Top-5 Καλύτερα opening credits σε σειρά

Dexter



Ότι πιο αισθησιακό, νόστιμο, υπέροχο...

True Blood



I wanna do bad things with you! Ρετρό και αντανακλά υπέροχα το ύφος της σειράς!

Six Feet Under



Μακάβριο και ταυτόχρονα τόσο ωραίο intro.

Nip/Tuck



Απλά ευφυές...

House M.D.



Εξαιρετικό και με τέλειο τραγούδι...

Murder has a sound all of its own...

Τον τελευταίο καιρό έχω το δίλημμα De Palma ή Scorcesse και ίσως το Blow Out είναι η ταινία που με κάνει να γέρνω προς τον πρώτο. Εμπνευσμένη από το αριστουργηματικό Blowup του Antonioni, το οποίο νικάει στα σημεία χάρη στο στυλ, τις πολιτικές πινελιές και την ένταση που αυξάνεται όλο και περισσότερο.


Ο Terry, ένας ηχολήπτης που έτυχε να βρίσκεται στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή καθώς "μάζευε" ήχους για μια ταινία, ηχογραφεί αλλά και βλέπει να συμβαίνει μπροστά στα μάτια του ένα ατύχημα. Θα καταφέρει να σώσει μία πόρνη όχι όμως και τον υποψήφιο πρόεδρο που οδηγούσε το αμάξι.


Όταν όλοι θα προσπαθήσουν να τον βγάλουν τρελό, λέγοντας πως καμία κοπέλα δεν επέβαινε στο αμάξι και πως δεν ηχογράφησε κανέναν πυροβολισμό(παρά μόνο το λάστιχο που έσκαγε) θα αρχίσει να ψάχνει μόνος του...


Όμως δεν υπάρχει αμφιβολία για το ποια είναι η αλήθεια. Θα γίνει εμμονή για τον Terry αλλά δεν θα χαθεί μέσα σε αυτή, δεν θα πάψει να σκέφτεται καθαρά. Ο De Palma άλλωστε στέκεται περισσότερο στην πολιτική χροιά και στη συνωμοσία που έχει στηθεί. Ο Terry, διψάει για την αλήθεια, αυτό θέλει για τον εαυτό του, αυτό θέλει για τη χώρα του και θα παλέψει. Την αλήθεια και την αγνότητα που επιζητά τη βλέπει να αντικατοπτρίζεται στα μάτια της Sally(της κοπέλας που έσωσε) που από την αφέλειά της αδυνατεί να ξεχωρίσει τους καλούς από τους κακούς ή ποιον μπορεί να εμπιστευτεί κι έτσι θα κληθεί να την προστατεύσει.


Ένα κινηματογραφικό αριστούργημα του οποίου νιώθεις μέρος από το πρώτο λεπτό. Με μαεστρία ο De Palma βυθίζει τον θεατή στον κόσμο του Terry. Αγωνιάς μαζί του, ανακαλύπτεις σιγά σιγά κάθε κομμάτι της αλήθειας και μοιράζεσαι μαζί του την έκπληξη! Σαφείς είναι οι αναφορές στον μετρ του είδους Χίτσκοκ αλλά και σε προηγούμενες ταινίες του De Palma.


Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές με τη Nancy Allen να υπερέχει κατά τη γνώμη μου του Travolta. Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ατμόσφαιρας που δημιουργείται και γενικά στο ηχητικό κομμάτι έχει δοθεί τεράστια φροντίδα (λογικό άλλωστε) κάνοντας την ταινία πραγματική εμπειρία.

I'm back...

Μόλις γύρισα από Ρώμη και θέλω να το παινευτώ!!! Το ότι είναι υπέροχη πόλη πιθανώς το γνωρίζετε. Πολύ γραφική αλλά το ηλίθιο πλακόστρωτο που είναι παντού μου χάλασε τα πόδια. Πρέπει να έχουν πολύ καλές αναρτήσεις τα αυτοκίνητα εκεί! Ποια αυτοκίνητα δηλαδή που όλοι με βέσπες είναι! Και εκείνα τα αστεία κράνη... Νόμιζα πως μόνο στις ταινίες τα φοράνε για το γραφικό του πράγματος!


Παντού αγάλματα και συντριβάνια, σε σημείο να σε πιάνει κατούρημα από το τσουρ τσουρ! Η Fontana di Trevi ήταν απίστευτη ειδικά αργά τη νύχτα. Θύμιζε λίγο Σύνταγμα βέβαια γιατί εκείνη την ώρα μόνο Έλληνες είμαστε έξω...


Ο καλύτερος δρόμος είναι η Via Del Corso με τους ατέλειωτους ναούς εεε... μαγαζιά! Κάναμε γερές καταθέσεις αλλά το ευχαριστηθήκαμε!


Το φαΐ ήταν επίσης πολύ καλό, τα γλυκά καλύτερα και οι καφέδες μικρά(πολύ μικρά όμως) αριστουργήματα... Βρήκαμε κάτι πολύ γραφικά μαγαζιά αλλά οι άξεστοι έκλειναν από τις έντεκα! Οι Ιταλοί αρκετά ωραίοι οι ατάκες τους στο καμάκι περιορισμένες!


