Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (14)

Moar Παραλιακή!

----------------------------------------------

Οι επόμενες μέρες κύλισαν με σχετική ηρεμία και στα 2 κέντρα. Σχετική μια κουβέντα είναι καθώς η Ζωή, σε συνεργασία με το Γιούγια και το Μασάκη, έβαλαν σε εφαρμογή το σατανικό σχέδιο που είχαν ετοιμάσει οι Β6.
Ήταν νωρίς το απόγευμα (3-4 η ώρα) και η Στελίνα ήταν ήδη στο κέντρο μελετώντας κάτι χαρτιά. Η Αρσινόη έλειπε και γενικώς δεν υπήρχε κόσμος να επιτηρεί. Η Ζωή έκανε νόημα στο Γιούγια, ο οποίος μπήκε στο γραφείο. Ο Νίνο στο πάλκο έκανε πρόβες με το μπουζούκι και δεν έπαιρνε χαμπάρι τίποτα.
«Αφεντικό! Χρειάζομαι τη βοήθεια σου! Μου έφεραν μια νέα παρτίδα κρασιά αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να είναι σκάρτη. Άκουσα ότι έχεις ταλέντο στη γευσιγνωσία και θα ήθελα να με βοηθήσεις!» είπε ο Γιούγια όσο πιο φυσικά γίνονταν.
Η Στελίνα τον κοίταξε και αναστέναξε. «Εντάξει. Δε θέλω να σερβίρουμε στους πελάτες σκάρτο πράγμα. Έρχομαι.»
Και σηκώθηκε από την καρέκλα της να πάει μαζί με το Γιούγια στην αποθήκη να δει την παρτίδα. Μόλις μπήκε μέσα, η Ζωή βρήκε ευκαιρία να χωθεί στο γραφείο. Βρήκε το κινητό της Στελίνας και έστειλε γρήγορα ένα μήνυμα στην Αρσινόη. Μετά φρόντισε να σβήσει το ιστορικό του μηνύματος, να βάλει το τηλέφωνο στη θέση του, και να γυρίσει στο πόστο της τρίβοντας τα χέρια της με περισσή ικανοποίηση. Όλα τα υπόλοιπα ήταν κανονισμένα.
Η Αρσινόη είχε ρεπό εκείνο το απόγευμα και έβλεπε τηλεόραση βαριεστημένα στο σπίτι της. Μόλις άκουσε το μήνυμα πήρε το κινητό να το ελέγξει. Το διάβασε και πάγωσε.
«ΑΡΣΙΝΟΗ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΟ ΧΕΛΩΝΑ ΚΑΙ ΥΠΟΨΙΑΖΟΜΑΙ ΟΤΙ ΜΟΥ ΕΣΤΗΣΑΝ ΕΝΕΔΡΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΒΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΘΑ ΜΕ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙ. ΕΛΑ ΟΣΟ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ (ΧΧΧ)…»
«Αφεντικό! Όχι! Δεν θα το αφήσω να περάσει! Θα εκτελέσω εγώ τον εκτελεστή πρώτα!»
Και έτρεξε στο μέρος όπου φύλαγε τα όπλα της, πήρε 2 από τα καλύτερα της κομμάτια και έφυγε σφαίρα για το μέρος που υποδείκνυε το μήνυμα. Δεν είχε ιδέα ότι όδευε σε μια καλοστημένη παγίδα.
Από την πλευρά του ο Μασάκης είχε κάνει το δικό του κομμάτι στο ΙΒ. Με παρόμοια τεχνάσματα και χρησιμοποιώντας την αθώα και απονήρευτη Άννα είχε καταφέρει να αποσπάσει το κινητό του Χελώνα και να στείλει μήνυμα στον Κόκι με σαφείς οδηγίες να εκτελέσει τη Στελίνα που θα βρίσκονταν στο προκαθορισμένο μέρος.
Φυσικά ο Κόκι υπάκουσε αμέσως. Πήρε το sniper του και ένα μικρότερο όπλο με σιγαστήρα και ξεκίνησε. Όταν έφτασε έστησε το όπλο του στην ταράτσα απέναντι από το κτίριο που ήταν θεωρητικά η Στελίνα και περίμενε. Σε μια φάση άκουσε βήματα πίσω του και τράβηξε αυθόρμητα το μικρότερο όπλο του για να αντιμετωπίσει την Αρσινόη.
«Είχα τις αμφιβολίες μου αλλά τελικά το μήνυμα ήταν αλήθεια! Τι απαίσιο κάθαρμα αυτός ο Χελώνας!» είπε η Αρσινόη με τα 2 όπλα της υψωμένα να σημαδεύουν τον Κόκι.
«Εγώ ακολουθώ απλά διαταγές.» είπε ψυχρά ο Κόκι. «Και αν τολμήσεις να με σταματήσεις θα το πληρώσεις κι εσύ!»
«Αυτό είναι δικιά μου ατάκα! Ωραία λοιπόν! Ας δούμε ποιος χειρίζεται καλύτερα τα όπλα!» αναφώνησε η Αρσινόη και άρχισε να πυροβολεί.
Ο Κόκι ήταν πολύ γρήγορος και απέφυγε. Άρχισε ένα ανελέητο κυνηγητό πάνω στη σκεπή με μπόλικους πυροβολισμούς χολιγουντιανών διαστάσεων αλλά κανείς δεν πήρε χαμπάρι τίποτα γιατί τα όπλα είχαν σιγαστήρες. Δεν θέλουμε να διαταράξουμε την κοινή ησυχία, έτσι;
Η μάχη μαίνονταν αρκετή ώρα αλλά τα πυρομαχικά και των 2 τελείωναν επικίνδυνα. Αποφάσισαν να τα παίξουν όλα για όλα. Με έναν αστραπιαίο ελιγμό βρέθηκε ο ένας να σημαδεύει με το όπλο του τον κρόταφο του άλλου.
«Αδιέξοδο…» μουρμούρισε η Αρσινόη.
«Απ’ ότι φαίνεται θα πεθάνει ο πιο αργός.» είπε ο Κόκι.
«Απ’ ότι φαίνεται, θα πεθάνετε και οι 2.» ακούστηκε μια φωνη δίπλα τους.
Πριν προλάβουν και οι 2 να δουν από πού έρχονταν η φωνή μια δυνατή έκρηξη συγκλόνισε την ταράτσα. Η Αρσινόη το τελευταίο πράγμα που μπόρεσε να θυμηθεί πριν χάσει τις αισθήσεις της ήταν να πέφτει στο κενό και τον Κόκι να την αρπάζει για να την προστατεύσει από την πτώση.
Στην διπλανή ταράτσα ο Μορίτας και ο Μιγιάκες έτριβαν τα χέρια τους με χαρά. Αυτοί πυροδότησαν τη βόμβα που, όπως ήλπιζαν, θα έβγαζε από τη μέση τους αρχιεκτελεστές των 2 συμμοριών. Ήταν οι πιο επικίνδυνοι και χωρίς αυτούς θα ήταν ευάλωτες.
«Αποκλείεται να επέζησαν μετά από αυτό!» είπε ο Μορίτας.
«Εκτός και είναι υπεράνθρωποι, πολύ το αμφιβάλλω!» έκανε ο Μιγιάκες.

Soundtrack Favorites

Αγαπημένη ταινία με μουσικό θέμα: The Doors. Μουσικά εννοώ. Είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα και η ταινία δεν ήταν καθόλου κακή. Προσωπικά πονάω όταν βλέπω τον Val Kilmer στο ρόλο του Morrison αλλά ας όψεται ομοιότητα!



Αγαπημένος Σαουντρακατζής: Σαουντρακατζής είναι συνθέτης με πολλά soundtracks στο ενεργητικό του, άσχετοι! Μορικόνε ή Ρότα; Σήμερα Μορικόνε αύριο μπορεί να αλλάξω γνώμη.



Πιο χαρούμενο τραγούδι σε ταινία: Ο Brian είναι πάνω στο σταυρό και για κάποιο λόγο δεν είναι χαρούμενος. Οι υπόλοιποι σταυρωμένοι τον προτρέπουν να δει τη φωτεινή πλευρά της ζωής...



