζε ποτήρια τραγουδώντας το «Μυστικό», ένα άλλο χαριτωμένο τραγούδι του Νίνο. Ο οποίος πήγε και κάθισε δίπλα της και τη χάζευε.
«Καιρό είχα να σε δω τόσο χαρούμενη Ζωή! Σαν να ξαναγύρισε η ζωή μέσα σου!» της είπε.
«Αχ ναι πασά μου! Δεν ξέρω αλλά αισθάνομαι πως θα έρθουν για μας καλύτερες μέρες! Για να το γιορτάσουμε θα φτιάξω 13 σουτζουκάκια!»
«Ουάου 13 ολόκληρα; Τι σπατάλες είναι αυτές; Παλιά να έφτιαχνες μέχρι 6!»
«Έχω κέφια και κάτι οικονομίες στην άκρη!»
Βέβαια όλες αυτές οι οικονομίες ήταν τα λεφτά που είχε πάρει από τους Β6 για την επιτυχή αποστολή της. Ή έτσι πίστευε… Οι ίδιοι οι Β6 πήραν χαμπάρι ότι οι εκτελεστές είχαν εξαφανιστεί όταν η αστυνομία που έσπευσε στον τόπο της έκρηξης ανακοίνωσε ότι δεν υπήρξαν θύματα…
Βρήκα και κατάλληλη εικόνα με τους ΚΤ από μια φωτογράφηση που είχαν ντυθει μαφιόζοι! Από αριστερα πάνω: Κόκι, Τζούνο, Τζιν και κάτω: Κάμε (Χελώνας), Ουέντα, Μάρου.
----------------------------------------------------
Όταν η Αρσινόη βρήκε τις αισθήσεις της ένιωσε να πονάει σε όλο της το σώμα. Και ιδιαίτερα στο πόδι. Όλα ήταν θολά στην αρχή μα μετά ξεκαθάρισαν. Προσπάθησε να ανασηκωθεί.
«Στη θέση σου δεν θα το έκανα αυτό. Αν και δεν έχεις τίποτα σοβαρό, οι μώλωπες σου δεν έχουν ξεπρηστεί» είπε μια φωνή διπλά της.
Η Αρσινόη γύρισε το κεφάλι της. Τώρα έβλεπε καθαρά. Ήταν ο αρχιεκτελεστής του Χελώνα. Κάθονταν δίπλα της. Βρίσκονταν ξαπλωμένη σε ένα μεγάλο κρεβάτι σε ένα πολυτελές δωμάτιο. Υπέθεσε ότι ήταν δικό του.
«Πώς στο καλό επιζήσαμε από αυτή την πτώση;» αναρωτήθηκε. Το ότι είχε πιάσει συζήτηση με έναν εχθρό έπρεπε να περιμένει. Υπήρχαν πολλά που έπρεπε να απαντηθούν.
«Αυτό πραγματικά ήταν καθαρή τύχη. Το κτίριο ήταν παλιό και η ταράτσα άνοιξε με την έκρηξη. Αλλά κάτω από το κλιμακοστάσιο αν θυμάσαι είχε μια λινάτσα από κάτι οικοδομικές εργασίες. Αυτό μας προστάτεψε όταν πέσαμε.»
«Αλλά δεν φαίνεται να πάθαμε και τίποτα. Ιδιαίτερα εσύ…»
«Όντως. Είμαι εκπαιδευμένος όμως. Εσύ το μόνο που έπαθες είναι μώλωπες και ένα διάστρεμμα στο πόδι. Τίποτα που δε θα έχει θεραπευτεί σε 2 εβδομάδες. Είσαι και συ αρκετά σκληρή.»
«Φυσικά! Αλλά…» η Αρσινόη κοίταξε γύρω. «Που βρισκόμαστε;»
«Στο σπίτι μου… Μην ανησυχείς. Κανείς δεν ξέρει που μένω. Ούτε το αφεντικό μου.»