ΕΛΛΗΝΟΙΤΑΛΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ(ή πως μιλάνε Ελληνικά οι Ιταλοί):


Καλά Κριστούγεννα = Χριστός Ανέστη(μας το είπε Ελληνοϊταλίδα που μπέρδεψε τις γιορτές)
Καληνύτα = Καληνύχτα
Ούτζο = Ούζο
Αφγανιστά = Ευχαριστώ
Ντάλας = Δέλλας(με αυτόν λιώσαμε στο γέλιο που αν δεν μας εξηγούσε ότι εννοούσε ποδοσφαιριστή ακόμη θα αναρωτιόμαστε τι ήθελε να πει το ποιητή!!!)


Τα ωραιότερα πράγματα που μας χάρισε η Ιταλία παραμένουν τα ίδια πάντως...

Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (3)

Το 3ο μέρος είναι μικρότερο. Αλλά είμαι σε διακοπές, οπότε δικαιολογείται! ^_^
---------------------------------------

Η αντιπαλότητα μεταξύ στα δύο κέντρα είχε βαθύτερες ρίζες από μια απλή μάχη για το ποιος θα έχει τον περισσότερο τζίρο κάθε βράδυ. Στην πραγματικότητα η κόντρα τους πήγαζε από τις δύο συμμορίες που έλεγχαν τα κέντρα.

Το Ιωάννης Βορειοποταμίτης το έλεγχε φυσικά ο Κάζουγια ο Χελώνας και η συμμορία του, οι ΚΑΤ-ΤΟΥΝ ενώ την SM Νεράιδα η Στελίνα και οι Bondage Queens. Πολλοί σπάζονταν που το όνομα της συμμορίας ήταν στ’ αγγλικά αλλά η Στελίνα, αγγλομαθής από τις λίγες με πτυχία από Οξφόρδη και Κέιμπριτζ, είχε επιβάλλει την ονομασία. Φυσικά το bondage ήταν και το αγαπημένο της σπορ.

Κάποτε η Στελίνα και ο Χελώνας ήταν ζευγάρι και μανάτζαραν το ΙΒ μαζί. Μια μέρα όμως μάλωσαν άγρια κυρίως γιατί ο Χελώνας έκανε ατασταλίες με τη Μέισα και η Στελίνα δε τα σήκωνε αυτά. Επίσης ήθελε να ανοίξει τα φτερά της. Ως αποτέλεσμα η Στελίνα έφυγε (καλά δεν πήγε και μακριά, λίγα μέτρα πιο κάτω μόνο) και ίδρυσε δικό της κέντρο και δικιά της συμμορία. Από τότε ήταν στα μαχαίρια με το Χελώνα.

Η Άννα κόντευε να κοιμηθεί ακούγοντας τον Μασάκη να της διηγείται τα περί της κόντρας. Σε λίγο θα άνοιγε το κέντρο αλλά που μυαλό για λέλουδα; Το μόνο που σκέφτονταν ήταν ο λυγερόκορμος Θωμάς που κάθονταν στο μπαρ πριν λίγη ώρα. Χωρίς να τη δει κανείς είχε βουτήξει το άδειο ποτήρι απ’ όπου έπινε ουίσκι και το χε χώσει στην τσέπη της. Βέβαια αυτό εξείχε επικίνδυνα αλλά δεν την ένοιαζε. Ο έρωτας τη βάρεσε κατακέφαλα και έγινε παρανοϊκή!

Ο Τζούνο μπήκε στο κέντρο και χτύπησε τα χέρια του δυνατά.

«Σε μισή ώρα ανοίγουμε! Όλοι στα πόστα σας!» είπε.

Ο Μασάκης τράβηξε την Άννα να πάνε να ετοιμάσουν τα πανέρια. Η Άννα τον ακολούθησε απρόθυμα. Ήθελε να πάει προς την πόρτα να στηθεί και να χαζεύει τα μπράτσα του Θωμά.

Πίσω στην SM Νεράιδα κάπως είχαν καταφέρει να μαζέψουν το κατεστραμμένο αυτοκίνητο πριν ανοίξει το κέντρο. Η Στελίνα και η Αρσινόη κάθονταν στο γραφείο. Η Άγια απ’ έξω σιγουρεύονταν ότι κανείς δεν θα πατούσε μέσα. Αλλιώς θα έχανε το κεφάλι του.

«Εντάξει αφεντικό. Οι υπάλληλοι φυσικά δεν θα πουν τίποτα. Θα ανοίξουμε κανονικά για το βράδυ.» είπε η Αρσινόη.

«Ευτυχώς. Το κύρος μας θα πληγώνονταν ανεπανόρθωτα αν μαθεύονταν κάτι. Τώρα προέχει να μάθουμε ποιος το έκανε!» είπε η Στελίνα σταυρώνοντας τα χέρια της.

