Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Horror Favorites


Πρώτα θα κάνω μια καταγγελία γιατί με πνίγει το δίκιο. Καλά δεν ντρέπεστε λίγο; Πως γίνεται σε αυτή χώρα να γίνονται όλα λάθος; Όχι ακούστε τι έπαθα για να μη λέτε ότι υπερβάλλω! Πήγα σινεμά να δω το Παρασκευή και 13 το ριμέικ. Όχι δεν το κατέβασα παράνομα από το internet. Όχι δεν περίμενα να βγει σε DVD. Πήγα και έσκασα λεφτά γιατί ήξερα ότι στην Αμερική κυκλοφορεί πακετάκι με το τρέιλερ του Inglourious Basterds. Έμεινα με το Fast and Furious 3235625 και ησύχασα... Πέρα από την πλάκα(ήταν ο τελευταίος λόγος που πήγα να το δω στο σινεμά) η ταινία έλεγε αρκετά. Δεν ήταν σαν το ορίτζιναλ αλλά τον είχε το χαβαλέ της.


Και μετά από αυτή την άκυρη και χωρίς νόημα εισαγωγή θα μπω στο θέμα. Ταινίες θρίλερ, τρόμου, μυστηρίου, κ.λπ.. Θα παραθέσω τα αγαπημένα μου που δεν ενδιαφέρουν κανένα και όποιος θέλει ας προσθέσει τα δικά του. Όχι ότι αυτά αφορούν κανένα απλά για στατιστικούς λόγους...

Αγαπημένο τρομακτικό παιδί: Ο..αδερφούλης από την Προφητεία! Το σκασμένο όλα πάνω του τρομακτικά(από τα ρούχα μέχρι το βλέμμα). Στο νήμα χάνει το κοριτσάκι του Εξορκιστή (αυτή δεν είχε μέσο τη μάνα της) και κάτι γιαπωνέζικα παιδάκια γιατί χωρίς μακιγιάζ δεν θα κατάφερναν τίποτα.


Αγαπημένος δολοφόνος: Michael Myers. Όταν είσαι τρομακτικός και ταυτόχρονα συνονόματος με αυτόν... Ε σου αξίζει η πρωτιά.


Αγαπημένος μη ζωντανός δολοφόνος: Τζέισον ή Φρέντυ; Φρέντυ ή Τζέισον; Φρέντυ γιατί τη λίμνη και τη στοιχειωμένη κατασκήνωση τα αποφεύγεις τον ύπνο όμως;


Αγαπημένο σπλάτερ: Braindead!


Αγαπημένα ζόμπι: Ο Ρομέρο το έχει ανακηρύξει σε τέχνη όμως ο Lucio Fulci με το Zombi 2 πάντα θα είναι λίγο(ελάχιστα όμως) παραπάνω.


Αγαπημένος τέρας-ραδιενεργό πλάσμα-εξωγήινη αηδία: Σε αυτή την κατηγορία θα μπορούσα να έχω πολλά όμως πάντα το σαρκοφάγο φυτό από το Μαγαζάκι του Τρόμου θα με συνεπαίρνει με της μελωδίες του και το πανέξυπνο χιούμορ του.


Αγαπημένη μεταφορά βιβλίου του Κινγκ: Κριστίν και δεν το συζητώ!


Τρόμαξα τόσο που δεν το ξαναβλέπω: Το Αυτό(It). Από τότε φοβάμαι τους κλόουν! Και με τον Εξορκιστή(το Director's Cut) είχα φοβηθεί αλλά το ξαναείδα. Το Αυτό όμως δεν ξαναμπαίνει στο dvd player!

Δευτέρα 30 Μαρτίου 2009

Super League Heroes: Episode 1


Εφόσον εκείνο το μυθιστόρημα δεν προχώρησε σαν project, όχι επειδή βαρεθήκαμε ή είδαμε ότι δεν είχαμε ταλέντο αλλά επειδή το ALTER άρχισε να μειώνει τις διαφημίσεις βιβλίων και να αυξάνει αυτές των CD, ξεκινάμε μία νέα απόπειρα συγγραφής. Ένα αθλητικό δράμα με στοιχεία κόμικ και δόσεις σουρεαλιστικού ρομαντισμού, εμποτισμένο με σταγόνες ποίησης...

