Εξολοθρευτής Άγγελος

Ο Εξολοθρευτής Άγγελος είναι η αγαπημένη μου ταινία του Μπουνιουέλ. Πλημμυρισμένη με συμβολισμούς και μηνύματα και ταυτόχρονα καθόλου κουραστική(το αντίθετο μάλιστα), είναι ότι πρέπει γι' αυτή την εποχή. Την έχει μάλιστα απόψε στις 22:10 στο Cine+.


Μια ιδέα ευφάνταστη που ο Μπουνιουέλ την κάνει μοναδική εμπειρία. Μετά από μία αριστοκρατική συγκέντρωση κι ενώ όλοι οι υπηρέτες την έκαναν από την αρχή της βραδιάς, οι καλεσμένοι ανακαλύπτουν ότι δεν μπορούν να βγουν από το σαλόνι. Δεν τους εμποδίζει κάτι, απλά δεν μπορούν να φύγουν. Θα περάσουν ώρες, μέρες και η κατάσταση έχει γίνει πλέον σοβαρή...


Η αξιοπρέπεια πλέον έχει χαθεί, θα καταφύγουν σε πράξεις που δεν τολμούσαν ούτε να σκεφτούν, θα φερθούν σαν "βάρβαροι" και τελικά θα κάνουν αυτά που χρόνια πάσχιζαν να αποφύγουν, αυτά που κατέκριναν και αυτά που στην τελική δεν άρμοζαν στην υψηλή τους τάξη! Μια ολοζώντανη αλληγορία πάνω στον εγκλωβισμό της υψηλής κοινωνίας(αγαπημένο θέμα του Μπουνιουέλ). Παγιδευμένοι στη φυλακή του "πρέπει" και του "φαίνεσθαι" οι ήρωες του Μπουνιουέλ αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση κυριολεκτικά πια. Παγιδευμένοι στο πολυτελές σαλόνι με τους πανάκριβους πίνακες. Κάτι απροσδιόριστο τους κρατάει εκεί κι αυτό ίσως είναι το πιο τρομακτικό.


Όσο περνάει ο χρόνος θα σκεφτούν τους πιο παράλογους τρόπους. Να πηδήξουν από τα παράθυρα, να γκρεμίσουν τους τοίχους, ενώ απλά μπορούν να βγουν από την πόρτα. Σε αυτό το σουρεαλιστικό μεγαλείο που περίτεχνα δημιουργεί ο Μπουνιουέλ, έρχεται να προστεθεί μια αρκούδα, όπως και δυο πρόβατα(καθόλου τυχαία τοποθετημένα εκεί). Ο δημιουργός πραγματικά το διασκεδάζει... Το χιούμορ είναι κάτι παραπάνω από έξυπνο και νιώθεις τον Μπουνιουέλ ξελιγωμένο στα γέλια με τη φάρσα που έστησε στους ανίδεους αριστοκράτες. Η ταινία είναι απολαυστικά ειρωνική και πέρα για πέρα διασκεδαστική!


Και φυσικά δεν μπορείς να μην σταθείς σε αυτόν τον ταλαντούχο τεχνίτη που παίζει με το μυαλό σου κάθε στιγμή και δευτερόλεπτο. Οι διάλογοι αποτυπώνονται μαγευτικά περνώντας με την κάμερα από όλο το δωμάτιο κι αποτυπώνοντας μικρά κομμάτια από τον καθένα κατασκευάζοντας έτσι έναν καινούριο... Πανέξυπνα πλάνα, τα οποία μοιάζουν αταίριαστα ή δίνουν την αίσθηση "γύρισα τον Ανδαλουσιανό Σκύλο, τώρα πρέπει σε όλες τις ταινίες μου να πετάω ξεκάρφωτα πλάνα", που λίγο αργότερα δικαιολογούνται και με το παραπάνω, καθώς ο Μπουνιουέλ ειρωνεύεται και τον θεατή που πίστευε πως απλά ήθελε να τον εντυπωσιάσει αλλά αποδείχτηκε εξυπνότερος!


Κάποια στιγμή θα καταφέρουν να βγουν από το δωμάτιο. Και σαν καλοί αστοί που είναι θα τρέξουν στην εκκλησία να ευχαριστήσουν τον θεό. Σαν αυτή η εμπειρία να μη τους δίδαξε τίποτα, θα κάνουν πάλι αυτό που "πρέπει", αυτό που αυτόματα θεωρούν σωστό. Μπορεί να απεγκλωβίστηκαν από το μικροαστικό, ασφυκτικό και γεμάτο κανόνες κόσμο τους, έτρεξαν όμως να μπουν σε έναν άλλο. Αυτό της θρησκείας. Τι θα γίνει όταν θελήσουν να βγουν από την εκκλησία για να πάνε σπίτια τους;

Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (10)

Δέκα κεφάλαια! Yay!
--------------------------------

Η Ζωή γύρισε τα ξημερώματα μαζί με το Νίνο και το Γιούγια στα φτωχικά τους διαμερίσματα. Ο Νίνο έπεσε εξαντλημένος για ύπνο αλλά η Ζωή είχε αλλού το μυαλό της. Έπρεπε να έρθει σε επαφή με το Γκο Μορίτα. Της είχε κινήσει το ενδιαφέρον. Αλλά ΦΤΟΥ δεν είχε τηλέφωνο! Τους το είχαν κόψει καιρό. Έπρεπε να πάει σε ένα περίπτερο. Και έπρεπε να βρει ψιλά.
Έψαξε το σακάκι του Νίνο και αλίευσε μερικά. Επίσης συνειδητοποίησε ότι σε λίγο θα τρύπαγε η τσέπη. Στο παλιό του το σακάκι το διπλοσταυροκούμπωτο. Όταν έβρισκε το χρόνο θα του το μπάλωνε.
Κατέβηκε φουριόζα τη σκάλα και λίγο έλειψε να πέσει στον ιδιοκτήτη, που δεν ήταν άλλος από τον ανερχόμενο αστέρα, Τομοχίσα Γιαμασίτα, ή αλλιώς Πη. Ο Πης ήταν πολύ βαμπίρ στο ενοίκιο, αν σκεφτεί κανείς ότι η πολυκατοικία ήταν προπολεμική και στα πρόθυρα κατάρρευσης.
«Α! Δεσποινίς Ζωή! Που πάτε τέτοια ώρα;» ρώτησε ειρωνικά.
«Έξω για λίγο…»
«Ελπίζω να θυμάστε πως πρέπει να έχετε το ενοίκιο έτοιμο μέχρι την επόμενη εβδομάδα…»
«Ναι… Θα το έχω! Τώρα να με συγχωρείτε…»
Και τον προσπέρασε. Ωραίο παιδί ο Πης, γεροδεμένος και με ωραία φωνή. Αλλά το μυαλό του μόνο στα χρήματα το είχε. Και πάντα σε κοίταζε με το βλέμμα της ψόφιας τσιπούρας οπότε γενικά ήταν αψυχολόγητος.
Πήγε στο περίπτερο της γειτονιάς και πήρε τηλέφωνο στο κινητό που της έδωσε ο Μορίτας. Μίλησαν για λίγη ώρα και της έκλεισε ραντεβού σε μια ταβέρνα στη θάλασσα την ερχόμενη Κυριακή. Εκεί, όπως είπε, θα την μυούσε στον τρόπο εκδίκησης που αποζητούσε.
Τις επόμενες μέρες η Στελίνα ήταν πολύ απασχολημένη με τα της συμμορίας. Οι γύρω συμμορίες άρχισαν να φοβούνται ότι οι Bondage Queens και οι ΚΑΤ-ΤΟΥΝ δεν θα μπορούσαν να τους προστατέψουν επαρκώς από την άγνωστη απειλή και ήθελαν να διακόψουν τις σχέσεις τους μαζί τους. Στην ίδια κατάσταση βρίσκονταν και ο Χελώνας φυσικά.
«Έλα ρε Μπάμπη! Τι λες πως θες να διακόψεις; Θες να έχουμε πόλεμο όπως παλιά; Οι αντίπαλοι μας αυτό επιδιώκουν!» έλεγε στο τηλέφωνο.
«Ναι αλλά… ξέρεις υπάρχει μια φήμη πως μας συμβαίνουν αυτά επειδή έχουμε παρτίδες μαζί σου και με το Χελώνα…»
«Αυτό είναι σοβαρό… Άκου πρέπει να συναντηθούμε ξανά να συζητήσουμε τι θα κάνουμε. Την Κυριακή μπορείς;»
«Ναι… Ας το κάνουμε. Έχω μια ωραία ταβέρνα δίπλα στη θάλασσα στην περιοχή μου. Θα βρεθούμε εκεί για να πιούμε κανά τσίπουρο και να συζητήσουμε;»
«Εντάξει. Ελπίζω να ανακαλέσεις τις προθέσεις σου…»
«Θα καλέσω και το Χελώνα αν δεν σε πειράζει. Αυτό αφορά και τους δυο σας…»
«……….. Εντάξει. Αν και δε μου αρέσει η ιδέα, εντάξει.»
Και έκλεισε το τηλέφωνο. Θα έπρεπε να συναντήσει τον Κάζουγια; Πόσος καιρός είχε περάσει από τότε που τον είδε για τελευταία φορά; Αρκετός. Αλλά δεν θα έδειχνε το παραμικρό συναίσθημα. Τον είχε ξεπεράσει αιώνες πριν.
Από την πλευρά της η Αρσινόη είχε πάει σε ένα μαγαζί με όπλα. Μια από τις αγαπημένες της ασχολίες ήταν να ψάχνει καλά όπλα για τη συλλογή της. Ο οπλοπώλης την ήξερε και της έκανε καλές προσφορές.
Εκείνη τη μέρα επεξεργάζονταν ένα 45ρι Αμερικανικής προέλευσης όταν στο μαγαζί μπήκε έναν άλλος πελάτης. Ήταν ο Κόκι, ο αρχιεκτελεστής του Χελώνα. Η Αρσινόη δεν τον ήξερε αλλά κατάλαβε αμέσως από ποια παράταξη ήταν. Έστριψε το όπλο πάνω του. Ο Κόκι ανταπέδωσε τραβώντας το δικό του. Η Αρσινόη κατέβασε το όπλο και του γύρισε την πλάτη.
«Σιγά μη χαλάσω σφαίρες σε άνθρωπο του Χελώνα.» είπε υποτιμητικά.
«Μεγαλύτερη αξία θα είχαν απ’ ότι αν τις χάλαγα εγώ πάνω σου.» ανταπέδωσε ο Κόκι.
Η Αρσινόη στράβωσε επιδεκτικά το στόμα της και άφησε το 45ρι στον πάγκο. Πέρασε δίπλα από τον Κόκι και πριν βγει είπε:
«Πάω στοίχημα ότι δεν με πετυχαίνεις ούτε στο μισό μέτρο!»
«Αυτό θα ήθελα να το δοκιμάσω.»
Η Αρσινόη χαμογέλασε και βγήκε. Καιρό είχε να συναντήσει τόσο αντιπαθητικό άτομο. Την επόμενη φορά που θα τον πετύχαινε σίγουρα θα τράβαγαν τα όπλα. Μέχρι κάποιος να έπεφτε νεκρός…

Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (9)

Και η συνέχεια επί τις οθόνες των υπολογιστών σας! Αν αναρωτιέστε γιατί ποστάρω πάντα τόσο αργά η απάντηση είναι: 1- Αυτές τις ώρες τη γράφω, 2- Αυτές οι ώρες ταιριάζουν με το κλίμα! ;Ρ
----------------------------------------------------------------------
Την επόμενη ημέρα η Άννα πήγε στο κέντρο με κέφια και ο Τζιν με νεύρα. Αποδείχτηκε ότι η Αρσινόη τον είχε καλέσει τελικά για να έχει κάποιον να τα πιουν παρέα. Ο Τζιν μάντεψε τι συνέβαινε μόλις είδε την εφημερίδα που είχε ανοιχτή η Αρσινόη δίπλα της. Πάνω έγραφε με τρανταχτά κεφαλαία γράμματα: «Ο Σο Σακουράης, γιος του Υπουργού Απασχόλησης, και λαμπρός μελλοντικός πολιτικός παράγων της χώρας, αρραβωνιάστηκε σήμερα την Τέτα Κουφέτα, την κόρη του Υπουργού Δικαιοσύνης. Είναι το κοινωνικό και πολιτικό γεγονός της χρονιάς!»
Ο Τζιν ήξερε πολύ καλά ότι η Αρσινόη ήταν χρόνια ερωτευμένη με το Σο αλλά οι κοινωνικές τους θέσεις δεν τους επέτρεψαν ποτέ να είναι μαζί. Παλιά ο Σο σύχναζε στην SM Νεράιδα αλλά όταν ανακοινώθηκε ότι θα ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του και θα έβαζε υποψηφιότητα για Βουλευτής, ξέκοψε για τα καλά.
Η Αρσινόη κατέβασε ένα ποτήρι τεκίλα ξεροσφύρι. Κοίταξε το Τζιν.
«Μην πεις τίποτα! Απλά κάτσε εδώ και γίνε και συ τύφλα μαζί μου οκ?»
«Οκ. Αλλά να το ξέρεις, είναι καλύτερα έτσι!»
«Πφφφφφφφ… Δε με νοιάζει για το βλάκα! Αλλά να… είχε ωραία μπράτσα ο άτιμος!»
Ο Τζιν τσαντίστηκε πιο πολύ. Χρόνια στα γυμναστήρια και τα μπράτσα του Σο δεν τα ξεπέρναγε με τίποτα. Του έρχονταν να σκάσει αλλά αποφάσισε να μην πει τίποτα παραπάνω.
Στην SM Νεράιδα ήταν απόγευμα και η Ζωή ξανασφουγγάριζε το πάτωμα. Από την τσαντίλα της για τη μιζέρια και την εκμετάλλευση είχε φτύσει κάτω αλλά το μετάνιωσε και τώρα καθάριζε.
Μέσα στο κέντρο μπήκε η Άγια, η σωματοφύλακας μαζί με έναν κοντό και κάπως άσχημο τυπά ο οποίος κοίταζε ερευνητικά τριγύρω. Η Ζωή τον κοίταξε έντονα και αυτός της ανταπέδωσε το βλέμμα. Η Άγια την πλησίασε.
«Να σου πω σερβιτόρα.» είπε απαξιωτικά. «Πού είναι το αφεντικό;»
Η Ζωή ξύνισε τα μούτρα της αλλά απάντησε ψύχραιμα: «Στο γραφείο όπως πάντα. Εσύ από πότε επιτρέπεται να φέρνεις γκόμενους στο μαγαζί;»
Ήταν γνωστό ότι αυτές οι 2 δεν συμπαθιόντουσαν. Και οι πικρόχολοι διάλογοι τους ήταν διασκέδαση για τους άλλους υπαλλήλους. Η Άγια συνέχισε στον ίδιο τόνο.
«Κοίτα ποια μιλάει! Η γκόμενα του μπουζουξή! Εγώ έχω περισσότερα προνόμια από σένα κοπελιά και να ξέρεις ότι έχω και μια κατάνα. Τέλος πάντων κάτσε εδώ και μην τολμήσεις να μιλήσεις στο μωρό μου οκ;»
«Δεν αξίζει τον κόπο καν. Το πάτωμα είναι πιο ενδιαφέρον!»
Η Άγια ήταν έτοιμη να βγάλει την κατάνα αλλά συγκρατήθηκε και πήγε στο γραφείο, αφήνοντας τον γκόμενο της πίσω. Η Ζωή συνέχισε το σφουγγάρισμα μουρμουρίζοντας:
«Θα σας δείξω εγώ! Θα δείτε τι θα πάθετε!»
Αυτή η φράση της κίνησε το ενδιαφέρον του κοντού γκόμενου που την πλησίασε.
«Αυτή είναι η δουλειά σου; Γιατί η Άγια σε είπε σερβιτόρα!» ρώτησε.
«Η γκόμενα σου μου είπε να μη σου μιλήσω.»
«Και τι είσαι να την ακούσεις; Δεκάχρονο; Τέσπα, κοπελιά, μου φαίνεται πως δεν σου φέρονται καλά εδώ μέσα!»
«Έλα! Πες μου κάτι που δεν ήξερα!»
Ο τύπος την πλησίασε περισσότερο και της μίλησε σε συνωμοτικό τόνο.
«Δε θες να αλλάξεις τη μοίρα σου; Να τους εκδικηθείς ας πούμε; Δεν τους μισείς;»
Η Ζωή ξαφνιάστηκε. Ποιος ήταν αυτός ο τύπος που διάβασε το μυαλό της;
«Ποιος είσαι; Πώς το ξέρεις ότι…»
Ο τύπος χαμογέλασε σαρδόνια.
«Με λένε Γκο. Γκο Μορίτα. Αν θες να μάθεις περισσότερα και όντως θες να τους εκδικηθείς για τον τρόπο που σου φέρονται κάλεσε με εδώ…»
Και της έβαλε στην τσέπη ένα χαρτάκι με το κινητό του. Η Ζωή στην αρχή τρόμαξε. Μήπως της την έπεφτε με δόλια μέσα; Αλλά όχι… Το ύφος του πρόδιδε κάτι άλλο. Η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατά στη σκέψη ότι μπορεί σύντομα να έφευγε από τη μιζέρια της. Και να παντρεύονταν το Νίνο κάποια στιγμή, τέλος πάντων!
Στο ΙΒ η Άννα έπεσε πάνω στο Τζιν. Ο οποίος την προσπέρασε. Κοίταξε προς το μέρος του απορημένη. Τι να έγινε χτες; Ό,τι και να ‘ταν την έσωσε από τα χειρότερα. Καθώς αναλογίζονταν τα χθεσινά, να σου ο Θωμάς μπροστά της. Άρχισε να τραυλίζει κλασικά!
«Θ… Θ… Θωμα! Κ… κ… καλησπέρα! Τι… τι… κάνεις;»
Ο Θωμάς ήταν κάπως ψυχρός.
«Καλά. Χθες πήγα στην παραλία, έφαγα χταποδάκι και ήπια τσιπουράκι. Και όλα αυτά ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ!»
«Λυπήσου με! Ο Χελώνας μας έστειλε σε αυτό το πάρτι! Δεν ήθελα να πάω! Αλλά αν δεν το κάνα θα με απέλυε! Και τη χρειάζομαι τη δουλειά! Αλλιώς ο αδερφός μου έχει κάτι γνωστούς στη Συγγρού…»
Η έκφραση του Θωμά μαλάκωσε.
«Εντάξει… Συγνώμη… Δεν το ήξερα… Θες να το ξανακανονίσουμε για την επόμενη Κυριακή;»
Η Άννα πέταξε από τον ενθουσιασμό της. Ο Θωμάς επέμενε; Μήπως ανταποκρίνονταν στο ερωτικό της κάλεσμα; Ω τι χαρά!
«Ναι ναι! Θα έρθω ακόμα και αν χρειαστεί να συρθώ μέχρι εκεί!» είπε.
Ο Θωμάς χαμογέλασε και γύρισε στο πόστο του στην πόρτα. Η Άννα έβγαλε το σφηνάκι και πήρε μια βαθιά ανάσα. Όλα γύρω της έλαμψαν. Εκτός από το Μασάκη, ο οποίος πέρασε δίπλα της και ήταν πιο σκοτεινός και από σοκάκι των Εξαρχείων. Αλλά δεν την ένοιαξε να ρωτήσει τι είχε. Ο Θωμάς ανανέωσε το ραντεβού τους! Μόνο αυτό την ένοιαζε πια.

Top-5 Καλύτερα opening credits σε ταινία

Μετά το top 5 με τα καλύτερα intro σε σειρές, λέω να κάνω και ένα για τα καλύτερα intro σε ταινίες.



1) Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό και πραγματικά δεν έχω δει ωραιότερο είναι αυτο του Sweeney Todd. Σκοτεινό, με εξαιρετική μουσική, γοτθικό και καλλιτεχνικότατο!