«Άστο σε μένα αφεντικό. Ήδη έστειλα τη Μάκι και τη Μάο να ερευνήσουν…»

«Εντάξει! Και εγώ δεν πιστεύω να το έκαναν οι ΚΑΤ-ΤΟΥΝ. Ήταν πολύ ύπουλο ακόμα και γι αυτούς!»

«Πάω να ανοίξω το κέντρο. Μην ανησυχείς αφεντικό!»

Η Αρσινόη έκανε μεταβολή και βγήκε από το γραφείο και η Στελίνα γύρισε στη δουλειά της. Μόλις είπε στο προσωπικό να ανοίξει το κέντρο και βγήκε έξω η Αρσινόη έκανε ένα τηλεφώνημα.

«Γειά… Ξαφνιάστηκες; Θέλω να σε δω… Όχι δε σε πεθύμησα! Έχω κάτι ερωτήσεις! Θα έρθω από το σπίτι σου κατά τις 2 μετά τα μεσάνυχτα… Να είσαι εκεί!»

Έκλεισε το τηλέφωνο εκνευρισμένη. Αν κάποιος μπορούσε να της δώσει τις απαντήσεις που ζητούσε αυτός ήταν ο Τζιν, ο παιδικός της φίλος…

Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (2)

Επειδή έχω και το 2ο μέρος! Αύριο φεύγω για Πασχαλινές διακοπές! Καλό σας Πάσχα! ^_^
--------------------------

Μερικά μέτρα πιο πέρα από το «ΙΒ» βρίσκονταν το αντίπαλο δέος του, η SM Νεράιδα. Ήταν εξίσου μεγάλο και δημοφιλές κέντρο. Την ώρα εκείνη η ορχήστρα έκανε πρόβες τα κομμάτια που θα έπαιζε το βράδυ. Ένας από τους μπουζουξήδες ήταν και ο Καζουνάρης Νινομίγιας, ή απλά Νίνο.

Ο Νίνο ήταν ένας ταλαντούχος μουσικός που η ζωή τον είχε φτύσει κατάμουτρα και αναγκάζονταν να βγάζει τα προς το ζην παίζοντας μπουζούκι στην SM Νεράιδα. Ευτυχώς γι αυτόν μια άλλη Ζωή τον αγαπούσε.

Η Ζωή, σερβιτόρα στο κέντρο, ήταν μια εξίσου ταλαντούχα μουσικός που ήταν αρραβωνιασμένη με τον Νίνο. Θα μπορούσαν να είχαν παντρευτεί αλλά…

Χωρίς δεκάρα πως θα παντρευτούμε Νίνο μου; Που λεει και το γνωστόν άσμα…

Η Ζωή καθόταν στο μπαρ, μαζί με τον Γιούγια Τεγκόση, έναν εξίσου ταλαντούχο μουσικό με εξίσου σκατά τύχη, που τύχαινε να είναι και γείτονας του ζευγαριού. Άκουγαν τον Νίνο να παίζει το μπουζούκι του. Η Ζωή όλη την ώρα είχε καρδούλες στα μάτια της.

Όταν τελείωσε η πρόβα η Ζωή πετάχτηκε με ένα τάπερ στο χέρι και έτρεξε στο Νίνο.

«Πασά μου! Φάε το μουσακά που σου φερα! Θα μου ρέψεις…»

«Πάλι μουσακά ρε Ζωή; Ένα μήνα τώρα τον ίδιο μουσακά τρώμε! Θα μας κόψει!»

«Και τι να κάνω που δεν έχω λεφτά να πάω σουπερ μάρκετ; Τα πήρε όλα για το νοίκι ο σπιτονοικοκύρης!» κλαψούρισε η Ζωή.

Ο Νίνο την αγκάλιασε.

«Καλά μην κλαίς. Δεν πειράζει. Θα ρθουν για μας καλύτερες μέρες… Φέρε τώρα το σάπιο μουσακά…»

Καθώς ο Νίνο έτρωγε το σάπιο μουσακά του, από τα καμαρίνια βγήκαν στην πίστα οι 3 φίρμες του μαγαζιού. Ο Τζουν Ματσουμότος, το πρώτο όνομα ήταν μεγάλη ντίβα. Από φωνή ήταν κορμάρα αλλά ήταν κολλητός της ιδιοκτήτριας και είχε πολλές θαυμάστριες. Μετά ήταν η Κούμι Κόντα με τα κοντά τα φορέματα. Οι μπουζουκόβιοι τσακώνονταν για το αν αυτή ή η Μέισα είχαν τον τίτλο της βασίλισσας της νύχτας. Τρίτος ήταν ο Σατόσης Όονος. Είχε φωνή και ήξερε να χορεύει αλλά τον έφαγαν τα κυκλώματα και ήταν τρίτος στη μαρκίζα. Είχαν πιάσει την κουβέντα.

«Δε βλέπω τη Φτερού…» έκανε αδιάφορα ο Τζουν.

«Πήγε να δει την άρρωστη γιαγιά του στην επαρχία» απάντησε η Κούμι.