Βρισκόμαστε στο έτος 3093. Σε μία πόλη όπου το κακό κυριαρχεί και τρέφεται με τις ψυχές των αδύναμων. Η πόλη αυτή κάποτε ήταν γνωστή ως Αθήνα...Πλέον δεν έχει όνομα! Κακοποιοί κάθε λογής, τέρατα, εξωγήινοι, ζόμπι και ένα γιγάντιο μουχλιασμένο σουβλάκι απ' όλα χωρίς κρεμμύδι λυμαίνονται τα λιγοστά υπάρχοντα των τρομοκρατημένων αθώων κατοίκων. Στο πλευρό τους όμως έχουν μια πανίσχυρη ομάδα. Ήρωες που μάχονται για το δίκαιο. Με σιδερένια κορμιά, ατσάλινα μπούτια και...χάλκινα έντερα! Είναι οι τρομεροί τιμωροί: SL!

Μαζί θα τους ακολουθήσουμε στις περιπέτειες τους. Θα ανακαλύψουμε τα σκοτεινά τους μυστικά, θα ζήσουμε τα προσωπικά τους δράματα, μαζί τους θα κλάψουμε, θα γελάσουμε, θα ανατριχιάσουμε και θα δαγκώσουμε τα χέρια μας από την αγωνία...

Μετά από αυτή την εισαγωγή θα ξεκινήσω με τον Mr.Π. Αντίθετα με τα όσα πιστεύονται λόγω ονόματος, δεν είναι μαθηματική διάνοια. Το μυαλό δεν ήταν ποτέ το μεγάλο του προσόν αλλά στο κάτω κάτω η εξυπνάδα είναι για τις αδερφές. Από μικρός που έτρεχε ανέμελος στους αγρούς είχε μια τάση να βρίσκει μικρά ανυπεράσπιστα πουλάκια και να τα βασανίζει.

Μία μέρα τον είδε ένας γέροντας, σοφός, από αυτούς με τις μακριές άσπρες γενειάδες που επειδή είναι ολόισιες δεν μπορούν να ντυθούν Αη -Βασίληδες κι έτσι κλείνονται σε ναούς και σπηλιές και χαρίζουν στην ανθρωπότητα γρίφους που δεν σημαίνουν τίποτα. "Μικρέ αυτό που κάνεις είναι ηλίθιο, χρησιμοποίησε τη δύναμή σου με διαφορετικό τρόπο...Χρησιμοποίησε τη φαντασία σου, κάνε ένα δώρο στην ανθρωπότητα". Ο μικρός μας ήρωας φυσικά δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει ο κύριος και απλά άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο βασάνιζε τα καημένα τα πουλάκια. Χρειάστηκε απλά μια μπάλα ποδοσφαίρου, αρκετά χρόνια προπόνησης, ένα χαμένο πέναλτι για να γίνει ο Mr. Π.

Νικάει τους αντιπάλους του με την τεράστια δύναμή του. Με κουτουλιές μπορεί να απωθήσει στρατούς από ζόμπι, δεν νιώθει κρύο, δεν φοβάται τίποτα... Ας δούμε όμως την ηρωικότερη στιγμή του: Ιούλιος 2925. Ο πιο καυτός Ιούλιος στην ανθρώπινη ιστορία. Οι γνωστοί αδελφοί Μαλλόυ θέλουν ν' αρπάξουν την Λόλα. Ένας όμως από αυτούς δεν έσβησε καλά το τσιγάρο του και η αποθήκη πήρε φωτιά... Τη Λόλα απ' τη φωτιά ποιος θα τη βγάλει; Ο Mr. Π φυσικά! Με ένα μόνο σουτ(με το οποίο ήθελε να ανοίξει τη πόρτα), γκρέμισε όλη την οροφή, επιτρέποντας έτσι στη βροχή(ήταν ο πιο ζεστός Ιούλιος με τις πιο ζεστές βροχές) να σβήσει τη φωτιά και στον καθαρό αέρα να εισέλθει στα διψασμένα πνευμόνια της Λόλα.

Ο Mr.Π είναι επίσης γνωστός για την ταχύτητα και την ικανότητα να διαπερνάει(σ.σ.γκρεμίζει) τα πάντα στο πέρασμά του. Έτρεξε λοιπόν σαν αστραπή στο κρησφύγετο των Μαλλόυ. Το τούνελ που άνοιξε στο πέρασμά του στο Μαύρο Βουνό ονομάστηκε Παντούνελ και η εθνική οδός πλέον περνάει από εκεί.