2) Thank You For Smoking. Απίστευτα κολλητικό τραγούδι σε συνδυασμό με ρετρό διαφημίσεις. Θα μπορούσε να πάρει τη θέση διαφήμισης τσιγάρων αφήνοντας κατά πολύ πίσω του ξεπερασμένους πια καουμπόηδες.



3) Pink Panther. Το πιο κλασικό και ξεκαρδιστικό opening. Και ο Ροζ Πάνθηρας ποτέ δεν θα είναι ένα απλό διαμάντι!



4) Pi. Όλη η ταινία αντικατοπτρίζεται μαγικά σε έναν αριθμό!

5) Δεν θα μπορούσα να μη βάλω κι έναν Tarantino εννοείται. Αν υποθέσουμε ότι το intro περιλαμβάνει και τον διάλογο, πριν τους τίτλους αρχής, τότε το Reservoir Dogs και ο απίστευτος μονόλογος για το Like A Virgin δεν μπορεί να λείπει. Άσε που όταν ακούς το τραγούδι τυχαία, περπατάς με το αντίστοιχο στυλ σαν βλάκας.

Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (8)

Και έχουμε ένα πάρτι κυρίες και κύριοι!
-------------------------------------------

Η Κυριακή έφτασε γρήγορα και το πάρτι της δισκογραφικής ξεκίνησε πολύ επιτυχημένα Χελώνας με τη Μαριλένα περπάταγαν ανάμεσα στους εκλεκτούς καλεσμένους. Υπήρχαν μεγάλοι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες συνοδευόμενοι από εντυπωσιακές παρουσίες. Ένας από αυτούς σταμάτησε τη Μαριλένα.
«Ωωωω κύριε Σωκράτη Μεδούλη! Τι καλά που ήρθατε!» του είπε η Μαριλένα και του έδωσε το χέρι της να το φιλήσει.
«Φίλτατη Μαριλένα, το ξέρετε ότι δεν χάνω με τίποτα τα πάρτι σας!»
«Να σας συστήσω τον Κάζουγια. Είναι ο ιδιοκτήτης του Ιωάννης Βορειοποταμίτης, του διασημότερου κέντρου της παραλιακής. Από εδώ ο κύριος Σωκράτης Μεδούλης, επιχειρηματίας και αθλητικός μεγαλοπαράγοντας!»
Ο Χελώνας και ο Μεδούλης έσφιξαν θερμά τα χέρια τους.
«Είμαι μεγάλος θαυμαστής της φίρμας σας, της Μέισα. Θα ήθελα μια μέρα να έρθω στο κέντρο.» είπε ο Μεδούλης.
«Θα είναι τιμή μας κύριε Μεδούλη!» απάντησε ο Κάμε.
Τη χειραψία έκοψε η Άννα η οποία πέρασε με ένα μπολ Ferrero-Roche και τους προσέφερε. Ο Μεδούλης πήρε ένα και κοίταξε την οικοδέσποινα.
«Φίλτατη Μαριλένα με αυτά τα Ferrero-Roche μας κακομαθαίνετε!» είπε.
Η Άννα προσπέρασε τους 3 και άρχισε να γυρίζει στην έπαυλη μοιράζοντας σοκολατάκια. Όταν το μπολ της άδειασε γύρισε στο τραπέζι του μπουφέ όπου ο Μασάκης πάλευε να ανοίξει μια σαμπάνια. Ήταν πολύ χαριτωμένος με τη στολή του σερβιτόρου.
«Ακόμα σενπάι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έβαλαν εμάς να κάνουμε τους σερβιτόρους. Ούτε τα μπουκάλια δεν ξέρουμε να ανοίγουμε καλά καλά!» είπε τσαντισμένη.
«Πάντως είναι αρκετά ενδιαφέρον δε μπορείς να πεις! Τόσο διάσημο κόσμο βλέπουμε!» είπε ο Μασάκης ο οποίος σφίχτηκε και άνοιξε τελικά τη σαμπάνια. Φυσικά από την προσπάθεια και μόνο είχε γίνει λούτσα στον ιδρώτα, κάτι που πρόσεξε από μακριά η Μαριλένα και χαμογέλασε.
Η νύχτα κύλισε αργά και βασανιστικά για την Άννα που έγινε Βέγγος να τρέχει από δω και από κει να εξυπηρετεί όλους τους καλεσμένους. Σιγά σιγά αυτοί άρχισαν να αραιώνουν. Στο τέλος έμειναν πολύ λίγοι που φαίνονταν να ήξεραν πολύ καλά τη Μαριλένα. Η Άννα έκπληκτη παρατήρησε ότι δημιουργούσαν ζευγάρια και χάνονταν στα έγκατα της έπαυλης. Το αθώο της μυαλό όμως αδυνατούσε να συλλάβει τι ακριβώς συνέβαινε! Αποφάσισε να μαζέψει τα πιάτα.
Εκεί λοιπόν που μάζευε καλά και ωραία μαζί με το Μασάκη, είδε τη Μαριλένα να τον πλησιάζει. Αισθησιακά τον άγγιξε στον ώμο και του ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Ο Μασάκης έμεινε έκπληκτος και κοίταξε τον Χελώνα, ο οποίος του ένευσε καταφατικά. Στη συνέχεια, σαν υπνωτισμένος, ακολούθησε τη Μαριλένα στα ενδότερα της έπαυλης. Η Άννα συνέχισε να αναρωτιέται μέχρι που ένιωσε ένα πολύ γνώριμο αγκάλιασμα…
«Δε θες να μάθεις που πάνε όλοι αυτοί Αννούλα;» ρώτησε ο Τζιν.
«Θέλω!» απάντησε αυθόρμητα η Άννα αλλά το μετάνιωσε αμέσως γιατί τα vibes που της έδινε ο Τζιν την τρόμαζαν.
«Ωραία! Παράτα τα πιάτα και ακολούθα με!»
«Μα όχι! Πρέπει να τα μαζέψω!»
«Το αφήνουμε στις άλλες λουλουδούδες αυτό!» είπε ο Τζιν και τη βούτηξε βίαια από το χέρι και ακολούθησε το δρόμο που είχαν πάρει όλα τα ζευγάρια.
Αφού πέρασαν μερικούς δαιδαλώδεις διαδρόμους, ο Τζιν και η Άννα, έφτασαν μπροστά από μια μεγάλη πόρτα. Η Άννα κοίταξε το Τζιν με απορία. Εκείνος της έκανε νόημα να την ανοίξει.
«Δε θες να δεις που πήγε ο κόσμος;» ρώτησε. «Εμπρός άνοιξε την πόρτα και μπες!»
Η Άννα χωρίς να μιλάει, και με περισσή περιέργεια, έκανε ότι της είπε. Βρέθηκε μέσα σε ένα τεράστιο υπνοδωμάτιο, με μοντέρνα έπιπλα και ένα τεράστιο στρογγυλό κρεβάτι. Αλλά κανείς δεν ήταν εκεί.
«Καλέ εδώ δεν είναι κανείς!» είπε αλλά πριν καλά καλά προλάβει να τελειώσει τη φράση της, άκουσε την πόρτα πίσω της να κλείνει. ΚΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΚΛΕΙΔΑΡΙΑ!
Την κατέλαβε ο τρόμος! Γιατί μα γιατί έπεσε σε αυτή την προφανή παγίδα; Ήθελε να μυρίσει το σφηνάκι για να συνέλθει αλλά, πανάθεμα, το είχε ξεχάσει στο σπίτι! Και ο Θωμάς ήταν χιλιόμετρα μακριά. Ίσως να έπινε τσίπουρο μόνος του σε κανά κουτούκι. Και εκείνη ήταν εδώ με τον Τζιν, κλειδωμένη μαζί του σε ένα δωμάτιο!
«Επιτέλους οι 2 μας!» έκανε ο Τζιν τρίβοντας τα χέρια του.
Η Άννα άρχισε να οπισθοχωρεί προς το κρεβάτι. Ο Τζιν πλησίασε επικίνδυνα και την έριξε ανάσκελα.
«Τι… τι εννοείς; Τι έχεις σκοπό να κάνεις;» ρώτησε η Άννα τρομοκρατημένη.
«Τι ΔΕΝ έχω σκοπό να κάνω να ρωτάς!» είπε ο Τζιν και έκανε να σκύψει από πάνω της.
Η Άννα ενστικτωδώς κύλισε στο πλάι και έτρεξε στη μια άκρη του δωματίου. Ο Τζιν δεν πτοήθηκε.
«Ωστέ το παίζεις δύσκολη ε; Έτσι έχει ενδιαφέρον!» είπε και άρχισε να την κυνηγά.
Από κει και πέρα άρχισε ένα τρελό κυνηγητό μέσα στο δωμάτιο. Αυτή η σκηνή μπορεί να ερμηνευτεί με 2 τρόπους. Ο πρώτος είναι παρόμοιος με το κυνηγητό πριν από το βιασμό της Μαρίας της Σιωπής. Φανταστείτε Τζιν-Καλογήρου, Άννα-Βουγιουκλάκη. Ο δεύτερος είναι σε fast forward με τη μουσική του Benny Hill στο background. Διαλέχτε και πάρτε.
Σε κάποια φάση η Άννα άρχισε να κουράζεται.
«Πάει αυτό ήταν…» σκέφτηκε. «Απόψε θα χάσω την αγνότητα μου στα χέρια αυτού του τρελού!»
Κουρασμένη έπεσε στο κρεβάτι. Ο Τζιν ξεφύσησε χαρούμενα και στάθηκε από πάνω της. Έτοιμος ήταν να ορμήξει όταν το κινητό του χτύπησε με ένα γνώριμο ήχο. Το μουσικό θέμα του Darth Vader από τον Πόλεμο των Άστρων. Τρομοκρατημένος το σήκωσε.
«Ν…ναι;;; Τι θες τέτοια ώρα;… Ναι έχω μια δουλειά…Τι; Τώρα; Τώρα τώρα;…………………… Καλά εντάξει. Έρχομαι αμέσως!»
Και έκλεισε το κινητό. Κοίταξε την Άννα λυπημένος.
«Τελικά Αννούλα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι απόψε… Κάποια άλλη φορά εντάξει;»
Και την παράτησε έτσι και έφυγε φουριόζος. Η Άννα αναρωτήθηκε ποιος ήταν αυτός που τον πήρε και την έσωσε. Πολύ θα ήθελε να μάθει. Ο Τζιν φυσικά το κρατούσε κρυφό γιατί αυτή που τον πήρε ήταν η Αρσινόη. Πήγε σφαίρα στο αμάξι του και έφυγε. Πίσω, κάπου στην έπαυλη η Άννα χοροπηδούσε από τη χαρά της στο κρεβάτι και η Μαριλένα είχε δέσει το Μασάκη και τον άλειφε με σαντιγί!

Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (7)

Χοχοχο! Συνέχεια της Παρ(α)λιακής ιστορίας!
------------------------------------------------

Στην SM Νεράιδα η ζωή κυλούσε αρμονικά και η Ζωή σφουγγάριζε το πάτωμα. Τελευταία με την οικονομική κρίση τα πράγματα είχαν σφίξει και η Στελίνα είχε απολύσει την καθαρίστρια (η οποία μετά αυτοκτόνησε από την απελπισία αλλά χεστήκαμε πατόκορφα) και είχε αναθέσει τη δουλειά της στη Ζωή και το Γιούγια.
Η Ζωή τραγούδαγε ένα τραγούδι που είχε γράψει ο Νίνο όταν της είχε κάνει πρόταση γάμου πριν από 3 χρόνια (ακόμα αστεφάνωτη την έχει αν θυμάστε γιατί που λεφτά). Το έλεγαν Ουράνιο Τόξο. Ήταν πολύ όμορφο τραγούδι αλλά όλες οι δισκογραφικές το είχαν απορρίψει ως μη εμπορικό. Χαρακτηριστικά του είχαν πει: «Που είναι το τσιφτετέλι; Που είναι η καψούρα; Έχει δύσκολο στίχο! Δε μας κάνει! Ουστ!» Και είχαν πετάξει το Νίνο μαζί με το Demo CD του κωμικά έξω από το κτίριο κλωτσώντας τον με ένα τεράστιο παπούτσι.
Η Μάκι, ένα από τα κορίτσια των Bondage Queens, πέρασε και έτυχε να την ακούσει. Κοντοστάθηκε. Η Ζωή αναθάρρεψε και τραγούδησε με δυνατότερη φωνή. Όταν τελείωσε χαμογέλασε και περίμενε την απάντηση της Μάκι.
«Τι παπάρα ήταν αυτή; Δεν έχεις τίποτα καλύτερο να πεις;» είπε αδιάφορα.
Τα μάτια της Ζωής γούρλωσαν και έγιναν σαν ενός κουταβιού.
«Δε… δε σ’ άρεσε;» ψέλλισε.
«Τι να μ’ αρέσει. Ούτε τσιφτετέλι ήταν, ούτε καψούρα είχε και ο στίχος ήταν δύσκολος. Άλλη φορά να τραγουδάς το Μου την πέφτει ο κολλητός σου!»
Και έφυγε αφήνοντας τη Ζωή να κλαψουρίζει από πίσω: «Ποτέ δε θα αναγνωρίσουν το ταλέντο του πασά μου;;;;»
Η Μάκι μπήκε στο γραφείο της Στελίνας, η οποία εκείνη την ώρα δοκίμαζε ένα νέο μαστίγιο. Υποκλίθηκε κοφτά και έδωσε την αναφορά της.
«Ερεύνησα όλες τις συμμορίες της πόλης. Αρκετές από αυτές δέχτηκαν μυστηριώδεις επιθέσεις. Η συμμορία των Μπάφων έχασε ένα καλό ντηλ σε χασίς και η συμμορία των Νταβάδων ένα φορτίο Ρωσίδες ΑΑ. Κάτι δεν πάει καλά. Πολλοί φοβούνται ότι είναι μυστική επιχείρηση της αστυνομίας αλλά προσωπικά το αποκλείω. Αφού η αστυνομία είναι με το μέρος μας. Ίσως μια νέα οργάνωση…»
«Αυτό που φοβόμουν.» είπε η Στελίνα. «Πολύ καλά. Μπορείς να πηγαίνεις…»
Η Μάκι έφυγε και η Στελίνα πέταξε μακριά το μαστίγιο της θυμωμένη. Αυτό που μισούσε περισσότερο ήταν ο εχθρός της να μην την αντιμετωπίζει στα ίσα. Έκανε γρήγορα ένα τηλεφώνημα.
«’Ελα Ριουχέι… Έχω νεύρα σήμερα! Πολλά νεύρα! Θέλω κάπου να ξεσπάσω. Απόψε έλα στις 3 από το σπίτι μου. Ετοιμάσου να ματώσεις! Γεια.»
Στο ΙΒ η Άννα μιλούσε με τον Θωμά. Είχε επιτέλους βρει το κουράγιο να του μιλήσει και να γνωριστούν καλύτερα. Όταν μιλάγαν καρδούλες πέταγαν δεξιά και αριστερά και το background ήταν ροζ με sparkles. Η Άννα ήταν πουρές και το μυαλό της δε λειτουργούσε καλά.
«Και σου αρέσει ο κινηματογράφος; Και εμένα!» έλεγε ενθουσιασμένη.
«Και το θέατρο; Και μένα!»
«Και η θάλασσα; Και μένα!»
«Και οι μελαχρινές γκόμενες; Και μένα!... Εεεε…. ??? Α! Όχι αυτό δε μου αρέσει!»
«Είσαι ελεύθερη την Κυριακή;» ρώτησε ο Θωμάς.
«Ναι ναι ναι ναι! Είμαι είμαι! Όσο θες!»
«Θες να πάμε βόλτα στη θάλασσα να πιούμε κανά τσιπουράκι, να φάμε κανά χταποδάκι;»
«Αν θέλω λέει!»
«Ωραία λοιπόν! Θα σε πάρω τηλέφωνο να κανονίσουμε ώρα και μέρος! Γειά!»
Και τη χαιρέτησε και πήγε στο πόστο του στην πόρτα. Η Άννα έμεινε μια στιγμή ακίνητη και βουβή. Μετά άρχισε να χορεύει και να τραγουδάει το «Σήμερααααα, πρωτογνώρισα τη χαράααααα». Τη χαρά της την έκοψε ο Τζιν ο οποίος την αγκάλιασε επιδεικτικά από τον ώμο. Η Άννα σκιάχτηκε. Τον είχε γνωρίσει πριν από 2-3 μόλις μέρες και την είχε τρομάξει η επιμονή με την οποία τη φλέρταρε.
«Λυπάμαι που στο χαλάω Αννούλα» είπε ο Τζιν χαιρέκακα. «Αλλά την Κυριακή έχουμε δουλειά!»
«Δουλειά; Δεν είναι κλειστό το κέντρο κυριακάτικα;» ρώτησε η αθώα Άννα.
«Ναι αλλά ο Χελώνας έδωσε εντολή όλοι οι λουλουδάδες του μαγαζιού να δουλέψουν σα σερβιτόροι για το πάρτι της Bishi Records.»
«Και γιατί εμείς και όχι οι σερβιτόροι;»
«Δεν ξέρω. Άγνωσται αι βουλαί του Χελώνα! Ένα ξέρω όμως… Ότι θα περάσουμε καλά!» είπε ο Τζιν σφίγγοντας περισσότερο την Άννα.
Η Άννα αναστέναξε στενοχωρημένη. Δεν ήταν λοιπόν γραφτό της να είναι με το Θωμά; Και γιατί φοβόταν τόσο στο άκουσμα του «Θα περάσουμε καλά;»

Angels and Demons

Πήγα πριν μερικές μέρες να δω το blockbuster του μήνα, έχοντας διαβάσει φυσικά το φοβερό βιβλίο. Ο βασικός λόγος που πήγαμε ήταν για να ξαναδούμε τη Ρώμη, οπότε αναλωθήκαμε στο να δείχνουμε κάθε τρεις και λίγο την οθόνη και να φωνάζουμε "εκεί είναι αυτό, εκεί κάναμε το άλλο" σπάζοντας τα νεύρα τις παρέας!


Σαν ταινία μου άρεσε και ήταν κλάσεις ανώτερη από τη μπούρδα το Da Vinci(όπως και το βιβλίο άλλωστε) στο οποίο δεν προλάβαινες ούτε να ανοιγοκλείσεις τα μάτια γιατί έχανες έναν τόνο από καινούρια δεδομένα και πληροφορίες. Το καλό με τα βιβλία του Brown είναι ότι η δράση και οι ρυθμοί είναι γρήγοροι, έτσι και οι ταινίες δεν σου αφήνουν περιθώρια να βαρεθείς. Σε αντίθεση με το Da Vinci, εδώ δεν αγχώνεσαι, προλαβαίνεις να αναπνεύσεις και το τρέξιμο το αφήνεις αποκλειστικά στον Tom Hanks που καλά να πάθει τέτοιος εκνευριστικός που είναι.


Ο Πάπας πέθανε και το κονκλάβιο πρέπει να εκλέξει καινούριο. Οι τέσσερις preferitti όμως απήχθησαν, ενώ μία βόμβα από αντιύλη θα κάνει σε λίγες ώρες το Βατικανό σφηνοτουβλάκια. Ο καθηγητής Λάνγκτον (που ανάθεμα σε όποιον διάλεξε τον Hanks και μου γκρέμισε τη φαντασίωση) λύνει τον ένα γρίφο μετά τον άλλο, κάνει καφρίλες στο αρχείο του Βατικανού(που απορώ με τι καρδιά μπόρεσε να το γράψει αυτό ο Brown) και τρέχει πανικόβλητος να σώσει τους παππούδες. Βρίσκει χρόνο να πλακωθεί με τους διάφορους του Βατικανού και να πουλήσει μούρη ότι είναι επιστήμονας και δεν τα χάφτει εύκολα αυτά που του πουλάνε οι συντηρητικοί καθολικοί.


Σκηνοθεσία ικανοποιητική, μουσική απίστευτη και φωτογραφία το ίδιο. Δεν θέλει και ταλέντο άλλωστε όταν τα γυρίσματα γίνονται στη Ρώμη. Τρομερές διαφορές από το βιβλίο δεν έχει, αν και για μια στιγμή φοβήθηκα ότι μπορεί να το άλλαξαν. Τζάμπα γκρίνιαζαν οι καθολικοί και δεν άφηναν να γίνουν τα γυρίσματα καθώς κατά τη γνώμη μου παραήταν church friendly(υπάρχει ο όρος ή τον κατοχυρώνω;).