«Καλέ γιατί τον λέτε Φτερού; Είναι πολύ κακό…» πέταξε ο καλόκαρδος Όονος.

Η εν λόγω Φτερού άνοιγε το πρόγραμμα και λέγονταν Τσουμπάσας Ιμάης. Ο Τζουν τον ζήλευε γιατί ήταν καλύτερος χορευτής και τραγουδιστής και τον είχε βγάλει Φτερού.

Τη συζήτηση των 3 τραγουδιστών διέκοψε η είσοδος της ιδιοκτήτριας στο κέντρο. Η Στελίνα ήταν μια δυναμική γκάνγκστερ… εεεε επιχειρηματίας που ήξερε πώς να επιβιώνει στο σκληρό κόσμο της νύχτας. Ντυμένη όπως πάντα στα μαύρα στάθηκε μπροστά από την πίστα. Χτύπησε παλαμάκια δυνατά.

«Δε σας πληρώνω για να μιλάτε για τη Φτερού! Πίσω στην πρόβα! Εμπρός!»

Στα λόγια του αφεντικού όλοι στάθηκαν προσοχή. Ο Νίνο κατέβασε την τελευταία μπουκιά μουσακά και κόντεψε να πνιγεί πριν τρέξει να πάρει το μπουζούκι του.

Έτσι ήταν. Υπό την καθοδήγηση της Στελίνας όλα στο κέντρο λειτουργούσαν ρολόι. Η Στελίνα, ακολουθούμενη από τη σωματοφύλακα της, την Άγια που έφερε μια κατάνα ΝΑ με το συμπάθειο, αποχώρησε.

Η Ζωή γύρισε στο μπαρ αναστενάζοντας και άρχισε να πίνει μπύρες παρέα με το Γιούγια. Την ατμόσφαιρα της πρόβας διατάραξε ένας δυνατός κρότος. Η κεντρική πόρτα του μαγαζιού άνοιξε και μπήκαν μέσα ένας άντρας και μια γυναίκα. Ο άντρας ήταν ο Τακαχίσας Μασούντας, ο πορτιέρης του μαγαζιού και η γυναίκα, που φόραγε ένα pimp hat , η Αρσινόη, η έμπιστη της Στελίνας. Φαίνονταν αλαφιασμένοι.

«Οι μαλάκες! Μας την έστησαν!» έβρισε η Αρσινόη.

«Πρέπει να το πούμε στο αφεντικό.» είπε ο Μασούντας και οι δυό τους έτρεξαν στο γραφείο.

Όλοι κοίταχτηκαν τρομαγμένοι. Η Κούμι τόλμησε να πάει στην πόρτα να δει. Γύρισε έκπληκτη.

«Ανατίναξαν το αμάξι του αφεντικού!» ανακοίνωσε.

Όλοι πάγωσαν. Μα ποιος είχε το θράσος να κάνει κάτι τέτοιο;

«Οι ΚΑΤ-ΤΟΥΝ? Αποκλείεται! Δεν κάνουν τόσο βρώμικα πράγματα!» είπε ο Τζουν.

Τότε ποιος ήταν; Κανείς δεν το ήξερε ακόμη αλλά μια νέα απειλή πλησίαζε…

Black Sunday

Ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος μας έχει προσφέρει πολλά κατά καιρούς. Κάθε χώρα εξειδικεύεται σε συγκεκριμένα είδη. Η Γερμανία θα βγάλει ταινίες που θα σε αφήσουν με ανοιχτό το στόμα, η Γαλλία κουλτουριάρικες ταινίες από αυτές που ένα μάτσο διανοούμενοι κάθονται γύρω από ένα τραπέζι, τρώνε, φιλοσοφούν και πίνουν καλό κρασί πριν καταλήξουν σε απίθανα ερωτικά τρίγωνα, τετράγωνα και άλλα γεωμετρικά σχήματα, οι Ιταλοί όμως σε τι είναι μάστορες; Όχι πια βέβαια αλλά παλιότερα μας χάρισαν τα ωραιότερα western και ταινίες τρόμου...

Όλα ξεκίνησαν από τον θεούλη Mario Bava και τη Μάσκα του Διαβόλου(a.k.a. Black Sunday)... Και μια και φεύγω για Ρώμη αύριο είπα να βουτήξω για άλλη μια φορά στον Ιταλικό τρόμο, έτσι για το καλό του ταξιδιού... Μία μάγισσα και ο πιστός της υπηρέτης θα επιστρέψουν από τον τάφο με στόχο να εκδικηθούν αυτούς που τους οδήγησαν στο θάνατο! Θα σπείρουν το θάνατο πριν προσπαθήσουν να ολοκληρώσουν το σχέδιο τους, να καταλάβει δηλαδή η ψυχή της μάγισσας το σώμα της τελευταία απογόνου της οικογένειας που την τιμώρησε.