Το τραγούδι που με κάνει να κάνω ότι και οι πρωταγωνιστές: Έχω αρκετά εδώ. Little Green Bag, περπατάω σαν Reservoir Dog σχεδόν όποτε το ακούω. You Never Can Tell, αν δεν είμαι μπροστά σε κόσμο μπορεί να αντιγράψω τις φιγούρες της Uma. Το τραγούδι όμως που πάντα μα πάντα όταν το ακούω κάνω καραγκιοζιλίκια χωρίς να σκέφτομαι που είμαι είναι το What Is Love. Αυτή η δαιμονική μελωδία που τρυπάει το μυαλό σου και σε κάνει κουνάς το κεφάλι σου σαν βλαμμένο. Το σκηνικό που αξίζει περισσότερο είναι σε σταματημένο σε φανάρι αμάξι :)



Soundtrack που αγόρασα μόλις είδα την ταινία: Requiem For A Dream. Πλέον δεν το ακούω αλλά ήταν από τις λίγες ταινίες που τσακίστηκα να το βρω.



Musical που ξέρω απ' έξω τα τραγούδια: Εννοείται ο Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης!



Ο πιο χαρακτηριστικός ήχος: Η εισαγωγή του Εξορκιστή; Ο ήχος όταν περνάει το...κακό από το μυαλό της Νύφης στο Kill Bill; Το θέμα του Καλού, του Κακού και του Άσχημου; Μάλλον ο ήχος που ακούγεται στο Ψυχώ στη σκηνή με τη ντουζιέρα! Ότι πιο κλασικό...

Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (13)

Έχουμε ύποπτες κινήσεις και αποκάλυψη των Β6 σε αυτό το κεφάλαιο!

------------------------------------

Η ώρα ήταν 12 τα μεσάνυχτα. Η Ζωή, μαζί με το Γιούγια, που είχαν πάρει με τα χίλια ζόρια άδεια από τη δουλειά, γλίστρησαν στις σκιές σαν το χέλι που γλιστρά από τον σεφ που θα το κάνει σούσι. Έφτασαν στην εγκαταλελειμμένη αποθήκη όπου θα συναντούσαν τους Β6.
Όμως ποιοι ήταν οι Β6 για τους οποίους της είχε μιλήσει ο Μορίτας; Βασικά οι Β6 ήταν μια νεοσύστατη τρομοκρατική οργάνωση, η οποία είχε ως κύριο στόχο να καταστρέψει όλους τους ανθρώπους της νύχτας. Ναι, αν δεν το καταλάβατε ακόμα, αυτοί ήταν η αόρατη (ασύμμετρη) απειλή που αντιμετώπιζαν οι μαφιόζοι ήρωες μας τελευταία.
Η Ζωή άκουσε από το Μορίτα ότι αυτή την εποχή στρατολογούσαν καινούργια μέλη. Ο ίδιος ήταν ένα από τα 6 ιδρυτικά. Ο λόγος για τον οποίο είχε πιάσει γκόμενα την Άγια ήταν για να εισχωρήσει στην SM Νεράιδα και να βρει ανθρώπους σα τη Ζωή (που μισούσε τα αφεντικά και την παλιοκενωνία) για να έχουν δικά τους άτομα μέσα στο κέντρο.
Ο Μορίτας της άνοιξε την πίσω πόρτα. Μόλις είδε και τον Γιούγια τρομοκρατήθηκε αλλά η Ζωή τον διαβεβαίωσε ότι ήταν μαζί της και πρόθυμος να συμβάλλει στο σκοπό τους. Ο Μορίτας τους έβαλε μέσα. Βρέθηκαν σε έναν μεγάλο άδειο χώρο όπου ήταν μαζεμένα και άλλα άτομα, προφανώς νεοσύλλεκτοι.
Η Ζωή και ο Γιούγιας πήγαν και στάθηκαν δίπλα σε ένα ψηλό όμορφο παλικάρι. Όλοι περίμεναν με κομμένη την ανάσα την εμφάνιση του αρχηγού. Και να τος! Δεν άργησε να έρθει! Κατέβηκε από ψηλά, κρεμασμένος σε μια τροχαλία.
«Καλά τη Βανδή παριστάνει;» μουρμούρισε η Ζωή και μαζί με το Γιούγια γέλασαν. Για να σκάσουν αμέσως μετά.
Ο αρχηγός κατέβηκε. Τα υπόλοιπα 5 μέλη μαζεύτηκαν γύρω του. Το όνομα του ήταν Μασαγιούκης Σακαμότος. Φαίνονταν πολύ respect και θα ήταν αν δεν είχε πώρωση να εμφανίζεται με δραματικό τρόπο.
«Αγαπητά καινούργια μέλη! Καλωσορίσατε στους Β6!» είπε υψώνοντας ακόμη πιο δραματικά τα χέρια. «Σας διαλέξαμε έπειτα από πολύ προσεκτική έρευνα και πλέον μπορείτε επίσημα να εισέλθετε στην οργάνωση! Σας περιμένει σκληρή δουλειά αλλά θα ανταμειφθείτε για τους κόπους σας και να είστε σίγουροι ότι θα εξαλείψουμε τη διαφθορά και το οργανωμένο έγκλημα που μαστίζει την κοινωνία μας! Και τώρα ένα χειροκρότημα!»
Όλοι άρχισαν να χειροκροτούν και ο Μασαγιούκης έκανε μια βαθιά υπόκλιση. Ακολούθησαν λόγοι από τα υπόλοιπα 5 μέλη: τον Χιρόση Ναγκάνο, τον Τζουνίτση Οκάντα, τον Γιοσιχίκο Ινοχάρα, τον Κεν Μιγιάκε και φυσικά τον Γκο Μορίτα. Όλοι καλωσόρισαν τα μέλη και είπαν μερικά πράγματα για την οργάνωση. Φαίνεται πως κάθε ένα από τα νέα μέλη είχε στρατολογηθεί προσωπικά από κάποιον από αυτούς. Οι περισσότεροι έπαιρναν οδηγίες μέσω τηλεφώνου από τους συνδέσμους τους.
Μόλις η συνάντηση τελείωσε οι περισσότεροι στην αποθήκη άρχισαν να φεύγουν. Τη Ζωή, το Γιούγια και το παλικάρι που ήταν δίπλα όμως τους πλησίασε ο Μορίτας.
«Εσύ δεν είσαι το παιδί από το ΙΒ που στρατολόγησε ο Κεν;» ρώτησε.
«Ναι. Με λένε Μασάκη Άιμπα.» είπε ο νεαρός.
«Εξαίρετα! Σε θέλω λίγο όπως και σένα Ζωή και τον φίλο σου από κει.» είπε.
Οι 3 τους τον ακολούθησαν σε ένα παράπλευρο μέρος όπου τους ανέθεσε ήδη την πρώτη τους αποστολή.
Πίσω στη βίλα της η Μαριλένα απολάμβανε φράουλες με σαντιγύ και σαμπάνια στη βεράντα όταν έσκασε δίπλα της η κόρη της, η Ευγενία. Η Ευγενία ήταν παιδί άγνωστου πατρός. Δεν είμαστε σίγουροι αν η Μαριλένα ήξερε καν ποιος ήταν γιατί γενικώς είχε σουξέ απ’ ότι καταλάβατε.
«Μαμα…»
«Μμμμ; Τι είναι; Γιατί δεν κοιμάσαι ακόμα;»
«Την επόμενη εβδομάδα έχουμε γυμναστικές επιδείξεις στο σχολείο… Μπορείς να έρθεις;»
«Ε; Γιατί δεν μου το έλεγες νωρίτερα; Έχω δουλειές όλη την επόμενη εβδομάδα!»
«Γιατί δεν προλαβαίνω να σε δω καθόλου ρε μαμά! Όλο δουλεύεις! Τώρα κατάφερα να σε συναντήσω!»
Η Μαριλένα κάθισε λίγο σκεπτική. Δεν θα έβλαπτε να ξεφύγει λίγο και να δείξει προς τα έξω το ίματζ της καλής μητέρας.
«Καλά… Θα κανονίσω να είμαι εκεί! Τράβα για ύπνο τώρα!»
Η μικρή χάρηκε πολύ και της έσκασε ένα φιλί πριν χαθεί στα έγκατα της έπαυλης. Η Μαριλένα ξάπλωσε στον καναπέ της βεράντας ικανοποιημένη. Πάντα ήθελε να είναι νικήτρια σε όλα. Πήρε το τηλέφωνο και κάλεσε τον γραμματέα της.
«Ναι. Να πάρεις τον Πη και να του πεις ότι ό,τι ζητήσει θα το έχει. Είμαι διατεθειμένη πες του να κάνω τα πάντα για να τον αποκτήσω!»
Και έκλεισε το τηλέφωνο συλλογιζόμενη πως θα έπαιζε την παρτίδα της ενάντια στο Γιόκο και θα τον συνέτριβε. Επίσης σκέφτηκε τον υπέροχο λουλουδά που της κράτησε παρέα στο πάρτι (ε βέβαια! Σαντιγύ έτρωγε η γυναίκα!)…

Nothing Cuts Like the Original...

Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω το πάθος μου για αυτή την ταινία. Το ρίγος που με διαπερνάει κάθε φορά που τη βλέπω. Και όχι δεν είναι καμιά ποιότητα. Δεν είναι καν καλό σενάριο. Είναι όμως αυτή που πρέπει να κάνει κάτι Ρομπ Ζόμπιδες και κάτι δολοφόνους με πριόνια, δρεπάνια, σφυριά και πιρούνια να κρύβονται ντροπιασμένοι.


Ας τα πάρω από την αρχή όμως. Η Αμερική όπως και η Αυστραλία είναι το κατάλληλο έδαφος για ψυχασθενείς δολοφόνους και συνεπώς για ιστορίες με τέτοιους. Ειδικά ο Αμερικάνικος νότος με τα άπειρα στρέμματα όπου άνθρωποι, οικογένειες, χωριά ολόκληρα μπορούν να είναι ολοκληρωτικά αποκομμένα από τους υπόλοιπους αναπτύσσοντας δικούς τους ηθικούς κώδικες και τρόπους ζωής, είναι το τέλειο τοπίο που θα ντύσει μια αρρωστημένη και ανατριχιαστική ιστορία.


Το όλο σκηνικό είναι γνωστό, χιλιοχρησιμοποιημένο, ίσως όχι πιστευτό πια. Παρέα νεαρών σε road trip πέφτουν στα χέρια μανιακού δολοφόνου, διψασμένων για αίμα ζόμπι,κανιβάλων, ανθρωποφάγων κολοκύθων. Αυτή λοιπόν είναι η ταινία που δημιούργησε το μεγαλύτερο κλισέ στα θρίλερ! Το concept “παρεάκι φουλ της βλακείας κόβει δρόμο για ανεξήγητο λόγο μέσα από τις ερημιές” γεννιέται και μας κυνηγάει μέχρι σήμερα…


Το διαφορετικό σε αυτή την ταινία είναι πως θα νιώσεις αηδία, ανατριχίλα, κάτι να περπατάει πάνω σου σε κάθε μα κάθε πλάνο. Τόσο ζωντανές σκηνές δεν βλέπουμε εύκολα. Εκείνο το απαίσιο σπίτι με τα 1000 πτώματα(από βαρεμάρα πέθαναν και τα 1000) πόσο λίγο φαίνεται. Σε αντίθεση με αυτή την ταινία, εκεί η προσπάθεια να σε σκιάξει ο σκηνοθέτης είναι παραπάνω από εμφανής, ενώ η σκέψη «βάλε κανένα πόδι κότας, καμιά πορσελάνινη κούκλα σπασμένη να τους τρομάξουμε» μόνο στους υπότιτλους δεν υπήρχε! Εδώ όλο αυτό βγαίνει αβίαστα και όχι μόνο στα εσωτερικά πλάνα αλλά και στα εξωτερικά με τα απεριποίητα φυτά, τη ζεστή ατμόσφαιρα και την σκόνη να σε κάνουν να απορείς για πιο λόγο να αποφασίσουν τα βλαμμένα να πάνε σε ένα μέρος όπου μέχρι και οι πέτρες φωνάζουν «δολοφόνος».


Και τι δολοφόνος. Ο Leatherface όπως έμεινε γνωστός είναι γνήσιος κυνηγός. Με το ένστικτο στην τσίτα και τα τρόπαια περήφανα κρεμασμένα πάνω του! Είναι μέλος μιας δυσλειτουργικής οικογένειας, όπου το…κυνήγι είναι φυσιολογική ασχολία. Ο θεσμός της οικογένειας σιγά σιγά κομματιάζεται και μάλιστα σε μια εποχή που η Αμερική τον είχε ανάγκη όσο τίποτα άλλο. Με αυτά τα λίγα και απλά ο Hooper θα μείνει στην ιστορία του horror για τη σχολή που δημιούργησε. Δεν θα σχολιάσω το πώς κατάντησε το είδος τώρα ή για την καινούρια φουρνιά που έρχεται προς αντικατάσταση. Τα άπειρα ριμέικ δείχνουν ότι παλιό καλό horror το έχουμε ανάγκη και το γουστάρουμε. Καλό θα ήταν να μείνουμε σε όσα μας κληροδότησαν οι μεγάλοι όμως και να μην τους αντιγράφουμε κακά και πρόχειρα.


Το εκπληκτικό σε τούτη εδώ την ταινία είναι πως μπορεί να είναι ανατριχιαστική και ίσως τρομακτική δείχνοντας ελάχιστο αίμα. Παρά τα όσα τάζει ο πανέξυπνος πρόλογος το gore δεν είναι από τα κύρια συστατικά. Η ταινία έχει βασιστεί στο ίδιο βιβλίο με το Ψυχώ ενώ θεωρείται από τις ταινίες που έχουν επηρεάσει περισσότερο το είδος.

One Mistake...No Second Chances

Μετά τον Καλό, τον Κακό και τον Περίεργο είπα να ξαναδώ και τη Γλυκόπικρη Ζωή που ομολογουμένως μου είχε αρέσει πολύ. Να πω την αλήθεια τη δεύτερη φορά δεν με ενθουσίασε το ίδιο.


Το μόνο σίγουρο είναι πως ο ΚιμΤζι Γουν είναι σκηνοθέτης που αξίζει να του ρίξεις μια ματιά και ίσως περισσότερες. Το Γλυκόπικρη Ζωή είναι μια ιστορία εκδίκησης(Κορεάτης και διάλεξε αυτό το θέμα; Απορώ...). Ο Σανγκού στέλνεται από αρχιμαφιόζο να παρακολουθήσει την κοπέλα του και αν διαπιστώσει ότι του τα φοράει να την καθαρίσει κι αυτήν και το άτυχο τεκνό. Όμως ο Σανγκού δεν το κάνει και αφού έρθει αντιμέτωπος με την οργή του Αρχηγού θα θελήσει να εκδικηθεί.



Η στιγμή της εκδίκησης έρχεται περίπου στο τρίτο τέταρτο του έργου και τότε θα είναι και η πρώτη στιγμή που θα αρχίσουν να χρησιμοποιούν όπλα. Μέχρι τότε βλέπεις τόσο βρωμόξυλο που απορείς με το πόσο badass μπορεί να γίνει ένας ντελικάτος Κορεάτης αν του πεις να ζητήσει συγγνώμη.


Η σκηνοθεσία του Γουν είναι εντυπωσιακή. Γρήγορα πλάνα που εναλλάσσονται με μεγάλης διάρκειας, εντυπωσιακές σκηνές. Θα βρεις επιρροές από φιλμ νουάρ, crime films και φυσικά από western! Η στυλιζαρισμένη βία πολλές φορές φτάνει τα επίπεδα χορογραφίας και ίσως είναι οι σκηνές που ευχαριστιέσαι περισσότερο. Ίσως βέβαια αυτό να συμβαίνει γιατί στις υπόλοιπες σκηνές οι διάλογοι ή οι χαρακτήρες δεν έχουν κάτι που να ελκύει το θεατή. Και συναίσθημα βέβαια υπάρχει αλλά δεν με συνεπήρε, ούτε ένιωσα αυτά που ο σκηνοθέτης ήθελε να με κάνει να νιώσω.