Τους Μαλλόυ, τους συνέλαβε, φίλησε τη Λόλα παθιασμένα, σούταρε την ατσάλινη μπάλα του σκοτώνοντας πέντε περιστέρια και δύο μπεκάτσες ταυτόχρονα(ρεκόρ που δεν έχει ξαναπετύχει μέχρι σήμερα) και χάθηκε στο σκοτάδι. Αυτό όμως που δεν ήξερε ήταν ότι κάποιος τον παρακολουθούσε. Κάποιος που ήταν στο ίδιο στρατόπεδο με αυτόν... Κάποιος που θα γνωρίσουμε στο επόμενο επεισόδιο.

Υ.Γ.: Ex αν δεν βαρεθείς κάνε κανένα photoshop και χώσε. Εγώ όπως διαπίστωσες δεν το κατέχω!

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

You should never underestimate the predictability of stupidity...


Μου αρέσουν πολύ οι φλύαροι άνθρωποι. Ειδικά όταν μιλάνε γρήγορα και δυνατά με πολύ ενθουσιασμό. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που μου αρέσουν ο ταινίες του Guy Ritchie (όταν δεν περιλαμβάνουν Madonna). Φλύαρες,καταιγιστικές, χωρίς βάθος αλλά με πολύ στυλ. Είναι επιδειξίας; Ναι αλλά εφόσον το κάνει καλά who cares;


Ένα δαιδαλώδες σενάριο που συνδυάζει τόσα sub-plots, αρκετά για τρεις ακόμη ταινίες, σε απίστευτα γρήγορους ρυθμούς και με κοινό άξονα. Μία ληστεία που πάει στραβά, στημένοι αγώνες που πάνε στραβά, υπερβολικά πολλοί άνθρωποι ανακατεμένοι. Οι χαρακτήρες πολλοί κι εδώ όπως μας έχει συνηθίσει. Διαφορετικοί μεταξύ τους μπλέκουν σε τραγελαφικές καταστάσεις, προσπαθούν να συνεργαστούν, να βγάλουν ο ένας το άλλο από τη μέση, να συνεννοηθούν.


Παρακολουθώντας αυτή την ταινία θα διασκεδάσεις. Δεν θα σου προσφέρει τίποτα ουσιαστικό αλλά το σινεμά δε είναι πάντα για να προσφέρει βαθιά μηνύματα αλλά και για να γουστάρουμε. Στη τελική έχει καλλιτεχνική αξία! το βιντεοκλιπίστικο στιλάκι σε γενικές γραμμές δεν είναι του γούστου μου αλλά από τον Guy Ritchie πάντα το απολαμβάνω πολύ ευχάριστα.


Κατώτερο βέβαια από τις Καπνισμένες Κάνες, ίσως μια επανάληψή του αλλά έχει τόσο γέλιο που δεν βλέπω το κακό! Οι ερμηνείες ικανοποιητικές, η μουσική υπέροχη, ποπ αισθητική παντού... Η χαρά του παιδιού! Τρελός αυθεντικός χαβαλές και τα μυαλά στο μπλέντερ!


Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Ένας...Θρύλος στα μπουζούκια...

Έχουν πολύ πλάκα οι φωτογραφίες από τα γλέντια των ομάδων! Και φέτος εμείς το γιορτάσαμε πολύ νωρίς...

Οι έμπειροι φαίνονται πάντως. Συνηθισμένοι τόσο στις διακρίσεις όσο και μπουζούκια. Το βλέπεις πάνω τους!


Είτε στο βλέμμα...


Είτε στο...ντύσιμο! Έλεος ρε Τζόλε.

Τα πιτσιρίκια το χάρηκαν πολύ. Όλοι έχουν τη φάτσα "χα!χα! βγήκα και τα πίνω με τους μεγάλους"






Και από την άλλη οι Λατινοαμερικάνοι... Δεν ξέρουμε ακριβώς τι γίνεται εδώ αλλά έχει πλάκα!





Ο Fernando είναι λες και του ανακοίνωσαν μεταγραφή στη Barcelona! Κάτι στα μπουζούκια πρέπει να τον διασκεδάζει πολύ... Τα λουλούδια ίσως!


Και last (but not least) ο Valverde!


"Τι μου λέγαν ότι οι προπονητές στον Ολυμπιακό έχουν τάση να μην τελειώνουν τη χρονιά;"
Ψιτ Ernesto δεν θέλω να σου το χαλάσω αλλά ακόμη δεν τέλειωσαν τα παιχνίδια! Ακόμη μπορούν να σε...φύγουν και να σηκώσει άλλος την κούπα! Το συνηθίζουμε εδώ αυτό!