Όλα αυτά πολύ λίγο μας ενδιαφέρουν καθώς αλλού βρίσκεται ο τρόμος. Στα μοναδικά πλάνα του Bava, το φωτισμό, τη φωτογραφία... Δημιουργεί μοναδικά μια ατμόσφαιρα που σε κάνει εύκολα να νιώθεις ανασφαλής. Η αρχή γίνεται από τους χώρους που έχει επιλέξει. Επιβλητικά κάστρα που κρύβουν μυστικά θανάσιμα, νεκροταφεία χτυπημένα από την πολυκαιρία και άγρια βράχια και δάση να τα αγκαλιάζουν. Δεν υπάρχει γαλήνιο μέρος μπροστά στην κάμερα του Bava. Το ασπρόμαυρο του πράγματος καθιστά το εγχείρημα ακόμη πιο τραχύ και απειλητικό. Παίζει με το φωτισμό τόσο επιδέξια που δεν σου αφήνει περιθώρια να τον αμφισβητήσεις... Η μουσική είναι κι αυτή επιβλητική και αγχώδης. Και ανάμεσα σε όλα αυτά το βλέμμα της Barbara Steele να χαράζεται σιγά σιγά στη μνήμη σου και να βρίσκει εκεί καταφύγιο για πάντα.

Χρησιμοποίησε χωρίς ενδοιασμούς gore σκηνές κάνοντας το γοτθικό του δημιούργημα διαφορετικό από οτιδήποτε είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε. Άλλο εντυπωσιακό είναι η φωτογραφία. Ο Bava είχε εμπειρία σαν διευθυντής φωτογραφίας αλλά και σαν ζωγράφος οπότε το τόσο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα δεν πρέπει να μας εκπλήσσει κι ας είναι η πρώτη του δουλειά. Δεν είναι όμως το ότι πρόκειται για ένα διαμάντι των ταινιών τρόμου αυτό που την καθιστά must see. Είναι το ότι έκανε την αρχή για να ακολουθήσουν ίδιου μεγέθους αριστουργήματα και κυρίως για να ακολουθήσουν τεράστιοι δημιουργοί όπως ο Fulci και ο τεράστιος Argento(που προσωπικά προτιμώ).

Η νύχτα έπεσε στην παραλιακή (1)

Ok! Να μαι και γω! Συγνώμη που δεν ποστάρω αλλά είμαι τρελά τεμπέλα. Για να επανορθώσω σας φέρνω την πιο καλτ, καμμένη ιστορία fiction που ίσως έχω δημιουργήσει ποτέ! Είναι κάτι σαν παρωδία του Μαύρα Μεσάνυχτα, των παλιών ελληνικών ταινιών και φυσικά του fandom μου (Johnnys Entertainment). Δε χρειάζεται να ξέρετε ποιος είναι ποιος! Θα το μάθετε στην πορεία! Απολαύστε κάψιμο!
---------------------------------------------------

Η νύχτα έπεσε σιγά σιγά στην παραλιακή. Στο διάσημο κέντρο «Ιωάννης Βορειοποταμίτης» η πόρτα του γραφείου του ιδιοκτήτη άνοιξε με βρόντο. Ο Τζιν Ακανίσης, μεγάλη φίρμα της νυχτερινής ζωής μπήκε μέσα. Ο πανέμορφος ιδιοκτήτης, Κάζουγια ο Χελώνας, κοίταξε τον εξίσου πανέμορφο συνάδερφο του.

«Καλά, έραξα τη νέα λουλουδού! Καλό κομμάτι!», είπε στον Κάζουγια ο Τζιν.

«Χμ; Δεν την έχω δει. Ο Τζούνο την προσέλαβε.» απάντησε αφηρημένα ο Κάζουγια, που ήταν σκυμμένος πάνω από κάτι έγγραφα.

«Θα περάσουμε καλά! Και σύντομα θα δούμε το όνομα της στη μαρκίζα!»

«Και από φωνή θα είναι κορμάρα; Ειλικρινά Τζιν μπορείς να πηδήξεις κάποια με ταλέντο αυτή τη φορά;»

«Μωρέ έχει δεν έχει ταλέντο…»

Μερικές ώρες νωρίτερα…

Το «ΙΒ», όπως το φώναζαν οι θαμώνες, έκανε τις καθιερωμένες του ετοιμασίες για να ανοίξει. Ο Τζούνο Ταγκούτσης, υπεύθυνος προσωπικού και εξίσου φίρμα της νυχτερινής ζωής, μιλούσε με τη νέα υπάλληλο του μαγαζιού, την Άννα, η οποία θα αναλάμβανε από εκείνο κιόλας το βράδυ καθήκοντα λουλουδούς στο κέντρο.

«Πριν αρχίσεις τη δουλειά, πρέπει να μάθεις μερικά πράγματα για το πώς λειτουργούμε εδώ μέσα.» είπε.

«Μάλιστα κύριε» είπε χαμηλόφωνα η Άννα, ένα ταπεινό χαμομηλάκι που ξεχείλιζε από αθωότητα.