«Γιατί τόση μυστικότητα;»
«Για περιπτώσεις σαν και αυτή. Οι εχθροί μας έχουν χάσει τα ίχνη μας και μάλλον μας θεωρούν νεκρούς.» είπε και σηκώθηκε να φύγει.
«Που πας;»
«Σε αφήνω να ξεκουραστείς. Δε θα θεραπευτείς ποτέ αν το μόνο που κάνεις είναι ερωτήσεις…»
Και έφυγε αφήνοντας την πίσω. Η Αρσινόη υπέθεσε πως το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει ήταν να ακολουθήσει τη συμβουλή. Αλλά το στομάχι της της έλεγε άλλα.
«Εμ… Πεινάω…» φώναξε αδύναμα.
«Ότι θα πήγαινα να μαγειρέψω κάτι!» αποκρίθηκε ο Κόκι από μέσα. «Εσύ ξεκουράσου ως τότε!»
Εκείνη ξεφύσησε και έκλεισε τα μάτια της. Ίσως να μην ήταν και ΤΟΣΟ αντιπαθητικός τελικά.
Στο ΙΒ, όπως και στην SM Νεράιδα, η αναστάτωση με τις εξαφανίσεις είχε φουντώσει. Ο Τζιν, μόλις έμαθε ότι αγνοούταν και ο Κόκι, άρχισε να έχει υποψίες. Μήπως αυτοί οι 2 χάθηκαν μαζί; Αλλά δε γνωρίζονταν. Τι στο καλό είχε συμβεί;
Προσπάθησε να διασκεδάσει την αγωνία του πέφτοντας την στην Άννα. Η Άννα φυσικά ήταν στον κόσμο της. Ο οποίος περιλάμβανε μόνο το Θωμά. Ο οποίος Θωμάς είχε πλέον εκδηλώσει ανοιχτά το ενδιαφέρον του για εκείνη. Και τώρα την κυνηγούσε στη γκαρνταρόμπα.
(Εδώ η σκηνή είναι ειδυλλιακή. Σε ροζ φόντο η Άννα και ο Θωμάς κυνηγιούνται και γελάνε ανέμελα.)
«Αχ καλέ Θωμά! Σταμάτα! Αφού σου είπα : Με ενοχλεί!» έκανε ναζιάρικα η Άννα.
«Αννούλα κρύψου θα σε βρω!» έκανε ο Θωμάς.
Και χαχαχα και χουχουχου και άλλα τέτοια. Εκεί που η Άννα είχε κρυφτεί πίσω από ένα χοντρό παλτό και δεν έβλεπε τίποτα, ο Τζιν πλησίασε τον Θωμά και του έκανε νόημα να πάει στην πόρτα. Ο Θωμάς υπάκουσε σιωπηλά.
Η Άννα ένιωσε κάποιον να την πλησιάζει και είπε από μέσα της «Ή τώρα ή ποτέ!» και έπεσε στην αγκαλιά… του Τζιν.
«Φως μου!» είπε χαρωπά και μετά σκοτείνιασε.
Βρέθηκε να κοιτάζει το σαρδόνιο χαμόγελο του Τζιν. Προσπάθησε να αποτραβηχτεί αλλά μάταια. Ο Τζιν την κρατούσε πολύ γερά.
«Πώς με είπες Αννούλα;» ρώτησε χαιρέκακα.
«Πού είναι ο Θωμάς; Ήταν εδώ πριν λίγο!»
«Τον έστειλα στο πόστο του. Να σου πω… έχουμε λίγη ώρα πριν ανοίξει το πρόγραμμα. Θες να πάμε να σου δείξω και τις άλλες χρήσεις της γκαρνταρόμπας;» ρώτησε με νόημα.
«Να μου λείπει; Εσύ κοπέλα κανονική δεν έχεις να σε μαζέψει;» έκανε η Άννα καθώς πάλευε να ελευθερωθεί.
Ο Τζιν σκοτείνιασε και εκείνος καθώς θυμήθηκε την Αρσινόη. Η Άννα κατάφερε να ελευθερωθεί και πήγε στα πανέρια της. Ευτυχώς πέρασε ο Χελώνας και τον ζήτησε στο γραφείο του. Και η Άννα γλίτωσε… ως την επόμενη φορά.