Πάντως το βιβλίο προσφέρονταν για να γίνει ταινία(πολύ περισσότερο από το Da Vinci) και μου άρεσε που όσα φανταζόμουν έγιναν εικόνες. Όπως και το βιβλίο ήταν ευκολοδιάβαστο (από τους καλύτερους συγγραφείς βιβλίων παραλίας ο Brown) έτσι και η ταινία βλέπεται πολύ εύκολα και χαλαρά χωρίς να σε βάζει σε σκέψεις και να κουράζει.

Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (6)

Πολύ το άργησα αυτό αν και το είχα γράψει καιρό!
And the κάψιμο goes on...

---------------------------------------------------

H Άννα σηκώθηκε νωρίς το απόγευμα. Είχε λίγη ώρα στη διάθεση της πριν πάει στη δουλειά οπότε πήρε να διαβάσει το γράμμα του αδερφού της. Ο αδερφός της ήταν groupie του Ολυμπιακού και τον ακολουθούσε σε όλες τις διοργανώσεις. Αλλά αυτό κόστιζε χρήματα και η Άννα ήταν εκείνη η οποία τα πλήρωνε.
«Πολυαγαπημένη μου αδερφή Άννα,
Η Θρυλούρα έσκισε πάλι. Τους πήραμε τα σώβρακα! Έπρεπε να ήσουν εδώ! Πάρτι κάναμε όλο το βράδι πίνοντας και παρενοχλώντας τουρίστριες! Ο επόμενος αγώνας θα είναι Γερμανία. Ελπίζω να έχεις μεταβιβάσει τα χρήματα στο λογαριασμό μου. Αν δεν έχεις βρει ακόμα δουλειά έχω ένα γνωστό στη Συγγρού, θα σε βολέψει!
Με πολλή αγάπη,
Ο αδερφούλης σου.»
Η Άννα αναστέναξε. Τον μπαγάσα! Μπορεί να την εκμεταλλεύονταν στην ψύχρα αλλά τον αγαπούσε πολύ. Φυσικά επειδή ο μαζοχισμός της άγγιζε νέα όρια. Άφησε το γράμμα στην άκρη και πήρε το σφηνάκι στα χέρια της. Δεν την ένοιαζε που είχε βρει αυτή τη δουλειά σε αυτό το επικίνδυνο μέρος. Εφόσον υπήρχε ΕΚΕΙΝΟΣ! Α! Εκείνος! Ναι! Ξαναμύρισε το ποτήρι και αναστατώθηκε.
Κάπου σε μια αποθήκη κοντά στο λιμάνι, η Στελίνα, με την Άγια και μερικά άλλα μέλη της συμμορίας της συναντούσε τον αρχηγό μιας μικρότερης συμμορίας, τον Μπάμπη το Σουγιά. Ο Μπάμπης ήταν ένα διπρόσωπο καθίκι που φρόντιζε να τα έχει καλά και με τους ΚΑΤ-ΤΟΥΝ και με τις Bondage Queens. Εκείνο το πρωί είχε λάβει νέα πως κάποιοι επιτέθηκαν στη συμμορία του Μπάμπη, τους Σουγιάδες. Ο ίδιος ο Μπάμπης της είχε ζητήσει να συναντηθούν.
«Ποιος άλλος ξέρει γι αυτό;» ρώτησε η Στελίνα βηματίζοντας ανήσυχα πάνω κάτω.
«….. Ο Χελώνας…» απάντησε ο Μπάμπης διστακτικά.
«Προφανώς…» αναστέναξε η Στελίνα.
«Ξέρεις φοβήθηκα…»
«Εμένα? Δεν κάνω εγώ τέτοια…»
«Το κατάλαβα. Γι’ αυτό στο είπα. Μήπως ξέρεις κάτι;»
Η Στελίνα δίστασε να απαντήσει. Δεν ήθελε το θέμα με το αμάξι να βγει στη φόρα.
«Όχι. Ό,τι και να ναι όμως, είναι νωρίς για να το καταλάβουμε. Μην ανησυχείς. Θα έχεις την προστασία μου.»
Ο Μπάμπης, σαν ύπουλο σκουλίκι, άρχισε να την ευχαριστεί. Η Στελίνα, ωσάν πρωταγωνίστρια τηλεοπτικής σειράς, κοίταξε με νόημα στο κενό, χαμογέλασε και έβγαλε ένα μαστίγιο. Το χτύπησε δυνατά και είπε:
«Όποιοι και να’ ναι θα μετανιώσουν πικρά που τα έβαλαν μαζί μου!»
Μερικές μέρες αργότερα, ο Χελώνας έλαβε μια σημαντική επίσκεψη. Η περιβόητη Μαριλένα, μεγάλη παραγωγός και ιδιοκτήτρια της δισκογραφικής εταιρίας Bishi Records, ήρθε στο κέντρο πολύ πριν ανοίξει. Φυσικά η δισκογραφική της είχε τα συμβόλαια όλων των καλλιτεχνών του ΙΒ, και όχι επειδή η Μαριλένα είχε αδυναμία στις σταρλετίτσες. Για τα συμβόλαια αυτά η ίδια πληρώνονταν σε είδος από τον Χελώνα και την παρέα του και ήταν και θαμώνας του κέντρου σχεδόν τσάμπα. Και εκείνη τη μέρα η επίσκεψη της ήταν «επαγγελματική».
«Κάθισε Μαριλένα!» είπε ο Χελώνας.
«Ευχαριστώ» είπε η Μαριλένα, ρίχνοντας μια έντονη ματιά στον Τάτσουγια, που στέκονταν δίπλα στο Χελώνα.
«Τι σε φέρνει σήμερα στα μέρη μας; Θα παρακολουθήσεις το πρόγραμμα; »
«Όχι. Όχι σήμερα. Ήρθα να σε καλέσω στο πάρτι της δισκογραφικής που θα γίνει την άλλη εβδομάδα στην έπαυλη μου.»
«Ακούγεται εξαιρετικά ενδιαφέρον…»
«Θα είναι . Είναι καλεσμένοι και σπουδαίοι πολιτικοί παράγοντες. Είναι ευκαιρία για γνωριμίες ξέρεις…»
«Τότε θα φροντίσω να είμαι εκεί.»
«Υπό έναν όρο…»
«Τι; Πες το και έγινε…»
«Θα φέρεις και το λουλουδά μαζί σου.»
«… Ώστε ενδιαφέρεσαι για το λουλουδά μας; Εντάξει θα το κανονίσουμε.»
Η Μαριλένα σηκώθηκε και πήγε προς το μέρος του Τάτσουγια. Χάιδεψε τα μπράτσα του με τα δάχτυλα της και γύρισε στον Χελώνα.
«Θα σε πείραζε να δανειστώ τον Τάτσουγια γι απόψε; Αισθάνομαι πολύ μόνη… Και την επόμενη φορά συζητάμε για τον επόμενο δίσκο της Μέισα.»
Ο Χελώνας σταύρωσε τα χέρια του σκεπτικός.
«Πολύ καλά. Αλλά, Τάτσουγια να έχεις γυρίσει μέχρι αύριο το πρωί. Έχουμε δουλειές…»
Και άφησε τη Μαριλένα να φύγει αγκαζέ με τον Τάτσουγια. Άλλες φορές είχε φύγει εκείνος και άλλες ο Τζιν. Μια φορά πρέπει να είχε πάει και Γιούιτσης. Αλλά μόνο μια…

It hurts so good...

Είχα δει τον πιλότο του True Blood και δεν μου άρεσε, οπότε δεν έδωσα καμιά ευκαιρία στη σειρά. Έλα όμως που μετά είδα το Six Feet Under και έπαθα πλάκα! Αποκλείεται ο άνθρωπος που δημιούργησε την καλύτερη δραματική σειρά όλων των εποχών να είναι υπεύθυνος για πατάτα, οπότε της έδωσα την ευκαιρία που της άξιζε!


Και πραγματικά είναι πολύ καλή σειρά. Δεν είναι τίποτα το πολύ δυνατό αλλά έχει μερικές πολύ καλές στιγμές. Βρισκόμαστε σε μία εποχή όπου τα βαμπίρ έχουν “βγει από τη ντουλάπα”, διεκδικούν δικαιώματα, έχουν τα δικά τους μπαρ όπου μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα και συνυπάρχουν με τους υπόλοιπου ανθρώπους! Η Σούκυ είναι τηλεπαθητική σερβιτόρα που γνωρίζει και ερωτεύεται ένα βαμπίρ.


Αυτή είναι η βασική ιστορία η οποία διανθίζεται με τα απαραίτητα sub-plots. Η ειρωνεία στη σύγχρονη Αμερικάνικη κοινωνία και κυρίως στον Αμερικάνικο Νότο υποβόσκει σε κάθε πλάνο αν και δε γίνεται αμέσως αντιληπτή. Θέματα όπως ο ρατσισμός, ο κοινωνικός αποκλεισμός, το δικαίωμα στο διαφορετικό(όποιο κι αν είναι αυτό) θίγονται χωρίς ίχνη διδακτισμού που θα έκαναν τη σειρά κουραστική και είναι καθαρά θέμα του θεατή αν θα εστιάσει σε αυτά ή αν θα βυθιστεί αποκλειστικά στην ιστορία.


Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική, αν και αυτό που μου έμεινε περισσότερο είναι οι μουσικές επιλογές. Το HBO είναι εγγύηση καλής δουλειάς, τα δώδεκα επεισόδια του πρώτου κύκλου δεν δίνουν περιθώρια να γίνει κουραστικό ενώ κάποια plot twists το κάνουν πολύ ενδιαφέρον. Ο δεύτερος κύκλος έρχεται το καλοκαίρι και αυτά είναι τα απίθανα promo trailers…






Το τραγούδι του Dylan είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει τους τελευταίους μήνες!

Say hello to my little friend!