«Λοιπόν, η μεγάλη μας φίρμα είναι η Μέισα. Ό,τι πει είναι νόμος! Δεν της πάμε κόντρα. Είναι η γκόμενα του αφεντικού, ξέρεις τώρα…»

«Μάλιστα…»

«Μετά έχουμε τον Τάκη. Ο Τάκης είναι το δεύτερο μας όνομα. Και σ’ αυτόν δε φέρνουμε αντιρρήσεις εκτός και θες να δεις την πόρτα. Μπήκες;»

«Μπήκα…»

«Ε μετά έρχονται δεύτερα ονόματα. Κυρίως κάτι σταρλετίτσες σκυλούδες που έτυχε να πηδήξει ο υποδιευθυντής, ο Τζιν. Μια δυό βέβαια ετοιμάζονται να βγάλουν και CD, ας όψεται η φιλία του αφεντικού μαζί του. Βέβαια, αν θες καριέρα ο πιο γρήγορος δρόμος είναι το κρεβάτι του Ακανίση. Τέλος πάντων…»

Η Άννα είχε σκιαχτεί. «Παναγίτσα μου, ΧριστούΛΗ μου… Σε τι μέρος ήρθα.»

« Επίσης έχουμε το Ρύο Νισικίντο, που ανοίγει το πρόγραμμα με κάτι χορευτικά. Γενικώς μας λείπουν οι άντρες, ας όψεται ο Ακανίσης! Ελπίζουμε να φέρουμε βέβαια τον Πι λίαν συντόμως…»

«Ο Πις; Ο Γιαμασίτας; Εδώ; Ααααα!»

«Ναι. Αν και είμαστε στα μαχαίρια με την SM Νεράιδα για το ποιος θα τον πάρει… Η SM Νεράιδα είναι το αντίπαλο δέος μας όπως ξέρεις. Η Στελίνα, η ιδιοκτήτρια, ήταν παλιά γκόμενα του αφεντικού αλλά αποφάσισε να δράσει ανεξάρτητα. Ποιος το περίμενε ότι θα γινόταν αντάξιος αντίπαλος του!»

Λέγοντας αυτά πέρασαν δίπλα από ένα τραπέζι όπου κοιμόταν ένας τύπος με μύτη-γλάστρα. Ο Τζούνο του έριξε μια ματιά και τον προσπέρασε.

«Αυτός ποιος ήταν;» ρώτησε δειλά η Άννα.

«Ο Γιούιτσι Νακαμάρου. Τον λέμε και Γλαστρόνι, εξαιτίας της μύτης του. Είναι υπεύθυνος για το πρόγραμμα αλλά τον παίρνει γενικώς. Είναι μεγάλος χέστης!»

Πιο κάτω, στην άκρη του μαγαζιού, κάθονταν ένας άγριος τύπος με τα χέρια σταυρωμένα. Η Άννα διασταύρωσε το βλέμμα της μαζί του και το μετάνιωσε αμέσως. Ο Τζούνο το πρόσεξε.

«Αυτός είναι ο Κόκι. Τον έχουμε για τις… εξωτερικές δουλειές… Καλύτερα να μην έχεις πολλά πάρε δώσε μαζί του.»

«Δεν το σκόπευα…»

Τότε ένα άλλο παλικάρι, με μεγάλα χείλη, που έμοιαζε με νεράιδα, βγήκε από μια πόρτα και κάτι είπε στον Κόκι, ο οποίος τον ακολούθησε έξω.

«Α! Αυτός ήταν ο Τάτσουγια, ο σωματοφύλακας του αφεντικού. Ήσυχο παιδί. Όταν ήταν μικρός έβλεπε νεράιδες. Τώρα, στον ελεύθερο του χρόνο, κάνει μποξ. Δε θες να του πας κόντρα…»

«Κατάλαβα… Σε κανέναν δεν πρέπει να πάω κόντρα εδώ μέσα…» είπε η Άννα ακόμα πιο χαμηλόφωνα.

Τελειώνοντας τη γενική ξενάγηση, ο Τζούνο πήγε την Άννα κοντά στο μπαρ. Εκεί καθόταν και έπινε μια μπυρίτσα, ανέμελα, ένας όμορφος νέος με ζωηρά μάτια. Ο Τζούνο έκανε τις συστάσεις.

«Μασάκη. Από εδώ η νέα σου συνάδερφος η Άννα. Άννα, ο Μασάκης Άιμπας είναι ο πρώτος μας λουλουδάς. Φώναζε τον σένπαι!»

Ο νεαρός πήδηξε από την καρέκλα του και έσφιξε χαρωπά το χέρι της Άννας, η οποία ξεθάρρεψε λιγάκι.

«Χάρηκα Άννα! Μην ανησυχείς! Χάρη σε μένα θα μάθεις όλα τα μυστικά του σωστού λουλουδοπόλεμου!» είπε.

«Εξαιρετικά!» προσέθεσε ο Τζούνο. «Λοιπόν σας αφήνω τώρα, έχω δουλειές!»