Στην SM Νεράιδα η Στελίνα είχε φάει τον κόσμο να ψάχνει την εξαφανισμένη από την προηγούμενη μέρα Αρσινόη. Μέχρι και τον Μπάμπη είχε βάλει να την ψάχνει. Όμως φαίνονταν πως είχε ανοίξει η Γη και την είχε καταπιεί. Άρχισε να πιστεύει ότι έφταιγε ο αόρατος εχθρός της. Αν την είχε καθαρίσει; Όχι! Το ότι δεν υπήρχε πτώμα της έδινε ελπίδες.
Η Ζωή στο μεταξύ χαίρονταν με το χάος και καθάριζε ποτήρια τραγουδώντας το «Μυστικό», ένα άλλο χαριτωμένο τραγούδι του Νίνο. Ο οποίος πήγε και κάθισε δίπλα της και τη χάζευε.
«Καιρό είχα να σε δω τόσο χαρούμενη Ζωή! Σαν να ξαναγύρισε η ζωή μέσα σου!» της είπε.
«Αχ ναι πασά μου! Δεν ξέρω αλλά αισθάνομαι πως θα έρθουν για μας καλύτερες μέρες! Για να το γιορτάσουμε θα φτιάξω 13 σουτζουκάκια!»
«Ουάου 13 ολόκληρα; Τι σπατάλες είναι αυτές; Παλιά να έφτιαχνες μέχρι 6!»
«Έχω κέφια και κάτι οικονομίες στην άκρη!»
Βέβαια όλες αυτές οι οικονομίες ήταν τα λεφτά που είχε πάρει από τους Β6 για την επιτυχή αποστολή της. Ή έτσι πίστευε… Οι ίδιοι οι Β6 πήραν χαμπάρι ότι οι εκτελεστές είχαν εξαφανιστεί όταν η αστυνομία που έσπευσε στον τόπο της έκρηξης ανακοίνωσε ότι δεν υπήρξαν θύματα…
Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009
Φετίχ...
Το στόμα του Pattinson και το μαλλί του Efron…
Ούτε δεκαετία δεν έχει περάσει από τότε που ήμουν έφηβη και παρ’ όλα αυτά το generation gap είναι τόσο με το συμπάθιο. Ok κι εγώ ντρέπομαι για τους χολιγουντιανούς αστέρες που με έκαναν να κόβω φλέβα αλλά η σημερινή νεολαία έχει το λιγότερο λάσπη στο κεφάλι της. Μα είναι δυνατόν να θεωρούνται ωραίοι γκόμενοι αυτοί οι δύο; Και άντε να πω για τον Pattinson το καταλαβαίνω, δεν τον λες και κακό. Αλλά δεν ενοχλεί τα κοριτσάκια ο τρόπος με τον οποίο φωτογραφίζεται; Κάνει κάτι με το στόμα του και καλά για να δείχνει sexy, αλλά τελικά δείχνει σαν copy paste...
Αμ ο άλλος; Ο ορισμός του φλώρου. Σκέψου ότι στην εποχή μου(ποια εποχή μου δλδ αφού εποχή δεν πέρασε) ο πιο φλώρος ήταν ο Di Caprio που τον προτίμησε κι ένας Scorsese στην τελική…Άλλαξε βρε πουλάκι μου το μαλλί. Φαντάσου τώρα να κάνεις κόρη και μετά απο μερικά χρόνια να σου πει ότι έχει κανέναν τέτοιου στυλ για γκόμενο... Ο γιος σου να στον φέρει θα το αντέξεις αλλά η κόρη σου; Όταν θα της τελειώνει την ενυδατική πως θα την παρηγορήσεις;
Κυριακή 5 Ιουλίου 2009
I can hit any bank I want, any time. They got to be at every bank, all the time...