Οι φωτογραφίες είναι από εδώ.

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Boogie Nights


Μία από τις πρώτες μεγάλου μήκους του Paul Thomas Anderson. Ένα κινηματογραφικό διαμάντι, με γρήγορους ρυθμούς, ενδιαφέρουσα υπόθεση, έξυπνους διαλόγους, χιούμορ! Η ιστορία ενός "προικισμένου"(if you know what I mean) νέου στη βιομηχανία πορνό. Ο ίδιος ο PTA μεγάλωσε στο κέντρο αυτής της βιομηχανίας και όπως εύστοχα δήλωσε κάποτε αν μεγαλώνεις εκεί και μεγαλώνεις σωστά είναι απόλυτα λογικό να κάνεις μια ταινία για το πορνό!


Μέσα από μια ταινία που παρά τη μεγάλη της διάρκεια δεν είναι καθόλου κουραστική(κάθε άλλο) ο PTA θα σχολιάσει εύστοχα, όλα συμβαίνουν σε ένα κόσμο με θεμελιώδεις σταθερές το χρήμα, το sex και τα ναρκωτικά. Μου άρεσε πολύ και το χρονικό πλαίσιο στο οποίο λαμβάνει χώρα η ταινία. Λίγο πριν το πορνό αφήσει τις κινηματογραφικές αίθουσες για να εισβάλλει στα σπίτι μέσω της βιντεοταινίας! Τη δύση της μέχρι τότε πορνοβιομηχανίας όπως ήταν γνωστή την περνάει και στο θεατή. Ενώ το πρώτο μισό είναι σπινθηροβόλο και εστιασμένο στις καλές στιγμές, στο δεύτερο οι τόνοι πέφτουν ηθελημένα.


Η ματιά του είναι ρεαλιστική(υποθέτω τουλάχιστον), κριτική αλλά χωρίς δήθεν διδακτισμό. Οι χαρακτήρες καλογραμμένοι και ανεπτυγμένοι στο έπακρο. Δοσμένη εξαιρετικά είναι επίσης και η εποχή στην οποία εξελίσσεται. Τα ρούχα, τα έπιπλα, η μουσική, τα πάντα είναι τόσο σωστά αποτυπωμένα στον φακό του που ξεχνάς σε ποια εποχή ζεις!


Θα σταθώ στα μεγάλης διάρκειας μονοπλάνα που μαγνητίζουν. Ακολουθεί τους πρωταγωνιστές του σχεδόν λατρευτικά και ενώ θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο κάτι τέτοιο, σε αφήνει έκθαμβο. Αν έχετε δει πρώτα το αριστούργημα There Will Be Blood, τότε κατανοείται το μέγεθος του ταλέντου του.


Κάτι ακόμη που καταφέρνει με επιτυχία ο PTA είναι να βγάζει τον καλύτερο εαυτό των ηθοποιών. Τρομερές ερμηνείες από όλους ανεξαιρέτως με κορυφαίους τους Burt Reynolds και Julianne Moore. Στα συν και οι πολύ καλές μουσικές επιλογές!

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Obsessive. Compulsive. Detective.

Το έχω ξαναπεί νομίζω ότι λατρεύω τις αστυνομικές σειρές. Γενικά ότι έχει να κάνει με εξιχνίαση εγκλημάτων από μικρή με έκανε να κολλάω. Όταν η εξιχνίαση συνδυάζεται και με χιούμορ είναι η καλύτερή μου! Όσοι δεν έχετε γνωρίσει τον Ντετέκτιβ Μονκ δεν ξέρετε τι χάνετε!


Ο Μονκ είναι ένας δυσλειτουργικός άνθρωπος έρμαιο της ιδεοψυχαναγκαστικής του ιδιοσυγκρασίας. Προσωπικά είμαι από τα πιο ιδεοψυχαναγκαστικά άτομα που ξέρω αλλά εφόσον δεν έχω φτάσει ακόμη τα όρια της δυσλειτουργίας είμαι ήσυχη... Έτσι δεν μπορούσα να μη συμπαθήσω τον ανεκδιήγητο ντετέκτιβ.