Μένουμε λοιπόν σε μια εξαιρετική σκηνοθεσία, σε τρομερή για άλλη μια φορά μουσική και σε γενικές γραμμές καλές ερμηνείες. Πάντως είναι από τις ταινίες που ξαναβλέπω ευχάριστα παρά το ελλιπές σενάριο.

a2a βρήκα και φωτογράφιση του αγοριού για να χαρείς ;)

Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (12)

Η ιστορία είναι ό,τι να ναι και γι αυτό το διασκεδάζω τόσο πολύ όταν το γράφω! Guess who's who!
----------------------------

Ωραία και σημαντική μέρα η Κυριακή για τους ήρωες των 2 κέντρων αλλά ήταν και σημαντική μέρα και για τη Μαριλένα. Βρίσκονταν στο πάρτι των δισκογραφικών και έπρεπε να μιλήσει με πολλούς παράγοντες του χώρου. Γενικώς τα πήγαινε καλά με όλους εκτός από έναν. Και να τος εμφανίστηκε μπροστά της σαν αδέσποτο που μπαίνει στο δρόμο ενός οδηγού.
«Χαίρεται κύριε Γιοκογιάμα.» έκανε ξινισμένα και άπλωσε το χέρι της.
«Τι κάνετε κυρία Μαριλένα;» ανταπέδωσε εκείνος.
Ήταν ο Γιου Γιοκογιάμας, ο πρόεδρος της Oppai Records, του αντίπαλου δέους της Bishi Records. Αυτό σήμαινε φυσικά ότι ήταν ο πρόεδρος της δισκογραφικής που είχε τα συμβόλαια των καλλιτεχνών της SM Νεράιδας. Αυτό σήμαινε αυτομάτως πόλεμο.
«Πως πάει;» ρώτησε ο Γιόκο, όπως τον έλεγαν χαϊδευτικά. «Ακόμα βγάζεις δίσκους σε σταρλετίτσες του συρμού;»
«Τουλάχιστον εγώ είμαι παραγωγική. Εσένα πρέπει να έχει αραχνιάσει το στούντιο ηχογράφησης ε;» απάντησε ειρωνικά η Μαριλένα.
«Μπα! Το καθαρίζουμε συχνά! Σε λίγο θα προσθέσουμε και τον Πη στο ρόστερ!»
«Ονειρέψου! Ο Πης θα έρθει σε μένα!»
«Ας κερδίσει ο καλύτερος αγαπητή Μαριλένα!»
Έτσι χώρισαν και δεν ξαναμίλησε ο ένας στον άλλο. Μισιόντουσαν χρόνια τώρα, από τότε που σπούδαζαν μαζί. Αλλά κανείς δεν ήξερε τα αίτια της κόντρας τους. Ο Γιόκο θα μας απασχολήσει γενικά στη συνέχεια της ιστορίας. Προς το παρόν έφυγε νωρίς από το πάρτι και πήρε ένα τηλέφωνο.
«Ναι; Σίνγκο; Πάρε ξανά ένα τηλέφωνο τον Πη και ανέβασε την προσφορά. Αν τον πάρει η Μαριλένα πες του ότι θα του δώσουμε τα διπλά απ’ όσα του προσφέρει!»
Και έκλεισε το τηλέφωνο γελώντας σαρδόνια.
«Ο πόλεμος μόλις ξεκίνησε αγαπητή μου!» είπε σατανικά.
Από την πλευρά της εκείνη την Κυριακή η Αρσινόη γυάλιζε τα όπλα της με τη βοήθεια του Τζιν. Πάνω κάτω πάνω κάτω γυάλιζε ο Τζιν τη μακριά κάννη του Sniper. Και αναστέναζε. Τα πράγματα δεν του πήγαιναν καλά τελευταία και η Αρσινόη ήταν ψυχρή μαζί του. Υποψιάζονταν βέβαια ότι έφταιγε εν μέρει και το εκείνο το περιστατικό τις προάλλες.
Κάθονταν και τα έπιναν κλασικά μαζί στο διαμέρισμα του Τζιν όταν τελείωσε η βότκα. Ο Τζιν έτρεξε να φέρει άλλο μπουκάλι και τότε ήρθε μήνυμα στο κινητό του. Η Αρσινόη, γνωστή αδιάκριτη και περίεργη, το βούτηξε και το διάβασε.
«ΤΖΙΝΟΥΛΙΝΙ ΑΡΠΑΧΤΟΥΛΕΤΟ! ΜΕ ΞΕΧΑΣΕΣ; ΟΛΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΣΕ ΠΑΙΡΝΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΣ! ΔΕ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ ΠΙΑ;;;; Τ_____Τ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΑΠΑΝΤΗΣΗ. ΦΙΛΙΑ ΖΟΥΛΗΧΤΑ! Η ΝΑΤΑΛΙΑ ΣΟΥ!»
Μόλις είδε το άθλια ναζιάρικο μήνυμα η Αρσινόη αναγούλιασε. Είχε πιει και πολύ και έτρεξε σφαίρα στην τουαλέτα. Μετά ήταν άρρωστη όλο το βράδυ.
«Έλα ρε Αρσινόη! Αφού ήταν ένα χαζό μήνυμα μόνο! Τη γκόμενα την έχω παρατήσει πολύ καιρό τώρα!»
«Με δηλητηρίασε αυτό το χαζό μήνυμα! Πρέπει να πάρεις την ευθύνη!» απάντησε η Αρσινόη.
«Ας μην το κοίταζες! Από πότε σου έδωσα την άδεια να κοιτάς τα μηνύματα μου;»
«Σωστά! Τουλάχιστον ανακάλυψα την αιτία που είσαι τόσο σαβουρογάμης!»
«Και ποια είναι αυτή;»
«Αυτά τα μηνύματα. Αν σου τα στέλνουν με το κιλό τότε το μυαλό σου έχει γίνει πουρές και δεν σκέφτεσαι που αφήνεις την υπογραφή σου και το άλλο το μακρύτερο!»
Ο Τζιν τα πήρε άγρια. Ε καλά πολλά ανέχονταν από την Αρσινόη, ας όψεται η καψούρα του. Αλλά εντάξει το είχε παρακάνει! Πέταξε το όπλο κάτω και άρπαξε την Αρσινόη από τα μπράτσα. Η Αρσινόη σκιάχτηκε.
«Θες να σου δείξω που το βάζω αυτό;;;;» ρώτησε θυμωμένος.
Ακολούθησε μια μικρή παύση και η Αρσινόη έσκασε στα γέλια. Ο Τζιν χαλάρωσε το σφίξιμο παραξενεμένος.
«Άστο Τζινάκο! Δεν το χεις! Αυτό θα στο δείξω εγώ καλύτερα! Τώρα σκάσε και γυάλιζε!»

Διάφορα (μάλλον αδιάφορα)...

Ανακάλυψα αυτό το site κι αποφάσισα ότι καλά είμαι ακόμη... Τραγικές περιπτώσεις!

Επίσης εδώ και μια εβδομάδα έχει αρχίσει το καθιερωμένο αφιέρωμα στο Άστυ που πέρυσι δεν είχα καταφέρει να τιμήσω. Ελπίζω να καταφέρω να πάω αύριο, την Κυριακή και την Τρίτη...

Παρασκευή 19 Ιουνίου
ΝΟΥΑΡ ΕΚΔΟΧΕΣ

«Η Παγίδα»-Σερντάν Γκολούποβις
«Φόνος στην ομίχλη»-Ερικ Σκιόλσμπεργκ
«Λαντάνα»-Ρατ Λόρενς



Σάββατο 20 Ιουνίου
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

«Το μίσος»-Ματιέ Κασοβίτς
«Η υπόσχεση»-Λικ και Ζαν-Πιερ Νταρντέν
«Ανάμεσα στους τοίχους»-Λοράν Καντέ.


Κυριακή 21 Ιουνίου
ΜΑΥΡΟ-ΑΣΠΡΟ ΚΛΑΣΙΚΟ

«Εκλειψη»-Μικελάντζελο Αντονιόνι
«Ο κλέψας του κλέψαντος»-Μάριο Μονιτσέλι
«Λολίτα»-Στάνλεϊ Κιούμπρικ


Δευτέρα 22 Ιουνίου
ΤΡΕΙΣ ΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΠΟΡΝΕΙΑΣ

«Το κορίτσι με το αγγελικό πρόσωπο»-Κιμ Κι Ντουκ
«Δεν φιλώ στο στόμα»-Αντρέ Τεσινέ
«Ο καβγατζής»-Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ


Τρίτη 23 Ιουνίου
ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ

«Το Θεώρημα»-Πιερ Πάολο Παζολίνι
«Μυστικά και ψέματα»-Μάικ Λι
«Οικογενειακή γιορτή»-Τόμας Βίντεμπεργκ


Τετάρτη 24 Ιουνίου
ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΜΕΡΑ

«Ψεύτης ήλιος»-Νικίτα Μιχάλκοφ
«Πόλοκ ο ασυμβίβαστος»-Εντ Χάρις
«Ο πολίτης Κέιν»-Ορσον Γουέλς

Μπαίνει μπροστά το Machete! Ο Rodriguez θα είναι στην παραγωγή και η Rose McGowan μάλλον πουθενά. Μέχρι τότε ας θυμηθούμε το trailer!