Περίμενα την ταινία από τότε που έμαθα το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Μόλις είδα το trailer μετρούσα τις μέρες ανάποδα. Βέβαια οι προσδοκίες μου είχαν πέσει καθώς φοβόμουν πολύ όλη αυτή τη digital κατάσταση που επιχείρησε ο Mann.
Κι όμως δεν ήταν καθόλου κακή. Ίσα ίσα. Αισθητικά είναι από τα ωραιότερα αποτελέσματα. Εξάλλου πάντα η εποχή αυτή στο μυαλό φάνταζε καλογυαλισμένη και... HD!
Η ιστορία του Τζον Ντίλιντζερ λίγο πολύ γνωστή. Στυλ, γρήγορα αμάξια, ρίσκο, ζούσε τη ζωή του στα άκρα. Θράσος; Ίσως, αλλά τον έπαιρνε κιόλας. Από τις πιο ελκυστικές φιγούρες του εγκλήματος πάντα έδινε και θα δίνει αφορμή για συζητήσεις.
Με την ιστορία λοιπόν γνωστή θα σταθώ σε άλλα πράγματα που έκαναν την ταινία υπέροχη εμπειρία. Πρώτα απ' όλα η απόδοση της εποχής. Δεν μπορώ να κρίνω αν είναι σωστή αλλά σίγουρα είναι όπως την φαντάζομαι. Όλη η ταινία αποπνέει αυτή την '30s αισθητική που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο. Εξαιρετική φωτογραφία και πολύ καλοδουλεμένο μοντάζ. Ο Mann δεν είναι από τους σκηνοθέτες που με ξετρελαίνουν. Οι δουλειές του όμως πάντα έχουν μια ξεχωριστή ποιότητα. Ακόμη όμως κι αν η υπόλοιπη ταινία με είχε αφήσει αδιάφορη δεν θα μπορούσα να μην ξετρελαθώ με τη σκηνή της μεταφοράς του Ντίλιντζερ. Πραγματικά από τις καλύτερες σκηνές που είδα φέτος στο σινεμά.
Οι ερμηνείες δεν θα μπορούσαν επίσης να μην είναι πολύ καλές. Τρεις από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς τους. Ο Johnny Depp κλέβει εύκολα την παράσταση καθώς τον Christian Bale τον δεσμεύει ο ρόλος ενώ την Marion Cotillard δεν την απολαμβάνουμε πολύ. Ωστόσο η τελευταία σκηνή της είναι ένα ποίημα!
Φοβερή επίσης ήταν και η μουσική. Πολύ ωραία επιλεγμένα κομμάτια και στο πνεύμα της ταινίας. Το μόνο μείον που μπορώ να δω είναι πως γενικά ο Mann παρουσιάζει το όλο θέμα επιφανειακά. Προσωπικά το είδα σαν μια διήγηση ιστορίας με αποχρώσεις ντοκιμαντέρ και δεν με ενδιέφερε πολύ μια τέτοια εμβάθυνση! Όπως και να έχει είναι από τις πολύ καλές ταινίες της σαιζόν...
Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009
Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (15)
Μικρό κεφάλαιο αλλά πολύ αστείο!
-------------------------------------
O πρώτος που πρόσεξε ότι η Αρσινόη έλειπε ήταν ο Τζιν. Ήξερε ότι είχε ρεπό εκείνο το απόγευμα (θα έπιανε δουλειά μετά τις 10) και είπε να περάσει από το σπίτι της να δούνε καμιά ταινία, να πιουν τίποτα και ό,τι προκύψει. Χτύπησε το κουδούνι κατά τις 6 αλλά δεν του απάντησε κανείς. Πήρε τηλέφωνο μπας και ήταν έξω αλλά του απάντησε η γνωστή φωνή: «Ο συνδρομητής που καλέσατε…»
Αποφάσισε να βάλει μπρος τα μεγάλα μέσα. Μόνο για περιπτώσεις ανάγκης είχε δεύτερο κλειδί για το σπίτι της (και η Αρσινόη για το δικό του) οπότε είπε να το χρησιμοποιήσει. Αν και ήξερε ότι θα έτρωγε ξύλο αν τον έβρισκε έτσι απροειδοποίητα μέσα.