Τον τελευταίο καιρό έχω κολλήσει με τον De Palma και βλέπω συνέχεια ταινίες του. Κι ενώ στο Scorcese - De Palma δεν μπορώ να διαλέξω εύκολα και αλλάζω γνώμη κάθε βδομάδα, το δίλημμα De Niro - Al Pacino για μένα δεν υπήρξε ποτέ. Ο Al μου ήταν πάντα πιο συμπαθής και καθόλου ενοχλητικός, αντίθετα με τον Bobby που στις περισσότερες ταινίες ενώ ερμηνεύει εκπληκτικά δεν λέει να βγάλει από πάνω του την έκφραση “Μπήκα στο μπάνιο το πρωί με τις κάλτσες και πάτησα νερά”.


Έτσι οι ταινιάρες Carlito’s Way και Scarface είναι πραγματική απόλαυση και έγιναν ακόμη μεγαλύτερη καθώς είχα χρόνια να τις δω και δεν τις θυμόμουν καλά. Η πλοκή είναι πανομοιότυπη όπως στα περισσότερα γκανγκστερικά αριστουργήματα που παρακολουθούμε την πορεία κακοποιών από τον πάτο στην κορυφή και πάλι πίσω.


Στην υπόθεση Καρλίτο τα πράγματα διαφοροποιούνται λίγο καθώς την πορεία προς την κορυφή δεν τη βλέπουμε. Παρακολουθούμε τον ήρωα μετά την αποφυλάκιση του να προσπαθεί να μείνει καθαρός και να μαζέψει χρήματα για να ζήσει ήρεμα με τον έρωτα της ζωής του, στο μέρος που ονειρεύεται. Όλα όμως τον κρατάνε πίσω και δεν τον αφήνουν να προχωρήσει μπροστά.


Η ερμηνεία του Pacino είναι εκπληκτική αν και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να το αναφέρω. Η σκηνοθεσία του De Palma είναι καθηλωτική, με τα πιο απίθανα πλάνα να μη σε αφήνουν στιγμή να βγεις από το μυαλό του ήρωα. Τα πάντα δείχνουν στη μεγάλη του φυγή, στην «απελευθέρωσή» του και με μαεστρία ο σκηνοθέτης δεν σε αφήνει να το ξεχάσεις.


Τα τελευταία λεπτά είναι καταιγιστικά, σου κόβουν την ανάσα και η έκρηξη συναισθημάτων είναι αναπόφευκτη. Άλλωστε αυτό είναι κάτι που ο μεγάλος δημιουργό ξέρει πολύ καλά να κάνει και για μένα είναι το μεγαλύτερο ταλέντο του.


Στον Σημαδεμένο βλέπουμε την πορεία ενός Κουβανού μετανάστη από τη στιγμή που φτάνει στην Αμερική. Θα ξεκινήσει από το τίποτα και με την εξυπνάδα του θα φτάσει να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος στο κύκλωμα των ναρκωτικών.


Όμως όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις η απληστία, τα πάθη και η υπερβολική σιγουριά θα αποβούν μοιραία τόσο για τον ίδιο όσο και για τους γύρω του. Και κάπου εκεί έρχεται πάλι το ταλέντο του De Palma να απογειώσει δυναμικά την ένταση και τα συναισθήματα φτάνοντας στο απίστευτο φινάλε.


Ένα φινάλε τόσο δυνατό που ξεπερνάει ακόμη και το “Carrie”. Μια έκρηξη συναισθημάτων που παρασέρνει το θεατή απότομα αλλά όχι αιφνιδιαστικά. Το φινάλε του Σημαδεμένου μένει για πάντα στη μνήμη σου. Είναι άλλωστε η χαρακτηριστικότερη σκηνή του Pacino. Για μένα είναι από τις καλύτερες τόσο του Pacino όσο και του De Palma.


Αντίθετα από το Carlito’s Way, εδώ η κάθαρση έρχεται. Κι ενώ έχεις ταυτιστεί με τον ήρωα και θα ήθελες ή θα περίμενες κάτι διαφορετικό, μέσα σου το ξέρεις ότι μόνο αυτό το φινάλε θα ήταν ταιριαστό και ειλικρινές. Εδώ δεν θα μείνεις με παράπονα, ούτε σε αφήνει ξεκρέμαστο ο De Palma να αποζητάς μάταια την κάθαρση όπως συμβαίνει (όχι παράλογα πάντως) στην υπόθεση Καρλίτο…

Eurovision 2009

Ο δεύτερος ημιτελικός σήμερα και μου είπαν πως έχει περισσότερο ενδιαφέρον από το βαρετό προχθεσινό...

Αρχίζω πάλι με τις μπαλάντες:



Κροατία: Άκρως καλλιτεχνική μπαλάντα. Δεν έστελναν τον Slaven καλύτερα;




Πολωνία: Ξυπνήστε με όταν τελειώσει!



Κύπρος: Άλλη μια φορά μια βλακεία μπαλάντα και ένα πιτσιρίκι να τραγουδάει. Αφού δεν πιάνει ρε παιδιά...



Σλοβακία: Προσοχή! Αυτοί παθιάζονται πολύ και μπορεί να πάθουν τίποτα στην κορύφωση του τραγουδιού. Ελπίζω να έχουν καρδιολόγο stand by.



Λιθουανία: Κούραση...



Εσθονία: Πολλές ορχήστρες δεν μαζεύτηκαν; Ρωσία σου λέει ας δείξουμε ποιότητα!

Και συνεχίζω με τα Euro-ποπάκια:



Ιρλανδία: Απάλευτες και άφωνες οι τύπισσες! Ηχορύπανση.



Δανία: Ξεκινάει σοβαρός στην αρχή ο τύπος και σιγά σιγά ξυπνάει το τσαχπινογαργαλιάρικο μέσα του. Και να σου ματιές παιχνιδιάρικες και σκέρτσο! Α ρε Μιχαλάκη Ρακιντζή, σχολή άνοιξες...



Σλοβενία: Δεν το λες πολύ κακό πάντως. Εντυπωσιακό είναι.



Ουγγαρία: Να τον κόψω λόγω ασχήμιας; Θα τον κόψω!



Αζερμπαϊτζάν: Νταλκάς βαρύς στην αρχή, έρχεται και γίνεται ποπ τσιφτετέλι και κάπου εκεί αρχίζω να νοσταλγώ το φοβερό περσινό!



Ελλάδα: Ok θα το παραδεχθώ. Δεν είναι καθόλου κακός ο Sakis, ο οποίος όσο μεγαλώνει ομορφαίνει. Αν βγάλει τη μπλούζα θα πάμε καλά...



Μολδαβία: Βουκολικός ποπ αμανές της τάβλας και τα μυαλά στο μπλέντερ... Jesu Christo!



Αλβανία: Πάντως δεν θα είναι το χειρότερο της βραδιάς.



Ουκρανία: Συν ένα επειδή το κορίτσι τραγουδάει ανάποδα και από τη μύτη! Κάτι μου λέει ότι θα πάει καλά αν και άθλιο.



Ολλανδία: Αχ αυτά τα ασημένια πολύ ωραία! Η χρονομηχανή σας εμποδίζει την είσοδο του σταδίου. Παρακαλείστε να την πάρετε και να γυρίσετε πίσω στη δεκαετία σας.

Αυτά που στηρίζω και που θα πάνε άπατα(αν κρίνω από προχθές):



Λετονία: Είναι τόσο κακομοίρικο που κάποιος πρέπει να το στηρίξει!



Σερβία: WTF??? Αν δεν αξίζει πρωτιά αυτό το μαλλί, τότε ποιο;



Νορβηγία: Είναι λέει φαβορί; Είναι τόσο χαρωπό και το παιδάκι που τραγουδάει πολύ συμπαθητικό. Η εισαγωγή τέλεια!

Cannes 2009

Σήμερα είναι η μέρα!!! Αρχίζει το καλύτερο φεστιβάλ Καννών των τελευταίων χρόνων. Ο ανταγωνισμός απίστευτος, τα ονόματα τεράστια και όλα δείχνουν πως την επόμενη κινηματογραφική χρονιά θα τη θυμόμαστε πολύ καιρό. Ξεκινάω με το πρόγραμμα για να τα βάζουμε σιγά σιγά σε μια σειρά…


13 Μαΐου: Το φεστιβάλ ανοίγει με το Up. Animation που δεν διαγωνίζεται

14 Μαΐου: FISH TANK (Andrea Arnold), CHUN FENG CHEN ZUI DE YE WAN(Lou Ye)

15 Μαΐου: BRIGHT STAR(Jane Campion)

16 Μαΐου: UN PROPHÈTE(Jacques Audiard), TAKING WOODSTOCK(Ang Lee)


17 Μαΐου: VENGEANCE(Johnnie To), KINATAY(Brillante Mendoza)

18 Μαΐου: LOOKING FOR ERIC(Ken Loach), ANTICHRIST(Lars Von Trier)


19 Μαΐου: LOS ABRAZOS ROTOS(Pedro Almodóvar), VINCERE(Marco Bellocchio)

20 Μαΐου: INGLOURIOUS BASTERDS(Quentin Tarantino), LES HERBES FOLLES(Alain Resnais)


21 Μαΐου: À L’ORIGINE(Xavier Giannoli), DAS WEISSE BAND(Michael Haneke)

22 Μαΐου: THE TIME THAT REMAINS(Elia Suleiman), ENTER THE VOID(Gaspar Noé)

23 Μαΐου: VISAGE(Tsai Ming-liang), MAP OF THE SOUNDS OF TOKYO(Isabel Coixet)

24 Μαΐου: Θα γίνει η τελετή λήξης και θα προβληθεί η ταινία COCO CHANEL & IGOR STRAVINSKY που δεν διαγωνίζεται.