Επίσης δεν χάνουμε το Vertigo σε θερινό κινηματογράφο! Για τέτοιες ταινίες φτιάχτηκαν τα θερινά σινεμά.

Τέλος παίξτε εδώ ένα κινηματογραφικό παιχνιδάκι για όχι και τόσο δυνατούς λύτες!

Ο καλός, ο κακός και ο...περίεργος!

Το έχω ξαναπεί οι σχιστομάτηδες με καουμπόικα είναι αστείο ως θέαμα. Έχουν όμως κάτι τόσο διασκεδαστικό. Η αντεπίθεση από την Ανατολή έχει ξεκινήσει και είναι η καλύτερη απάντηση στους Αμερικάνους που προσπαθούν να αναστήσουν το γουέστερν σαν είδος. Προσωπικά δεν έχω ασχοληθεί πολύ. Έχω δει λίγα και πολύ κλασσικά άρα δεν έχω καν μέτρο σύγκρισης. Πως μπορείς να συγκρίνεις άλλωστε οτιδήποτε με τον Leone και τον Hawks; Γενικά για να βγει κάτι καλό πρέπει πρώτα από όλα να το αγαπάς το είδος, να έχεις ξοδέψει ώρες παρακολουθώντας ξανά και ξανά ταινίες και να μην προσπαθήσεις να κάνεις καινοτομίες αν δεν είσαι χίλια τα εκατό σίγουρος ότι το’ χεις. Δεν μπορούν πολλοί να το κάνουν αυτό(αν και κάπου πάει το μυαλό μου!).


Η άλλη περίπτωση είναι να το αγαπάς αλλά να το πάρεις στην πλάκα. Ξέρεις ότι το επίπεδο των "Μεγάλων" δεν το πιάνεις και ειρωνεύεσαι όσους προσπάθησαν. Το αποτέλεσμα είναι η απίστευτη ταινία του Kim Jee-woon με τον δανεισμένο και παραλλαγμένο τίτλο που βάζει εύκολα τα γυαλιά στους Αμερικάνους.


Τρεις διαφορετικοί άντρες θέλουν τον ίδιο χάρτη θησαυρού. Δεν θα μπω στον κόπο να περιγράψω τον ηθικό καλό, τον εγωπαθή κακό και τον περίεργο…περίεργο. Απλά ένα μικρό χαρακτηριστικό για τον καθένα. Ο καλός είναι τόσο καλός με τα όπλα που ο Λούκυ Λουκ πρέπει να σκέφτεται την απόσυρση! Ο κακός θυμίζει Jack Sparrow(αν και θέλει πολλά ψωμιά το κορετάκι πριν φτάσει τη γοητεία του θεού). Τέλος ο περίεργος είναι… περίεργος και από τους πιο αστείους χαρακτήρες που είδα τον τελευταίο καιρό.


Το μεταξύ τους παιχνίδι κυριαρχίας και φυσικά ο χάρτης που όλοι διεκδικούν θα δώσει την αφορμή για ανελέητα κυνηγητά, σύννεφα σκόνης, τραίνα, άλογα, πιστολίδια κι όλα αυτά σε απίστευτες ταχύτητες! Η κάμερα του Kim Jee-woon πρέπει να ξέρναγε δέκα μέρες ενώ σε κάποιες στιγμές νιώθεις την δραμαμίνη απαραίτητη για τη θέαση. Και ναι αυτό που βλέπεις είναι αυτό που δεν περίμενες! Κάπου εκεί ή σιχτιρίζεις τον ιερόσυλο που τόλμησε να βεβηλώσει έτσι το είδος που σε ανέθρεψε ή αράζεις και το απολαμβάνεις!


Καταιγιστικές σκηνές, η κάμερα κινείται σαν τρελή, η δράση εκτοξεύεται. Μερικά εκθαμβωτικά(και εντελώς στο ύφος) πλάνα σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό, οι αμέτρητες αναφορές σε ταινίες που αγάπησες θα σε κάνουν να χαμογελάσεις νοσταλγικά, σε πολλές φάσεις θα ξεκαρδιστείς από τα γέλια.


Το σενάριο μπάζει κάπως και το τέλος δεν είναι το καλύτερο δυνατό. Αλλά στο τέλος δεν μπορείς να μη χαμογελάσεις και να νιώσεις ικανοποίηση. Είναι μία ταινία απόλυτα διασκεδαστική. Απολαυστικά διασκεδαστική που σε κάνει να νιώθεις γεμάτος.


Για ακόμη καλύτερη εμπειρία προτείνω να τη δεις σε θερινό με παγωμένη μπύρα(αλλά pls όχι σουβλάκια, ενοχλούν τους γύρω) και ανοιχτό μυαλό…

Assault on Precinct 13

Παίρνεις το Rio Bravo. Το φέρνεις σε μια πιο σύγχρονη εποχή. Βγάζεις τον John Wayne. Κάνεις τους κακούς να μη βγάζουν άχνα και να μη έχουν καμία σχέση με κάποιον κρατούμενο. Στο αστυνομικό τμήμα τοποθετείς ελάχιστο κόσμο και ακόμη πιο ελάχιστα όπλα και σφαίρες. Πως το παραπάνω θα γίνει αριστούργημα; Το δίνεις στον Carpenter και στο κάνει αγνώριστο!!!


Αποπνικτική, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που τόσο όμορφα χτίζει πάντα ο Carpenter? Checked!
Χαρακτήρες πρωτότυποι και διαφορετικοί? Checked!
Άρωμα b-movie? Checked!


Και να που παρακολουθείς κάτι που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχε καν ενδιαφέρον με ενθουσιασμό και αγωνία. Το εύρημα των σιωπηλών κακών τους κάνει ακόμη πιο απειλητικούς. Αν και η εν ψυχρώ δολοφονία ενός κοριτσιού στην αρχή κιόλας της ταινίας δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια να τους δεις έστω και με κατανόηση.


Από την άλλη, οι πολιορκημένοι αστυνομικοί και κρατούμενοι δεν είναι ούτε οι κλασσικοί Αμερικάνοι μπάτσοι ταινιών, ούτε οι κλασσικοί super badass κρατούμενοι. Απλά βρέθηκαν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή και πρέπει να φερθούν ηρωικά ή να πεθάνουν. Μεταξύ τους δεν συμπαθιούνται αλλά η ταινία δεν θα αναλωθεί σε άσκοπα καυγαδάκια. Από την άλλη κάποια κλισεδάκια υπάρχουν αλλά δεν θα ήθελα και να λείπουν. Όπως ένας έρωτας που είναι έτοιμος να γεννηθεί από στιγμή σε στιγμή ή κάποιες κωλόφαρδες στιγμές των “πολιορκημένων”.


Το μεγαλύτερο προσόν της ταινίας είναι η ατμόσφαιρα. Κλεισμένοι στο μικρό αστυνομικό τμήμα, οι πρωταγωνιστές περιμένουν την επόμενη επίθεση των πολιορκητών τους. Δεν ξέρουν γιατί τους επιτίθενται, ούτε πότε θα το κάνουν. Έχουν να αντιμετωπίσουν την εξωτερική απειλή και ταυτόχρονα να συνεργαστούν. Η μάχη είναι άνιση και το ξέρουν. Ή θα πεθάνουν ή θα πεθάνουν παίρνοντας όσο το δυνατόν περισσότερους από τους “έξω” μαζί τους!


Το δεύτερο τεράστιο προσόν είναι οι κακοί. Δεν ακούμε τη φωνή τους και για κάποιο λόγο μοιάζουν να πολλαπλασιάζονται όσο περνάει η ώρα. Δεν βιάζονται και αυτό τους κάνει ακόμη πιο απειλητικούς. Θυμίζουν ζόμπι και καθόλου τυχαίο δεν πιστεύω ότι είναι αυτό. Τα όπλα που χρησιμοποιούν έχουν όλα σιγαστήρα κάνοντας την επίθεση ακόμη πιο…ήσυχη! Ο ήχος από τις σφαίρες σου γαργαλάει το μυαλό και σε αγχώνει απίστευτα…


Απόλυτο must see! Το ριμέικ δεν το έχω δει αν και έχω ακούσει καλά λόγια. Έχω άλλες ταινίες στην άκρη προς το παρόν...

Thanks Zamuc που με το ποστ σου για το The Thing μου θύμισες να ξαναδώ ταινίες που είχα καιρό :)

Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (11)

Ταραταταααααααααν! Να και το 11! Το μεγαλύτερο ως τώρα!