Μόλις μπήκε πρόσεξε σχεδόν αμέσως ότι έλειπαν 2 όπλα από την προθήκη με τη συλλογή. Χρόνια στο τρίψιμο είχε μάθει τα πάντα απ’ έξω. Πίστεψε ότι έλειπε σε κάποια έκτακτη δουλειά.
«Ας κάτσω να περιμένω.» είπε και έβαλε να δει μια κουτσομπολίστικη εκπομπή στην τηλεόραση.
Δεύτερη το πήρε χαμπάρι η Στελίνα, όταν η Αρσινόη δεν εμφανίστηκε στο κέντρο στις 10. Την κάλεσε στο κινητό μα εις μάτην. Άρχισε να ανησυχεί γιατί δεν ποτέ δεν είχε ξανακάνει κάτι τέτοιο. Ζήτησε από την Μάκι και την Μάο να πάνε στο διαμέρισμα της να δουν αν είναι εκεί.
Αλλά και στο ΙΒ ο Χελώνας, που ήθελε για μια δουλειά τον Κόκι, δεν τον έβρισκε στο κινητό. Ήταν ασυνήθιστο, μιας και ο Κόκι είχε αυτό τον αριθμό αποκλειστικά για το Χελώνα και ήταν πάντα ανοιχτός. Άρχισε και αυτός να ανησυχεί αλλά δεν είχε δυνατότητα να τον εντοπίσει καθώς δεν ήξερε καν που μένει. Κανείς δεν ήξερε. Ο Κόκι ζούσε όπως πρέπει να ζει ο κάθε δολοφόνος που σέβεται το επάγγελμα του.
Η Ζωή και ο Γιούγιας αλλά και ο Μασάκης παρατηρούσαν τάχα μου αδιάφοροι την προφανή αναστάτωση που είχε προκαλέσει η ξαφνική εξαφάνιση των αρχιεκτελεστών. Στην πραγματικότητα όμως καίγονταν να μάθουν αν το σχέδιο τους δούλεψε. Ο Μασάκης κάπου το είχε μετανιώσει αλλά η Ζωή πολύ το ευχαριστιόταν. Ένα από τα αφεντικά είχε βγει από τη μέση…
Ο Τζιν στο διαμέρισμα είχε αποκοιμηθεί μπροστά από την τηλεόραση όταν χτύπησαν την πόρτα η Μάκι με τη Μάο. Πετάχτηκε έντρομος και πήγε να δει ποιος ήταν από το ματάκι. Μόλις είδε τα κορίτσια των Bondage Queens πήρε μια τρομάρα. Αν τον ανακάλυπταν εκεί η Αρσινόη θα τον σκότωνε.
«Αρχηγέ! Είσαι εκεί;» ρώτησε η Μάο. Η Αρσινόη είχε αυτό το παρατσούκλι γιατί ήταν η αρχηγός του εκτελεστικού αποσπάσματος της συμμορίας. Όλες τις «χειρωνακτικές» εργασίες εκείνη της διεκπεραίωνε.
«Γιατί δεν απαντάς στο κινητό; Πού έχεις χαθεί; Το αφεντικό ανησυχεί!» είπε η Μάκι.
Ο Τζιν ανησύχησε και ο ίδιος με ότι άκουσε αλλά έπρεπε πρώτα να βρει έναν τρόπο να ξεφύγει. Έκανε τη φωνή του ψιλή, πολύ ψιλή.
«Αχ κοπελιές μου. Η εγγονή μου δεν έχει πάει στη δουλειά; Αχ! Αυτό το κορίτσι. Γυρίστε στο αφεντικό σας και πείτε της ότι θα έρθει και απλά την πήρε ο ύπνος. Πριν λίγο έφυγε! Μόλις τη χάσατε!»
Οι 2 κοπέλες κοιτάχτηκαν απορημένες. Η Αρσινόη ζούσε με τη γιαγιά της; Πρώτη φορά το άκουγαν. Νόμιζαν πως δεν είχε οικογένεια.