Είναι πανέξυπνος και πολύ παρατηρητικός όμως όταν πρέπει να επικοινωνήσει με τους υπόλοιπους αρχίζουν τα προβλήματα. Φοβάται τα μικρόβια, τα ύψη, τους μικρούς χώρους, τον συνωστισμό, το...γάλα! Λατρεύει τη συμμετρία και οτιδήποτε δεν είναι όπως το θέλει του αποσπά την προσοχή.


Η αλήθεια είναι ότι το παλεύει με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα. Φυσικό επακόλουθο της συμπεριφοράς του είναι ότι τον έδιωξαν από την Αστυνομία κι έτσι εργάζεται ως ιδιωτικός ντετέκτιβ που όμως πάντα δίνει την πολύτιμη βοήθειά του στο τμήμα. Στο πλευρό του έχει τη...νοσοκόμα του, τον ψυχολόγο αλλά και τους πρώην συναδέλφους του.


Δεν είναι τόσο αστείο όσο το Psych αλλά έχει πολύ πιο ενδιαφέρουσες υποθέσεις. Βγάζει διαφορετικού είδους γέλιο καθώς το χιούμορ βασίζεται περισσότερο στις εξωφρενικές καταστάσεις παρά στις πετυχημένες ατάκες!

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

They're not dead exactly, they're just... sort of rotting.

Καιρό πριν τον ομολογουμένως καλό αλλά βαρετό Άρχοντα των Δαχτυλιών ο Peter Jackson μας χάρισε μία από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες όλων των εποχών! Το Braindead...


Braindead. Περιγράφει ακριβώς τη νοητική κατάσταση των θεατών κατά τη διάρκεια της προβολής. Μην το πάρετε στραβά αλλά σε αυτή την ταινία ΔΕΝ πρέπει να σκέφτεσαι. Μήπως προλαβαίνεις;


Μολυσμένος πίθηκος(ή ποντικός-μοιάζει λίγο με τον Μοντεχρήστο από τον Ισοβίτη-) δαγκώνει την καταπιεστική μάνα του Lionel και τη μετατρέπει σε ζόμπι. Εκείνος σαν άλλος Norman Bates την κρατάει στο υπόγειο(εδώ βέβαια είχε και ένα λόγο παραπάνω) με αποτέλεσμα αργά ή γρήγορα να ξεφύγει της προσοχής του και να μεταδώσει τη μόλυνση.


Γουστάρεις τις ταινίες με ζόμπι; Και ο Jackson το ίδιο, και φτιάχνει ένα ταινιάκι που συγκεντρώνει όλα τα κλισέ υμνώντας αυτό το επικό είδος.


Από τις πιο gore ταινίες, χωρίς όμως να σε κάνει να τρομάζεις ή να σιχαίνεσαι (καλά αυτό είναι σχετικό). Είναι τόσο παιδιάστικα τα εφέ που απλά γουστάρεις τρελά. Κάθε πιθανός τρόπος εξόντωσης ζόμπι υπάρχει εδώ. Κάθε πιθανός τρόπος θανάτου επίσης... Η μία σκηνή πιο εμπνευσμένη από την άλλη σε κάνει να ζητάς απλά περισσότερο. Και ο Jackson θα στο δώσει γενναιόδωρα στο φινάλε όπου ο πρωταγωνιστής θα κάνει ντου με τη χορτοκοπτική μηχανή μετατρέποντας το πάρτι των ζόμπι σε κάτι αρκετά μπλιαχ (300 λίτρα ψεύτικου αίματος χρησιμοποιήθηκαν μόνο σε αυτή τη σκηνή)!


Τα ζόμπι επίσης παρουσιάζονται αν μη τι άλλο χιουμοριστικά. Τρώνε, επικοινωνούν, θυμώνουν, γκρινιάζουν, κάνουν ακόμη και sex... Είναι ξεκαρδιστικό! Το χιούμορ άλλωστε είναι το βασικό συστατικό αυτής της κορυφαίας ταινίας. Με απίστευτες ατάκες να σε βρίσκουν απροετοίμαστο σε συνδυασμό με τις απάλευτες σκηνές σε κάνουν να δακρύζεις από τα γέλια! Τι να πρωτοθυμηθείς:
Το ζομπομωρό που ο φίλος μας έχει τη φαεινή ιδέα να βγάλει βόλτα στο πάρκο;
Το αντεράκι(όσοι έχετε δει καταλαβαίνεται το επικό του πράγματος, οι υπόλοιποι δεν θέλετε να σας...χαλάσω την έκπληξη);
Τη θεϊκή ατάκα: "Η μάνα σου έφαγε το σκύλο μου." "Ε όχι όλο";
Τον καρατέκα πάτερ που kicks asses for the Lord;