----------------------------------------


Η Κυριακή έφτασε πιο γρήγορα απ΄ ότι περίμενε η Άννα. Από νωρίς το πρωί είχε ντυθεί, στολιστεί και βαφτεί (κοινώς πολύ κοκεταρία βρε παιδί μου) και πήρε ένα ταξί να πάει να συναντήσει το Θωμά στην ταβέρνα που είχαν ραντεβού, την Τρύπια Βάρκα.
Την ίδια ώρα η Ζωή, χρησιμοποιώντας τη δικαιολογία ότι τάχα μου θα πήγαινε να δει μια άρρωστη θεία, άφησε το Νίνο και πήγε να συναντήσει το σύνδεσμο της για μια νέα ζωή, το Μορίτα. Το ραντεβού τους ήταν στην Τρύπια Βάρκα.
Αλλά και η Στελίνα με το Χελώνα ετοιμάζονταν να πάνε να βρούνε το Μπάμπη σε μια ιστορική, για το νυχτερινό κόσμο, συνάντηση στην περιβόητη ταβέρνα Τρύπια Βάρκα. Σαν πολλοί δεν άρχισαν να μαζεύονται εκεί;
Η Άννα έφτασε πρώτη. Η Τρύπια Βάρκα ήταν σχετικά μεγάλη ταβέρνα και είχε 3 μπαλκόνια να βλέπουν την παραλία και τη Θάλασσα. Ένα κοίταζε το Νότο, ένα την Ανατολή και ένα τη Δύση. Ο Θωμάς κάθονταν στο νότιο μπαλκόνι. Της έκανε νόημα να πάει να κάτσει στο τραπέζι του. Η Άννα πήγε όλο χαρά και παρέσυρε 1-2 καρέκλες στο διάβα της. Κάθισε δίπλα του.
«Ωραία μέρα έχει σήμερα!» είπε χαρωπά.
«Πιο όμορφη είσαι εσύ!» της έκανε ένα κομπλιμέντο ο Θωμάς και εκείνη κοκκίνισε πιο πολύ και από το Πασαλιμάνι κάθε που παίρνει πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός.
Πάνω κάτω εκείνη την ώρα έφτασε και η Ζωή στο κέντρο. Ο Μορίτας την περίμενε στην είσοδο και μόλις συναντήθηκαν πήγαν να κάτσουν στο δυτικό μπαλκόνι. Εκεί θα συζητούσαν με την ησυχία τους γιατί είχε το λιγότερο κόσμο.
«Λοιπόν σε βλέπω αποφασισμένη. Θέλεις στ’ αλήθεια να πας κόντρα στα αφεντικά σου;» ρώτησε ο Μορίτας.
«Ναι! Δεν τους αντέχω άλλο! Με έχουν να δουλεύω όλη μέρα σα το σκυλί και πληρώνουν ψίχουλα! Άσε που εκμεταλλεύονται το ταλέντο του πασά μου!» είπε η Ζωή.
«Πολύ καλά… Πριν μπω σε λεπτομέρειες θέλω να σε ρωτήσω τι ξέρεις για τα τελευταία γεγονότα μεταξύ του υποκόσμου…»
Την ώρα που η συζήτηση της Ζωής και του Μορίτα είχε αρχίσει για τα καλά, η μαύρη λιμουζίνα της Στελίνας σταμάταγε έξω από την Τρύπια Βάρκα. Όλοι όσοι είχαν οπτική επαφή με το δρόμο έμειναν να κοιτάνε. Ακόμα και ο αλλήθωρος ιδιοκτήτης, ο Γύλλος βγήκε να δει. Η Στελίνα κατέβηκε συνοδευόμενη από την Άγια. Προχώρησε αγέρωχα μέσα και πήγε στο ανατολικό μπαλκόνι που το είχε κλείσει όλο ο Μπάμπης. Ο Χελώνας ήταν ήδη εκεί με τον Τάτσουγια φρουρό.
«Γεια σου Μπάμπη» έκανε ψυχρά η Στελίνα καθώς κάθονταν απέναντι του. Δεν έριξε ούτε μια ματιά στον Κάζουγια.
«Γεια σου Στελίνα. Ωραία… τώρα μπορούμε να αρχίσουμε…» έκανε ο Μπάμπης.
Η ώρα πέρναγε ευχάριστα για την Άννα, αγωνιωδώς για τη Ζωή και σοβαρά για τη Στελίνα.
Σε μια φάση η Άννα σηκώθηκε και πήγε στην τουαλέτα να πουδραριστεί. Το ίδιο έκανε και η Ζωή (όχι δεν πήγε να πουδραριστεί) επειδή όλα όσα της είπε ο Μορίτας τη σόκαραν. Βρέθηκαν στο νιπτήρα την ώρα που η Ζωή έβρεχε το πρόσωπο της. Η Άννα δίπλα της άρχισε να πουδράρεται τραγουδώντας: «Μ’ ένα κλεφτό φιλιιιιι ακόμα πιο πολυυυυυ αρχίζει αμέσως να χτυπάει και να κάνει σαν τρεληηηη!». Η Ζωή την κοίταξε.
«Ραντεβού με το πρόσωπο;» ρώτησε.
«Αχ! Ναι! Δηλαδή πολύ θα το θέλα να γίνει το πρόσωπο!» είπε η Άννα τρισευτυχισμένη. «Και συ ραντεβού;»
«Χμ… Ναι. Επαγγελματικό όμως.»
«Καλά να σου πάει!»
«Και σένα το δικό σου!» είπε η Ζωή και βγήκε από την τουαλέτα.
Αυτά που είχε ακούσει την είχαν τρομάξει αλλά και ενθουσιάσει ταυτόχρονα. Β6? Ίσως να ήταν το εισιτήριο της σε μια καλύτερη ζωή!
Η Στελίνα και ο Κάζουγια τα είχαν βρει σκούρα με τον Μπάμπη. Τους παρουσίασε αναλυτικά τις γνώμες των υπόλοιπων συμμοριών και δεν ήταν θετικές.
«Όποιος και να είναι ο άγνωστος εχθρός μας φαίνεται έχει κύριους στόχους τους ΚΑΤ-ΤΟΥΝ και τις Bondage Queens. Και φυσικά όσους έχουν παρτίδες μαζί τους. Είναι επικίνδυνο για εμάς τους μικρότερους να ρισκάρουμε για χάρη σας.» έλεγε ο Μπάμπης.
«Και που ξέρεις πως αν οι εχθροί μας δεν διαλύσουν εμάς μετά δεν στραφούν σε εσάς; Τουλάχιστον εμείς προσφέρουμε προστασία.» είπε ο Χελώνας.
«Δεν την έχουμε νιώσει πολύ.» είπε ο Μπάμπης και αυτή ήταν η πρώτη φορά που αμφισβητούσε ανοικτά.
«Τι θες να πεις; Από τότε που δέχτηκες την πρώτη επίθεση δεν έχεις κινδυνέψει άλλο και έχω φροντίσει εγώ γι’ αυτό!» πετάχτηκε η Στελίνα.
Εκείνη τη στιγμή ένιωσε κάποιον να την παρακολουθεί. Φώναξε την Άγια και της ζήτησε να ψάξει το κέντρο για περίεργες κινήσεις. Η Άγια βγήκε και πήγε προς τα άλλα μπαλκόνια. Στο νότιο δεν είδε τίποτα περίεργο. Στο δυτικό όμως για μια στιγμή της φάνηκε πως είδε το γκόμενο της!
«Μπα! Ιδέα μου είναι!» μονολόγησε. «Αφού το μωρό μου είπε πως θα είναι εκτός πόλης το ΣΚ!»
Και γύρισε στη Στελίνα να της πει πως δε βρήκε τίποτα. Την ώρα που μόλις είχε περάσει μπροστά από την τουαλέτα, τότε βγήκε και η Ζωή από μέσα και πήγε στο τραπέζι της. Έτσι δεν την είδε.
Η Άννα γύρισε στο Θωμά και ήπιαν τα τσίπουρα τους μέσα σε κλίμα ευθυμίας. Γύρω τους υπήρχαν και άλλα ζευγάρια και αυτό ενθάρρυνε την ατμόσφαιρα. Ο Θωμάς όμως γρήγορα θέλησε να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα. Και, ω! τι σύμπτωση, το ίδιο έκανε και ο Μορίτας. Βρέθηκαν οι 2 τους να κατουράνε δίπλα δίπλα.
Ο Μορίτας δυσκολεύονταν κάπως. Ο Θωμάς δεν άντεξε να μην κοιτάξει.
«Πρόβλημα;» ρώτησε.
«Νομίζω το παράκανα όταν ήμουν νέος. Τώρα ούτε να κατουρήσω σωστά δε μπορώ.» είπε με παράπονο ο Μορίτας.
«Έλα ρε φίλε! Νέος είσαι ακόμα. Νομίζω είναι προσωρινό. Δεν πας σε ένα γιατρό όμως;»
«Αυτό θα κάνω. Μάλλον προσωρινό είναι αλλά… Ευχαριστώ ρε φίλε!»
Τελικά οι καλύτερες φιλίες πιάνονται στο κατούρημα! Ο Μορίτας και ο Θωμάς έσφιξαν τα χέρια (αφού τα έπλυναν φυσικά) και βγήκαν να πάνε στα τραπέζια τους. Αλλά καθώς ο Θωμάς γύριζε έπεσε πάνω στο Χελώνα που έφευγε θυμωμένος.
«Α… α… αφεντικό; Τι κάνεις εσύ εδώ;» ρώτησε ο Θωμάς.
«Ε; Θωμά; Είχα μια συνάντηση! Εσύ;»
«…………. Ε, είχα βγει να πιω κανά τσίπουρο….»
«Μπορείς να έρθεις μαζί μου;»
«Τώρα αφεντικό;»
«Ναι τώρα. Θέλω να καλέσω σε συνάντηση όλα τα μέλη της συμμορίας. Έλα πάμε!»
Και χωρίς πολλά πολλά ο Χελώνας βγήκε από την Τρύπια Βάρκα με τον Τάτσουγια και το Θωμά να τον ακολουθούν κατά πόδας. Ο Θωμάς άρχισε να αισθάνεται τύψεις που παράτησε έτσι την Άννα χωρίς να της πει τίποτα. Θα της τηλεφωνούσε όποτε ευκαιρούσε αλλά θα αργούσε να ξεμπλέξει. Ήλπιζε μόνο να μην είναι τόσο αφελής ώστε να τον περιμένει για πολλή ώρα.
Η Στελίνα έμεινε με τον Μπάμπη όταν, μετά από μια έντονη συζήτηση ο Κάζουγια τους τα είχε βροντήξει και είχε φύγει.
«Δεν μπορώ να πω ότι δεν τον δικαιολογώ.» είπε η Στελίνα. «Μπάμπη, σκάβεις το λάκκο σου!»
«Φοβάμαι πως το λάκκο μου τον έσκαψα καιρό πριν. Άκου, σκοπεύω να κρατήσω τη συνεργασία μου μαζί σου αλλά κρυφά. Οι υπόλοιποι είναι αποφασισμένοι να ξεκόψουν. Καλύτερα όμως να κόψουμε οποιεσδήποτε συναντήσεις για ένα διάστημα.» είπε σκεπτικός ο Μπάμπης.
«Σε αυτό με βρίσκεις σύμφωνη. Λοιπόν, αν συμβεί κάτι στο μεταξύ θα πέσει ενημέρωση! Ως τότε γεια σου Μπάμπη!»
Έτσι έληξε και η συνάντηση της Στελίνας με το Μπάμπη. Βγαίνοντας από το κέντρο με την Άγια λίγο έλειψε να πέσουν πάνω στη Ζωή και το Μορίτα που έφευγαν και αυτοί. Αλλά ο Μορίτας τις πήρε χαμπάρι γρήγορα και κρύφτηκαν σε μια γωνία μέχρι που πέρασαν.
«Λίγο έλειψε!» μουρμούρησε.
«Ωχ! Ναι! Καλά που τους πρόσεξες!» είπε η Ζωή ανακουφισμένη.
«Λοιπόν, όπως είπαμε. Θα σου στείλω το μέρος όταν έρθει η ώρα. Φρόντισε να πας!»
«Εντάξει! Θα είμαι εκεί!»
Και με αυτά τα λόγια χώρισαν οι δρόμοι τους. Πίσω, στο νότιο μπαλκόνι η Άννα περίμενε. Και περίμενε. Και περίμενε. Μέχρι που βράδιασε. Τότε ήρθε μήνυμα από το Θωμά: ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ. ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΥΓΩ. ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ.
Και η Άννα: «Α! Έφυγε; Τώρα έφυγε; Και τι έκανε τόση ώρα στην τουαλέτα;»