«Γιαγιάκα αλήθεια λες; Καλά τότε. Γιατί όμως δεν μας ανοίγεις;» ρώτησε καχύποπτα η Μάκι.
«Γιατί αχ κοπέλα μου! Είμαι άρρωστη γκουχ γκουχ! Νομίζω έχω γρίπη! Από τότε που γύρισα από το Μεξικό βήχω!» είπε ο Τζιν πολύ θεατρικά.
Η Μάκι και η Μάο τρομοκρατήθηκαν. Από το Μεξικό; Γρίπη; Ο σώζων εαυτώ σωθείτο!
«Εμ γιαγιά… Εμείς πρέπει να φύγουμε… Καλύτερα να πας να σε δει κανάς γιατρός οκ;» είπε η Μάο και μαζί με τη Μάκι έφυγαν σφαίρα για να γυρίσουν στο κέντρο.
Στα μέσα της διαδρομής προς το κέντρο βέβαια κατάλαβαν ότι τις είχαν καροϊδέψει. Αλλιώς και η Αρσινόη θα είχε κολλήσει τη γρίπη εδώ και καιρό. Βέβαια ως τότε ο Τζιν ήταν φευγάτος. Και η Στελίνα έξαλλη.
«Αν έπαθε τίποτα η Αρσινόη εσείς θα φταίτε που αφήσατε τον άγνωστο στο διαμέρισμα της και φύγατε! Ακούς εκεί γιαγιά που έχει τη γρίπη των χοίρων!» άστραψε και βρόντηξε.
Ο Τζιν έφτασε σπίτι του αναπνέοντας με ανακούφιση. Αλλά από την άλλη είχε ανησυχήσει με την εξαφάνιση της παιδικής του φίλης. Μα που χάθηκε; Αν το ίδιο το αφεντικό της δεν ήξερε που είναι τότε τι;
-------------------------------------
O πρώτος που πρόσεξε ότι η Αρσινόη έλειπε ήταν ο Τζιν. Ήξερε ότι είχε ρεπό εκείνο το απόγευμα (θα έπιανε δουλειά μετά τις 10) και είπε να περάσει από το σπίτι της να δούνε καμιά ταινία, να πιουν τίποτα και ό,τι προκύψει. Χτύπησε το κουδούνι κατά τις 6 αλλά δεν του απάντησε κανείς. Πήρε τηλέφωνο μπας και ήταν έξω αλλά του απάντησε η γνωστή φωνή: «Ο συνδρομητής που καλέσατε…»
Αποφάσισε να βάλει μπρος τα μεγάλα μέσα. Μόνο για περιπτώσεις ανάγκης είχε δεύτερο κλειδί για το σπίτι της (και η Αρσινόη για το δικό του) οπότε είπε να το χρησιμοποιήσει. Αν και ήξερε ότι θα έτρωγε ξύλο αν τον έβρισκε έτσι απροειδοποίητα μέσα.
Μόλις μπήκε πρόσεξε σχεδόν αμέσως ότι έλειπαν 2 όπλα από την προθήκη με τη συλλογή. Χρόνια στο τρίψιμο είχε μάθει τα πάντα απ’ έξω. Πίστεψε ότι έλειπε σε κάποια έκτακτη δουλειά.
«Ας κάτσω να περιμένω.» είπε και έβαλε να δει μια κουτσομπολίστικη εκπομπή στην τηλεόραση.
Δεύτερη το πήρε χαμπάρι η Στελίνα, όταν η Αρσινόη δεν εμφανίστηκε στο κέντρο στις 10. Την κάλεσε στο κινητό μα εις μάτην. Άρχισε να ανησυχεί γιατί δεν ποτέ δεν είχε ξανακάνει κάτι τέτοιο. Ζήτησε από την Μάκι και την Μάο να πάνε στο διαμέρισμα της να δουν αν είναι εκεί.