Από όσα δεν διαγωνίζονται αυτό που ξεχωρίζει με ευκολία για μένα και που το περιμένω από το περασμένο καλοκαίρι είναι το THE IMAGINARIUM OF DOCTOR PARNASSUS του Terry Gilliam που θα προβληθεί στις 22 Μαΐου, όπως και το BAK-JWI του Park Chan-Wook. Επίσης αξιοσημείωτες επιλογές των διοργανωτών που τιμούν όπως κάθε χρόνο μεγάλους δημιουργούς:

LES VACANCES DE MONSIEUR HULOT(Jacques Tati)
PIERROT LE FOU(Jean-Luc Godard)
REDES(Emilio Gómez Muriel, Fred Zinnemann)
SENSO(Luchino Visconti)
L’AVVENTURA(Michelangelo Antonioni)
GIÚ LA TESTA(Sergio Leone)

Με αγωνία λοιπόν περιμένω τη παγκόσμια πρεμιέρα του Inglourious Basterds(που παρεμπιπτόντως έχουμε πολλά νέα και υπέροχα πόστερ) για να μάθω τις αντιδράσεις του κοινού και τα συναφή. Επίσης είναι και μια ευκαιρία για καινούριες φωτογραφίες του λατρεμένου…


Το Antichrist είναι κάτι που είμαι πολύ περίεργη να δω και φυσικά οι αγαπημένοι μου Almodovar και Haneke. Για μένα ο Quentin για το Φοίνικα είναι μονόδρομος αλλά πολλοί δεν θα συμφωνήσουν. Δεν είθισται άλλωστε να κερδίζουν genre movies.

Η επιτροπή για φέτος είναι συμπαθητική αλλά όχι σπουδαία πράγματα:

Asia ARGENTO: κόρη του τεράστιου Argento


Lee CHANG-DONG
James GRAY
Hanif KUREISHI
Robin WRIGHT PENN: γυναίκα (πρώην σύμφωνα με τις τελευταίες εξελίξεις) του Sean Penn
Shu QI
Nuri BILGE CEYLAN
Sharmila TAGORE

Και πρόεδρος η Isabelle HUPERT.


Τέλος στο επίσημο site του φεστιβάλ αναμένεται πλήρης κάλυψη οπότε θα έχουμε πλούσιο υλικό…

Eurovision 2009

Αύριο είναι ο πρώτος ημιτελικός της και εννοείται πως δεν το χάνω. Αύριο επίσης ξεκινάει και το φεστιβάλ των Καννών για το οποίο όμως θα γράψω αναλυτικά κάποια άλλη στιγμή. Φέτος είναι η μόνη χρονιά που δεν έχω εντρυφήσει στις υποψηφιότητες. Οπότε μια και για μένα είναι η πρώτη φορά που τα βλέπω, παραθέτω τα βίντεο σε τρεις κατηγορίες.

Ξεκινάω με τις βαρετές μα απαραίτητες μπαλάντες. Θέλει καλό συγχρονισμό με τον delivera, την ουροδόχο κύστη, την ακατάσχετη δίψα, ώστε να σηκώνεσαι από τον καναπέ όταν παίζουν αυτά τα απαίσια και βαρετά τραγούδια...



Ισραήλ: Μεγάλη μπούρδα, από τα χειρότερα που έχουμε ακούσει!



Ισλανδία: Παθιάρικη αηδία. Πόσο τα βαριέμαι αυτά τα τραγούδια δεν λέγεται.



Μάλτα: Η παραδοσιακή χοντρή που τραγουδάει μπαλάντα από τη Μάλτα, όπως σχεδόν κάθε χρονιά είναι και δέτος εδώ. Η ίδαι είναι ή τις αλλάζουν;



Πορτογαλία: Ωχ αδερφέ! Ελπίζω να συμπέσει με τη στιγμή που θα έρθει το delivery boy!
Τα πιο ποπ, ροκ, ξεκούδουνα και λοιπά...



Βοσνία Ερζεγοβίνη: Όνειρα γλυκά...



Μαυροβούνιο: Θυμίζει άλλες δεκαετίες αλλά είναι χαρωπό!



Λευκορωσία: Ντυμένος στα λευκά ο Λευκορώσος κάνει φιλότιμες προσπάθειες αλλά δεν μας δείχνει και τίποτα καινούριο.



Σουηδία: Ατμοσφαιρικό στην αρχή, μπιτάτο μετά... Δεν αποκλείεται να πάει καλά ως συνήθως!



Αρμενία: Βάζω το βίντεοκλιπ, για να πονέσουν λίγο τα μάτια σας. Έχει eurovision ήχο και οι φαν θα το βρουν συμπαθητικό. Εμένα δεν μου αρέσει καθόλου.



Ανδόρα: Λίγο χαζό αλλά προβλέπεται γέλιο στο πως θα το παρουσιάσουν. Είχα βρει ένα καλό βιντεάκι αλλά πέθανε.



Ελβετία: Δεν είναι κακό. Είναι πολύ κακό!!!



Τουρκία: Κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Η Τουρκία στέλνει τσιφτετέλι!



Βουλγαρία: Το τραγούδι δεν λέει, το βίντεο κλιπ πάλι είναι γαμάτο!



FYROM: Η δεκαετία των 80's ξέρασε στη σκηνή της Eurovision!!!



Ρουμανία: Το κλασικό γυναικείο γκρουπάκι που σου θυμίζει ότι βλέπεις Eurovision(όχι ότι θα το ξεχάσεις!)



Φινλανδία: Από τις λίγες φορές που δεν μπορώ καν να ακούσω το τραγούδι της Φινλανδίας!

Και τώρα τα αγαπημένα μου...



Τσεχία: Το τσιγγανόπουλο ντύθηκε Superman, ραπάρει και δεν φοράει το βρακί του πάνω από το παντελόνι! Στα συν η χαρωπή μουσική...



Βέλγιο: Και ΝΑΙ! Ο Elvis ζει και ροκενρολάρει στο Βέλγιο... Δαγκωτό Βέλγιο φέτος!!!

When the earth spits out the dead, they will rise to suck the blood of the living!

Μετά την τεράστια του Dawn of the Dead κατάλαβαν ότι το θέμα Ζόμπι φέρνει χρήμα και οι παραγωγοί ανέθεσαν στον Lucio Fulci να φτιάξει μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα μία ανάλογη ταινία. Και εκείνος έφτιαξε την απιστευτότερη ταινία ζόμπι όλων των εποχών!


Μία κοπέλα θα βρεθεί στο νησί Matool να ψάχνει τον επιστήμονα πατέρα της... Ε τα πράγματα δεν είναι ακριβώς εντάξει στο νησί αφού οι νεκροί πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα και δεν λένε να μείνουν στους τάφους τους οι αγενέστατοι!


Η ταινία εξελίσσεται αργά και αν και αυτό είναι είναι κάπως κουραστικό συμβάλλει στη δημιουργία ατμόσφαιρας. Όπως και να έχει υπάρχουν σκηνές που θα σε καθηλώσουν και θα σε κάνουν να ξεχάσεις τις μικρές κοιλίτσες και να ζητάς αχόρταγα κι άλλο! Έχουμε και λέμε: Ζόμπι και καρχαρίας(;) σε underwater πάλη(!!!), απίθανη σκηνή όπου ζόμπι σηκώνεται από τον τάφο αργά και βασανιστικά όπως του αρμόζει και ένα από τα καλύτερα…βγαλσίματα ματιού ever, είναι μόνο ένα μικρό παράδειγμα της τελειότητας του Zombi 2…


Άφθονο gore και πρωτοποριακό για τα δεδομένα της εποχής, έδωσε στο είδος τις βάσεις για την εξέλιξή του, γι’ αυτό και είναι τόσο σημαντική ταινία σε σχέση με άλλα αριστουργήματα του είδους. Ο Ρομέρο μπορεί να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος στον τομέα αλλά θα μιλούσαμε για ολοκληρωτικά διαφορετική εξέλιξη αν δεν υπήρχε αυτή η ταινία! Εδώ εδραιώθηκε η μορφή των ζόμπι όπως τα γνωρίζουμε. Δεν είναι απλά πεθαμένοι, είναι σάπιοι, τους λείπουν κομμάτια και γενικά πρόκειται για κινούμενες αηδίες.


Ο Fulci κανένα πρόβλημα δεν φαίνεται να έχει με την ωμή βία την οποία σερβίρει στεγνά, χωρίς κανένα ορεκτικό ή άλλα συνοδευτικά. Ίσως θεατές με πολύ ευαίσθητα στομάχια να μην το αντέξουν και ατό είναι κάτι ακόμη που κάνει το Zombi 2 να ξεχωρίζει. Ξεπερνάει το ευκολόπεπτο concept αυτών των ταινιών κι ενώ μας διασκεδάζει αβέρτα, μερικά σημεία μπορεί να δυσκολέψουν τους μη συνηθισμένους.


Πρωτοτυπία: 8/10 Έθεσε τις βάσεις για το σωστό το ζόμπι το πρόστυχο που αγαπάμε και λατρεύουμε.
Γέλιο: 5/10 Δεν το λες ξεκαρδιστικό αλλά προσωπικά δεν έχω δει ταινία με ζόμπι και να μη γελάσω(αν και αυτό συμβαίνει συνήθως με τις πολύ αποτυχημένες).
Αίμα: 9/10 Υπάρχει άφθονο και σε πολλές μορφές!
Καλτίλα: 8/10 Ζόμπι και καρχαρίας στο ίδιο υποβρύχιο πλάνο... Τι πιο καλτ;

Ψυχώσεις κτλ

Και εκεί που δεν έγραφα καθόλου στις Κόρες να μαι πάλι να κάνω συχνά ποστς! Έχω ένα κακό βλέπετε. Παθαίνω ψυχώσεις και τρώω κολλήματα που διαρκούν πολύ λίγο καιρό και μετά βαριέμαι και τα ξεχνάω. Η μοναδική μου ψύχωση που κρατάει γερά εδώ και 5 χρόνια είναι αυτή με την Ασιατική κουλτούρα και δεν εννοώ τα άνιμε. Αυτή η ψύχωση μου πέρασε χρόνια τώρα. Εννοώ τα είδωλα, τη μουσική και τις τηλεοπτικές σειρές. Maybe it's meant to be? Dunno...

Οκ για να δούμε τα τραγούδια και κυρίως με τα οποία έχω φαει τρελό (αλλά μιλάμε πολύ τρελό) κόλλημα τον τελευταίο καιρό. Τι περίεργο! Τα περισσότερα είναι κορεάτικα!