You don't make up for your sins in church. You do it in the streets...

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι το Mean Streets είναι μουσική. Επίσης ζωντάνια, κίνηση... Αυτή η ταινία είναι ζωντανή. Αναπνέει μαζί με τους πρωταγωνιστές, είναι αληθινή! Ο Scorsese στην αρχή ακόμη της εντυπωσιακής του καριέρας κάνει τη διαφορά. Έτη φωτός μπροστά από την εποχή του μας δείχνει τι είναι ικανός να κάνει!



Ουσιαστικά δεν υπάρχει κάποια πλοκή στην ταινία. Είναι απλά η αποτύπωση μιας εποχής και μιας κουλτούρας. Παρακολουθούμε ιταλοαμερικάνους μικροκακοποιούς στην καθημερινή τους ζωή. Κοινός άξονας όλων ο Harvey Keitel στον πιο συμπαθητικό ρόλο της καριέρας του(είναι αδύνατον να μην τον λατρέψεις) ο οποίος άλλοτε προσπαθεί να βάλει μυαλό στους γύρω του σαν άλλος Φραγκίσκος της Ασίζης και άλλοτε παλεύει με τον εαυτό του.


Χαρακτήρες απίστευτα ολοκληρωμένοι. Δεν γινόταν όμως να είναι αλλιώς. Ο Scorsese τους έχει πλάσει με τόση αγάπη που τους κάνει σχεδόν αληθινούς. Όλοι ανεξαιρέτως είναι ανώριμοι, βιαστικοί κι εξαρτώνται ο ένας από τον άλλο. Ένας μικρόκοσμος όπου οι ζωές είναι τόσο πλεγμένες μεταξύ τους που δεν τους αφήνει περιθώρια να απομακρυνθούν. Αν κάποιος θέλει να βγει από αυτό το μικρόκοσμο όπως η Teresa και εν μέρη ο Charlie (Harvey Keitel) θα κρατηθούν αυτόματα πίσω από κάποιους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα τους κρατήσουν η υπόσχεση από το θείο του Charlie για ένα εστιατόριο και ο ξάδερφος της Teresa που μπλέξιμο είναι το μεσαίο του όνομα! Ο Robert De Niro σχεδόν παιδί σε έναν ρόλο που θα μπορούσε εύκολα να γίνει καρικατούρα και που όμως χάρη στο ταλέντο του είναι απίστευτα ρεαλιστικός. Θα σου θυμίσει ίσως έναν νεαρό Louis Gara.


Ο Scorsese σχολιάζει και κρίνει την ιταλοαμερικάνικη κοινωνία και τη νοοτροπία της. Δεν το κάνει όμως ούτε κακοπροαίρετα, ούτε διδακτικά. Και με την ευκαιρία μας κάνει και μια μικρή επίδειξη του ταλέντου του. Μονοκάμερα που μαγνητίζουν, παιχνίδι με το φωτισμό και κυρίως τρομερά ταιριαστή μουσική. Το μεγαλύτερο προσόν αυτής της ταινίας είναι το απίθανο soundtrack που δένει τόσο καλά. Τα περισσότερα κομμάτια ίσως να μη διάλεγα να τα ακούσω στο σπίτι μου, όμως εδώ πραγματικά δεν θα μπορούσε να διαλέξει διαφορετικά.


Με το ίδιο θέμα ο Marty θα καταπιαστεί ξανά και ξανά. Θα μας χαρίσει αριστουργήματα που χωρίς δυσκολία θα βρίσκουν μια θέση στις λίστες με τις καλύτερες ταινίες. Όμως αυτή η πρώτη επαφή μένει εύκολα αξέχαστη. Ίσως δεν είναι η καλύτερη ή η πιο δυνατή. Είναι όμως η πιο αληθινή.


Ένα άλλο πράγμα που μου έμεινε από την ταινία είναι το ντύσιμο. Όσο ωραία και κομψά ντύνονταν όλοι έξω από το σπίτι, τόσο άθλια ντύνονταν μέσα. Η εικόνα του Keitel με άσπρη φανέλα και φαρδύ μποξεράκι με έχει στοιχειώσει...