Καθώς έκανε να φύγει όμως σκόνταψε και έπεσε πάνω σε έναν άλλο τύπο που έρχονταν προς το μέρος του. Εκείνος όμως, με γρήγορες κινήσεις, τον έπιασε και απέφυγαν το πέσιμο.

«Α! Ευχαριστώ ρε Θωμά!» είπε ο Τζούνο και γύρισε στην Άννα. «Α ναι! Αυτός είναι ο Θωμάς Ικούτας. Ο πορτιέρης μας! Αν θέλει τίποτα δεν περνά από δίπλα του! Θωμά, η νέα μας λουλουδού, η Άννα.»

«Χάρηκα.» είπε με μια κοφτή υπόκλιση ο Θωμάς.

Το βλέμμα της Άννας έπεσε σχεδόν αμέσως στις έντονες φλέβες που διαγράφονταν στα στιβαρά μπράτσα του Θωμά και ένιωσε την καρδιά της να λαβώνεται από τα βέλη του Έρωτα. Πάνω στην ώρα η ορχήστρα στην πίστα άρχισε να κάνει πρόβα το «Σταυρώστε με!» της Έφης Σαρρη και ολοκλήρωσε τη σκηνή. Ένας μικρός αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη της καθώς ο Θωμάς κατευθύνθηκε προς το μπαρ και έβαλε να πιει ένα ουισκάκι.

Αλλά η Άννα δεν ήξερε ότι ο Τζιν την παρακολουθούσε από μια σκοτεινή πλευρά σκεπτόμενος ήδη πως θα την έριχνε στο κρεβάτι…

Six Feet Under

Άργησα πολύ να δω αυτή τη σειρά αλλά τους τελευταίους μήνες μου κρατούσε συντροφιά κάθε βράδυ. Μία σειρά με πολύ θάνατο που όμως είναι μια ωδή στη ζωή. Είναι σχεδόν ειρωνικό. Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη σειρά που έχω δει, αλλά είναι σίγουρα στην πρώτη τριάδα.


Κάθε επεισόδιο ξεκινάει με ένα θάνατο και το γραφείο κηδειών Φίσερ(όπως ήταν και ο χαζός ελληνικός τίτλος της σειράς) αναλαμβάνει δουλειά. Αυτό είναι απλά η αφορμή για να δούμε μια σειρά από υπέροχους χαρακτήρες να εξελίσσονται σε τέτοιο βάθος που σχεδόν απορείς πως μπορεί ένας άνθρωπος να έχει τέτοιο συγγραφικό ταλέντο.


Η οικογένεια Φίσερ είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες οικογένειες σε τηλεοπτική σειρά. Κρύβουν τα προβλήματά τους, ο καθένας ακολουθεί δικό του ηθικό κώδικα και όμως είναι τόσο περίεργα δεμένοι... Η ατίθαση Κλερ, ο μαζεμένος Ντέιβιντ, ο εκρηκτικός Νέιτ και πάνω από αυτούς η Ρουθ.


Κι ενώ το στόρι περιστρέφεται γύρω από αυτή την οικογένεια, γνωρίζουμε όσους ζουν γύρω τους, τους επηρεάζουν και επηρεάζονται απ' αυτούς. Θα γνωρίσουμε τα τελειωμένα αγόρια της Κλερ, τους συμφοιτητές της, του συναδέλφους της, του καθηγητές της. Θα γνωρίσουμε τον Κιθ, το άλλο μισό του Ντέιβιντ που θα εξελιχτούν μαζί σαν χαρακτήρες και θα αλλάξουν ριζικά σε σχέση με αυτό που ήταν στα πρώτα επεισόδια. Θα γνωρίσουμε την οικογένεια Τσέινγουθ με τα άλυτα ψυχολογικά που σαν σίφουνας θα μπουν στη ζωή των Φίσερ. Η Μπρέντα θα μπλεχτεί σε μια θυελλώδη σχέση με τον Νέιτ και από τότε ο ένας θα είναι σημείο αναφοράς για τον άλλον. Και φυσικά τους εκάστοτε συντρόφους της Ρουθ...


Όσοι είχατε τη δική μου ατυχία να μην τη δείτε μέχρι τώρα κάντε το. Ότι πιο ανθρώπινο, δυνατό, ειλικρινές έχει δείξει ποτέ τηλεοπτική σειρά. Δεν θα σταθώ καν στις ερμηνείες ή την υπέροχη σκηνοθεσία, παρά μόνο στο πόσο σου αλλάζει τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα και τη ζωή...

To avoid fainting, keep repeating "It's only a movie...It's only a movie..."

Εν αναμονή του ριμέικ είπα να κάνω μια επανάληψη. Έτσι από βίτσιο. Για να το θυμηθώ και να εξοργιστώ όταν δω το καινούριο! Δύο φίλες που ομολογουμένως πήγαιναν παραπάνω από γυρεύοντας βιάζονται, εξευτελίζονται, κακοποιούνται και τέλος δολοφονούνται από παρέα κακοποιών. Εν συνεχεία οι τύποι, ψάχνοντας καταφύγιο κατσικώνονται σε ένα σπίτι με την πρόφαση ότι τους έσκασε το λάστιχο. Το σπίτι ανήκει σε μία από τις κοπέλες. What's the odds? Οι γονείς τα ανακαλύπτουν όλα και εκδικούνται.