Αλλά και στο ΙΒ ο Χελώνας, που ήθελε για μια δουλειά τον Κόκι, δεν τον έβρισκε στο κινητό. Ήταν ασυνήθιστο, μιας και ο Κόκι είχε αυτό τον αριθμό αποκλειστικά για το Χελώνα και ήταν πάντα ανοιχτός. Άρχισε και αυτός να ανησυχεί αλλά δεν είχε δυνατότητα να τον εντοπίσει καθώς δεν ήξερε καν που μένει. Κανείς δεν ήξερε. Ο Κόκι ζούσε όπως πρέπει να ζει ο κάθε δολοφόνος που σέβεται το επάγγελμα του.
Η Ζωή και ο Γιούγιας αλλά και ο Μασάκης παρατηρούσαν τάχα μου αδιάφοροι την προφανή αναστάτωση που είχε προκαλέσει η ξαφνική εξαφάνιση των αρχιεκτελεστών. Στην πραγματικότητα όμως καίγονταν να μάθουν αν το σχέδιο τους δούλεψε. Ο Μασάκης κάπου το είχε μετανιώσει αλλά η Ζωή πολύ το ευχαριστιόταν. Ένα από τα αφεντικά είχε βγει από τη μέση…
Ο Τζιν στο διαμέρισμα είχε αποκοιμηθεί μπροστά από την τηλεόραση όταν χτύπησαν την πόρτα η Μάκι με τη Μάο. Πετάχτηκε έντρομος και πήγε να δει ποιος ήταν από το ματάκι. Μόλις είδε τα κορίτσια των Bondage Queens πήρε μια τρομάρα. Αν τον ανακάλυπταν εκεί η Αρσινόη θα τον σκότωνε.
«Αρχηγέ! Είσαι εκεί;» ρώτησε η Μάο. Η Αρσινόη είχε αυτό το παρατσούκλι γιατί ήταν η αρχηγός του εκτελεστικού αποσπάσματος της συμμορίας. Όλες τις «χειρωνακτικές» εργασίες εκείνη της διεκπεραίωνε.
«Γιατί δεν απαντάς στο κινητό; Πού έχεις χαθεί; Το αφεντικό ανησυχεί!» είπε η Μάκι.
Ο Τζιν ανησύχησε και ο ίδιος με ότι άκουσε αλλά έπρεπε πρώτα να βρει έναν τρόπο να ξεφύγει. Έκανε τη φωνή του ψιλή, πολύ ψιλή.
«Αχ κοπελιές μου. Η εγγονή μου δεν έχει πάει στη δουλειά; Αχ! Αυτό το κορίτσι. Γυρίστε στο αφεντικό σας και πείτε της ότι θα έρθει και απλά την πήρε ο ύπνος. Πριν λίγο έφυγε! Μόλις τη χάσατε!»
Οι 2 κοπέλες κοιτάχτηκαν απορημένες. Η Αρσινόη ζούσε με τη γιαγιά της; Πρώτη φορά το άκουγαν. Νόμιζαν πως δεν είχε οικογένεια.
«Γιαγιάκα αλήθεια λες; Καλά τότε. Γιατί όμως δεν μας ανοίγεις;» ρώτησε καχύποπτα η Μάκι.
«Γιατί αχ κοπέλα μου! Είμαι άρρωστη γκουχ γκουχ! Νομίζω έχω γρίπη! Από τότε που γύρισα από το Μεξικό βήχω!» είπε ο Τζιν πολύ θεατρικά.
Η Μάκι και η Μάο τρομοκρατήθηκαν. Από το Μεξικό; Γρίπη; Ο σώζων εαυτώ σωθείτο!
«Εμ γιαγιά… Εμείς πρέπει να φύγουμε… Καλύτερα να πας να σε δει κανάς γιατρός οκ;» είπε η Μάο και μαζί με τη Μάκι έφυγαν σφαίρα για να γυρίσουν στο κέντρο.
Στα μέσα της διαδρομής προς το κέντρο βέβαια κατάλαβαν ότι τις είχαν καροϊδέψει. Αλλιώς και η Αρσινόη θα είχε κολλήσει τη γρίπη εδώ και καιρό. Βέβαια ως τότε ο Τζιν ήταν φευγάτος. Και η Στελίνα έξαλλη.