Pirates of the Caribbean

Πριν μερικές μέρες πέτυχα και φυσικά για εκατομμυριοστή φορά κάθισα και ψιλοχάζεψα το τρίτο μέρος των πειρατών της Καραϊβικής. Το τελευταίο κερδοφόρο franchise της Disney που όλοι παρακαλάμε να τελειώσει αλλά πολλοί από μας θα τρέξουμε από τους πρώτους να δούμε το τέταρτο μέρος αν και όποτε βγει!

Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl

Η πρώτη ταινία ήταν το λιγότερο εξαιρετική. Το χιούμορ αστείρευτο, η ιστορία πειστική και καθόλου τραβηγμένη και ήταν και η πρώτη γνωριμία με τον Jack Sparrow και έναν Johnny Depp να διασκεδάζει απίστευτα και να μας παραδίδει μια ντελιριακή ερμηνεία που φτάνει την ταινία σε νέα επίπεδα.

Η Disney κινείται στο αγαπημένο της politically correct υφάκι από το οποίο όσο ο Jack προσπαθεί να απαγκιστρωθεί τόσο η κρυόπλαστη, αντιπαθητική Elizabeth και ο ωραίος αλλά υπερφλώρος Γουίλ κρατάνε σφιχτά. Τους ήθελα λίγο πιο αλάνια, κάτι που σε όλες τις ταινίες πλησιάζουν και πάνω που λες «ναι ρε συ, φέρονται σαν άνθρωποι» στο χαλάνε.

Την παράσταση εύκολα κλέβει ο Jack και όλη η ταινία στηρίζεται στους όχι και τόσο στιβαρούς ώμους του(θυμήθηκα ατάκα Γεωργίου για ένα γήπεδο και τους ώμους του Κωστέτσου) αλλά δεν μπορούμε να μη σταθούμε στον εκπληκτικό επίσης κάπταιν Μπαρμπόσα! Ο Geoffrey Rush είναι μοναδικός στο ρόλο του κάνοντας τον, τον αγαπημένο κακό της υπόθεσης. Στα θετικά και η φοβερή μουσική, τα απίθανα εφέ και φυσικά τα χιούμορ. Πραγματικά γελάς και όχι μόνο με τις ανεκδιήγητες καταστάσεις.

Pirates of the Caribbean: Dead Man's Chest

Η ομολογουμένως ποιοτική δουλειά και κυρίως η επιτυχία και τα κέρδη του πρώτου οδήγησαν στη δημιουργία δεύτερου. Κακό δεν το λες. Κατώτερο του πρώτου, σίγουρα. Έχει όμως ένα τεράστιο θετικό… Το ατέλειωτο χιούμορ που ξεπερνάει κατά πολύ το πρώτο και χρησιμοποιείται επιτυχώς για να καλύψει τις τρύπες και τις ηλιθιότητες του σεναρίου, τη μεγάλη διάρκεια και κυρίως την αίσθηση “αυτοί τώρα μου κλέβουν τα λεφτά κι εγώ το ανέχομαι” που σου αφήνει η ταινία.

Ο Johnny Depp εκπληκτικός και ασυγκράτητος για άλλη μια φορά, γίνεται ένα με τον τρελιάρη πειρατή και μας αποζημιώνει. Οι υπόλοιποι δεν είναι κακοί αλλά αυτή η Νάιτλι στο λαιμό θα μου κάθεται πάντα κι εδώ έχω κι ένα λόγο παραπάνω καθώς αυτό που κάνει η κακιά γυναίκα στο τέλος δεν συγχωρείται εύκολα!

Pirates of the Caribbean: At World's End


Και κάπου εκεί ήρθε το τρίτο μέρος να αποτελειώσει την καταστροφή που το δεύτερο ξεκίνησε. Αβάσταχτα μεγάλη διάρκεια, ιστορία τραβηγμένη από τα μαλλιά, νιώθεις σαν να σε περνάνε για ηλίθιο οι παραγωγοί! Τα θετικά εδώ είναι το εξής ένα: Johnny Depp! Ο οποίος φαίνεται ακούραστος σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που σου αφήνουν την αίσθηση ότι κάνουν αγγαρεία(χωρίς να μπορείς να τους αδικήσεις βέβαια).

Τα αστεία πλέον χιλιοπαιγμένα, οι καταστάσεις υπερβολικές και η ιστορία βαρετή. Ευχάριστη έκπληξη ο Κιθ Ρίτσαρντς κυρίως για το αρχειακό του πράγματος! Επίσης οι γυναίκες αποζημιώνονται με την ωραιότερη εμφάνιση του Ορλάντο Μπλουμ, που την έχει δει Κρητικός και περιμένεις ν’ αρχίσει τις ρακές και τις μαντινάδες από στιγμή σε στιγμή! Και το παραδέχομαι εγώ που δεν τον έχω και σε μεγάλη υπόληψη σαν άντρα. Αλλά και με μία σκηνή η οποία περιλαμβάνει τον Johnny Depp σε όλα τα πιθανά κι απίθανα αντίτυπα. Πίστευα ότι η φαντασίωση κάθε γυναίκας εκπληρωνόταν στο Μυστικό Παράθυρο με τους δύο Johnny Depp να έρχονται αντιμέτωποι. Αλλά όπως φαίνεται δεν είχα δει τίποτα!

Προσωπικά δηλώνω φαν των ταινιών και σίγουρα αν ακολουθήσει κι άλλη θα τη δω(με μισή καρδιά βέβαια) καθώς ακόμη και η χειρότερη είναι διασκεδαστική κι ευχάριστη. Όμως είναι κρίμα να θυσιάζεται έτσι μία πραγματικά καλή ιδέα για μερικά(εκατομμύρια βέβαια) δολάρια παραπάνω. Όπως επίσης είναι κρίμα ηθοποιοί πραγματικά καλοί να αναλώνονται στο ίδιο πράγμα τόσο καιρό. Το μόνο που θα μου λείψει όταν αποφασίσουν να λήξουν αυτό το πανηγύρι θα είναι οι δύο απίστευτοι πειρατές από το πλήρωμα του Μπαρμπόσα, που μοιάζουν να βγήκαν από τους Πειρατές του Πολάνσκι(που κι αυτό είδα πρόσφατα και γέλασα πολύ περισσότερο) και σε κάνουν να ξεκαρδίζεσαι.

If bad people hurt someone you love, how far would you go to hurt them back?

Τελικά ο πατριώτης τα κατάφερε πολύ καλά… Περίμενα το ριμέικ του Last House On The Left να είναι αποτυχία όμως διαψεύστηκα πανηγυρικά. Και δεν λέω ότι είναι καμιά ταινιάρα αλλά κινείται πολύ κοντά στο αυθεντικό.


Εστιάζει στην ψυχολογία των πρωταγωνιστών και όχι στη βία καθεαυτή. Την οποία σε πολλές περιπτώσεις αφήνει εκτός κάδρου δημιουργώντας ακόμη μεγαλύτερη ένταση στο θεατή. Το πρώτο μισό είναι αρκετά πιστό στο πρωτότυπο ενώ οι μικρές διαφοροποιήσεις έρχονται στο δεύτερο μέρος χωρίς να αλλάζουν όμως πολλά.


Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές και για μένα ευχάριστη έκπληξη ήταν η Monica Potter την οποία συμπαθώ απίστευτα(καθώς είναι πρωταγωνίστρια σε ρομαντική κομεντί που αποτελεί για χρόνια guilty pleasure!). Όπως και να έχει όμως την ερμηνεία του Hess δεν θα τη φτάσει ποτέ κανείς. Στα θετικά και η πολύ καλή μουσική.


Στο τέλος του ψιλοξεφεύγει λίγο το θέμα του Ηλιάδη αλλά μικρό το κακό. Πάντως δεν πρόκειται για ένα ακόμη θριλεράκι της σειράς και σίγουρα είναι από τα επιτυχημένα ριμέικ των τελευταίων χρόνων.


Πρωτοτυπία: 2/10 ριμέικ και πρωτοτυπία;
Γέλιο: 0/10 Ο Ηλιάδης είπε αντίο στο ελάχιστο αλλά πανέξυπνο χιούμορ του πρωτότυπου
Αίμα: 8/10 Λίγο πιο gore από το αρχικό χωρίς να στοχεύει εκεί όμως.
Καλτίλα: 5/10 Το μέλλον θα δείξει!