Πραγματικά μια τεράστια φάρσα είναι αυτή η ταινία. Οι συντελεστές πρέπει να γούσταραν τρελά κι έτσι η διασκέδαση είναι μονόδρομος και για εμάς. Για μένα είναι το αριστούργημα του Jackson... Όσοι θεωρούν καλύτερη ταινία του τον Άρχοντα απλά δεν έχουν την πνευματική διαύγεια να αντιληφθούν το μεγαλείο που κρύβει ένα αυτόνομα σκεπτόμενο παχύ έντερο! Σκεφτείτε μόνο πόσο κουλ θα ήταν να έσκαγε ο Φρόντο με τη χορτοκοπτική απέναντι στα Ορκς...

Σκέφτηκα να αρχίσω να βαθμολογώ τις ταινίες. Βασικά μόνο τα b-movies γιατί με τις άλλες δυσκολεύομαι αρκετά. Με βάση ποια στοιχεία βαθμολογείς μία cult ταινία; Πρωτοτυπία, γέλιο, αίμα και φυσικά το πόσο καλτ είναι. Ξεκινάω με αυτή την ταινία λοιπόν και ίσως κάποια στιγμή να περάσω και από τις παλιές...


Πρωτοτυπία: 10/10 Τόσα διαφορετικά ζόμπι, τόσοι τρόποι διαμελισμού, η χορτοκοπτική, η...μαμά!
Γέλιο: 10/10 Και καλό χιούμορ μάλιστα...
Αίμα: 10/10 Κυριολεκτικά άπειρο
Καλτίλα: 10/10 Μπορεί να είναι σχετικά ποιοτικό και με σκηνοθετικές καινοτομίες αλλά είναι αυθεντικό cult!

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Eurovision 2009

Άλλες τρεις συμμετοχές:



Ανδόρα, με ένα αρκετά χαζό κομμάτι. Όλα τα λεφτά(όλα όμως) το απίστευτα γελοίο χορευτικό στο κουβούκλιο από πίσω! Δεν θέλω να ξέρω πως το σκέφτηκαν!!!



Το κομμάτι της Αρμενίας από τα έξι που έχω ακούσει είναι αυτό που μου αρέσει περισσότερο! Δεν ξέρω γιατί αλλά μου φαίνεται ενδιαφέρον.



Τέλος ένα μέτριο τραγούδι από τη Βουλγαρία με ένα πολύ ωραίο βίντεο κλιπ!

Πέμπτη 12 Μαρτίου 2009

Watchmen


Πρώτα να τονίσω ότι γουστάρω τρελά τον Zack Snyder γιατί ξέρει πως να σε διασκεδάζει! Τόλμησε άλλωστε να αγγίξει το Dawn of the Dead και να δημιουργήσει κάτι πραγματικά καλό... Οι 300 μου άρεσαν απίστευτα πολύ, οπότε δεν υπήρχε πιο αυτονόητο από το να τρέξω στο σινεμά και τώρα!


Τα κατάφερε για άλλη μια φορά. Το κόμικ δεν το γνώριζα (ίσως το ψάξω τώρα), και η αλήθεια είναι ότι στην αρχή απόρησα λίγο με το όλο θέμα. Οι καημένοι Αμερικάνοι περιμένουν από στιγμή σε στιγμή να τους κάνουν ντου οι Σοβιετικοί με έναν τόνο πυρηνικές κεφαλές και για κάποιον περίεργο λόγο έθεσαν σε ισχύ έναν νόμο που απαγορεύει στους υπερήρωες να...ασκούν το επάγγελμά τους. Στη συνέχεια το πράγμα αλλάζει, η απειλή διαφοροποιείται και στο κάτω κάτω μην ζητάμε από ένα κόμικ κοινωνικοπολιτικά μηνύματα αν και το έχει πάρει αρκετά καλά αν και επιφανειακά(thank God).