Αυτό είναι το απλό σενάριο, το οποίο δεν είναι σίγουρα αυτό που κάνει το Last House On The Left μεγαλειώδες. Αυτό που το έκανε να ξεχωρίσει, να μιλάμε ακόμη αυτό αλλά και να οδηγήσει σε ριμέικ είναι το πόσο ωμό ήταν για την εποχή του. Το gore το έχουμε συνηθίσει και ταινιάκια τύπου Saw βγαίνουν με το κιλό. Γιατί όμως δεν μας σοκάρουν, αντίθετα με ταινίες τύπου Last House On The Left, I Spit On your Grave κ.λπ.; Γιατί αυτά τα έπη είναι ρεαλιστικά. Έτσι και το Last House On The Left γυρισμένο ντοκιμαντερίστικα σε κάνει να νιώθεις το φόβο τον κοριτσιών, την αγωνία των γονιών, τη δίψα τους για εκδίκηση.


Αρκετά σκληρή ταινία και αρκετά δύσκολη στο πρώτο μισό. Οι χαρακτήρες είναι παραδόξως καλογραμμένοι και καλοπαιγμένοι. Οι πλειοψηφία των ηθοποιών είναι ερασιτέχνες με τον David Hess να κλέβει εύκολα την παράσταση και να σε κάνει να αγωνιάς σε κάθε κοντινό. Ο πιο "φευγάτος" από τους κακοποιούς, με το βλέμμα του τρελού είναι τρομακτικά καλός!


Άλλο ένα καλό σημείο της ταινίας είναι οι έξυπνες ατάκες. Μαύρο χιούμορ που όμως πολύ λίγο σπάει τη δυσφορία που προκαλεί η ταινία. Πολύ ένταση, πολύ αγωνία που ελαφραίνει μόνο αν κάποιος καταπιαστεί με τα ψιλοπαιδαριώδη εφέ και το...παλιό του πράγματος!


Σίγουρα δεν είναι ταινία για όλους. Προσωπικά με δυσκολία το είδα δεύτερη φορά. Σοκαριστικά ρεαλιστική, απροσδόκητα ωμή, σχεδόν νοσηρή βλέπεται πραγματικά δύσκολα. Τι θα γίνει στο καινούριο, περιμένουμε να το δούμε αλλά πλέον τέτοια θέματα είναι απαγορευμένα για το σινεμά που προτιμάει να χύνει με άλλους τρόπους τα πεντόλιτρα με το ψεύτικο αίμα και να στοχεύει μόνο στο να αηδιάσει εφετζίδικα το θεατή. Δεν ξέρω τι πρέπει να περιμένουμε από το ριμέικ του πατριώτη αλλά το trailer πολύ γυαλισμένο μου φάνηκε και δεν μου άρεσε...

Edit: είχα ξεκινήσει να βαθμολογώ κιόλας αλλά το ξέχασα!

Πρωτοτυπία: 8/10 Από τς πρώτες του είδους, πολλές ακολούθησαν.
Γέλιο: 2/10 Έχει χιούμορ, απλά δυσκολεύεσαι να διασκεδάσεις.
Αίμα: 7/10 Δεν είνι το αίμα που θα σε σοκάρει.
Καλτίλα: 9/10 Ελάχιστα εφέ, ερασιτέχνες ηθοποιοί και αρκετοί πιστοί ακόλουθοι!

20 All Time Coolest Heroes in Pop Culture

Μια ενδιαφέρουσα λίστα με την οποία προσωπικά δεν συμφωνώ καθόλου αλλά περί ορέξεως...

Η πρώτη πεντάδα με τους πιο cool ήρωες της pop κουλτούρας είναι η εξής:

1. JAMES BOND


2. INDIANA JONES
3. SUPERMAN
4. HARRY POTTER
5. ELLEN RIPLEY

Από την εικοσάδα δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι JOHN McCLANE, MAD MAX, FOXY BROWN, DIRTY HARRY και JACK BAUER.

Στη δικιά μου πεντάδα ο Βρώμικος Χάρι είναι πρώτος με τους Jules Winfield, Tyler Durden, Κροκοδειλάκια και Mr. Blonde να ακολουθούν...

Eurovision 2009

Αζερμπαϊτζάν και Βέλγιο...



Μετά το περσινό ενδιαφέρον κομμάτι το Αζερμπαϊτζάν επιστρέφει με ένα τραγούδι που ίσως πάει καλά αν και εμένα δεν μου αρέσει καθόλου.



Κάθε χρόνο μας εκπλήσσει. Φέτος μπορεί να μην είναι εξαιρετικό αλλά εγώ το λάτρεψα! Όσοι ντύνονται Elvis μπορούν να κάνουν κι άλλα πράγματα εκτός από γάμους στο Las Vegas!