«Αν έπαθε τίποτα η Αρσινόη εσείς θα φταίτε που αφήσατε τον άγνωστο στο διαμέρισμα της και φύγατε! Ακούς εκεί γιαγιά που έχει τη γρίπη των χοίρων!» άστραψε και βρόντηξε.
Ο Τζιν έφτασε σπίτι του αναπνέοντας με ανακούφιση. Αλλά από την άλλη είχε ανησυχήσει με την εξαφάνιση της παιδικής του φίλης. Μα που χάθηκε; Αν το ίδιο το αφεντικό της δεν ήξερε που είναι τότε τι;
Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009
Kiss Me Deadly...
Τα film noir έχουν μια πολύ ιδιαίτερη γοητεία. Σε κάνουν να νοσταλγείς εποχές που δεν έζησες και που μέσα από αυτά φαντάζουν πολύ ωραιότερες από τη δική μας. Πάντα μου κάνει εντύπωση το πόσο διαφορετικά φέρονται και αντιδρούν οι άνθρωποι. Τα film noir είναι πολλά περισσότερα από ασπρόμαυρη φωτογραφία, αμάξια αντίκες, μυστηριώδεις άντρες με καμπαρντίνες και καπέλα και γοητευτικές γυναίκες.
Το Kiss Me Deadly δεν θυμάμαι αν το είχα ξαναδεί. Μέρος του είχα δει σίγουρα αλλά ολόκληρο δεν το θυμόμουν. Σίγουρα όμως ήταν ένα ευχάριστο δίωρο. Ο ήρωας είναι κλασσικός noir πρωταγωνιστής. Cool, γυναικομαγνήτης, ετοιμόλογος και απρόσιτος.
Και από την πρώτη σκηνή θα βρεθεί πολύ άσχημα μπλεγμένος σε μία συνωμοσία τα όρια της οποίας δεν μπορεί να φανταστεί. Όλα θα ξεκινήσουν όταν βάλει στο αυτοκίνητό του μία άγνωστη. Εξαιτίας της και εξαιτίας του μυστικού που κουβαλάει θα βρεθεί μια ανάσα από το θάνατο.
Μετά από αυτό θα συνεχίσει τη ζωή του; Τι noir ήρωας θα ήταν αν το έκανε; Θα προσπαθήσει να βγάλει μια άκρη, θα ζητήσει τη βοήθεια των φίλων του, δεν θα τρομάξει από κυβερνητικούς πράκτορες και λοιπούς κουστουμαρισμένους και θα βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά τους.
Πολλοί θα κινδυνέψουν, περισσότεροι θα πεθάνουν και όλα αυτά για ένα παράξενο κουτί… Το όλο θέμα με το κουτί με χάλασε λίγο αλλά δεδομένου ότι κάνει την εμφάνιση του προς το τέλος δεν ενοχλεί πολύ. Ουσιαστικά αποτελεί την αφορμή για την εξέλιξη αλλά και την ύπαρξη της ιστορίας. Στο μέλλον θα το ξαναδούμε πολλές φορές. Πρόχειρα μου έρχεται στο μυαλό κάποιο από τα Mission Impossible όπου όλοι τρέχουν πίσω από κάτι(με ένα γελοίο όνομα) και ποτέ δεν μας δείχνει τι στα διάλα ήταν και προς τι όλος ο πανικός.
Το Kiss Me Deadly δεν είναι κάτι πρωτότυπο ή κάτι αριστουργηματικό. Είναι όμως μια πολύ ευχάριστη πρόταση για την εποχή και σίγουρα αποζημιώνει τους λάτρεις του είδους. Μετά από αυτό μου ήρθε και μια λιγούρα για Χίτσκοκ και λέω να τον τιμήσω από βδομάδα…
Υ.Γ.: Μακριά από ωτοστόπ και περίεργες βαλίτσες. Δεν ξέρετε που μπλέκετε…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