Αυτό που μου άρεσε όσο αναφορά στο κόμικ είναι πως οι υπερήρωες δεν έχουν εξωπραγματικές δυνάμεις. Είναι απλοί άνθρωποι, που απλά επιβάλλουν την τάξη φορώντας στολές. Και όλοι τους είναι αρκετά καλοί. Το καθίκι Comedian που γίνεται η αφορμή για να ξεκινήσει το νταβαντούρι, με ένα αλήτικο στυλ σχεδόν εκνευριστικό, ο κατευθείαν βγαλμένος από φιλμ νουάρ Rorschach(ο αγαπημένος μου), ο ψιλοφλώρος, συγκαταβατικός, -για να ξεσπάσω πρέπει να συμβούν πραγματικά τα χειρότερα- Nite Owl, η πανέμορφη, πληγωμένη μοναχική Silk Spectre, ο φιλόδοξος, αλαζόνας και ιδιοφυής Ozymandias και φυσικά ο μοναδικός με υπεράνθρωπες δυνάμεις Dr. Manhattan που ζει στο δικό του κόσμο και απομακρύνεται κάθε στιγμή και περισσότερο από τον αληθινό.


Η δράση δεν χτυπάει κόκκινο αλλά έχει τη φάση της. Η αφήγηση είναι απλά εξαιρετική και οι ερμηνείες ικανοποιητικές. Λάτρεψα τα gore στοιχεία της ταινίας που με εξέπληξαν πραγματικά ευχάριστα, μου έλειψε η κόμικ αισθητική των 300 αλλά και αυτή η ταινία αισθητικά είναι υπέροχη. Αυτό όμως που τα έσπασε κυριολεκτικά ήταν το soundtrack... Και πολύ ταιριαστό και εξαιρετικά κομμάτια!


Είναι από τις ταινίες που θέλει σινεμά με καλό ήχο και εικόνα, ατέλειωτα ποπ κορν και καλή διάθεση! Ο Snyder τα καταφέρνει πολύ καλά σε αυτό, οπότε απλά απολαμβάνουμε.


Υ.Γ.:Η Malin Akerman δεν μοιάζει με τη Bellucci λίγο?

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Όταν γνώρισα τον Μέρφι...

Το βασικό αξίωμα του νόμου του Μέρφι είναι πως αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει!

Μου έμελλε και μένα να το ζήσω από πρώτο χέρι. Πριν δυο χρόνια περίπου έχουμε να παραδώσουμε μια εργασία για κάποιο μάθημα. Η εργασία είναι απαλλακτική άρα θέλει και αρκετή δουλειά. Βέβαια σαν γνήσιες Ελληνίδες φοιτήτριες η a2a κι εγώ βρισκόμαστε μια μέρα πριν την παράδοση για να την κάνουμε. Είμαστε σπίτι της και η αλήθεια είναι ότι πέσαμε με τα μούτρα και κάπου στις δέκα το βράδυ έχουμε τελειώσει το προγραμματιστικό κομμάτι πράγμα που σημαίνει πως μας έχουν ήδη βγει τα μάτια καθώς η εργασία χρειαζόταν και ένα αυτόματο που το κάναμε με το χέρι και που από ένα σημείο και μετά θύμιζε κάτι σε...μακαρονάδα και ήταν αδύνατο να διαβαστεί από άλλον άνθρωπο ή ακόμη και από εμάς αν για λίγο παίρναμε τα μάτια μας από πάνω του.


Τα έχουμε φτύσει λοιπόν, οπότε της λέω ότι θα κάνω τα βιβλιογραφικά στο σπίτι. Επιστρέφω σπίτι μου αλλά όπως είναι λογικό τρώω και ψοφάω στον ύπνο. Ξυπνάω το πρωί και ανοίγω το PC με χαλαρή διάθεση δεδομένου ότι την εργασία την παρέδιδα μεσημέρι. Εδώ πρέπει να σημειώσω πως το PC το έχω παραλάβει τρίτη φορά από το πλαίσιο καθώς κάτι χάλαγε συνέχεια και επέμεναν να τα αλλάζουν όλα αλλά να μην κοιτάνε τη μητρική που μάλλον προκαλούσε το πρόβλημα. Κάθομαι ωραία κι καλά και αρχίζει να πετάει το ένα error μετά το άλλο. Ευτυχώς που είχα προνοήσει και ότι είχα κάνει το είχα σώσει σε φλασάκι.


Ευτυχώς επίσης που για κάποιο λόγο παραδίδαμε Σάββατο, οπότε ήταν σπίτι ο μπαμπάς μου. Τον ξυπνάω έντρομη, ουρλιάζοντας κάτι ακατάληπτα και ξεκινάμε για Πειραιά. Παίρνω και τηλέφωνο τη Nelly και της λέω ότι θα πάω από εκεί να αποτελειώσω κάτι.