1. The major-eyebleed-but-oh-so-addicting video: Big Bang feat 2NE1 - Lollipop



Ααααα! Τα χρώματα! Τα ρούχα! Όλα τσιρίζουν ８０’s και προκαλούν τρελή αιμοραγία στα μάτια αλλά πανάθεμα του αυτό το βίντεο και το τραγούδι είναι τόσο εθιστικά που θα βρείτε τον εαυτό σας να το ξαναβλέπει και να το ξαναβλέπει και να τραγουδάει Lolli-lolli-lollipop (1,000,000 views? Seriously?)! Γιατί οι Big Bang τα σπάνε και είναι σίγουρα από τα αγαπημένα μου κορεάτικα συγκροτήματα (proud owner of all their discography)και ο T.O.P. είναι θεός. Άντε να δούμε και τι ψάρια θα πιάσουν οι νεόφυτες 2NE1 από δω και πέρα!

2. The catchy-enough-song-to-sing-all-day-for-more-than-a-month video: Super Junior -Sorry Sorry



Οι SuJu με το 3ο τους άλμπουμ ξεπέρασαν τον εαυτό τους! Το Sorry Sorry είναι τόσο μα τόσο πιασάρικο που η μελωδία σου κολλάει χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Προσωπικά με τη μελωδία αυτή έχω αρχίσει να μιλάω ή να φωνάζω κόσμο! (Πχ. Φωνάζω έναν που λέγεται Μάκης: Μάκη Μάκη Μάκη Μάκη τραγουδιστά αλά Sorry Sorry) Ευτυχώς για σας τα μάτια σας θα γιάνουν τώρα γιατί από το πολύ χρώμα το πάμε στο ασπρόμαυρο.

3. The-quickest-conversion-into-a-fangirl video: 2PM - Again & Again



Και εκεί που ορκιζόμουν να μην μάθω άλλα boybands γιατί δεν θα άντεχα επιπλέον fangirling ήρθαν οι 2PM και μου τα γύρισαν όλα ανάποδα! Τέτοιο γρήγορο conversion πρέπει να είχα να πάθω από τους DBSK πίσω το Δεκέμβριο του 2006! Έμαθα και 7 μέλη μέσα σε 3 το πολύ ώρες και άκουσα τα τραγούδια τους τόσες φορές που έχασα το λογαριασμό! Again & Again & Again & Again! Όπως είπε μια φίλη μου της έκανε εντύπωση που δεν είχα ασχοληθεί μέχρι τώρα γιατί έχουν ακριβώς το στυλ που μου αρέσει! Ε λοιπόν αρχίσα και δε σταματάω!

4. The oh-my-god-he-is-a-god-and-I-died-from-his-sexiness video: Lee JunKi - J-style



Ό,τι και να πω για τον JunKi είναι περιττό! Είχα γράψει προηγουμένως για το ταλέντο του ως ηθοποιός (βλ. post Iljimae) αλλά το έχει και στο τραγούδι. Το βιντεοκλίπ στάζει sexiness και μόλις το είδα για πρώτη φορά είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Έχω γράψει και ευαγγέλιο που εξηγώ τους λόγους που ο JunKi είναι ένας θεός επί Γης αλλά μάλλον κανείς εδώ στο Ελλάντα δε θα καταλάβει γιατί. Απλά δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος!

5. The My-lesbo-crush video: Kuroki Meisa - Bad Girl



Είναι μια θεά! Και όποιος λεει το αντίθετο να τσακιστεί να φύγει! Θα έπρεπε να πάει σε καλλιστεία ειλικρινά!

6. The tear-jerking-and-meaningful-song video: Yuzu - Aitai



Και μετά από τα χορευτικά τραγούδια ας βάλουμε και κάτι όμορφο για αλλαγή! Αυτό το τραγούδι είναι η καλύτερη μπαλάντα που έχω ακούσει τελευταία και ικανή να μου φέρει δάκρυα στα μάτια!

--------------------------

Εν τω μεταξύ κοιτάζω τα βίντεο που μου προτείνει το YouTube και λολ τα μισά είναι ασιατικά και τα άλλα μισά καμμένα σκυλάδικα! Τι να κάνω και γω όμως; Πως θα βρω έμπνευση για την Παραλιακή αν δεν ακούω καμμένα καψουροτράγουδα;

Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (5)

Επόμενο κεφάλαιο!
----------------------------------------------

Κόντευε 2 και έξω από το πολυτελές διαμέρισμα του Τζιν πάρκαρε ένα μαύρο τζιπ. Η Αρσινόη βγήκε από μέσα και κοίταξε το φως στα παράθυρα. Έπειτα κατευθύνθηκε στην πόρτα και χτύπησε το κουδούνι.

7 η ώρα τα ξημερώματα. Η Ζωή και ο Γιούγιας, υποβαστάζοντας ένα Νίνο πιο κίτρινο και από τα ρούχα του, έφτασαν στην ετοιμόρροπη πολυκατοικία τους. Με σιγανά βήματα, για να μην τους ακούσει ο σπιτονοικοκύρης, ανέβηκαν τη μισογκρεμισμένη σκάλα μέχρι τον τέταρτο όροφο όπου έμεναν. Φτάνοντας εκεί, καληνύχτισαν (τι καληνύχτισαν, καλημέρισαν καλύτερα) ο ένας τον άλλο και μπήκαν στα φτωχικά τους διαμερίσματα.

Η Ζωή έβαλε το Νίνο να ξαπλώσει και πήγε να φέρει τον κουμπαρά της, ένα χαριτωμένο γουρουνάκι. Με βαριά καρδιά το έσπασε και πήρε τα λιγοστά χρήματα που είχε μέσα για να πάει σουπερμάρκετ να πάρει τίποτα της προκοπής να φτιάξει να φάνε. Σκούπισε ένα ποντικοκούραδο που κάθονταν πάνω σε ένα πεντάευρο και, τρίβοντας τα μάτια της από τη νύστα, βγήκε πάλι έξω.

Την ίδια περίπου ώρα η Άννα έφτανε στο δικό της διαμέρισμα, ένα ημιυπόγειο. Τουλάχιστον ήταν σε πιο αξιοπρεπή κατάσταση από το αχούρι της Ζωής και του Νίνο. Μπαίνοντας μέσα, ψόφια από την κούραση αλλά σε εύθυμη κατάσταση, αφού την είχε χαιρετίσει ο Θωμάς βγαίνοντας, μάζεψε και την αλληλογραφία της. Ένα από τα γράμματα ήταν από τον αδερφό της.

«Καλά θα το διαβάσω όταν ξυπνήσω.» μουρμούρισε βαριεστημένα. «Ούτως ή άλλως μάλλον φάσεις του Θρύλου θα περιγράφει.»

Και ξάπλωσε να ξεραθεί στον ύπνο. Όχι όμως πριν βγάλει το σφηνάκι του Θωμά και το μυρίσει έντονα, για να σιγουρευτεί ότι θα ονειρευτεί αυτά τα στιβαρά μπράτσα με τις φλέβες. Αχ έρωτα έρωτα!

Γύρω στις 11 το πρωί η Αρσινόη σηκώθηκε από το κρεβάτι του Τζιν και άρχισε να ντύνεται. Ο Τζιν δίπλα της ανακάθησε αναμαλλιασμένος.

«Που πας;» ρώτησε.

«Σπίτι μου. Και μετά στη δουλειά…» απάντησε αδιάφορα η Αρσινόη που έκανε προσπάθειες να βρει το πουκάμισο της.

«Δεν κάθεσαι να πάρουμε πρωινό;»

«Όχι. Ούτως ή άλλως δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Δε μου είπες και τίποτα που να θέλω να ακούσω γενικά.»

«Αφού δεν ξέρω κάτι. Ο Χελώνας δε μου λεει τελευταία. Με θεωρεί επιπόλαιο.»

«Και πολύ καλά κάνει αλλά δε με βολεύει εμένα αυτό. Να σου πω κακομοίρη μου… Τσιμουδιά για ότι σου είπα με το αμάξι! Αλλιώς θα σου φυτέψω σφαίρα και το εννοώ!»

«Το ξέρεις είμαι τάφος! Δε με συμφέρει να το πω…»

Η Αρσινόη δεν κατάφερε να βρει το πουκάμισο της αμέσως αλλά βρήκε ένα πουά σουτιέν πίσω από το κρεβάτι. Το σήκωσε αηδιασμένη.

«Τι κακογουστιά! Ειλικρινά νομίζω πως αυτή είναι η τελευταία φορά που κοιμάμαι μαζί σου! Είσαι σαβουρογαμιάς!»

Ο Τζιν έκανε μούτρα.

«Τι πάει να πει αυτό;»

«Μα πουά σουτιέν; Σα να έγδαραν σκυλί Δαλματίας! Είναι χειρότερο από κείνο το λεοπάρ στρινγκ! Αν μου πεις ότι άρχισες να πηδάς και λουλουδούδες τώρα θα χάσω πάσα ιδέα…»

«Όχι ακόμα…» μουρμούρισε ο Τζιν χαμηλόφωνα.

Η Αρσινόη ξεφύσησε καθώς εντόπισε το πουκάμισο της. Ντύθηκε πολύ γρήγορα και πήρε το καπέλο της.

«Έννοια σου και αν ακούσεις κάτι σφύρα έτσι;» είπε προειδοποιητικά.

«Εντάξει! Εντάξει! Το πιασα! Αλλά να ξανάρθεις ε;»

Η Αρσινόη έσκασε στα γέλια. Ο Τζιν ήταν πάντα έτσι.

«Τζιν ξεκόλλα από μένα και βρες μια καλή κοπέλα να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο! Το ξέρεις ότι ποτέ δεν θα κάνουμε προκοπή έτσι! Αν και φταίω και γω γι’ αυτό… Τέλος πάντων. Γειά!»

Και έφυγε φουριόζα. Είχε προβληματιστεί πολύ με το γεγονός ότι ο Τζιν δεν ήξερε τίποτα. Η Στελίνα θα απογοητεύονταν. Έπρεπε να βρει μια άκρη και γρήγορα, αν και φοβόταν ότι γενικώς μια νέα απειλή έρχονταν στο προσκήνιο.