Μια χαρά τα κανόνισες θα μου πεις. Κι εγώ έτσι έλεγα αλλά υπολόγιζα χωρίς τον...Μέρφι. Ο μπαμπάς μου έχει τη φαεινή ιδέα να κόψει δρόμο. Όταν κόβει κάποιος δρόμο σε ταινία είναι δεδομένο ότι θα πέσει πάνω σε ζόμπι, ή σε οικογένεια ψυχασθενών ή θα χαθεί και δεν θα προλάβει να συναντήσει την αγαπημένη του στην αποβάθρα του τραίνου για να φύγουν μακριά από αυτούς που μπαίνουν εμπόδιο στον έρωτα τους(εκείνη θα πέσει στις γραμμές του τραίνου). Όταν κόβεις δρόμο στην πραγματική ζωή είναι δεδομένο ότι θα πέσεις σε κίνηση, σε πορεία ή σε έργα. Εμείς πέσαμε σε λαϊκή.


Και τότε συνειδητοποιώ ότι ξέχασα το φλασάκι! Γυρνάμε σπίτι και εκτός από το φλασάκι παίρνω ένα απαρχαιωμένο laptop καθώς βρήκε τη μέρα ο μπαμπάς μου να αφήσει στο γραφείο το καλό. Τρέχουμε στην παραλιακή κι εγώ με το laptop στα πόδια να προσπαθώ να βρω την πολυπόθητη θύρα USB, να εστιάσω για να το βάλω το τιμημένο. Και μόλις το βάζω, το laptop αντίκα βγάζει μήνυμα ότι χρειάζεται να εγκαταστήσω κάτι από εκείνο το cd που έχουν κάποια φλασάκια. Αυτό συνέβη γιατί το laptop είχε ένα λειτουργικό που πλέον ήδη θεωρούνταν μουσειακό. Το cd αυτό εννοείται δεν το είχα καθώς δεν περίμενα να συναντήσω ποτέ τέτοιο λειτουργικό(παρά μόνο σε ανασκαφή) αλλά κι επειδή ήταν διαφημιστικό και δεν θυμάμαι καν αν είχε.


Ευτυχώς ο μπαμπάς είναι οδηγάρα και νομίζει πως οδηγεί σε Formula 1 οπότε την ώρα που έπρεπε να παραδώσω εγώ χτύπαγα αφιονισμένα το κουδούνι της nelly. Ανεβαίνω, κάνω ότι είναι να κάνω και τις δίνω ένα cd για να μου γράψει την εργασία. Κάτι παίζει όμως που δεν μπορώ να θυμηθώ και αυτό είναι αδύνατον! Δεν βαριέσαι, τα πετάω όλα στο φλασάκι κι αρχίζω να τρέχω! Κάνω ένα ανεπανάληπτο spreed που για τα δικά μου δεδομένα είναι κατοστάρι(για τα δεδομένα του υπόλοιπου κόσμου είναι σαλιγκάρι σε slow motion) και μπαίνω στο πανεπιστήμιο.

Χτυπάει το κινητό. Είναι η a2a: "Που είσαι; Εγώ την έδωσα τη δικιά μου. Είναι έτοιμος να φύγει". Αρχίζω λοιπόν να τρέχω ακόμη πιο γρήγορα. Βλέπω την a2a, κάτι πρέπει να της είπα αλλά μάλλον καμιά μας δεν κατάλαβε τι. Στο χέρι μου κρατάω σφιχτά το φλασάκι σαν θησαυρό. Μπουκάρω στην αίθουσα τρέχοντας, με το χέρι σηκωμένο σε γροθιά(και το φλασάκι μέσα) σαν τον σούπερμαν και προσγειώνομαι πάνω στην έδρα ψελλίζοντας κάτι ακατανόητα.


Ο άνθρωπος έμεινε! Ήταν και καλός τρομάρα του!"Δεν θες να περιμένεις να αντιγράψω τα αρχεία να πάρεις το φλασάκι;""Όχι δεν με νοιάζει δεν το θέλω.""Καλά αν θες έλα να το πάρεις το Σεπτέμβρη""Ελπίζω να μην με ξαναδείτε το Σεπτέμβρη!"

Για την ιστορία το μάθημα το πέρασα με 6 ενώ ή a2a πήρε 5 και επιμένει πως αυτό έγινε γιατί δωροδόκησα τον καθηγητή με το φλασάκι των 256 MB!!!